บทที่สิบหก

สามสาวเดินตามกันมาถึงร้านผ้าก็เข้าไปที่ห้องทำงานของลูกสาวทันที เจียงหยู่จึงไปหยิบผ้าที่รับซื้อมาจากมู่ฟ่านปิงให้แม่ของเธอและพี่สะใภ้ดู 

  !!

คุณนายเจียงถึงกับตกตะลึงผ้าคลุมไหล่หลายผืนมีลายที่แตกต่างกัน พอกางออกดูรูปดอกไม้หรือสัตว์เหมือนกับมีชีวิตยิ่งมองยิ่งหลงใหล แถมผ้าเช็ดหน้าก็มีลายการ์ตูนคนละลายและมีสัตว์ที่เหมือนกับมันจะส่งยิ้มให้คนมองอีกด้วยสร้างความหลงใหลให้กับคนที่มองเห็นยิ่งนัก

"สวยเหลือเกินลูก" คุณนายเอามือลูบผ้าด้วยความหลงใหล

"ปิงเอ๋อร์หนูเก่งจริงๆเลยลูก" คุนนายบอกกับฟ่านปิงด้วยรอยยิ้มเต็มหน้าพวกเราเจอเพรชงามแห่งหมู่บ้านหลัวเค่อเข้าให้แล้วละ คุณนายหัวเราะด้วยความเบิกบานใจที่ลูกสาวคนเล็กมอบผ้าคลุมไหล่กับผ้าเช็ดหน้าให้อย่างละผืน รวมทั้งพี่สะใภ้อย่างเหม่ยอิงด้วยที่ยิ้มไม่หุบเพราะได้ของถูกใจจากเพื่อนรัก

"ปิงเอ๋อร์หนูคือความโชคดีของครอบครัวเราดีใจที่สุดเลย" คุณนายเจียงซินเย่วถึงกับดึงตัวฟ่านปิงมากอดด้วยความดีใจ เพราะลายผ้าที่ลูกสาวของเธอได้มามันทำเงินให้ครอบครัวของลูกสาวของเธอมากมายมหาศาลทั้งตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ที่มั่นคง และทำให้กิจการร้านขายผ้าของสามีก้าวหน้าต่อไปในวันข้างหน้า

"เอ้อพี่สาวเจียงคะคือฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะพอดีต้องไปทำธุระต่อกับพี่ชายของฉันอีกที่หนึ่งค่ะ" เธอบอกเจียงหยู่เบาๆ

"อือได้สิให้พี่สาวไปส่งไหมฟ่านปิง" เจียงหยู่ถาม

"อ้อไม่ต้องค่ะพอดีปานนี้พี่ใหญ่คงจะรอฉันนานแล้วรวมทั้งแม่เสิ่นหนานด้วยค่ะพี่สาวเจียง" ฟ่านปิงรีบบอกก่อนจะขอตัวเดินออกมาซึ่งทั้งสามคนก็เดินออกมาส่งฟ่านปิงถึงประตูร้าน และนัดเจอกันอีกคือเจ็ดวันข้างหน้าฟ่านปิงจะนำแบบวาดใหม่มาให้ร้านของเจียงห่าวส่งเข้าประกวด

พอเห็นน้องสาวเดินออกมาจากร้านผ้ามู่หยางกับเฉินซานและแม่เสิ่นก็ลุกขึ้นจ่ายเงินเดินออกมาหาฟ่านปิง ทุกคนจึงได้รู้จักกันทักทายกันตามมารยาทแล้วทั้งสี่คนจึงพากันเดินไปที่ร้านอาหารที่พี่ชายเคยทำงาน

เพราะเพื่อนของพี่ชายเป็นลูกชายของร้านขายอาหารและพี่ชายก็เคยทำงานที่นี้ก่อนจะลาออกได้ไม่กี่วันตอนน้องสาวเกิดเรื่องนั้นเอง ทั้งสี่คนเดินตามกันมาจนผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงแต่พี่ชายพาไปทางหลังร้านเพราะตอนนี้คนเริ่มเข้ามาใช้บริการในร้านอาหารเป็นบางส่วนแล้ว

มู่ฟ่านปิงมองสำรวจดูด้านหลังร้านก็เห็นว่ามีเด็กที่ทำงานในร้านออกมาทักทายพี่ชายของเธอก่อนเชิญทุกคนเข้าไปนั่งรอที่ห้องทำงานของเจ้าของร้านซึ่งก็คือพ่อของเพื่อนพี่ใหญ่ของเธอนั้นเอง

ไม่นานก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาและทักทายมู่หยางอย่างเป็นกันเอง

"มู่หยางนายมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่าเรื่องที่บ้านเรียบรอยแล้วเหรอแล้วน้องสาวของนายไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมเพื่อน มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีนายอย่าได้เกรงใจกันให้มากถ้านายไม่ทำงานแล้วจะมีเงินซื้อยาให้น้องสาวนายหรือเปล่า" จื่อเซิ้งรีบถามเพื่อนรั่วๆพอเห็นหน้ามู่หยางนั่งอยู่ในห้องจนลืมไปว่าในห้องไม่ได้มีแค่มู่หยางคนเดียวนั่งอยู่เพียงคนเดียว

"เอ่อถามทีละอย่างก็ได้ฉันจะตอบคำถามไหนก่อนดีละ" มู่หยางบอกเพื่อนที่คอยช่วยเหลือเขามาตลอดหลายปี เงินไม่พอซื้อยาก็ได้เพื่อนคนนี้ช่วยมาโดยตลอดและเขาก็ตอบแทนด้วยการทำงานจนคุ้มค่าแรงทุกบาทที่เพื่อนจ่ายเงินช่วยเหลือเขากับน้องสาว

"อ้อนี้น้องสาวของฉันเองวันนี้เราพามาด้วยกันและมาทำธุระด้วยหลายอย่างในวันนี้" เขาตอบเพื่อนรักเพียงคนเดียวที่มี

"สวัสดีค่ะพี่จื่อเซิ้นฉันมู่ฟ่านปิงค่ะฉันอยากมาขอบคุณพี่ชายจื่อเซิ้นมานานแต่ฉันไม่ค่อยสบายเลยไม่ค่อยได้เข้ามาในอำเภอค่ะ ฉันขอบคุณพี่มากนะคะที่คอยช่วยเหลือเราสองพี่น้องมาโดยตลอดนะคะพี่จื่อเซิ้น"

มู่ฟ่านปิงไหว้ขอบคุณชายหนุ่มด้วยความเต็มใจที่พี่ชายคนนี้คอยช่วยเหลือเธอสองคนพี่น้องมาโดยตลอดและเธอจะตอบแทนบุญคุณด้วยเมนูใหม่ๆให้พี่ชายใจดีไปสักสิบจานก็แล้วกัน มู่ฟ่านปิงคิดในใจและยิ้มให้เพื่อนพี่ชายด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เสิ่นเฉินซานมองภรรยาตัวน้อยด้วยสายตาหึงหวงรอยยิ้มนี้มันควรจะเป็นของเขาเพียงคนเดียว ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอยิ้มให้ใครต่อหน้าของเขาเลยแต่ได้แต่ข่มใจให้สงบเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้ภรรยาตัวน้อยกำลังไม่หายโกรธเขาจึงได้แต่ข่มใจของตัวเองเอาไว้

"ยินดีที่ได้รู้จักน้องสาวฟ่านปิงได้ยินแต่ชื่อมานานวันนี้พี่ได้เห็นหน้ากันสักทีนะ สวยน่ารักสมกับที่พี่ชายของเราหวงให้เฝ้าแต่บ้านรอและบอกว่าน้องสาวไม่ค่อยแข็งแรงมาโดยตลอดเลย"

"ใช่ค่ะพี่จื่อเซิ้นฉันไม่สบายมานานตอนนี้หายดีแล้วค่ะและมาขอบคุณพี่ชายถึงที่ และอยากตอบแทนพี่ชายด้วยการให้สูตรอาหารที่ฉันคิดค้นขึ้นมาเอง พี่จื่อเซิ้นอยากลองทานดูก่อนไหมคะฉันไม่คิดเงินสักบาทเพียงแต่อยากตอบแทนที่พี่ให้ความช่วยเหลือเราสองพี่น้องมาโดยตลอดค่ะ"

มู่ฟ่านปิงบอกความต้องการของเธอด้วยรอยยิ้มใครมองเห็นก็ต้องตกหลุมรักเธอเพราะความสดใสตอนนี้เฉินซานกำหมัดแน่นเพื่อข่มใจในการที่ภรรยาตัวน้อยยิ้มให้ชายอื่นที่ไม่ใช่สามีของตัวเอง

"จริงหรือพี่ต้องยินดีอยู่แล้วฟ่านปิง" จื่อเซิ้นตอบและหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมาทางแม่เสิ่นหนานกับชายหนุ่มอีกคนที่นั่งในห้องนี้ด้วย

"นี้คือใครหรือมู่หยาง"เขาผายมือไปหาสองแม่ลูก

"อ้อนี้คือแม่ของเสิ่นเฉินซานคู่หมั้นของฟ่านปิงจะแต่งงานกันสิ้นเดือนนี้ละ ได้ถือโอกาสเชิญนายไปเลยก็แล้วกัน วันหน้าฉันจะเข้ามาหานายอีกที่ก็แล้วกัน" มู่หยางบอกกับเพื่อนรักที่คอยช่วยเหลือเขามาโดยตลอด

"ยินดีที่ได้รู้จักครับป้าเสิ่นหนานรวมทั้งคุณเฉินซานด้วยนะครับ" จื่อเซิ้นทักทายสองแม่ลูกอย่างเป็นกันเอง

แต่เขาเหมือนจะเห็นใหน้ำส้มคู่หมั้นของฟ่านปิงแตกแล้วละตอนนี้หึๆน่าสนุกดีเขาคิดในใจ จึงแกล้งหยอกเย้าไปเล็กน้อย

"นี้ถ้าฉันได้พบหน้ากับฟ่านปิงก่อนคุณเฉินซานเราคงได้เกี่ยวดองกันไปแล้ว ช่างน่าเสียดายที่นายซ่อนฟ่านปิงไว้ไม่เคยพามาในเมืองด้วยเลย" จื่อเซิ้นพูดขึ้นอย่างเสียดาย

"ไม่เป็นไรเป็นน้องสาวของพี่ก็ได้นะฟ่านปิง" เขาหันไปถามสาวน้อยที่ยืนยิ้มแฉ่งให้ในคำพูดของเขา

"แต่ตอนนี้พี่อยากจะลองซิมฝีมืออาหารของน้องสาวฟ่านฟิงแล้วละ เราไปที่ห้องครัวกันเถอะครับพี่จะไปบอกพ่อครัวเตรียมของที่น้องฟ่านปิงอยากได้ให้พ่อครัวหาให้" จื่อเซิ้นพูดก่อนจะเดินนำหน้าฟ่านปิงไปที่ห้องครัว

ส่วนสามคนนั่งรอกินน้ำชาในห้องรอเพราะฟ่านปิงขอไปคนเดียว

"มีอะไรมาทำอาหารแปลกใหม่ให้กับร้านอาหารของพี่ครับ" จื่อเซิ้นถามฟ่านปิงขณะที่เดินไปด้วยกันสองคน

"อ้อว้นนี้ฉันได้ปลากับกุ้งมาค่ะพี่ชายจื่อเซิ้งและผักป่าสามสี่อย่างมาทำอาหารให้พี่ลองชิมดูก่อน" ฟ่านปิงบอกเพื่อนของพี่ชายเมื่อคืนเธอทอดเอาปลามาทำแปะซะ กุ้งเผาอีกห้าตัวที่เอาใส่ไว้ในมิติเนื้อของกุ้งที่แกะมาทำข้าวผัดและผักป่ามาผัดอีกสามจาน

"มีแปะซะ กุ้งเผา ข้าวผัดและอื่นๆเล็กน้อยรับรองว่าร้านของพี่จะมีลูกค้าเข้าร้านจนรับไม่ทันเลยละ" ฟ่านปิงบอกรายการของอาหารและหัวเราะด้วยความสดใสจื่อเซิ้นมองด้วยความเอ็นดู

"พี่น่าจะเจอเราก่อนที่น้องจะมีคู่หมั้นนะฟ่านปิง" จื่อเซิ้นพูดกับฟ่านปิงด้วยความเสียดายเขาชอบในความสดใสและจริงใจที่ฟ่านปิงแสดงออกมา