บทที่ยี่สิบ

"ผมก็ไม่ได้รักและไม่ได้รังเกียจเห็นว่าพ่อกับแม่หาเอาไว้ให้คงจะมีนิสัยพอใช้ได้และไม่อยากขัดใจแม่ด้วยที่อยากให้ผมมีครอบครัวจนมีเรื่องเสื่อมเสียเกิดขึ้นมา รวมทั้งลากเอาฟ่านปิงเข้ามาเกี่ยวข้องอีกด้วยหรือผมต้องขอบคุณสองนั้นดีครับแม่ที่ทำให้ได้ภรรยาที่ดีอย่างปิงเอ๋อร์" เฉินซานพูดกับมารดาไปตลอดทาง

"จนผมบาดเจ็บกลับมาและลาออกครอบครัวของฝ่ายโน้นคงอายที่จะได้ลูกเขยใบหน้ามีแผลเป็น จะไม่ได้รับเงินเดือนทหารตามที่หวังคาดหวังเอาไว้ว่าตอนผมยังเป็นทหารอยู่ลูกสาวก็จะได้รับเงินเดือนที่ผมส่งมาให้ทุกเดือน แต่พอผมบาดเจ็บและลาออกจึงหาทางออกและพวกเขาคงแอบครบกันจนทั้งท้องได้คงหลายเดือนแล้วละครับแม่ ถ้าบอกกันดีๆผมก็ถอนหมั้นให้อยู่แล้วครับแม่ไม่ต้องทำกันขนาดนี้จนมองหน้ากันไม่ติด" เฉินซานบอกมารดากล่าวไปเรื่อยๆ

"แต่ที่ผมหนักใจก็คือฟ่านปิงต่างหากละครับแม่เธอใจแข็งเหลือเกินครับ แต่เวลาผมอยู่กับเธอแล้วมีความสุขถึงแม้ว่าเธอจะไม่คอยตอบเวลาผมถามก็ตาม แค่เธอมองหน้าผมเธอจะสะบัดหน้าหนีผมตลิด แต่ผมชอบที่จะอยู่ใกล้และตอแยให้เธอยิ้มผมรู้นะว่าแม่ชอบลูกสะใภ้คนนี้มากถึงขั้นให้เรียกแม่ก่อนที่จะแต่งเข้าบ้านของเราอีก" ชายหนุ่มบอกแม่ของตัวเอง

"แน่นอนฟ่านปิงของแม่คือดาวนำโชควันนี้ก็ทำเงินให้แม่ไปหลายร้อยหยวน มีที่ไหนทำการค้าได้วันเดียวสามร้านรวดและมีแต่เงินทั้งนั้นลูกรอดูพรุ่งนี้สิว่าจะได้ส่วนแบ่งจากน้องเท่าไรแม่ไม่อยากจะคุยหึ ทำอาหารก็ถูกปากแม่ที่สุดหรือลูกจะเถียงเห็นแย่งกันกับมู่หยางจนหมดเกลี้ยงจานทุกครั้งที่กินข้าวที่บ้านครอบครัวสองพี่น้องมู่" 

"ครับแม่ผมไม่เถียงว่าภรรยาของผมทำอาหารอร่อยมากผมจะดูแลและรักเธอคนเดียวครับแม่" เฉินซานบอกมารดา สองแม่ลูกพูดคุยหัวเราะกันไปตลอดทางที่ลูกชายปั่นจักรยานกลับบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาค่ำมากแล้วเพราะกินมื้อค่ำกันเรียบร้อยมาจากบ้านของมู่หยางกับฟ่านปิงแล้ว

นางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูกำลังคุยกันที่หน้าบ้านเพราะตอนกลางวันสองคนไม่ค่อยกล้าออกมาจากบ้านและหลบไปที่นาของพวกนางมากกว่าเพราะอับอายที่แผนการของพวกตนถูกเปิดเผย

ทั้งยังโดนสามีตบหน้าจนฟันร่วงไปคนละสองซี่แถมคาดโทษเอาไว้อีกว่าจะหย่าทันทีถ้าทำเรื่องขึ้นมาอีก ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันจึงยังมาคุยกันหลังกลับจากนาและกินข้าวเสร็จยืนรับลมที่หน้าบ้านปรึกษาเรื่องของลูกๆของตัวเอง

"ฉันยังเจ็บใจไม่หายเลยเรื่องนังฟ่านปิงกับเฉินซานหน้าผีคิดว่าจะได้ค่าของหมั้นให้มันผิดสัญญาเราจะได้ริบเอาของหมั้นนั้นมาฟรีๆ ที่ไหนได้ยังต้องเสียเงินเพิ่มให้กับนังฟ่านปิงอีกสองพันหยวนพูดมาฉันยังเจ็บใจไม่หายเลย" นางเสี่ยวหลันบอกกับสหายรัก

"นั้นนะสิแทนที่จะได้เอาเงินมาเติมแต่งลูกสาวของเธอเข้าบ้านฉันก็ต้องจ่ายให้กับนังฟ่านปิงเช่นเดียวกับแกและยังเสียของที่นำไปหมั้นมันอีกไม่ได้คืนสักบาทพูดแล้วฉันก็เจ็บใจเหมือนกันกับแกนั้นแหละ" นางอี้หรูตอบ

"นี้ถ้าไม่โดนว่าไอ้แก่ที่บ้านมันบอกจะหย่าถ้าพวกเราไปหาเรื่องมันที่บ้านฉันจะชวนแกไปทุกวันแล้ว" นางอี้หรูบอกสหายรักด้วยความอัดอั้นตันใจ ทั้งสองคนที่ทำอะไรไม่ได้เพราะกลัวว่าจะเสียเงินเพิ่มถ้าใครไปหาเรื่องสองพี่น้องที่บ้านอีกครั้งละห้าร้อยหยวน ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงระบายให้กันฟังยามมืดค่ำหลังกินข้าวเย็นกันเสร็จและยืนรับลมที่หน้าบ้าน

พอดีกับเสิ่นเฉินซานปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านของอดีตคู่หมั้นเก่าพอดีโดยมีนางเสิ่นหนานนั่งซ้อนท้ายเพื่อกลับบ้าน

"หึนึกว่าใครไอ้หน้าผีกับแม่ของมันไปที่บ้านนังเด็กขี้โรคมันช่างเหมาะสมกันจริงๆ ดีนะที่ลูกสาวของฉันไม่ได้รักมันคิดจะได้เป็นเมียทหารที่ไหนได้บาดเจ็บไม่พอแถมยังออกจากทหารอีกแกคิดว่าฉันจะให้ลูกสาวแต่งงานกับคนไร้ประโยนช์หรือ ฉันหรืออุตสาหวังดีจับคู่ให้มันแทนที่มันจะตอบแทนในความหวังดีของพวกเรา" นางเสี่ยวหลันจีบปากจีบคอพูดเสียงดัง

เพื่อที่จะให้สองแม่ลูกที่กำลังปั่นจักรยานจะผ่านหน้าบ้านที่นางสองคนกำลังคุยกันอยู่พอดี เสิ่นเฉินซานหยุดรถตรงหน้าทั้งสองของแม่อดีตคู่หมั้นแล้วตอบด้วยเสียงดุดัน

"เก็บเอาความหวังดีจอมปลอมไปไว้ใช้กับลูกของป้าเถอะครับ ถึงผมจะหน้าผีแต่จิตใจยังสูงกว่าป้าทั้งสองคนมากรวมทั้งลูกสาวที่ทำตัวเน่าเฟะของป้าด้วยนะครับที่แอบเล่นชู้ลับหลังคู่หมั้นของตัวเองได้ นี้เขาเรียกว่าโคตรเลวเลยละ ต้องขอบคุณในความหวังดีของป้าทั้งสองที่ทำให้ผมได้ภรรยาที่ดีและหลุดพุ้นจากคนนิสัยเลวร้ายเหมือนป้าทั้งสองคนนะครับ ผมไม่แปลกใจเลยที่ลูกจะได้นิสัยไม่ดีเพราะต้องดูจากแม่นี้เองขอบคุณนะครับที่ช่วยให้ผมหลุดพ้นจากครอบครัวของพวกคุณ" 

เขาด่าตอกหน้าสองคนป้าจอมแส่แล้วก็ปั่นจักรยานจากไปทันที ทิ้งให้สองสหายรักได้แต่ส่งเสียงร้องกรีดร้องดิ้นเป็นหมาโดนน้ำร้นลวกตามหลังมา

มารดาของเฉินซานหัาเราะร่าที่ลูกชายรู้จักตอบโต้คนอื่นเสียบ้างคงจะโกรธจริงๆนั้นละจึงตอบโต้ไปอย่างแสบร้อนสมน้ำหน้านังหน้าด้านสองคนนั้นจริงๆ

"รีบไปเถอะลูกรำคาญเสียงเปรตมันร้องขอส่วนบุญ" นางเสิ่นหนานบอกลูกชายที่ปั่นจักรยานกลับบ้านให้ไปพ้นๆจากพวกไม่ดี อยากปากดีนักคนอย่างนางเสี่ยวหลันกับนางอี้หรูถ้าไม่ตอบกับแบบตาต่อตาฟันต่อฟันก็จะโดนสองคนนั้นกดข่มและรังแกเหมือนที่เคยทำกับครอบครัวมู่ของสองพี่น้อง

เฉินซานคิดถึงภรรยาตัวน้อยที่ตอกกลับนางเสี่ยวหลันในวันที่เกิดขึ้นเขาถึงกับอึ้งนี้พอโดนกับตัวเองจึงได้รู้ว่าคนเรามันก็มีขีดของความอดทนถ้าโดนว่าบ่อยๆ

ส่วนฝั่งบ้านมู่ไม่ได้รับรู้อะไรว่ามีคนออกตัวแทนเพราะตอนนี้ฟ่านปิงนั่งนับเงินกับพี่ชายที่ได้มาวันนี้กุ้ง50โลเธอขายโลละสี่ร้อยหยวนได้เงินมา20000หยวนปลาอีกสามสิบโลได้มาสามพันหยวน

"วันนี้ทำรายได้มาหลายทางนี้ค่าปลากับกุ้งสองอย่างเองนะคะพี่ใหญ่ ค่าปักผ้าค่าออกแบบเครื่องประดับอีกที่จะได้อีกมากมายฉันรวยแล้วละพี่ใหญ่อิๆๆ" ฟ่านปิงหัวเราะอย่างชอบใจ

"เอ้าฉันแบ่งให้พี่หนึ่งหมื่นหยวนเอาไว้แต่งพี่สะใภ้ให้น้องนะ" ฟ่านปิงบอกพี่ชายและเอาเงินยัดใส่มือพี่ชาย

"ให้พี่มาทำไมเยอะแยะพี่ไม่ได้ไปจับมาช่วยน้องสักหน่อย" มู่หยางบอกน้องสาวเขาดันเงินคืนกลับมาให้น้องสาวคืน

"ก็พี่เป็นพี่ชายของฉันนี้คะห้ามประฎิเสธนะเพราะที่ผ่านมาพี่หาเงินคนเดียวจ่ายค่ายาให้หนูมาโดยตลอด ต่อจากนี้ฉันจะแบ่งเงินให้พี่ทุกครั้งที่ได้รับเงินมาพี่เอาไปไว้ในห้องนอนของพี่ได้เลย" 

"พรุ่งนี้เราก็จะได้รับอีกและทุกๆวันฉันจะพาพี่ร่ำรวยจนมีแต่คนอิจฉาครอบครัวของเราเลยละ เสียอย่างเดียวฉันไม่ยังอยากแต่งงานเลยทำยังไงดี" คิดถึงคนหน้าโหดยิ่งอารมณ์เสียฟ่านปิงบอกกับพี่ชาย

ก่อนจะแยกย้ายกันเข้านอนห้องใครห้องมันมู่หยางได้แต่ส่ายหัวกับน้องสาวเฉินซานต้องใช้ความดีและจริงใจกับน้องของเขาอีกนานเพราะฟ่านปิงใจแข็งมากมู่หยางคิดในใจ