ตอนที่ 6 .1 พี่สี่ถือดีอะไร

ตอนที่ 6 .1 พี่สี่ถือดีอะไร

“เข้ามาใกล้ ๆ ให้แม่ดูหน้าเจ้าหน่อย”

หรูหรั่นเซียงกวักมือเรียกจางเหม่ยอวี้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตามีแต่ประกายเอื้อเอ็นดู เมื่อนางได้แทนตนเป็นมารดาอีกฝ่ายอย่างไม่ขัดเขิน

จางห้าวเห็นฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินเผยท่าทีเอื้อเอ็นดูบุตรสาวของตนอย่างนั้นก็พลันเป่าปากโล่งอก อย่างน้อยแม่สามีคงไม่กลั่นแกล้งอวี้เอ๋อร์

เมื่อต้องไปอยู่เรือนหลังตระกูลปั๋วเฉินหรอกกระมัง เขานั่งครุ่นคิด สังเกตปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้ามไปด้วย 

แม้การมาครั้งนี้จะเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ แต่อีกฝ่ายก็ยังรักษาท่าที ไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามที่จะเป็นการข่มขวัญจนเกินไป

จางห้าวเหลือบมองฮูหยินของตนครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมไปคว้ามือ

ขาวซีดของภรรยามากอบกุมไว้ เพราะเข้าใจดีถึงหัวอกของนาง เขาถึงไม่สบายใจยิ่ง

“อย่าร้องอีกเลย ฮูหยิน” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างยากจะหาสิ่งใดเปรียบถึงความห่วงใยเหลือแสน

จางห้าวรักซุนฮุ่ยคือเรื่องจริง ซึ่งหายากยิ่งในบรรดาผู้ถูกคลุมถุงชน

“ท่านพี่ ขะ…ข้าไม่อยากให้อาอวี้แต่งออกไปเลยเจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญ่ซุนฮุ่ยดวงตาแดงก่ำขณะกระซิบบอกสามี กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เม้มปากอย่างแสนอึดอัดใจ

ตามสายลำดับศักดิ์แล้ว จางหลันต้องออกเรือนก่อนจางเหม่ยอวี้  เดิมทีนางคิดว่าตนเองคงจะได้อยู่โอบกอดอวี้เอ๋อร์ด้วยความรักอีกหลายปี

ทว่าบัดนี้ตระกูลปั๋วเฉินกลับอ้างราชโองการ อ้างศักดิ์ฐานะสูงต่ำความเหมาะสมกับบารมีเปี่ยมล้นของเจ้าบ่าวมาพรากดวงใจดวงน้อยของนางไป

หลังคลอดบุตรชายคนแรกให้แก่รองเจ้ากรมพิธีการจางห้าว ฮูหยินซุนฮุ่ยสุขภาพถดถอยอ่อนแอ บำรุงเท่าไรอาการไม่ดีขึ้นเลย

หมอเทวดาส่ายหน้า ลงความเห็นว่านางมิอาจตั้งครรภ์ได้อีกตามความปรารถนา ซุนฮุ่ยโศกเศร้าร้าวระทม ผู้เป็นสามีอยากบรรเทาความตรอมตรมของภรรยา จึงเสาะแสวงหาโอสถทิพย์ทั่วใต้หล้า ทว่าดื่มนับร้อยหม้อก็ไม่เป็นผล

เพราะภายในไม่ดี ความใฝ่ฝันอยากคลอดบุตรสาวน่ารักน่าชังตัวอวบอ้วนต้องแหลกสลาย ซุนฮุ่ยจึงกลับมาหมกมุ่นหมองหม่นอีกหน ป่วยด้วยโรคไข้ใจตั้งแต่นั้นมา

คุณชายใหญ่อายุได้สี่ขวบ ฮูหยินสามให้กำเนิดเจ้าก้อนแป้งตัวขาว

ฮูหยินใหญ่เฝ้าเช้าเฝ้าเย็น อุ้มแนบอกไม่ยกให้ใครแตะต้อง ขนาดมารดาผู้ให้กำเนิดจำต้องยิ้มเจื่อนทำได้เพียงนั่งมอง

นางถูกชะตาทารกหญิงคนนี้อยากได้มาฟูมฟักเลี้ยงดู จางห้าวเห็นภรรยาแย้มยิ้มพริ้มพราย พลันดีอกดีใจเข้าหารือฮูหยินผู้เฒ่าผู้เป็นมารดาประสงค์จะขอเจ้าห้าตัวกลมให้ผู้ภรรยาดูแลได้หรือไม่ ยามนั้นคำตอบที่ได้มานั้นน่าเสียใจอยู่บ้าง

“ฮูหยินสามใช่คนสามัญธรรมดาเสียที่ไหน นางเป็นบุตรีขุนนางสกุลตู้ มากน้อยบิดาของนางก็ดำรงตำแหน่งเป็นซื่อลิ่ง[1] กรมพระคลัง จะบุ่มบ่ามเอาแต่ใจเห็นทีไม่เหมาะ”

 ถึงมารดาจะพูดเตือนอย่างนั้น แต่นางก็มีสีหน้าเคร่งขรึมตามบุตรชาย เพราะฮูหยินเอกเองก็นิสัยดีเพียบพร้อมไม่มีด่างพร้อย นางเองชื่นชอบลูกสะใภ้ใหญ่อยู่มาก แต่อย่างไรก็ต้องระวังเรื่องหน้าตาตระกูล บังคับเอาบุตรีผู้อื่นมาเป็นของตน ผู้มีศีลธรรมไม่ควรกระทำอย่างยิ่ง

ฮูหยินใหญ่ซุนฮุ่ย แม้นผิดหวังแต่ก็ไม่ละความพยายาม เพียรเดินทางเข้าเยี่ยมฮูหยินสามตู้เช้ากลางวันเย็น ขอเพียงได้อุ้มได้หอมดอมดม

แก้มยุ้ยทารกตัวขาวนามเหม่ยอวี้ก็พึงพอใจยิ่งแล้ว

ฮูหยินสามตู้ใช่ใจจืดใจดำ มองเห็นความรักของฮูหยินใหญ่ซุนพลันสะท้อนใจคิดสงสาร

“พี่หญิง เราสลับกันเลี้ยงอวี้เอ๋อร์คนละวันเถอะเจ้าค่ะ”

ตั้งแต่คำพูดประโยคนั้นหลุดจากปากฮูหยินสามตู้ สุขภาพใจส่งผลต่อสุขภาพกาย ความผูกพันแน่นแฟ้น

กระทั่งสี่ปีหลังฮูหยินสามตู้สิ้นใจตายปริศนา จึงเกิดศึกแย่งชิงเด็กหญิงน้อยเหม่ยอวี้ระหว่างแม่สามีและฮูหยินใหญ่

นายท่านจางห้าวตัดสินให้บุตรสาวอยู่ในการดูแลของฮูหยินผู้เฒ่าเป็นหลัก และสลับสับเปลี่ยนกับภรรยาเอกของตนบ้างเป็นครั้งคราว ถึงยุติสงครามเย็นเรือนหลังสกุลจางครานั้นได้

ฮูหยินใหญ่ซุนฮุ่ยรักจางเหม่ยอวี้ดุจแก้วตาดวงใจ รักมากกว่าบุตรชายแท้ๆ ของนาง บัดนี้ไข่มุกในมือกำลังจะหลุดลอยไปแสนไกล คล้ายหัวใจถูกมีดกรีดเฉือน จะไม่ให้นางร้องไห้เศร้าโศกเสียใจได้อย่างไรกัน

“ท่านแม่ วันนี้ฤกษ์ยามมงคล ท่านมิควรหลั่งน้ำตาขอรับ” คุณชายใหญ่จางเฉิงเข่อโน้มกายกระซิบข้างหูมารดา เขารู้ดีว่าท่านแม่เสียใจ ทว่าต้องคงกิริยามารยาท

“ดูสิขอรับ ฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินเอ็นดูอาอวี้ยิ่งนัก นางไม่ตกระกำลำบากอย่างแน่นอน”

ผู้เป็นบุตรชายยังคงพยายามตะล่อมดึงมารดาขึ้นจากห้วงทะเลแห่งทุกข์ อาการป่วยไข้ใจเพิ่งหายได้ไม่กี่ปีเพราะเจ้าห้า

ยามนี้ในใจมารดาคงเวิ้งว้างว่างเปล่าเจ็บปวดจวนเจียนแหลกสลายอยู่เป็นแน่ ใบหน้าจางเฉิงเข่อสงบนิ่ง ทว่าดวงตาฉายแวววิตกกังวลมากส่วน

ฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินมอบหยกขาวบริสุทธิ์ไร้ที่ติสลักอักษรเฉิน ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แสดงความเป็นประมุขเรือนหลังแห่งสกุลเฉินแก่จางเหม่ยอวี้

“แม่รบกวนเจ้าแล้ว” น้ำเสียงของนางอบอุ่นเปี่ยมมารยาท ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มงดงาม แววตาคล้ายแฝงอารมณ์ความรู้สึกชนิดหนึ่งที่อ่านยาก แต่ภาพโดยรวมนางเหมือนแม่สามีที่มีเมตตาต่อลูกสะใภ้

“เหม่ยอวี้ยังอ่อนหัดนัก คงต้องรบกวนฮูหยินผู้เฒ่าปั๋วเฉินแล้ว”

จางเหม่ยอวี้รู้ความยิ่งกว่าสตรีในวัยไล่เลี่ยกัน สิ่งไหนพึงกระทำ สิ่งไหนพึงเก็บงำ

นางยื่นมือเล็กออกไปรับหยกประจำตำแหน่ง ปั้นสีหน้าให้แช่มชื่นเหมือนเต็มใจ แม้นอารมณ์เจ็บปวดกำลังกรีดร้องคำรามอยู่ในทรวงก็ตาม

จากนั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็มอบสามหนังสือให้แก่ผู้อาวุโสตระกูลจางอย่างเป็นทางการ พร้อมทั้งเริ่มสองพิธีการการสู่ขอ ขอวันเดือนปีเกิด ทุกอย่าง

สิ้นเสร็จรวดเร็วตามขนบธรรมเนียม

[1]  ซื่อลิ่ง : คือตำแหน่งขุนนางควบคุมการค้าขายในตลาดเมืองหลวง มีหน้าที่กำหนดราคา ขึ้นทะเบียนพ่อค้า