คุณไปอาบน้ำก่อนเลย

ภายในห้องหอรอรักหลังจากที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายออกไปแล้วแต่คู่รักข้าวใหม่ปลามันยังคงนั่งนิ่งไม่ได้ลุกไปไหนเพราะต่างคนต่างทำตัวไม่ถูก..  เพียงเพราะคิดถึงคำพูดที่สิริวดีพูดก่อนออกจากห้องไป 

.. โบราณเค้าถือว่าห้ามออกจากห้องหอจนกว่าจะเช้าเพราะฉะนั้นรีบมีหลานให้แม่ไวเลยนะจ้ะเข้าใจไหม 

“คุณไปอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวคืนนี้ผมนอนที่โซฟาเอง”

จอมทัพรีบส่ายหัวสลัดคำพูดพวกนั้นทิ้งไปแล้วพูดออกมาด้วยท่าทางสบายๆ เพื่อไม่ให้ต่างฝ่ายต่างเกร็งกันไปมากกว่านี้ 

“อะ อืม.. งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ”

อรฤดีรู้สึกกลืนน้ำลายลงคอลำบากเหลือเกินกว่าจะพูดออกมาได้แต่ละคำก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่ถ้าสังเกตุให้ดีจะเห็นแก้มนวลของเธอสุกแดงปลั่งจนแทบจะไม่เงยหน้ามามองคนตัวสูงเลยแต่เมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาอยู่ไม่น้อย

“คุณ..​คือ”

“หืม ว่าไงคุณทำไมยังไม่อาบน้ำอีก”

“คือ.. คุณ ช่วยปลดตะขอด้านหลังให้ชั้นหน่อยได้ไหม ชั้นเอื้อมไม่ถึง.. “

“ได้สิ”

เขาตอบรับง่ายๆ วางรีโมททีวีในมือลงแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปหาเธอที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อรฤดีก็หันหลังให้อีกฝ่ายไม่รอช้าพร้อมกับรวบเก็บผมโชว์ลำคอขาวๆ ให้อีกฝ่ายใจเต้นอย่างไม่รู้ตัว 

“ตะขออันนี้ใช่ไหม” 

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ วางมือลงบนแผ่นหลังขาวเนียนที่เขาไม่เคยได้สังเกตเลยสักครั้งว่าเธอจะงดงามได้ขนาดนี้ 

“ใช่ ตรงนั้นแหละ ..”

เสียงหวานตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบาลงในคำท้ายเพราะรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนด้านหลังที่ตกกระทบลงมาบนผิวกายของตนเองจนความคิดความอ่านกระเจิดกระเจิงไปหมด 

… ใช่ว่าเธอจะเป็นแบบนั้นคนเดียวซะที่ไหนสองมือหนาที่ค่อยๆ รูดซิบลงช้าๆ เหมือนไม่คิดอะไรนั้นแต่ลึกๆ ภายในอกแกร่งกลับสั่นไหว ยิ่งกลิ่นกายหอมยั่วยวนจางๆ จากเธอนั้นมันทำให้เขาแทบลืมข้อตกลงที่เคยรับปากเธอไว้เสียสนิท 

หลังมืออุ่นๆ ของเขาค่อยๆ ลากไล้ไล่ระดับลงไปเรื่อยๆ จนถึงกลางแผ่นหลังนวลซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของซิบเส้นยาวแต่ความต้องการของเขายังคงไม่หยุดแค่นั้น .. 

สองมือหนาค่อยๆ แหวกกว้างไปตามสาปซิบรวบกอบเอวคอดแล้วกดจมูกโด่งลงสูดดมความหอมจากผิวกายขาวผ่องอย่างเผลอไหล… 

“นี่คุณ..  ปะ ปล่อยนะ” 

เสียงดุๆ หวานหูเอ่ยท้วงออกมาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเรียกสติจากคนด้านหลังที่กำลังโอบกอดเธอไว้ให้คลายปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนแข็งแรง

“ผม ผมขอโทษ..”

จอมทัพสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อได้สติ แล้วหันซ้ายหันขวาก่อนจะกลับไปนั่งที่โซฟาแล้วคว้ารีโมทมาเลื่อนหาดูรายการนั่นนี่ไปเรื่อย โดยที่พยายามทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าเขากำลังพยายามข่มใจตัวเองไว้แค่ไหน 

ปกติมีหรือจะปล่อยให้รอดป่านนี้คงจับกดรัวสะโพกปั๊มหลานให้ย่าๆ ยายๆ ไปแล้ว.. 

ส่วนอรฤดีก็ก้มหน้างุดเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้พูดอะไรกับชายหนุ่มอีกเลย กว่าจะจัดการตัวเองเสร็จก็ใช้เวลาไปนานพอสมควรเมื่อออกมาอีกทีก็พบว่าชายหนุ่มได้นอนหลับปุ๋ยคาโซฟาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

ดวงตาคู่สวยยืนจ้องมองดูภาพ ตรงหน้านิ่งงันในหัวนั้นเต็มไปด้วยความคิดต่างๆ มากมายที่มันวกวนกวนใจอยู่ตลอดเวลา .. 

ถ้าหากเธอกับเขาแต่งงานกันด้วยความรักมันจะเป็นยังไงนะความคิดชั่ววูบที่ดังก้องขึ้นอยู่ภายในเมื่อจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อคมคายที่กำลังหลับสนิทลงไปด้วยความเหนื่อยล้า แพขนตาดำขลับ คิ้วคนเข้มรับกับสันจมูกโด่งที่เข้ารูปกันได้พอดีกับริมฝีปากหนาที่แทบจะไม่เคยเห็นรอยยิ้มเลย .. 

ก็ใช่นะสิ เขามีคนรักอยู่แล้วไงจะมายิ้มให้เธอได้ยังไง เขาเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับเธออยู่แล้วนี่นา 

เสียงความคิดเดิมดังก้องดึงสติของเธออีกครั้งก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้ได้อย่างสวยงามจนหอมฟุ้งไปทั่วห้อง 

ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันตั้งแต่เช้าทำให้เธอผล็อยหลับไปได้อย่างง่ายดายโดยลืมที่จะระแวงไปเลยว่าตอนนี้เธอนั้นอยู่ในห้องนอนกับชายแปลกหน้าเพียงลำพังสองต่อสอง 

เช้าวันต่อมา

“คุณนายให้แจ้งว่าห้ามออกจากเรือนหอสามวันค่ะ”

เพียงแค่จอมทัพเปิดประตูห้องออกมาพี่ปลาแม่บ้านที่คอยดูแลจอมทัพก็ขอตามาดูแลที่เรือนหอของเขาด้วยจริงๆ ก็เป็นคำสั่งของทัศนีย์นั่นแหละเพราะปลาเป็นคนเก่าแก่ที่ไว้ใจได้จึงคอยให้มาอยู่เป็นหูเป็นตาให้ตัวเอง 

“ห้ะ..  อะไรนะพี่ปลา” 

“คุณนายบอกจริงๆ ค่ะ แต่ว่านะคะคุณจอมมันเป็นเคล็ดค่ะ โบราณเค้าถือ” 

แม่บ้านวัยกลางคนพูดจีบปากจีบคอทำท่าทางเป็นจริงเป็นจังไม่ว่าจะยังไงเธอก็จะต้องทำให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ใช้เวลาด้วยกันให้มากและนานที่สุดตามที่ได้รับคำสั่งมา 

“ผมละเชื่อเลย ถ้างั้นเช้านี้มีอะไรทานบ้างครับ” 

ชายหนุ่มทำท่าอ่อนใจกับความเชื่อของคนรุ่นพ่อรุ่นแม่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คงต้องยอมรับตามสภาพไปก็แล้วกันยิ่งเมื่อคืนเผลอลืมตัวทำเรื่องเอาไว้ด้วยวันนี้กะว่าจะออกไปข้างนอกให้คนที่ยังหลับอยู่คลายความตึงเครียดลงไปบ้างแต่กลับมาเจอแบบนี้ก็คงต้องทนเห็นหน้ากันไปก่อนแล้วกัน 

“พี่จัดโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ มีแต่อาหารบำรุงทั้งนั้นเลยทานเยอะๆ นะคะ”

“โถ่พี่ปลาพูดอะไรครับ” 

แต่ละคำที่แม่บ้านของเขาพูดออกมาทำเอาส่ายหัวกุมขมับไม่หยุดกันเลยทีเดียว

“แล้วคุณอรล่ะคะ จะรับมื้อเช้าพร้อมกันเลยไหมคะ” 

“รับแต่ของผมคนเดียวก่อนดีกว่าครับปล่อยให้เธอพักผ่อนไปก่อน”

จอมทัพพูดแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหารโดยที่ไม่ได้สนใจมองเลยว่าแม่บ้านผู้เป็นสายลับจากแม่ของเขานั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คิดลึกคิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว 

“หืมม ถ้าอย่างนั้นคุณจอมก็ต้องบำรุงเยอะๆ หน่อยแล้วนะคะถ้าคุณนายได้ยินแบบนี้คงต้องดีใจมากแน่ๆ เลยค่ะ”

พี่ปลาพูดไปตักข้าวใส่จานให้เจ้านายสุดหล่อของตัวเองไปด้วยหัวใจที่ชื่นบานดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี สงสัยอีกไม่นานนี้ต้องได้มีการรับขวัญหลานคนแรกแน่ๆ  อร๊ายย…

“คิดอะไรอยู่ครับพี่ปลา”

“ก็คิดถึงเรื่องดีๆ อยู่น่ะสิคะ คุณจอมสู้ๆ นะคะ พี่ปลาเอาใจช่วย” 

พี่ปลายิ้มกว้างออกมาด้วยความสุขที่แม้จะเป็นเพียงจินตนาการ แต่อีกไม่นานก็คงจะเป็นเรื่องจริงแน่ๆ เมื่อตอบคำถามแล้วก็รีบเดินออกไปรดน้ำต้นไม้ในสวนปล่อยให้จอมทัพนั่งงงอยู่คนเดียวแถมยังปวดหลังอีกต่างหากบ้านตั้งกว้างเตียงก็นุ่มแต่ต้องนอนทรมานบนโซฟา …