กินของนอก [1]

ปาม ลางานแคชเชียร์ เพื่อไปพักร้อนสองอาทิตย์ สำหรับเที่ยวทะเลมัลดีฟส์ ตั้งแต่เธอพยายามเก็บเงินมาข้ามปี หารเงินลงขันกับเพื่อนสาว และบัดนี้… ถึงเวลาที่พวกเธอจะได้สวมบิกินี่สวยๆ ถ่ายรูปอวดเรือนร่างงามๆ กัน

ลีน่า เป็นเพื่อนสนิทกับปามมาหลายปี เธอเคลียร์งานตัวเองหมดแล้ว กำลังยกข้อมือซ้ายขึ้นมาดูเวลา เพื่อรีบสาวเท้าเล็กบางใส่รองเท้าผ้าใบพร้อมออกวิ่ง เพื่อไปสมทบกับปามในอีกไม่กี่ก้าวข้างหน้า เธอต้องไปทันก่อนเที่ยวบินจะมาถึง

พริ้ง สาวหวานสุดเปรี้ยว ตัวเล็กขาวบาง กำลังหอบกระเป๋าสะพายใส่หลัง รีบวิ่งด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาว เธอต้องลงจากแท็กซี่ก่อนถึงจุดลงผู้โดยสาร เพื่อวิ่งเข้าไปในตัวสนามบินสุวรรณภูมิ ถ้าหากเธอช้าล่ะก็ มีหวังตกเครื่องบินแน่ๆ หวังว่าทุกคนจะมากันครบแล้ว

หวาน เดินองอาจอย่างราชินีในรองเท้าส้นสูงสีดำ กับชุดแซ็กจั้มสูทสีน้ำเงิน เปิดไหล่ กระโปรงสั้น แม้เธอจะสูงไร่เรี่ยกับพริ้ง เธอเชิดหน้าด้วยความมั่นใจว่า สวยเริด เชิด หยิ่ง แน่นอนว่าการรวมตัวไปเที่ยวครั้งนี้ เธอเป็นคนดำริเริ่มขึ้น… เธอยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ เรื่องเที่ยว… ไม่มีใครเกินเธอ ยิ่งนัดแล้วไม่มา ได้ตัดเพื่อนแน่นอน…

******

“อีเชี้ย!!! ทำไมแม่งมาช้ากันนักหนาวะ? กูรอมาเป็นชม.ละ” ปามบ่นด่าเพื่อนทุกคน พลางหันมองนาฬิกาในมือซ้าย เที่ยวไฟลท์บิน ก่อนเที่ยวก็ใกล้เข้ามาทุกที มีแต่เธอโผล่มาที่นี่คนแรก นัดกันทีไร...เธอต้องรอเก้อหง่าวแบบนี้เป็นประจำ

“ไอ้ปาม มึงมาถึงจุดนัดนานยังวะ? นี่มึงมาก่อนคนแรกอีกแล้วล่ะสิ กูนึกว่าจะมาถึงก่อนทุกคนอีกนะเนี่ย?” ลีน่าถามเมื่อเดินมาถึง ในมือหิ้วขวดน้ำดื่มพกมาด้วย จึงแบ่งดื่มกับปาม ระหว่างรอเพื่อนสาวอีกสองคน

“โอ๊ย!!! ต้องตกเครื่องกันหมดก็เพราะ อีพริ้งกับอีหวานหรือเปล่าเนี่ย? เจ้าแม่สายเสมอจริงๆ ” ปามบ่นด่าไม่หยุด พลางยกมือซ้ายท้าวสะเอว เพราะยืนนานๆ มันก็ปวดหลัง นี่ก็ยิ่งใกล้ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว

“ดูนั้นสิ มันมาพร้อมกันเลย” ลีน่ายกนิ้วชี้ไปทางเพื่อนสาวอีกสองคน เดินมาด้วยกันราวกับนางแบบ พร้อมแว่นตากันแดดไฉไล สวมใส่ราวกับสาวไฮโซ มองแต่ไกลคล้ายจะร่างบางสูงโปร่ง เมื่อพวกเธอมาสมทบกับปามและลีน่า กลับตัวเตี้ยกว่าสิบเซนฯ ได้

“นึกว่าจะไม่มา กูจะได้ตัดเพื่อนกับพวกมึง” ปามบ่นเหน็บ พลางหยิบกระเป๋าเดินทาง ออกเดินลากเท้าและกระเป๋า พร้อมๆ กับเพื่อนสาวอีกสามคนที่เหลือ

“แหม… แค่นี้ เครื่องบินมันไม่หนีกูหรอก” หวานตะคอกใส่ จะให้มาเร็วได้แค่ไหนกันเชียว ทั้งรถติด ไหนจะต้องเดินไกล ถ้าให้รอรถวิ่งรับส่ง ตกเครื่องบินชัวร์…

“เออสิ! เครื่องบินมันไม่รอมึงหรอก แต่เงินกูจะไม่ได้คืน” ปามบ่นแทน เพราะกว่าจะเก็บเงินมาซื้อตั๋วเครื่องบิน และจองทัวร์เที่ยวทะเลมัลดีฟส์ มันก็ไม่ถูกหรอกนะ

“นี่พวกมึงจะทะเลาะกันอีกนานมั๊ย? เร่งฝีตีนไปเข้าด่านตรวจสัมภาระกันเถอะ” ลีน่าด่ากลับ หยุดเสียทีได้แล้ว ในเมื่อมาถึงที่นี่ ก็น่าจะไปสนุกด้วยกัน แค่มาช้ากว่าที่นัดเล็กน้อย ด่ากันอย่างกับไฟไหม้บ้าน

“ใจเย็นๆ นะคุณเพื่อนทั้งหลาย การมาเที่ยวครั้งนี้ สนุกแน่ๆ เลยนะ” พริ้งพยายามพูดปลอบใจให้เพื่อนสาวทุกคน ใจเย็นอารมณ์ดี ยิ้มหวาน ทุกตัวเรียบร้อยน่ารัก ลีน่าเหล่หางตากลับมาที่พริ้ง ยิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์

“ไม่ต้องเรียบร้อยราวกับผ้าขย้ำไว้ก็ได้นะ คุณนายพริ้ง แอพใสนี่หมดโปรเมื่อไหร่ล่ะ?” ลีน่าป่วนกลับร่าเริง เพราะเธอเป็นคนเฮฮากับเพื่อนอยู่แล้ว ทำให้ปามกับหวานอดขำใส่พริ้งไม่ได้ ที่ทำตัวเด่นอยู่ตลอดเวลา

“พูดซะ ภาพพจน์กูหมดกัน” พริ้งมองค้อนใส่เพื่อนสาวกลับ อย่าพูดอะไรดังแบบนั้นสิ

เธอตั้งใจจะมาหาผู้ชายใหม่ๆ มาทำผัว หลังจากเพิ่งเลิกกับผู้ชายเฮงซวยที่พึ่งได้ฟาดเธอไปแล้ว และทิ้งกันอย่างไม่ใยดี พริ้งตั้งใจว่า… มาเที่ยวครั้งนี้ จะหาใหม่ให้ดีกว่าคนเดิม

******

เป็นเที่ยวบินที่ครึกครื้นพิเศษ เมื่อชะนีสาวทั้งสี่ ได้ออกสู่โลกกว้าง ตามประสาสาววัยยี่สิบต้นๆ ได้มีโอกาสไปใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน ใครจะมานั่งเฉาตายกันในบ้าน และต้องเบื่อกับงานประจำอันแสนเซ็ง

ไฟลท์เที่ยวบินมาถึงมัลดีฟส์ แถบมหาสมุทรอินเดีย สาวๆ ทั้งหมดจึงมุ่งหน้าเดินเท้าไปพร้อมกัน เพื่อไปติดต่อหาเรือ และไกด์นำเที่ยวไปยังโรงแรมที่พักกลางทะเล ประเทศเล็กๆ ซึ่งเป็นหมู่เกาะ น้ำใสสะอาดแบบนี้ ไม่มาล่ะเสียดายแย่

ระหว่างที่สี่สาวกำลังส่งเสียงเฮฮา กรีดดัง รวมตัวยกมือถือถ่ายรูปตอนเดินทางมาถึง พวกเธอสนุกสนานกับการใช้เวลาด้วยกัน และเดินทางด้วยเรือความเร็วสูง เดินทางไปยังโรงแรมที่พัก กลางมหาสมุทร

มีนักท่องเที่ยวจากหลายประเทศ เดินทางมาเพื่อพักผ่อน และท่องเที่ยวสถานที่สวยงามอีกหลายๆ แห่ง ทั้งดำน้ำดูปะการัง พักผ่อนหย่อนใจ หรือแม้กระทั่งความบันเทิงมากมายตามหมู่เกาะ

สาวๆ เดินหอบกระเป๋าเดินทาง และลากล้อเดินตามทางไม้กระดาน หาที่พักเพราะตั้งใจจะไปจับจองห้องพักกันเสียหน่อย อย่างน้อยก็ได้พักห้องละสองคน จองไว้สองห้องก็ได้วิวดี สวยงามตามท้องเรื่อง

ปามได้คู่กับลีน่า และพริ้งอยู่กับหวาน บ้านพักที่ถูกจอง อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน โดยมีทางเดินไม้กระดานกั้นอยู่ตรงกลาง อย่างน้อยเปิดประตูห้องพัก ก็เจอบ้านเพื่อนสาวอยู่ฝั่งตรงข้ามดีมิใช่น้อย ที่ไม่ได้อยู่ห่างไกลมากเกินไป

“นี่มึง ! เปลี่ยนชุดบิกินี่ไปว่ายน้ำทะเลกันเหอะ กูอยากลงน้ำใจจะขาดอยู่แล้ว” ลีน่าชักชวน เพราะแม้จะถูกแดดแผดเผาช่วงห้าโมงเย็น เธอไม่มีทีท่าว่าจะกลัวดำสักนิด เพราะบิกินี่สีเขียวเชือกผูกคอ เธอพร้อมแล้วสำหรับลงทะเล

“เออ มึงรีบก็ไปโดดให้ปลาฉลามกินมึงเลยนะ กูจะได้สวดส่งมึงไปด้วยเลย” ปามหัวเราะก่อนจะหยิบครีมกันแดดทาตามร่างกายก่อนจะ เริ่มหยิบบิกินี่สีดำมาใส่สองชิ้น

“งั้นกูไปชวนพริ้งกับหวานก็ได้วะ แค่นี้กลัวดำ” ลีน่าบ่นก่อนจะสะบัดบ๊อบเดินเริดออกไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม

พริ้งกับหวานยังไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากมาถึงเปิดแอร์ นอนผึ่งอยู่บนเตียงเย็นๆ เพราะเดินทางมาไกล เธอรู้สึกร้อนและเพลียจึงขอพักเสียหน่อย ไม่ทันไรจะรู้สึกหายเหนื่อย เสียงเคาะประตูรัวๆ มันช่างคุ้นหูเหลือเกิน

“ไอ้พริ้ง อีหวาน ไปลงทะเลกัน!” ลีน่าตะโกนก่อนจะไม่ได้เปิดประตู พริ้งจึงเดินไปเปิดประตู และลากนางเข้ามาในบ้านพัก

“อยู่แค่นี้ อย่าตะโกนได้มั๊ย กูอายเขา เกรงใจกันบ้าง ไม่ใช่บ้านเรานะ” พริ้งกระซิบเสียงเบา ในขณะที่หวานกำลังนอนคว่ำหน้า หมดแรงราวกับซากศพที่ยังมีชีวิต

“เร็วๆ สิ น้ำทะเลน่าเล่นมากเลยนะมึง จะได้ไปถ่ายรูปสวยๆ ไง”

“เออ กูจะรีบตามไป เอาเบ็ดตกปลาไปตกมึงขึ้นมาจากทะเลด้วย” หวานพยายามเงยหน้าเพื่อจะตามไปสมทบ ตั้งใจว่า บิกินี่สีขาวแดง จะได้สวมใส่ก็ครานี้...

******

สาวๆ ลงไปเล่นน้ำทะเลไม่ห่างไกลจากที่พัก แค่ลงบันไดก็ถึงทะเลโดยไม่ต้องเจอหาด ระหว่างที่พวกเธอกำลังเล่นน้ำทะเลอยู่นั้นเอง ไม่ห่างไกลมาก พวกเธอเจอหนุ่มชาวต่างชาติ สูงใหญ่ผิวขาว หน้าตาดี อายุก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพวกเธอ

สายตาของลีน่าจรดจ้องอย่างสนใจ น้ำลายส่อพลางทำหยักคิ้วหลิ่วตา เธอไม่มีแฟนเพราะเพิ่งจะเลิกกับแฟนหนุ่มติดแว้น เปลี่ยนคู่นอนก็บ่อย เพราะคบกันไม่ยืด ลีน่าคิดว่า น่าจะลองไปทาบทามดู เผื่อจะได้เจ้ามือเลี้ยงข้าว

“ไอ้ลีน่า มึงจะไปไหนวะ?” ปามตะโกน พลางทำให้พริ้งกับหวานหันตามๆ กัน

“ไปสิ่วหนุ่ม เดี๋ยวกูกลับมา” ลีน่าว่ายน้ำไปหาพวกหนุ่มๆ ประมาณสี่คน พอดีกับพวกเธอ

แววตาของหวานหันไปสบกับปาม และพริ้ง กำลังคิดอยู่ว่าลีน่าคิดจะทำอะไรกันแน่ ถ้าจะหาผัวใหม่พวกเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก นั้นมันสิทธิ์ที่ลีน่าจะเอาหนุ่มคนไหนมาทำผัวก็ได้

อีกสักพัก ลีน่ากลับมาพร้อมกับบัตรทานอาหารอีกสี่ใบ หนุ่มๆ ยื่นมาให้เธอสำหรับอาหารค่ำคืนนี้ และให้ชวนเพื่อนสาวของเธอไปด้วย

“มึงทำได้ไงวะ?” หวานแหกตาดูบัตรทานอาหารค่ำคืนนี้สี่ใบในมือ แทบจะกรีดร้องด้วยความดีใจ ได้กินข้าวฟรีไม่ต้องเสียตังค์จ่ายเอง

“กูก็ไปอ่อยนิดๆ หน่อยๆ พอรู้ว่ากูมาจากเมืองไทย พวกเขาล่ะพูดอะเมซิ่ง ยิ้มแย้ม ดีใจกันยกใหญ่ บอกอยากจะเลี้ยงข้าวกูว่ะ แปลว่า กูเสน่แรงกับชาวต่างชาติ” ลีน่าพูดจายกตัวเองสูง และทำสวยกว่าใครเพื่อน

“อย่างนี้กูต้องจ่ายเพิ่มให้มึงด้วยหรือเปล่าวะ?” พริ้งแซวกลับ เพราะคิดว่าบัตรทานข้าวค่ำนี้ เธอคงไม่ได้กินฟรี จะต้องมีค่าทิปให้เพื่อนบ้างหรือเปล่า

“ไม่ต้องหรอก ถือว่ากูเลี้ยงล่ะกัน ตกลง... พวกเราไปกินข้าวกับพวกนั้นกันนะ” ลีน่าคุยกับเพื่อนสาวอีกสามคน พลางหันหน้ากลับไปหาหนุ่มๆ ที่อยู่ข้างหลัง พวกเขาเลิกเล่นน้ำทะเล และกำลังจะเข้าบ้านพัก คนละหลัง...

ลีน่าคิดแผนในใจ จะได้ฟาดหนุ่มเมืองนอกก็ครานี้ ถ้าโชคดีพวกเขาเป็นคนมีฐานะ เธอคงจะสุขสบายไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย อย่างมากก็นอนสบายอยู่บ้าน มีผัวเลี้ยงตลอดชาติ เธอฝันหวานในใจ ระหว่างวางแผนชีวิตตัวเอง

“อืม เอางั้นก็ได้” ปามตอบโดยไม่ได้เอะใจอะไร ทำไมมันง่ายจัง

เธอหันไปสบตากับหวานและพริ้ง พวกเธอคิดว่า มาเที่ยวทั้งที หาเพื่อนใหม่และผูกมิตร คงเป็นเรื่องดีสำหรับการมาเที่ยวมัลดีฟส์ ถ้าโชคดีกว่านั้น อาจจะได้แฟนใหม่มีเงินหนักๆ ก็ได้

******