บทที่ 23 หม้อไฟหมาล่า (2)

บทที่ 23

หม้อไฟหมาล่า (2)

            2 วันต่อมา โรงเตี๊ยมตระกูลจางเปิดกิจการเต็มตัว

            ช่วงเช้าขายโจ๊กกับปาท่องโก๋ พอสายหน่อย ตงตงจะเปิดชั้นสอง ขายหม้อไฟหมาล่า และปิดร้านอีกทีคือตอนค่ำ

            อาหารเช้ายังคงขายหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว ทุกคนเลยมีเวลาเตรียมของสำหรับขายหม้อไฟกันต่อ

            หลังจากยกป้ายออกไปตั้งหน้าร้าน ตงตงกับจิ่งฝางช่วยกันตะโกนเรียกลูกค้า

            “หม้อไฟหมาล่าเปิดขายแล้วเจ้าค่ะ”

            “หม้อไฟหมาล่าอร่อยๆ ราคาไม่แพงขอรับ”

            บนป้ายกระดานหน้าร้าน ตงตงเขียนราคาแต่ละจานไว้อย่างชัดเจน และยังวาดรูปง่ายๆ ลงไปด้วย

            ลูกชิ้นปลาแผ่นจานละ 5 อีแปะ

            เนื้อปลาสดจานละ 5 อีแปะ

            เนื้อหมูจานละ 10 อีแปะ

            บะหมี่ก้อนละ 2 อีแปะ

            ผักจานละ 1 อีแปะ

            ไข่ไก่ฟองละ 2 อีแปะ

            ราคาเหล่านี้สมเหตุผล  

            แต่เพราะเป็นเมนูใหม่ ผู้คนยังไม่รู้จัก คนที่เดินผ่านไปมา เพียงแค่หยุดอ่านป้ายหน้าร้านเท่านั้น 

            “ทำอย่างไรดีตงตง ไม่มีลูกค้าเข้าร้านเลยสักคน” จิ่งฝางถามเด็กสาวด้วยสีหน้ากังวล

            หากวันนี้ขายหม้อไฟไม่ได้ ของสดที่เตรียมไว้จะต้องเน่าเสียแน่ๆ

            ถึงจะแบ่งกันเอากลับไปกิน แต่คนที่ขาดทุนก็คือตงตง

            ในฐานะเสี่ยวเอ้อเก่าของโรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            หลังจากกุ้ยฉิน มารดาของตงตงเสียชีวิต กิจการของโรงเตี๊ยมตระกูลจางก็เริ่มซบเซา

            ต่อมา เด็กสาวที่อ่อนประสบการณ์กับบิดาที่บริหารกิจการไม่เป็น ยังมาถูกหลงจู๊คนเก่าโกงเงินไปอีก โรงเตี๊ยมตระกูลจางจึงไปไม่รอด ต้องปิดกิจการอย่างรวดเร็ว

            จิ่งฝางอยู่กับเด็กสาวจนถึงวันที่โรงเตี๊ยมปิดกิจการ

            ตงตงในตอนนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและสิ้นหวัง พอนึกเรื่องในอดีต จิ่งฝางก็ยิ่งรู้สึกกังวลใจ เขาไม่อยากให้ตงตงต้องเจอเรื่องแบบนั้นอีก

            ทว่า…

            ตงตงกลับยิ้มให้กับจิ่งฝางอย่างเชื่อมั่น “ไม่เป็นไร เพิ่งเปิดขายวันแรก รออีกหน่อย ต้องมีลูกค้าเข้าร้านแน่”

            จิ่งฝางไม่อยากพูดจาบั่นทอนความเชื่อมั่นของตงตง จึงตอบรับกลับไปว่า “อืม”

            …..

            …..

            รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีลูกค้าเข้าร้าน

            จิ่งฝางกับพวกเด็กๆ สลับจึงกันเข้าครัวไปกินข้าวเที่ยง

            “ทั้งที่หม้อไฟของเถ้าแก่เนี้ยน้อยอร่อยขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมไม่มีลูกค้าเข้าร้านสักคน” อากวางกินข้าวไปด้วย บ่นพึมพำไปด้วย

            “ตอนนี้ลูกค้ายังไม่เข้าใจว่าหม้อไฟหมาล่าคืออะไร รออีกหน่อยเถอะ ประเดี๋ยวลูกค้าก็เข้าร้านมาเองนั่นละ” หยูฮูหยินบอก

            “ใช่ พวกเราควรเชื่อมั่นในฝีมือของตงตง…ข้าหมายถึงเถ้าแก่เนี้ยน้อยของพวกเราน่ะ” จิ่งฝางกล่าวเสริม

            อากวางกับหยูฮูหยินฟังคำพูดนั้นจบ ต่างพยักหน้าแรงๆ ด้วยความเชื่อมั่น

            ลมหนาวของฤดูใบไม้ร่วงพัดโชยระลอกแล้วระลอกเล่า ทั่วทั้งเมืองเริ่มมีกลิ่นอายของความหนาว

            หลังจากตงตงกินข้าวเที่ยงอิ่มแล้ว ในตอนบ่าย ตงตงกับจิ่งฝางออกมาเรียกลูกค้าหน้าร้านอีกรอบ

            ยังเหมือนเดิม ผู้คนหยุดยืนดูป้ายหม้อไฟ แต่ไม่มีใครเข้าร้านสักคน

            ระหว่างที่จิ่งฝางกังวลว่าวันนี้จะมีลูกค้าเข้าร้านจริงหรือ ถังเหวินกับซานหลัวเฉินพลันเดินมาหยุดหน้าร้าน

            ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าสถานศึกษาเปิดแล้ว ถังเหวินกับซานหลัวเฉินจึงไม่ได้แวะมากินซาลาเปาในตอนเช้า จะมีก็แต่ลุงฉีที่มาซื้อโจ๊กกับปาท่องโก๋กลับบ้านอย่างทุกที

            “ได้ยินว่ามีเมนูใหม่หรือ” ซานหลัวเฉินถามเด็กสาวทันทีที่มาหยุดหน้าโรงเตี๊ยม

            คำถามของซานหลัวเฉินเหมือนเป็นการเตี้ยมกันมา 

            แต่ความจริงแล้ว ซานหลัวเฉินเพียงติดใจรสชาติอาหารที่ตงตงทำ 

            พอได้ยินว่าโรงเตี๊ยมตระกูลจางเปิดกิจการเต็มตัวแล้ว และยังเพิ่มเมนูใหม่ ตอนเรียนหนังสือ เขาแทบไม่มีสมาธิ อยากลองกินเมนูใหม่เร็วๆ

            เลิกเรียนปุบ ซานหลัวเฉินก็ลากถังเหวินตรงปรี่มาที่นี่ 

            อย่างไรก็ตาม สำหรับตงตงคำถามนี้เป็นโอกาสขายของ

            เด็กสาวยิ้มหวาน พร้อมชี้ไปที่ป้ายบบอกราคา ปากก็แนะนำเมนูอย่างรวดเร็ว

            “หม้อไฟหมาล่าเจ้าค่ะ ร้านเราจะมีน้ำซุป 2 รสชาติ รสกลมกล่อมของกระดูกหมูกับรสเผ็ดของหมาล่า สั่งอาหารตามเมนูบนป้ายกระดานนี้ได้เรื่อยๆ ร้านเราจะมีเด็กๆ ยกไปส่งถึงโต๊ะเจ้าค่ะ”

            ตงตงพูดอย่างฉะฉาน เสียงดังฟังชัด

            ผู้คนที่แกล้งเดินช้าๆ ถึงกับหยุดฟัง

            คนที่ดื่มชาร้านอยู่ฝั่งตรงข้ามเองก็ชะเง้อคอคอยฟัง

            ถังเหวินับซานหลัวเฉินพอฟังคำอธิบายจบ ใบหน้าของพวกเขาก็เผยรอยยิ้มสนใจขึ้นมา

            “น่าสนใจ พวกเราก็ลองชิมกันเถอะถังเหวิน!”

            ทันทีที่ถังเหวินตอบว่า “อ่า” ซานหลัวเฉินพลันจูงมือสหายเข้าร้านทันที 

            เสี่ยวซินเข้ามาแนะนำเมนู รวมถึงวิธีกินหม้อไฟอีกครั้ง

            ระหว่างนั้น อาฉีก็ยกหม้อน้ำซุปกับเตามาตั้ง 

            ทันทีที่ฝาหม้อน้ำซุปถูกเปิด กลิ่นหอมของน้ำซุปก็ทะลักออกมา

            เด็กหนุ่มทั้งสองกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก

            ถังเหวินกับซานหลัวเฉินสั่งวัตถุดิบอย่างละ 5 จาน ทั้งยั้งกำชับให้มาเสิร์ฟเร็วๆ เพราะพวกเขาหิวแล้ว

            พอจานวัตถุดิบถูกวางเรียงบนโต๊ะครบแล้ว พวกเขาก็ลงมือกินหม้อไฟอย่างไม่รอช้า 

            “หูย…น้ำซุปกระดูกหมูหอมมาก น้ำซุปหมาล่าอะไรนี่แหละ ถึงจะเผ็ดร้อนไปหน่อย แต่ก็ทำให้ร่างกายอบอุ่นดีนะ เจ้าคิดงั้นหรือไม่ถังเหวิน”

            ซานหลัวเฉินกินไปชมไป ทั้งยังถามความเห็นของถังเหวิน

            แน่นอนว่า ถังเหวินย่อมคิดแบบเดียวกับซานหลัวเฉิน เพราะแววตาของเขาเปล่งประกายตั้งแต่ได้กินคำแรก

            ทว่า...ด้วยเป็นคนชอบวางมาด ถังเหวินตอบกลับซานหลัวเฉินด้วยสีหน้านิ่งๆ

            “ก็อร่อยดี”

            ซานหลัวเฉินหัวเราะฮ่าๆ เพราะชินกับท่าทีของถังเหวินมานานแล้ว

            พอเนื้อกับผักสุกได้ที่ พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันต่อ เพราะตั้งหน้าตั้งตากินหม้อไฟ

            ซานหลัวเฉินเลือกที่นั่งข้างหน้าต่าง ตอนกินอาหารจะได้ชมวิวข้างนอกไปด้วย

            เด็กหนุ่มทั้งสองไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน แต่ท่าทางเอร็ดอร่อย บวกกับกลิ่นหอมของหม้อไฟที่ลอยตามสายลมฤดูใบไม้ร่วงดึงดูผู้คนที่ผ่านถนนสายนั้น

            “อา…กลิ่นหอมจัง”

            “ป้ายหน้าร้านเขียนว่าหม้อไฟละ”

            “หม้อไฟหรือ มันคืออะไร ข้าอยากลองชิมบ้าง”