การให้อภัย

ชาติก่อนเวินซื่อเป็นไข่มุกบนฝ่ามือของบิดาและเหล่าพี่ชาย แต่หลังจากที่บิดาพาน้องสาวกลับมา นางก็สูญเสียความรักไปทั้งหมด อีกทั้งยังโดนพวกพี่ชายมองว่าเป็นสตรีเจ้าเล่ห์เพราะแก่งแย่งความรักกับน้องสาว พี่ใหญ่บังคับให้นางคุกเข่าต่อหน้าผู้คน พี่รองตัดมือเท้าทั้งสองข้างของนาง พี่สามทรมานนางอย่างหนัก พี่สี่ทำลายโฉมหน้าและชื่อเสียงของนาง แม้แต่บิดาก็ไล่นางออกจากบ้าน สุดท้ายเวินซื่อเสียชีวิตอย่างน่าเวทนาด้วยน้ำมือของบิดาและพี่ชาย เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางเลือกที่จะละทิ้ง ขอพระราชโองการออกจากตระกูล ตัดขาดความสัมพันธ์ทางสายเลือด ใครจะรู้ว่าพวกพี่ชายกลับพากันนึกเสียใจ คุกเข่าอ้อนวอนให้นางลาสิกขา เวินซื่อส่ายหน้าอย่างเฉยชา “อมิตตาพุทธ ตระกูลเวินอันใด เวินซื่ออันใด พวกประสกจำคนผิดแล้ว”

เมื่อชีวิตเต็มไปด้วยบททดสอบจากความเจ็บปวดและความเข้าใจผิด ขวัญอุษาจึงยอมทิ้งปกรณ์และอดีตอันเจ็บปวดไว้เบื้องหลัง เพื่อผสานหัวใจและพร้อมก้าวเดินสำหรับการเริ่มต้นชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวังและความสุข

'เราแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์เท่านั้น อย่าอิน'งานแต่งเกิดขึ้นเพราะผลประโยชน์เท่านั้น ไม่ควรจริงจัง ไม่ควรเผลอใจ ไม่ควรหวั่นไหว และไม่ควรรัก…“เราแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์เท่านั้น…อย่าอิน” ริมฝีปากของเจ้าสาวยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มเย็นชาที่สวยงามพอสำหรับกล้องถ่ายรูป ทว่าภายในใจกลับไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความสุข เพียงแต่ยอมรับเงื่อนไขแห่งพันธนาการครั้งนี้ ที่ทั้งคู่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป “อดทนหน่อยนะ จบงานคุณก็ไม่ต้องปั้นหน้ายิ้มแล้ว” สายขิมกระซิบบอกคนตรงหน้าขณะที่เขาก้มลงจูบหลังมือเธออย่างแผ่วเบา โทมัสแสยะยิ้มเมื่อแสงแฟลตสาดใส่รัวๆ พร้อมกับรั้งเจ้าสาวเข้ามาโอบกอดแนบแน่น “อย่าลืมบอกตัวเองล่ะ อย่าอินให้มาก” ดวงตาคมกริบของสายขิมตวัดขึ้นสบสายตาเจ้าบ่าวตรงหน้าเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะยกยิ้มบางอย่างเย็นชาไม่ต่างกัน เสียงปรบมือรอบห้องยังดังไม่ขาดสาย ราวกับโลกทั้งใบชื่นชมในความรักที่ไม่มีอยู่จริง เธอเอียงหน้าเข้าไปใกล้กระซิบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงคมมีด “ไม่อินหรอกค่ะ…แต่ถ้าคุณเผลอเมื่อไร ฉันจะเป็นคนเล่นละครเรื่องนี้ให้เก่งกว่าคุณเอง”

เขาชื่อ คราม เป็นทั้งคู่หมั้นของฉันและเป็นคนที่ฉันพลาดมีอะไรด้วยเมื่อสองปีก่อน ใครจะไปคิดล่ะว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง #คราม เจ้าพ่อมาเฟียอันดับต้นๆของเมืองไทย ไม่เกรงกลัวใคร และเอาแต่ใจตัวเอง โหดร้ายและดุดัน อยากได้ต้องได้ และไม่มีใครขัดเขาได้ #พิงค์ สาวสวยดีกรีนักเรียนนอก ภายนอกจัดจ้านร้อนแรง แต่จิตใจของเธออ่อนโยนมาก

ทิซเหนือ - วาริน “อยากมีเงินใช้มั้ย ?” ถ้าผมถูกใจใคร ผมก็จะไม่ลังเลที่จะชักจูงผู้หญิงพวกนั้นด้วยเงิน อย่างที่ผมกำลังยื่นข้อเสนอให้กับผู้หญิงตรงหน้า “…คะ ?” ท่าทางซื้อบื้อของเธอดูจะไม่เข้าใจที่ผมพูดสักเท่าไหร่ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ กับผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะใช้มือโอบเอวเธอเอาไว้แบบหลวมๆ “คะ คุณทิสเหนือคะ” เธอดูจะตกใจมากพอสมควร รีบผลักผมให้ออกห่าง แต่ผมยังคงโอบเอวเธอไว้อยู่ “เรียกฉันว่า คุณเหนือ” “ฉันสามารถให้เงินเธอใช้ได้ไม่ขาดมือ สนใจมั้ยหื้ม…” ผมก้มหน้าลงสูดกลิ่นความหอมตรงซอกคอของเธอ โตขนาดนี้แล้วยังใช้แป้งเด็ก น่าตลกสิ้นดี! “ระ ริน แค่มาฝึกงานค่ะ ไม่ได้ต้องการแบบที่คุณเหนือว่า” เธอปฏิเสธอย่างไม่ใยดีข้อเสนอของผม “เธอไม่สนใจ ?” “มะ ไม่ค่ะ รินขอตัวก่อนนะคะ” เธอดันมือผมที่โอบเอวเธออยู่ออก จากนั้นก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธผมซะด้วยสิ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากได้เธอมาอยู่ในกำมือ อวดเก่งดีนัก!

6เดือนบนเตียง กับร่างกายที่ขยับได้นิดหน่อย... “ระวังด้วยนะลูก...เดินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” เสียงมารดาลอยตามหลังมา หวันยิหวาหันมายิ้ม แต่ท่านเดินหายเข้าไปในส่วนครัวเสียแล้ว “พ่อ แม่สงสารลูก” เสียงเครือสะอื้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลปรี่ วิทย์พับหนังสือพิมพ์ในมือโยนไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร เดินเข้าไปประคองภรรยาวัย45ปีอย่างถนอม “ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่แม่ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นซิ เราสัญญากันแล้วนี่นา” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงทุ้ม เขาเองก็เจ็บแค้นแทบกระอัก แต่จะทำอะไรคน คนนั้นได้ เมื่อชายผู้นั้นทรงอิทธิพลเสียจนคนธรรมดาอย่างท่านไม่กล้าเผยอหน้า แค่ได้บุตรสาวคืนกลับมาก็นับว่าเป็นบุญหัว แม้หวันยิหวาจะไม่ต่างอะไรกับซากร่างกาย เมื่อความทรงจำของหล่อน หายไปทั้งหมด หลังโศกนาฏกรรมเลวร้ายครั้งนั้น บุตรีของท่าน...เสียแม้แต่...สายเลือดในอก...

....การเจอกันครั้งแรก ด้วยอุบัติเหตุ...จึงนำพามาสู่ความใกล้ชิด... คนหนึ่งที่ตั้งใจรัก...แต่อีกคนกลับเข้าหาเพื่อหวังพียงได้เชยชมร่างกายอันบริสุทธิ์ของเธอ...

เธอทิ้งเขาไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา แต่โชคชะตาก็นำพาเธอกับมาพานพบกับเขาอีกครั้งในฐานะผู้ให้บริการกับลูกค้าเมื่อเธอต้องขายศักดิ์ศรีแลกเงินเพื่อรักษาเลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากเขา ปราณ ประภาวินท์ กิตติธนปกรณ์ นักธุรกิจหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาวัย 31 ปี เจ้าของโรงแรมหรูที่มีสาขาครอบคลุมทุกจังหวะ นิสัยสุขุมนุ่มลึก ใจเย็น อ่อนโยน "เรามารือฟื้นความทรงจำกันหน่อยไหมวารี แต่ผมมีค่าตอบแทนให้ด้วยนะ..น้ำละ 300,000 พอไหม" วารี สุขเกษม คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวหน้าตาสะสวยวัย 28 ปี นิสัยอ่อนหวานแต่ซ่อนความเด็ดเดี่ยว และความแข็งแกร่งเอาไว้ภายใน "ไม่..ฉันไม่รับงานนี้แล้วค่ะ"

"หวานขอโทษนะต่อไปหวานจะไม่มีวุ่นวายกับพี่อีก" ฉันก้มหน้าพูดออกไปทั้งที่ไม่รู้ตัวเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าไปชิดติดกายและก้มลงมาจูบฉันอย่างรุนแรงและเร่าร้อน "อื้มมมม" ฉันรับสัมผัสของเขาอย่างยินยอมพร้อมใจ เรายืนจูบกันตรงนั้นสักพัก เขาก็ถอนริมฝีปากและพูดกับฉัน "อยากเป็นผู้หญิงของพี่จริงๆ ใช่มั้ยตาหวาน" ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ "แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงของพี่ต้องทำอะไรบ้างนอกจากยืนจูบกันแบบนี้"

" เราจะรู้ได้ยังไงคะ ว่ามันคือความรัก " คำถามของลูกสาว ทำเอาแม่ใจพองขึ้นมา พี่ทรายโตแล้ว " ฟังเสียงหัวใจสิลูกพี่ทราย เวลาที่เราอยู่ใกล้คนที่เราชอบหัวใจของเราจะเต้นไม่ถูกจังหวะ เวลาที่เราได้เจอหน้าเค้า หัวใจของเราจะสั่นรัว แตกต่างจากเวลาอยู่กับคนอื่น "