ปากร้าย

“งานมันไม่ยุ่งหรอกคุณ ผมว่ามันติดผู้หญิงมากกว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกอยู่กับผู้หญิง “ทอลสันโพล่งเสียงแข็ง เขารู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายมาตลอด “ถึงผมจะเป็นอย่างที่พ่อว่าแต่ผมก็ทำงาน!” “หึ! อย่าให้พลาดท่าเหมือนสามปีก่อนก็แล้วกัน ติดผู้หญิงจนเกือบเสียงาน ถ้าฉันไม่ตามสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นป่านนี้แกพ่ายให้ศัตรูไปนานแล้ว!!” พรึบ ! “พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก” “ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “แพททริคทิ้งท้ายแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าคมคายฉายสีแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล ยามที่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทีไรความต่ำต้อย และ ความน่าสมเพชที่ฝังใจมานาน เป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในโซนความคิดทันที คล้ายกับถูกตอกย้ำให้จมดินจนหาทางออกไม่เจอ

เขารักคนพี่แต่ทำไมเขาต้องแต่งกับคนน้อง.. ไอ้สัญญาระหว่างพ่อกับเพื่อนพ่อถ้าเขาไม่ทำมันก็ถือเป็นการเนรคุณ ดังนั้นการแต่งงานที่ไม่เต็มใจจึงเกิดขึ้นแต่ไม่เป็นไรเขาจะทำให้เธอทนไม่ได้และหายไปเอง “ทำไมคุณพ่อทำกับหนูแบบนี้คะ? เงินนั่นคุณแม่เก็บเอาไว้ให้หนู.. มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะคะ.. แล้วไหนจะเงินเดือนที่หนูส่งมาให้อีก.. คุณพ่อใจร้ายกับหนูมากเลยนะคะ.. หนูไม่คิดเลยว่าทุกคนจะเอาเปรียบหนูได้ถึงขนาดนี้.. พี่มายด์ลูกสาวสุดที่รักของคุณพ่อก็อีกคน.. โตขนาดนี้แล้วทำไมไม่หัดทำงานทำการบ้างคะ จะต้องรอให้แก่ตายก่อนรึยังไงถึงจะคิดได้… หนูรู้ค่ะว่าคุณพ่อรักพี่มายด์มาตลอดแต่หนูเลือกที่จะปิดตาข้างนึงและปลอบใจตัวเองว่าหนูคิดมากไป หนูอาจจะอิจฉาพี่มายด์.. แต่นับวันเมื่อหนูโตขึ้นมันเริ่มไม่เป็นแบบนั้น คุณพ่อไม่แม้แต่จะโทรมาหาหนูและถามว่าหนูสบายดีไหม.. หนูเหมือนอยู่ตัวคนเดียว.. ถ้าวันนั้นหนูเลือกไปกับคุณตาคุณยาย..”

งานเลี้ยงของบริษัทก่อให้เกิดก้อนเลือดที่มีชีวิตขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อประธานหนุ่มโดนยาปลุกเซ็กส์ ส่วนอีกคนที่เป็นเลขาของเขาก็อยากลองดื่มแอลกอฮอล์ เพียงดื่มไปแก้วเดียวก็ทำให้เธอเมา ทั้งที่เขารู้ว่าเป็นเธอในคืนนั้น แต่เขาก็ขอเห็นแก่ตัวทำเป็นไม่รู้เพราะอีกไม่นานเขาจะต้องแต่งงานกับคนที่เขารัก ทว่าเหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาวางแผนเอาไว้ เมื่อเธอดันมาท้อง และเขาเองก็ออกปากว่าจะรับผิดชอบ ให้เธอมาเป็นภรรยานอกสมรสของเขา แต่เธอไม่ยอมเพราะไม่อยากเป็นเมียน้อยเมียเก็บของใคร ถึงวันที่เขาต้องแต่งงานกับหยาดฟ้าแฟนของเขา หยาดฟ้าไม่มาในงานแต่งงาน ส่งแต่คลิปวิดีโอที่เขาได้คุยกับแพรววนิตเรื่องที่เธอท้อง เขาเลยโทษว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ บังคับให้เธอแต่งงานมาเป็น...ภรรยานอกสมรสของเขา

วีร์หมอศัลยกรรมแพทย์อันดับหนึ่งของเมืองไทยถูกแม่บังคับให้แต่งงานกับมัดหมี่ลูกสาวของเพื่อน เขายอมแต่งงานกับมัดหมี่ตามคำสั่งของแม่ทว่ามัดหมี่ก็เป็นได้แค่ตัวแทนของพิพิมแฟนเก่าของหมอวีร์เท่านั้น โดยที่ไม่มีทางได้มาเป็นตัวจริง มัดหมี่ก็ยอมเข้าไปเป็นตัวแทนของแฟนเก่าเขา ยอมแม้กระทั่งเสียตัวตนของตัวเอง ยอมแม้กระทั่งเก็บเรื่องที่ตัวเองแพ้กุ้งแม่น้ำเพราะแฟนเก่าของเขาชอบกิน เธอก็เลือกที่จะกินยาแก้แพ้แทน แต่ทว่าสุดท้ายความอดทนของเธอก็หมดลง เมื่อแฟนเก่าของเขากลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้ง มัดหมี่จึงตัดสินใจไม่ขอทนเป็นตัวแทนของเขาอีกแล้ว ต่อแต่นี้ไปเธอขอเป็นตัวเองและขอเดินออกมาจากชีวิตของเขาเองพร้อมกับลูกในท้องที่เขาจะไม่มีวันได้รู้

ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ คนที่เขาจะรักอยู่เฉยๆเขาก็รัก แต่คนที่เขาหมดรักแลกมาด้วยลมหายใจก็ไร้ค่า ความรักที่เขาไม่ต้องการก็คงทำได้แค่ทำใจ เมื่อคนหนึ่งทำใจได้แต่อีกคนกลับไม่ให้ไป โปรดติดตาม

"โดนเขาด่าว่าเลวมาเหรอวะ" คำถามของบอมทำเอาเป้ต้องขบกรามแน่นอย่างข่มอารมณ์ เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับเดินหนีเพื่อน อาทิตย์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ก็แค่นหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และนั้นก็ทำให้บอมต้องขมวดคิ้วอย่างมึนงง "อะไรของพวกมันวะเนี่ย...." บอมเกาหัวอย่างมึนงงเมื่อเพื่อนรักทั้งสองมันมีท่าทีแปลกไปอีกคนแล้วโดยเฉพาะไอ้เป้เพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่ต่างจากอาทิตย์ในคราที่มีรักเลย "เดี๋ยวนะนี่มึงอย่าบอกนะว่าโดนน้องฝนด่ามาจริงๆ?" อาทิตย์กอดอกถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงยียวน คนโดนถามพ่นลมหายใจออกมาหนักๆและพยักหน้าเป็นคำตอบแทน "ให้มันได้แบบนี้สิวะ นี่พี่เป้เฮดว้ากต้องมาอารมณ์เสียเพราะรุ่นน้องปีสองด่าว่าเลวเหรอวะเนี่ย" เป้ตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดเย้าแหย่นั้นอย่างดุดัน "มึงอย่ากวนตีนไอ้อาทิตย์!" ตะเบ็งเสียงใส่เพื่อนอย่างหัวเสีย "กูว่าท่าจะได้กัดกันอีกนานนะ" อาทิตย์แค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันและหนุมตัวเดินออกมาจากตรงนั้น เขาเดินเข้าไปในอาคารเรียนก่อนเป้และบอมเพราะดูท่าทางแล้วคงนั่งสงบสติอารมณ์อยู่นาน

"เรามาหย่ากันเถอะ"ทำไมผมได้ยินคำนี้เเล้วผมรู้สึกเสียใจ ทั้งๆที่ผมอยากหย่ามาโดยตลอดดด เมื่อเขาโดนบังคับให้เเต่งงานทั้งที่เขาไม่ได้รักเธอและที่สำคัญเขามีคนรักอยู่เเล้ว เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อจะหย่ากับเธอทั้งทำร้ายร่างกายเเละจิตใจแต่พอเวลาผ่านไปเขากับหลงรักเธอมากขึ้น เเต่เธอกับเฉยชาเเละเป็นฝ่ายขอหย่ากับเขาเรื่องราววุ่นๆจะเป็นยังไงต่อมาติดตามชมกันนน..

ฝากเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะจ๊ะสาวๆ เรื่องนี้นางเอกของเราทำให้พระเอกเข้าเข้าใจผิดว่าพี่สาวของตัวเอง จนกระทั่งความลับแตก และทั้งคู่มีเหตุให้ต้องแต่งงานกัน

หากการแต่งงานคือกรงขังอิสรภาพ เธอก็ถูกขังอยู่ในกรงเถื่อนของผู้ชายที่ไร้หัวใจ ยามสิ้นหวัง ท้อแท้ และหวาดกลัว กำลังใจที่ดีที่สุดก็คือตัวเอง ความเจ็บปวดที่ใจไม่ทำให้ใครตาย ‘นิชาดา’ เฝ้าบอกตัวเองให้กัดฟันสู้ ฝืนทนเข้าไว้ แม้ยังมองไม่เห็นหนทางหลุดพ้น แต่อย่างน้อยก็ไม่มีใครต้องมาเจ็บไปกับเธอ

: ก็แค่เมียแต่งที่ไม่รัก : เธอมันก็แค่เมียแต่งที่เขาไม่ต้องการ เธอเป็นได้เพียงเศษดินต้อยต่ำ ที่เขาไม่อยากจะชายตามอง "คุณจะทำอะไร" ช้องนางตะโกนถามน้ำเสียงสั่น ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "จะสั่งสอนเธอไง ช้องนาง สั่งสอนให้หลาบจำว่า อย่า-คิด-จะ-ลอง-ดี-กับ-ฉัน" สิ้นประโยค ข้อมือหนากระชากข้อเท้าบางที่กำลังลนลานหนีลงจากเตียงให้กลับมาที่เดิม พร้อมแสยะยิ้มให้อย่างเยือกเย็น ถาโถมร่างกายไปทาบทับ "ฉันจะสั่งสอนเธอให้หลาบจำ เธอจะต้องจำไปจนวันตาย " บอกด้วยเสียงเหี้ยม แววตามีแต่เปลวไฟ ฝ่ายช้องนางก็พยายามผลักไสคนตัวโตให้ออกห่าง แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อการผลักไสไม่ได้ผลก็เปลี่ยนมาดิ้นรนเพื่อหนทางรอดแทน ใจดวงน้อยนั้นสั่นกลัวไปหมด ยิ่งเห็นดวงตาคู่นี้ที่พิโรธ ก็ยิ่งกลัว