มาเฟีย

“งานมันไม่ยุ่งหรอกคุณ ผมว่ามันติดผู้หญิงมากกว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกอยู่กับผู้หญิง “ทอลสันโพล่งเสียงแข็ง เขารู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายมาตลอด “ถึงผมจะเป็นอย่างที่พ่อว่าแต่ผมก็ทำงาน!” “หึ! อย่าให้พลาดท่าเหมือนสามปีก่อนก็แล้วกัน ติดผู้หญิงจนเกือบเสียงาน ถ้าฉันไม่ตามสืบเรื่องผู้หญิงคนนั้นป่านนี้แกพ่ายให้ศัตรูไปนานแล้ว!!” พรึบ ! “พ่อหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!! “แพททริคพรวดพราดลุกขึ้นตวาดลั่นด้วยความโมโห เจอหน้าผู้เป็นพ่อทีไรมักจะพูดเรื่องที่เขาไม่อยากจำ และ ต้องการลืมมันให้สนิทใจอย่างนี้ทุกที “ใจเย็น ๆ ก่อนลูก” “ผมขอโทษครับแม่..ผมขอตัว! “แพททริคทิ้งท้ายแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที ใบหน้าคมคายฉายสีแดงซ่านเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล ยามที่นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ทีไรความต่ำต้อย และ ความน่าสมเพชที่ฝังใจมานาน เป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่าย ๆ ผุดขึ้นมาในโซนความคิดทันที คล้ายกับถูกตอกย้ำให้จมดินจนหาทางออกไม่เจอ

ลีโอ ลีโอเนล โอลิเวอร์ อายุ21ปี ลูกเสี้ยวเยอรมันจีน เขาเป็นทายาทมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในมาเก๊าและฮ่องกง แต่กลับต้องมาเรียนในเมืองไทยเพราะถูกคนของศัตรูปองร้าย เขาจึงต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริงไว้ ตอนกลางวันเขาจะทำตัวเป็นเด็กเนิร์ดอยู่ในมหาลัยเพื่อไม่ให้มีใครสนใจ แต่พอกลางคืนเขาก็กลายเป็นเสือที่จ้องขย้ำเหยื่อ แต่ยัยร้อยศพคิดอยากจะลองดีนัก เขาก็จะสนองให้ แพร นลิน ศรีสมบัติ อายุ 20 ปี ลูกสาวเจ้าโรงแรมในเมืองพัทยา เธอเป็นนักศึกษาปี2 เธอพบกับฝรั่งหน้าหล่อที่ย้ายมาเรียนกะทันหัน แต่นายนั่นกับไม่ยอมสนใจเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นเธอจึงต้องงัดสาระพัดวิธีที่จะทำให้เขามาสยบแทบเท้าเธอให้ได้ แต่แล้วสิ่งที่เขาฝากไว้คือทายาทตัวน้อยๆต่างหาก

“ทำไมคุณปล่อยข้างใน ทำไมไม่ป้องกันล่ะคะ” “เอาออกไม่ทัน” “แล้วถ้าเกิดพลาดแล้วท้องขึ้นมาล่ะ” “เด็กหนึ่งคนจะเลี้ยงให้โตได้ในสังคมที่มีคุณภาพใช้เงินไม่เกินร้อยล้าน เพราะฉะนั้นผมเลี้ยงเด็กได้มากกว่าสิบคน จะกังวลทำไม” “เด็กจะโตมาอย่างมีคุณภาพไม่ใช่แค่เงินอย่างเดียวที่สำคัญ ครอบครัวสมบูรณ์ที่มีพ่อและแม่อยู่ก็สำคัญ” “คุณก็ยังไม่ตาย ส่วนผมก็ยังไม่รีบตายตอนนี้” “ฉันหมายถึงครอบครัวที่พ่อแม่ลูกอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครอบครัว” “รอให้เขามาเกิดก่อนค่อยคิด”

ในสายตาเขาเธอเป็นนางมารร้ายไม่มีใครต้องการ อยู่ที่ไหนก็สร้างแต่ความวุ่นวาย ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอแค่ต้องสู้เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากกรงขังที่มีชื่อว่า ‘ ห้องใต้ดิน ’

ด้วยโชคชะตาที่เล่นตลกทำให้เธอได้พบกับชายหนุ่มที่กำลังเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวเลยทำให้เธอได้พบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายที่ไม่น่าจดจำ

แบล็คเกอร์ ลูกชายมาเฟียผู้หล่อเหลาและแสนจะเย่อหยิ่ง ในชีวิตไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย แต่...ใครเลยจะรู้ว่า เขาหมายตาจับจองเธอไว้ตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว ด้วยแหวนประจำตระกูล กับคำพูดทิ้งท้ายไว้ให้เธอ "อีก 10 ปีข้างหน้า ฉันจะไปทวงค่าเช่าและแหวนวงนี้กับเธอ ด้วยตัวฉันเอง"

นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อรุ่นน้องสาวของ แค้นรักของนายมาเฟีย 25+++ ใครที่เข้ามาอ่านแนะนำให้ไปอ่านรุ่นพี่ชายของนางเอกก่อนนะจ๊ะได้เข้าใจที่มาของตัวละคร มอร์แกน เดย์ ซานซ์เตอร์ อายุ 35 ปี จากผู้ชายสุภาพอ่อนโยนกลายเป็นคนตายด้านทุกอย่างแม้แต่ความรักเขาก็ไม่รู้สึกถึงมันเลย เขากลับเป็นผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ถุงยางใช้แล้วทิ้งโดยเฉพาะเธอที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจของแค่ได้ระบายอารมณ์ก็พอทั้งหมดก็เพราะพี่ชายของเธอ แคทธารีน แคท รอสซี่ อายุ 23 ปี จากหญิงสาวแสนโอนโยนชอบหาแต่เรื่อง เธอเปลี่ยนไปทุกอย่างกลายเป็นที่หมายตาของชายหนุ่มมากมายที่หวังในความสวยและความเก่งของเธอแต่ในใจลึกๆเธอกลับรักผู้ชายเพียงคนเดียว

เมื่อมาเฟียหนุ่มอย่าง'เมฆา'เกิดถูกใจเพื่อนสนิทของว่าที่น้องสะใภ้ แม้จะอยู่แสนไกลเขาก็ยอมไปหา เพียงเพราะว่าอยากลิ้มลอง โดยไม่รู้ว่า'นารี'นั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะมาล้อเล่นด้วย

❛ one night stand ของเธอและเขาในคืนนั้น มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะพลาดหรือเมา แต่มันเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจ ทว่า...เยื่อใยที่ไม่สามารถตัดขาดได้ คือลูกที่อยู่ในท้อง จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ❜

“เบื่อที่เอากับเธอเหรอ” “เลิกคิดเรื่องใต้สะดือสักวินาทีได้ไหม” “คงยาก” มาเฟียหนุ่มยกยิ้ม “เบื่อที่ใช้ชีวิตเหมือนนกน้อยในกรงทองแบบนี้” “ใครบอกฉันเป็นนกน้อย ฉันเป็นนกอินทรีต่างหาก” แค่กางปีกบินก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แล้ว โดยเฉพาะพราวดาว เขาสามารถกางปีกออกได้กว้างพอที่จะโอบตัวเธอไว้เพื่อใช้ปีกปกป้องเธอ แต่พราวดาวเบ้ปากก่อนจะเอนตัวไปพิงร่างหนา ซึ่งแฟรงค์ก็โอบตัวเธอไว้ “พักสายตาแป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะไม่ได้พัก” แฟรงค์หลุดยิ้มเพราะรู้ว่าประโยคหลังหมายถึงอะไร “จนถึงเย็นของอีกวันก็เคยมาแล้ว นับประสาอะไรกับแค่คืนที่ไม่เต็มคืน” คนตัวเล็กตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างไม่ชอบใจ “งั้นเลิกเงี่ย...สิยะ!”