รวย

รองรับความเจ็บปวดให้ไหว ทรมานแค่ไหนก็ต้องทน เพราะหน้าที่นางบำเรอสำหรับเธอมันมีแค่นี้.....

เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งถูกขายให้กับพ่อเลี้ยงผู้เย็นชา...เธอจะหนีจากพันธะสัญญาซื้อขาย(รัก) นี้ได้อย่างไร?

“โต้งชอบมิริน” “มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด “ทำไม" “จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ” “ก็พูดมาดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ “โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้เองเหรอ ห่างกันแค่ปีเดียวมันจะอะไรกันนักหนาว่ะ “เหตุผลแค่นี้เหรอ” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา “พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ” “ชอบคนแก่ว่างั้น” ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ “ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ” มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี “บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันเป็นพี่นาย..” มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายไปแล้วนะ อย่าให้ถึงทีผมบ้างก็แล้วกัน เธอไม่รอดแน่ มิริน...

ขนมนักศึกษาแพทย์ปีสี่ เธอวันไนต์สแตนด์กับชายคนหนึ่ง เยเย่มารุโกะกันจบก็แยกย้าย เพราะไม่มีทางกลับมาเจอกันอีกแน่นอนแม้จะถูกใจมากแค่ไหน แต่ฟ้าไม่ได้เข้าข้างเธอขนาดนั้น เธอกับเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง พีคแรกคือเจอเขาที่โรงพยาบาลมหา'ลัย พีคสองคือเขาเป็นอาจารย์หมอ! เพียงหัวใจได้มีรัก หมอกร น้องขนม

- ผู้หญิงของฟีนิกซ์ - { ฟีนิกซ์ x โมเดล } ฟีนิกซ์ งอนบ่อย ๆ นะ เฮียชอบง้อ โมเดล เวลาเฮียดุมันน่ากลัวดี เดลชอบ>< "เฮียชอบเวลาหนูร้อง" "ทะ ทำไมเหรอคะ" "เพราะมันทำให้เฮียอย่างปลอบหนูแรง ๆ ยังไงล่ะ" "ป๊ายิกมีแปนเหย๋อก้ะ" "เยอร์ก็อยากมีแปน" คำหยาบ - เนื้อหารุนแรง - คลั่งรัก - พระเอกสายเปย์  เรื่องนี้ไม่มีการ 'นอกใจ' พระเอกคลั่งรัก นินายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาพาดพิงถึงสถานที่หรือบุลคลที่ไม่เกี่ยวข้องแต่อย่างใด นิยายไม่ได้อิงจากความเป็นจริงทั้งหมด โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน  ไม่อนุญาตให้คัดลอดหรือดัดแปลงเนื้อหาทั้งสิ้น! หากพบเจอจะดำเนินคดีทางกฏหมายทันที Thanks for following me 🙏

เขาชอบเธอ แต่เธอปากหมา! เขาไม่ได้อยากร้าย ส่วนเธอไม่ได้อยากรัก ปฏิบัติการว้ากรักจึงเกิดขึ้น .......... ซีรีส์ชุดรุ่นพี่ล่ารัก ประกอบด้วย 1. จะว้ากให้เธอรัก จบแล้ว 2. ตื๊อรักร้ายยัยแฟนเก่า จบแล้ว

เจ้าชายฮิมราน บิน ฮาเซม อัล-ราชิด องค์มกุฎราชกุมารแห่งประเทศความาร์ เดินทางมาประเทศไทยเพื่อดูตัวว่าที่เจ้าสาว ที่ถูกพระมารดาบังคับให้แต่งงานด้วย เขาเต็มไปด้วยความชิงชัง เมื่อเห็นหล่อนเดินเชิดฉายอยู่ในผับยามค่ำคืน ท่าทางใสซื่อไร้เดียงสาของหล่อน ทำให้เขาแทบอาเจียน เพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงอย่างหล่อน ไม่มีทางเป็นชายาที่ดีของเขาได้ นอกจาก... นางบำเรอ!

ถ้าพี่ดิมไม่อยากเอาแบม งั้นก็แค่...ช่วยทำให้แบมเสร็จหน่อยได้ไหมคะ

...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย

เขา ถูกย่า บังคับ ให้ แต่งงาน นี่มัน พล็อตเรื่อง ในนิยาย น้ำเน่า ชัด ๆ แล้วจากนั้น ยังไงต่อ เขา ต้องไปตกหลุมรัก ผู้หญิง คนที่ย่า หาให้ แล้ว พอถึงเวลา ก็ไม่ยอมหย่า แบบนั้นหรือเปล่า "นี่..พี่ปริ้นดื่มมาหรอคะ"พนิดาจำเป็นต้องทำลายความเงียบลงด้วยการพูดอะไรออกไปสักอย่าง "อื้ม" ปริญตอบหากแต่ว่าก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะถอยหนี ใบหน้าเขายังคงชิดอยู่ใกล้ๆ และทำไมพนิดาถึงรู้สึกว่ามันค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ทุกทีๆ ตึกตักๆ ตึกตักๆ มือเล็กจับปมผ้าขนหนูไว้แน่น ในขณะที่หัวใจเธอเริ่มเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว เลือดลมวิ่งพล่านไปตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แก้มขาวอมชมพูค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปริญค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อีก "พิ..พี่ปริ้นเมาหรอคะ" "จูบกันมั้ย" ปริญไม่ได้ตอบคำถามที่พนิดาถามแต่เขากลับเป็นฝ่ายที่ถามเธอกลับแทน "จะ..จูบทำไมคะ" "ก็แค่จูบเฉยๆ ไม่ได้หรอ"