หย่าร้าง

จิลลารักหมอธาดา ส่วนหมอธาดาเพียงอยากช่วยเหลือผู้หญิงสวยแต่สิ้นไร้ไม้ตอก. เธอคิดว่าเราคบกันแบบคนรัก แต่เขาคิดว่านี่คือความสัมพันธ์ต่างตอบแทน ความคาดหวังที่บิดเบี้ยวนำไปสู่การทะเลาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเบื่อหน่ายเอือมระอา เธอฟูมฟายชอกช้ำ หมอธาดาไม่หัวเราะจนตาพราวอีก เขาไม่จับมือเธอข้ามถนน เรานอนเตียงเดียวกันแต่เหมือนคนแปลกหน้า การฝืนทนมันทุกข์ทรมาน ผู้ชายแสนดีเลือนหาย ผู้หญิงอ่อนหวานเป็นเพียงอดีต สายลมอันอบอุ่นได้พัดผ่านไปแล้ว มันน่าเศร้าที่ถึงแม้อยากเหนี่ยวรั้ง แต่ก็ไม่อาจกักขังสายลม

"เราหย่ากันเถอะหิน" ประโยคนั้นทำให้หิรัญตกใจเพราะคาดไม่ถึง เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่าง 'กัทลี' จะเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แต่ก็ดีเหมือนกันเขาเองจะได้ไม่ต้องเอ่ยให้ลำบากใจ เราแต่งงานกันมานานมาก เจ็ดหรือแปดปีเห็นจะได้ จากความผิดพลาดในสมัยวัยรุ่น เขาทำเธอท้องในตอนที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลาย และครอบครัวของกัทลีก็ยื่นคำขาดให้เขารับผิดชอบไม่เช่นนั้นจะเอาเรื่อง บิดามารดาของเขาเกรงว่าลูกชายจะต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ เพราะว่าตอนที่เขาล่วงเกินเธอ กัทลียังอายุไม่เต็มสิบแปดดี เมื่อแต่งงานแล้วกัทลีเข้ามาอยู่ในบ้าน ในขณะที่ตัวเขาเองไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย เมื่อตัวห่างใจห่างและสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอในชีวิตของนักศึกษาหนุ่มเนื้อหอม ทำให้ทั้งสองมีช่องว่างที่นับวันก็ยิ่งห่างไกล จากความรักของเด็กๆ ก็กลายเป็นอดีต ลูกที่เกิด ณ วันนั้นไม่ใช่สายใยที่จะทำให้เขาคิดหวนกลับมาหาหล่อนอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่งของขวัญมาให้ลูกทุกวันเกิดและดูแลเด็กหญิงผ่านทางบิดามารดาของตัวเอง "ก็เอาสิ เธอพร้อมไปอำเภอวันไหนล่ะ" หิรัญยักไหล่ ได้เสมอตามที่เธอต้องการ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้โสดจริงๆ สักที

ฟีนิกซ์ เบื้องหน้าเขาคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงทายาทเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่แต่เบื้องหลังใครจะรู้ว่าเขาคือมาเฟียผู้มีอำนาจแม้แต่กฎหมายยังทำอะไรเขาไม่ได้ เขามีจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวแต่ใครเล่าจะกล้าเข้าไปแตะ “รักเขาขนาดนั้นเลยเหรอลูก” ผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวทุกข์ใจก็อดสงสารไม่ได้ “ให้แลกด้วยชีวิตผมก็ยอม” “พ่อจะช่วยจนสุดความสามารถแต่พ่อขอได้ไหมถ้าช่วยเธอไม่ทัน…ฟินต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพ่อนะ” “ผมรับปาก” เมธาวี อดีตติวเตอร์สาวที่ผันตัวเองมาเป็นพนักงานออฟฟิศ คุณแม่ลูกสองที่เลี้ยงลูกตามลำพังแต่แล้ววันหนึ่งโลกก็เหวี่ยงรักแรกรักเดียวกลับมาหาเธออีกครั้ง "ถ้าย้อนเวลากลับไปได้!" "วันนั้น...ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณ" "หึ~ งั้นก็เสียใจด้วยแล้วกันเพราะเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้ ดังนั้นเธอก็ต้องมีฉันเป็นผัวต่อไป" จากคนรักกลับกลายเป็นคนแปลกหน้า จากรักที่เคยหวานกลับกลายเป็นความขมขื่น จากคนที่เคยปกป้องกลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายกัน อดีตเขาเคยยอมเป็นหมาที่รักเธอหมดหัวใจไม่ว่าเธอต้องการสิ่งใดเขาพร้อมที่จะหามาให้ปัจจุบันเป็นเธอต่างหากที่ต้องรักเขาอย่างเจ็บปวด

เรื่องของเรา...จะเอายังไง โดย แสงเทียน >>> ผมไม่สนว่าคุณจะเป็น หรือ ไม่เป็นอะไรกับมัน! แต่ ได้ ผม แล้ว ก็รับผิดชอบกันด้วย!! โปรยปก "คุณอย่ากระแทกแรง ฉันเจ็บ...." "คุณแค่อึดอัด...ไม่ได้เจ็บ" "มะ ไม่...ฉันเจ็บ คุณ..." "เรียกชื่อผมสิ...นนท์ คุณนนท์ เรียกสิมิน" "คุณนนท์ มินเจ็บ อึกกก!!"

"อ๊า พะ...พี่ฉลามเบาหน่อย" หญิงสาวใต้ร่างส่งเสียงครวญครางอย่างซ่านเสียว มือเล็กยันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เมื่อเขากระแทกกระทั้นเธออย่างรุนแรง "หึ! พี่เหรอ? กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าพี่ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์" เขาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาว่าพี่ ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอกล้านอกใจเขาไปเอาผู้ชายคนอื่น มีความสุขไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร เธอต้องเป็นคนแบบไหนกันถึงกล้าบากหน้ามาขอเงิน ทั้งที่ทำให้เขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ "พะ...พี่ฉลาม

เมื่อเข้ามาอยู่ในโลกนิยาย แพทย์หญิงพบว่า หนึ่ง เธอสวมบทนางร้ายล่มเมือง ฉายาโอสถพิษ (ที่สูญเสียความจำบางส่วน) สอง เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกแฝด เรื่องที่สาม นั้นคือหายนะสุดสยอง บิดาของมารหัวขนที่ ในอดีตเจ้าของร่างนี้ได้ส่งลงหลุมเขากำลังฟื้นคืนชีพ!

เธอเดินจากเขามาเงียบๆ ทั้งน้ำตา...และลูกในท้อง ของบางอย่างเห็นค่า ในวันที่เสียมันไป... “เปิ้ลจะมาอยู่บ้านหลังนี้ในฐานะเมียพี่อีกคนนะ” “ถ้างั้นทรายจะไปจากที่นี่ค่ะ ทรายอยู่ที่นี่ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้แม้วินาทีเดียว” ปรินทร์ตกใจไม่คิดว่าพราวฟ้าจะตัดสินใจเช่นนี้ หัวใจเขาหล่นตุ๊บ ใจหายกับประโยคที่ได้ยิน “มันยากนักหรือไงที่จะอยู่ด้วยกัน พี่ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตอะไร ต่างคนต่างอยู่ก็หมดเรื่อง เปิ้ลเป็นผู้ดีพอ ไม่มารังควานทรายหรอก”

คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด... เมื่อเรื่องราวความรักของม่านไหมโรยไปด้วยกลีบกุหลาบที่ถูกก้องเกียรติสร้างขึ้นมา ชวนให้หลงมัวเมากับฉากหน้าอันแสนหวานยากจะถอนตัว กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นว่าเธอถูกหนามแหลมคมของดอกกุหลาบที่ชื่นชอบคอยทิ่มแทงให้เธอเจ็บแล้ว ราวกับโลกทั้งโลกแหลกสลาย ความไว้ใจที่มีมาพังทลายลง! คนที่มั่นคงและซื่อสัตย์ในรักอย่างเธอต้องมานั่งเสียใจนอนร้องไห้ ต้องเจ็บปวดจากการกระทำของคนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด เธอจะเลือกอะไรระหว่างอดทนยอมรับชะตากรรมความเจ็บปวดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อและให้อภัยเขาในที่สุด หรือ! เดินหน้าเริ่มต้นใหม่กับใครอีกคนที่หวังดีกับเธอตลอดมา

พิมดาว สาวน้อยที่มีลักษณะคล้ายทอมบอย จนเพื่อนต่างตราหน้าว่าไม่มีผัวแน่นอน แต่เธอหาได้สนใจไม่ ด้วยความชอบกีฬายิงปืนเป็นชีวิตจิตใจเธอแอบพ่อกับแม่ไปฝึกยิงปืนประจำที่สนามฝึกจนเป็นนักแม่นปืนประจำสนามก็ว่าได้ เธอยิงปืนเก่งก็ไม่ได้หมายความว่าอย่างอื่นจะเก่งตามไปด้วย กับข้าว อาหาร ที่ผู้หญิงควรทำเธอไม่เป็นสักอย่าง "พิมดาวเอ้ย...ลูกเหมือนผู้ชายเข้าไปทุกทีละนะ" เมื่อบิดาและมารดาของเธอเอ่ยทัก แต่พิมดาวในวัยกำลังเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยหาได้สนใจไม่ ทำตามฝันต่อไป เธอชอบลุยเหมือนผู้ชาย จนบางทีคิดว่าเป็นทอมบอย แต่ด้วยใบหน้าที่หวานประดุจน้ำผึ้งเดือนห้าก็ลบเลือนภาพทอมบอยออกไปจนหมด เมื่อจบการศึกษาเธอ พิมดาวตระเวนหางานทำหวังช่วยพ่อกับแม่มีรายได้อีกทาง แต่งานสมัยนี้หายาก สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือแม่ค้าในตลาดนัด ขายชุดชั้นในทั้งชายและหญิงอย่างไม่อายใคร พิมดาวคิดว่าทุกอย่างที่ทำแล้วได้เงินเธอทำได้หมด อาชีพสุจริตเป็นความภูมิใจของเธอ... แล้วเธอจะพบกับมาเฟียของเราได้ยังไง โปรดติดตามได้ในเรื่อง อ่านฟรีจนจบ สนับสนุนไรท์ด้วยนะ ขอบคุณคะ

เขาคงคิดว่าความผิดพลาดในคืนนั้นจะซื้อได้ด้วยใบทะเบียนสมรส ทว่ากับเธอไม่ใช่... ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งอึดอัดเมื่อเธอเป็นได้แค่เงาของใครบางคน