เสียใจ

อัยยา...หญิงสาวที่ต้องแต่งงานกับ....ปรินท์....เพื่อใช้หนี้บุญคุณ เธอไม่เหลือทางเลือกแม้แต่ทางเดียวเพราะคำว่า ""บุญคุณของผู้มีพระคุณ"" ค้ำคอ

เมื่อความผิดหวังมาเยือนหญิงสาวสองคนพร้อม ๆกันทั้งเจ้าของคาเฟ่และพนักงานพาร์ทไทม์อกหัก ต่างคนต่างปลอบใจจนคิดได้ว่าไม่ควรเสียเวลาร้องไห้เราสองคนควรมาลองรักกันดูมั้ยหัวใจอาจบอกว่าใช่ก็ได้

เขา ทำลายทุกกฎเกณฑ์ของเธอ เธอ ทำลายทุกข้อแม้ของเขา และเราทำลายทุกอย่างที่เคยเป็นมา....

ปกป้อง ผู้ชายสุขุม รักสงบ ปากร้ายเป็นบางสถานการณ์ และเป็น ‘แฟนเก่า’ เธอคนนั้น ‘กูยังลืมนินไม่ได้ว่ะ…หากขอพรได้ กูอยากกลับไปรักนินอีกกูสัญญาจะรักษานินไว้ด้วยชีวิต’ และดูเหมือนพรข้อนั้นจะสัมฤทธิ์ผล ญาณิน สวย เก่ง และโชคร้ายที่ไม่ประสบผลสำเร็จด้านความรัก อาจเป็นใจเธอที่ไม่เปิดรับสิ่งใหม่ๆ เพียงเพราะ ‘ลืมแฟนเก่าไม่ได้’ ‘หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะรั้งความสัมพันธ์เราไว้’

"แน่ใจเหรอ...ว่าอยากให้ปล่อยพี่ชายเธอไป" "คนอย่างฉันจะไม่คืนคำพูดค่ะ" "เออดี! งั้นมาลองดูสิว่า...ระหว่างน้องกับพี่มีอะไรดีกว่ากัน?"

‘พี่มีเงินแค่ไหน? พอจะเลี้ยงเด็กคนนึงสักปีไหม?' ‘ผมทำได้หมดนะ ให้เลียตั้งแต่เท้ายันหัวก็เอา’

“การเดินทางที่ไม่รู้จุดมุ่งหมาย ความสวยที่ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล”

เขาเกลียดเธอที่เป็นต้นเหตุให้คนรักต้องตาย ส่วนเธอยอมเป็นเมียข้ามคืนเพื่อชดใช้บาปกรรมที่ไม่ได้ตั้งใจจนถักทอสายใยอีกหนึ่งชีวิตขึ้นมา

ภารกิจสำคัญของนักเขียนที่ข้ามเวลามาเกิดใหม่ในยุคโบราณคือการเป็นผู้ช่วยมารดาหลบหนีจากบิดาไร้หัวใจ และพามารดาไปพบโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกลาเวนเดอร์อันงดงาม เมิ่งสืออีถูก ย่าและอนุของหานชางเหยียนผู้เป็นสามีรังแกจนเกือบจะต้องตายไปพร้อมกับลูก ในเวลานี้สามีที่จากไปรบที่ชายแดนกลับมาแล้ว หวังในใจว่าสามีที่กลับมาจะคอยปกป้องดูแล ทว่านางกลับได้รับความเจ็บช้ำที่มากยิ่งกว่าจนแทบทนไม่ไหวและคิดหนี

เลือกสามีผิดคิดจนตัวตาย!เป็นเช่นไรรู้ก็เมื่อสายไปเสียแล้ว ลูกต้องตายจาก พ่อแม่พี่ชายพลัดพราก ด้วยหน้าที่ของเขาในฐานะเจ้าเมือง ช่วยชีวิตทุกคนไว้ได้ เว้นแต่นาง เว้นแต่ครอบครัวของนาง