โหดเหี้ยม

แม่คะช่วยหนูด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว “แม่คะ ช่วยด้วย พ่อขังหนูไว้ในรถแล้ว” เวลาบ่ายสองในวันที่แดดจ้า ก็ได้รับโทรศัพท์จากลูกสาว ฉันเร่งมือหาหนทางช่วยชีวิตลูกทันที แต่สามีที่รับสายกลับดูไม่ทุกข์ร้อนใจเลยแม้แต่นิด “เสี่ยวหานอารมณ์ไม่ดี ผมพาไปเดินเล่นในสวนสนุกหน่อย คุณจะอะไรนักหนา” เสียงวางสายอย่างเย็นชาจากสามี ทำให้ในใจฉันมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ดีที่สุดพวกคุณควรภาวนาให้ลูกสาวของฉันปลอดภัย

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย

พี่สาวเป็นที่รักของทุกคน พอนวนิยายของฉันโด่งดัง พี่สาวก็พูดด้วยความอิจฉาว่าเธอก็อยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน พี่ชายที่เป็นบรรณาธิการฉันหาว่าฉันขโมยหนังสือของพี่สาวในงานเซ็นหนังสือ สุดท้ายพี่สาวกลายเป็นนักเขียนอัจฉริยะ ส่วนฉันถูกประนามในอินเทอร์เน็ตจนไม่กล้าออกจากบ้าน หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณชายแห่งวงการบันเทิงปักกิ่ง เราสองรักกันดีมาก จนพี่สาวบอกเธอแอบรักเขามาหลายปีแล้ว ก่อนตายเธอแค่อยากเป็นเจ้าสาวของเขาสักครั้ง คุณชายไม่ลังเลที่จะหย่ากับฉัน ไปจัดงานแต่งงานแห่งศตวรรษกับพี่สาว คนในครอบครัวกลัวว่าฉันจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ไล่ฉันไปต่างประเทศ พี่สาวยังคิดว่าฉันแย่ไม่พอ ตามมาผลักฉันลงบันได ฉันนอนจนกองเลือดอยู่ แม่แท้ๆก็ยังตำหนิฉันว่า: "แกพูดอะไรที่ไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ ไปยั่วโมโหพี่เขาเข้าเหรอ?" ฉันตายจากไปอย่างสิ้นหวัง ลืมตาอีกครั้ง ฉันกลับมาที่วันที่พี่ชายบอกว่าฉันลอกงานเขียน

คืนของปี 2008 ฉันฆ่าแฟนของเพื่อนสนิทและยัดเขาลงในท่อระบายน้ำ นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันฆ่าคน ฉันใช้เวลาถึงสามวันเต็มกว่าจะยัดศพของเขาลงไปในท่อระบายน้ำได้สำเร็จ แต่ในวันที่สี่ ฉันเห็นรถตำรวจสามคันจอดอยู่ข้างนอกตึกเรียน

เนื่องจากลูกสาวของคนที่แอบชอบทว่าเกินเอื้อมเป็นลมแดดเพราะถูกขังไว้ในรถ ภายใต้ความโกรธเกรี้ยว พ่อจึงจับฉันมัดแล้วเอาไปขังไว้ในที่เก็บของท้ายรถ เขามองฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ฉันไม่มีลูกสาวอำมหิตอย่างแก แกสำนึกผิดอยู่ที่นี่ไปดี ๆ ซะ” ฉันตะโกนอ้อนวอน ยอมรับผิด ขอเพียงให้เขาปล่อยฉันออกไป ทว่าสิ่งที่ได้กลับมามีเพียงคำสั่งตายไร้ปรานีของเขา “นอกจากเธอตายแล้วเท่านั้น ไม่งั้นใครก็อย่าคิดปล่อยเธอออกมาเชียว” รถจอดอยู่ในโรงจอดรถ ไม่ว่าฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่มีใครได้ยิน ผ่านไปเจ็ดวัน เขาจึงนึกถึงลูกสาวอย่างฉัน และตัดสินใจปล่อยฉันออกมา ทว่าไหนเลยเขาจะรู้ ฉันตายอยู่ในที่เก็บของท้ายรถนั่นไปตั้งนานแล้ว และไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก

มีนัดกับเพื่อนสนิทไปเทศกาลดนตรี แต่กลับถูกรักแรกของพี่ชายขังไว้ในห้องน้ำ "เด็กสาวสมัยนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ กล้าดียังไงมายั่วยวนแฟนประธานบริษัทของฉัน!" "วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนเธอให้หลาบจำ! พ่อแม่เธอไม่สอน ฉันจะสอนเอง!" เธอไม่ฟังคำอธิบายของฉัน ใช้น้ำจากไม้ถูพื้นห้องน้ำราดใส่ตัวฉันจนทั่ว แล้วตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ถอดเสื้อผ้าฉัน ใช้เหล็กร้อนๆ พิมพ์คำว่า "มือที่สามน่าละอาย" ลงบนตัวฉัน เมื่อพี่ชายฉันมาถึง ฉันก็ถูกทรมานจนเสียโฉมแล้ว "กู้เฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันคิดจริงๆ ว่าเธอเป็นน้อง 'แบบนั้น' ของคุณนะ!"

วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพ เขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม” ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้ง เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด “รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

"คุณอัน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการยกเลิกข้อมูลประจำตัวทั้งหมดของคุณงั้นเหรอ หลังจากที่คุณยกเลิกแล้ว บุคคลนี้จะไม่มีตัวตนในโลกนี้อีก และทุกคนจะไม่สามารถตามหาคุณเจอเลยนะ" อันยีเซี่ยเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ค่ะ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือไม่ให้ใครตามหาฉันเจอ" ทางปลายสายนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับทันทีว่า "ได้ค่ะ คุณอัน คาดว่าขั้นตอนการยกเลิกจะเสร็จสิ้นภายในครึ่งเดือน กรุณาอดทนรอหน่อยนะคะ"

ในวันเกิดของฉัน ลูกพี่ลูกน้องที่เรียนบัลเล่ต์ได้รับบาดเจ็บที่ขา พ่อใช้ไม้ตีขาฉันอย่างแรงด้วยความโกรธ ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขากลับประชดประชันอย่างรําคาญใจ “แกรู้จักเจ็บแล้วเหรอ? ตอนแกผลักพี่สาวแกตกบันได ทำไมไม่รู้ว่าเขาก็เจ็บเหมือนกัน?” เขาตีฉันแรงขึ้นจนฉันร้องไม่ออกอีกแล้ว เพื่อให้ฉันจําได้ เขาโยนฉันที่กําลังจะตายเข้าไปในห้องใต้ดินอีกครั้ง “หลินเหยาเหยา แกตัดความคิดสกปรกของแกทิ้งได้เมื่อไหร่ ฉันก็ปล่อยแกออกมาเมื่อนั้น!” แต่เมื่อเขาเปิดห้องใต้ดินอีกครั้ง สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงศพที่เน่าเปื่อยของฉันเท่านั้น *

เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของสามีติดอยู่ในช่องลิฟต์นานกว่าครึ่งชั่วโมง เขาจึงระเบิดโทสะอย่างรุนแรง แล้วจับฉันยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนจะรูดซิปล็อกอย่างแน่นหนา “ความทรมานที่เอินเอินต้องเผชิญ เธอจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า” ฉันนั่งขดตัว หายใจลำบาก น้ำตาไหลพรากพลางยอมรับผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงคำตำหนิที่เย็นชาจากสามี “รับโทษเสียให้สาสม พอเรียนรู้บทเรียนนี้แล้ว เธอจะได้รู้จักเชื่อฟัง” เขาเอากระเป๋าเดินทางที่มีฉันอยู่ข้างในไปล็อกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ดิ้นรนอย่างหนัก เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกจากกระเป๋า จนเปียกชุ่มทั่วพื้น ห้าวันต่อมา เขาเกิดใจอ่อนขึ้นมาชั่วครู่ จึงตัดสินใจยุติการลงโทษ “ลงโทษเล็กน้อยเพื่อเตือนใจ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน” แต่เขาไม่รู้เลยว่า ร่างของฉันได้เน่าเปื่อยจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว