โหดเหี้ยม

สามีของฉัน ซึ่งเป็นตำรวจปราบปรามยาเสพติดได้ส่งฉันไปที่ศูนย์บำบัดยาเสพติดด้วยตัวเขาเอง ลูกชายส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างๆ เขาบอกว่าจะได้ไม่ต้องเจอแม่ที่เป็นแบบนี้อีกนานแล้ว หลังออกจากศูนย์บำบัดยาเสพติด ฉันพบว่าสามีได้พาลูกชายย้ายไปอยู่บ้านของคนที่เขาหลงรักในใจไปนานแล้ว ฉันอ้อนวอนให้เขากลับมา และบอกว่าจะมีคนมาฆ่าฉัน เขาไม่เชื่อ แค่พูดอย่างเย็นชาว่า “จำไว้ว่าตายในถังขยะ ไม่งั้นผมจะต้องเก็บศพให้คุณด้วย” ลูกชายก็ปรบมืออยู่ข้าง ๆ “ในที่สุดก็ทิ้งแม่ไปได้แล้ว” หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันถูกหั่นศพทิ้งในถังขยะต่างๆ เขาเป็นผู้รับผิดชอบในการสืบสวนเรื่องนี้

ฉันกับน้องสาวจัดงานแต่งงานในวันเดียวกัน สามีของพวกเราคนหนึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยดับเพลิง อีกคนเป็นตำรวจ ทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงขนาดซื้อห้องชั้นเดียวกันเพื่ออยู่เป็นเพื่อนบ้านกัน แต่เมื่อเกิดเพลิงไหม้ขึ้น พวกเราทั้งคู่ขอความช่วยเหลือจากสามีแต่ก็ไร้ผล สุดท้าย ฉันคลอดลูกที่ตายตั้งแต่ในท้องออกมา ส่วนลูกของน้องสาวก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้ พวกเราจึงตัดสินใจหย่าพร้อมกัน

วัชรมัยเคยทิ้งไผท ทิ้งลูก แล้ววันนี้กลับมาร้องขอความเป็นแม่อีกครั้ง ไผทจะไม่มีวันให้อภัย!

ลูกเศรษฐีที่ข่มขืนลูกสาวฉันถูกปล่อยตัวโดยไร้ความผิด เขาหัวเราะเยาะ โยนธนบัตรปึกหนึ่งใส่หน้าฉัน “วันนี้ฉันจะให้เธอได้เปิดหูเปิดตา อะไรที่เรียกว่ามีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง! “ ตอนนั้นฉันอยากฆ่าคน

เพียงแค่ลูกสาวบุญธรรมของครอบครัวสวีซงชิงแค่สำลังน้ำในสระออกมาทีนึง เขาก็จับฉันมัดแล้วจับถ่วงลงไปในสระ เหลือช่องว่างเอาไว้สำหรับหายใจแค่สองเซนติเมตร เขาพูดว่า “สิ่งที่ชิงชิงได้รับ เธอจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า!” แต่เดิมทีฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้แต่พยายามหายใจอย่างสุดชีวิต ขอร้องอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียงคำกล่าวโทษที่แสนเย็นชาของเขา “ถ้าไม่ถูกสั่งสอนซะบ้าง เธอก็จะไม่มีวันเชื่อฟัง” ฉันจึงได้แต่ตีมือตีขาใต้น้ำ ดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง... ห้าวันให้หลัง ในที่สุดเขาก็ใจอ่อน และตัดสินใจสิ้นสุดการสั่งสอนในครั้งนี้ “ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะทำให้เธอได้เห็นดีแน่” แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ร่างกายของฉันได้เน่าอืดไปตั้งนานแล้ว

ในวันแม่ ฉันอยากส่งของขวัญให้แม่สามี แต่ไม่คิดว่าจะเห็นแม่สามีพาชายผิวสีคนหนึ่งเข้ามาในห้อง ครึ่งชั่วโมงต่อมา แม่สามีก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ...

พี่สาวเป็นที่รักของทุกคน พอนวนิยายของฉันโด่งดัง พี่สาวก็พูดด้วยความอิจฉาว่าเธอก็อยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงเหมือนกัน พี่ชายที่เป็นบรรณาธิการฉันหาว่าฉันขโมยหนังสือของพี่สาวในงานเซ็นหนังสือ สุดท้ายพี่สาวกลายเป็นนักเขียนอัจฉริยะ ส่วนฉันถูกประนามในอินเทอร์เน็ตจนไม่กล้าออกจากบ้าน หลังจากที่ฉันแต่งงานกับคุณชายแห่งวงการบันเทิงปักกิ่ง เราสองรักกันดีมาก จนพี่สาวบอกเธอแอบรักเขามาหลายปีแล้ว ก่อนตายเธอแค่อยากเป็นเจ้าสาวของเขาสักครั้ง คุณชายไม่ลังเลที่จะหย่ากับฉัน ไปจัดงานแต่งงานแห่งศตวรรษกับพี่สาว คนในครอบครัวกลัวว่าฉันจะทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา ไล่ฉันไปต่างประเทศ พี่สาวยังคิดว่าฉันแย่ไม่พอ ตามมาผลักฉันลงบันได ฉันนอนจนกองเลือดอยู่ แม่แท้ๆก็ยังตำหนิฉันว่า: "แกพูดอะไรที่ไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ ไปยั่วโมโหพี่เขาเข้าเหรอ?" ฉันตายจากไปอย่างสิ้นหวัง ลืมตาอีกครั้ง ฉันกลับมาที่วันที่พี่ชายบอกว่าฉันลอกงานเขียน

ในวันครอบครัวของโรงเรียนอนุบาล ซ่งกางสามีของฉันอ้างว่าที่บริษัทมีเรื่อง และไม่ให้ฉันกับลูกสาวไปร่วมงาน มองดูใบหน้าเล็กๆ ของลี่ลี่ลูกสาวของฉันที่เศร้าสร้อย ฉันก็อดที่จะสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจพาลูกสาวไป เมื่อเข้าไปในโรงเรียน กลับเห็นซ่งกางอุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็จูงมือหร่วนซู่ฉินเพื่อนสนิทสมัยเด็กไว้ ซึ่งเหมือนกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกันจริงๆ พูดกันไปหัวเราะกันไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขที่แสนอบอุ่น จนกระทั่งซ่งกางเห็นฉันและลูกสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ปล่อยมือจากหร่วนซู่ฉิน “ซูอวี่ เธออย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ซู่ฉินเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบห้าขวบของเด็ก จึงอยากสัมผัสความรักจากพ่อ” ฉันมองเขาด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้ง ก่อนจะย่อตัวลงจับมือเล็กๆ ของลูกสาวไว้ “ลูกรัก สวัสดีคุณลุงสิ”

สรวิชญ์กล่าวหาน้องชายปุณิกา ว่าพาน้องสาวเขาหนี จะแปลกอะไรถ้าเขาจะฉุุดเธอมา ตาต่อตาฟันต่อฟัน!

ลูกชายวัยเจ็ดขวบของฉันถูกงูกัด ฉันจึงรีบพาเขาไปรักษาที่โรงพยาบาลที่ลูกชายคนโตทำงานอยู่ทันที แต่ฉันไม่ได้อยากถูกแฟนสาวของลูกชายคนโตปฏิบัติราวกับฉันเป็นเมียน้อย เธอไม่เพียงแต่ขัดขวางไม่ให้เซรุ่มกับลูกชายตัวน้อยของฉันเท่านั้น แต่เธอยังตบหน้าฉันอีกด้วย “ฉันกับแฟนเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก คุณยังกล้าพาไอเด็กเวรนี่มายั่วยุฉันต่อหน้าแบบนี้อีกเหรอ” เธอผลักฉันลงกับพื้น ทุบตีฉัน และตัดหน้าอกของฉันออก แถมเธอยังข่มขู่อีกว่า “กะหรี่อย่างแก แค่เย็บด้านล่างให้ติดกันก็พอแล้วล่ะ” ฉันถูกทำร้ายจนบาดเจ็บไปทั้งตัว แล้วโดนส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน และแพทย์ผู้ทำการผ่าตัดก็คือลูกชายคนโตของฉันเอง มือที่ถือมีดผ่าตัดของเขาสั่นอย่างรุนแรง กับใบหน้าที่ซีดเผือด “แม่ ใครทำร้ายแม่แบบนี้”