กลวิธีเปลี่ยนนางร้ายเป็นนางเอก

บทนำ

ภายในห้องนอนที่ตกแต่งด้วยเครื่องทองและเงินอย่างระยิบระยับ สตรีนางหนึ่งกำลังนั่งเขียนอักษรอยู่บนโต๊ะหนังสือด้วยท่าทางเคร่งเครียด ดวงหน้าหวานขมวดคิ้วจนแทบเป็นปมแน่น ริมฝีปากเล็กที่อวบอิ่มขบเม้มเมื่อได้อ่านตัวอักษรที่ตัวเองเขียนลงไปในกระดาษ ดวงตากลมโตที่มีขนตาเรียงเส้นเป็นแพหนาหลับตาลงอย่างคนปลงตก ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น 

'ซือเมี่ยว' เจ้าของผู้มีใบหน้างดงามอ่อนหวานราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ บุตรีคนโตของท่านเสนาบดีกรมคลังที่สูญเสียมารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก นางผู้เป็นคู่หมั้นของจวิ้นอ๋องโอรสลำดับที่ห้าของฮ่องเต้กับพระสนมเสียนเฟย และนางคือนางร้ายที่มีจุดจบอย่างอนาถในนิยายเรื่อง 'ลิขิตรักบุปผางาม' นางก็คือสตรีผู้นั้นนั่นเอง!!

ทว่าในตอนนี้ดวงวิญญาณที่อยู่ในร่างของนี้หาใช่ซือเมี่ยวผู้เป็นนางร้ายไม่ แต่เป็นดวงวิญญาณของดาราสาวเจ้าบทบาทที่เล่นแต่บทนางเอกเจ้าน้ำตา นางคือคนที่จะมาเปลี่ยนโชคชะตาอันเลวร้ายของซือเมี่ยวให้ไปในทิศทางที่ดีขึ้น ไม่ต้องไปสนใจคู่หมั้นที่แอบพลอดรักกับสหายสนิทอีกต่อไป แต่ควรเดินหน้าตามหารักครั้งใหม่ที่ดีกว่าเดิม

ผู้ที่ดีคือผู้ใหม่!  นั่นคือคติประจำใจของซือเมี่ยวคนใหม่!!

ซือเมี่ยวที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในร่างใหม่นี้เพียงเจ็ดวันก็ได้เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง นางต้องพยายามอย่างหนักเพื่อจะให้ตัวเองเหมือนกันคนที่นี่ โชคดีอย่างหนึ่งคือนางมีความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ทำให้ปรับตัวไม่ยากนัก แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับล่วงรู้ชะตากรรมอันน่าสงสารของซือเมี่ยวคนก่อน

ถูกนางเอกในนิยายผู้เป็นสหายแย่งคู่หมั้นของตัวเองผู้เป็นพระเอกไป โดยอ้างว่ามันคือความรักแล้วพากันเชิดหน้ามีความสุข ทว่าตัวนางที่ถูกคนที่รักหักหลังกลับต้องเป็นคนที่ร้ายเสียเอง มันใช่เรื่องไหมล่ะเนี่ย!

ไม่แปลกใจเลยที่ซือเมี่ยวคนเก่าจะแค้นเคืองถึงเพียงนั้น ถ้าเป็นนางก็คงแค้นมิต่างกัน เพียงแต่วิธีการของนางจะทำให้ทั้งสองเจ็บแสบไปถึงทรวงเลยล่ะ

"มิ่งจูเข้ามาหาข้าหน่อย" น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยเรียกสาวใช้ข้างตัว

"บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูมีสิ่งใดใช้สอยบ่าวหรือเจ้าคะ" 

มิ่งจูสาวใช้ที่รุ่นราวคราวเดียวกับซือเมี่ยวเอ่ยถามด้วยความกริ่งเกรงเล็กน้อย เป็นอันรู้กันดีว่าเจ็ดวันมานี้คุณหนูดูเปลี่ยนไปมาก คราแรกก็ร่ำไห้ออกมาราวกับจะขาดใจตาย ทั้งดึงทิ้งศีรษะของตนเองราวกับคนบ้า ก่อนจะหัวเราะอย่างน่าขนลุกออกมาเสียอย่างนั้น มิรู้ว่ามีเรื่องสะเทือนใจอันใดจึงทำให้คุณหนูเป็นเช่นนี้ไปได้กัน

"วันก่อนที่ข้าให้ไปตั้งโรงทานที่หน้าประตูจวนเป็นอย่างไรบ้าง" 

ชื่อเสียงที่เลวร้ายจำต้องเรียกคืนกลับมา เป้าหมายแรกของนางคือการสร้างภาพจำใหม่ให้กับผู้คนในเมืองหลวง

"ทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่องเลยเจ้าค่ะ นายท่านเองก็เอ่ยชื่นชมว่าคุณหนูนั้นมีจิตใจที่ดี ขอทานและชาวเมืองยิ่งสรรเสริญคุณหนูว่าเป็นผู้ที่ใจบุญยิ่งนักเจ้าค่ะ" มิ่งจูเอ่ยเล่าด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ

"ดีแล้ว ต่อไปเจ้าก็นำเงินนี่ไปสั่งให้บ่าวซื้ออาหารแล้วทำแจกที่หน้าประตูจวนเช่นเดิมเล่า ทำสักเจ็ดวันจะดีที่สุด" 

ซือเมี่ยวพลันนึกไปถึงเจ้าของร่างคนเก่า ถือว่านางช่วยทำบุญเพื่อให้ดวงวิญญาณของซือเมี่ยวคนเก่าได้ผลบุญไปด้วยแล้วกัน หวังว่าชาติหน้านางจะได้มีความสุขไม่ต้องทุกข์ใจเพราะผู้ใดอีก...

"แต่... เงินที่คุณหนูมีอาจจะไม่พอนะเจ้าคะ" 

มิ่งจูเอ่ยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ด้วยที่ผ่านมาฮูหยินรองมอบเงินให้คุณหนูน้อยนิดนัก และคุณหนูเองก็เอาเงินจากสินเดิมของฮูหยินใหญ่ผู้เป็นมารดามาใช่สอยมิเคยขาด ทำให้ตอนนี้คุณหนูแทบจะไม่มีเงินเหลืออยู่แล้ว 

"หมายความว่าอย่างไร"

"คือ... ตอนนี้คุณหนูมีเงินเหลืออยู่แค่ 10 ตำลึงทองเองเจ้าค่ะ หากนับรวมที่ต้องจ่ายค่าอาภรณ์ชุดใหม่ที่จะสั่งตัดด้วย บ่าวเกรงว่าจะไม่พอนะเจ้าคะ และอีกสิบกว่าวันเลยที่คุณหนูจะได้เงินเดือน รวมถึงเงินปันผลจากร้านสมุนไพรและร้านเครื่องเขียนของฮูหยินใหญ่ก็จะได้ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้านี้ด้วยเจ้าค่ะ"

"นี่ข้าเป็นถึงคุณหนูใหญ่แต่กลับยากจนถึงเพียงนี้เลยหรือนี่" 

ซือเมี่ยวนวดขมับตัวเองด้วยความเคร่งเครียด การที่คู่หมั้นไปรักกับเพื่อนสนิทยังไม่น่าเครียดเท่าไม่มีเงินเลย ไม่ได้การ! นางจะต้องหาเงิน