เมืองหลิงโจว / แคว้นเฉินซาน

เสียงอาชานับสิบเร่งควบทะยานเพื่อไล่ล่านักฆ่า ที่บังอาจลอบสังหารขุนนางในเมืองหลิงโจว ครั้งนี้เป็นรองเจ้ากรมราชทัณฑ์แซ่อิ่น ซึ่งมารับตำแหน่งที่นี่เกือบสองปีแล้ว เขาถูกฆ่าในห้องหนังสือในยามดึกของคืนเดือนมืด

“พวกเจ้าล้อมไปทางตะวันตก ข้าจะตามไปเอง”

""พ่ะย่ะค่ะ""

“เฉินตงหราน” อ๋องอุดรที่สุขุม พูดน้อยแต่เด็ดขาด สมญานาม “พยัคฆ์แดนเหนือ” แห่งเมืองหลิงโจวเร่งความเร็วม้าคู่ใจ หมายจะโจมตีนักฆ่าในเงามืดที่อยู่ตรงหน้า 

“หนีไปทางหอซิงเฟย”

“ตามไป”

""พ่ะย่ะค่ะ""

หอซิงเฟย

ท่านอ๋องนำคนบุกเข้าไปในหอคณิกาชื่อดังกลางเมืองหลิงโจว และเมื่อเข้าไปก็สร้างความแตกตื่นให้กับผู้คนในสถานเริงรมย์ยามค่ำคืนนั้นไม่น้อย แต่เมื่อเห็นป้ายทองของราชสำนักชูขึ้นมา แขกที่อยู่ในนั้นก็เริ่มทยอยพากันออกไป

“ค้น!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองเมื่อเห็นว่ามีเงาประหลาดที่รวดเร็วเคลื่อนไหวอยู่ด้านบน เขาวิ่งไปด้านในและเปิดประตูและพรวดพราดเข้าไป แต่กลับไม่พบสิ่งใดนอกจากสตรีนางรำที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่ด้านในและกรีดร้องด้วยความตกใจ

“กรี๊ด!! พวกท่านจะทำอะไร!”

สายตาของอ๋องหนุ่มพลันหลับเลี่ยงในทันใดเมื่อสตรีใบหน้างามดุจโบตั๋นแรกแย้มหันไปคว้าผ้ามาพันกายอีกครั้ง ดาบคมกริบหันไปมองรอบ ๆ ห้อง เขามั่นใจว่าเห็นคนร้ายวิ่งเข้ามาในนี้แน่ ๆ 

“เจ้าเห็นสิ่งใดผิดปกติหรือไม่”

“ข้าไม่เห็น หากจะผิดปกติก็มีเพียงท่าน กรี๊ด!!”

เสียงกรีดร้องของนางดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นนางรำอีกคนในชุดสีขาวที่วิ่งพรวดพราดเข้ามา เมื่อเห็นท่านอ๋องก็กรีดร้องขึ้นเพื่อเรียกหาคนช่วย

“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ มีคนร้ายฆ่าคนในห้อง”

“อะไรนะ! เสี่ยวอวี้รีบไป!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องวิ่งไปตามทางที่คณิกาสาวผู้นั้นชี้บอกทาง แต่เมื่อเขาวิ่งไปถึงกลับพบสตรีอีกคนที่วิ่งตามออกมา

“หยุดนะ!”

“ท่านนั่นแหละหลีกไป ข้าจะตามคนร้าย”

“คนร้ายงั้นหรือ นี่เจ้า…”

“ระวัง!”

นางยกดาบขึ้นมาและปัดอาวุธลับเพื่อช่วยเขาไว้ได้ทันเวลา พร้อมกันก็พุ่งอาวุธบางอย่างเฉียดริมแก้มของบุรุษหนุ่มอย่างเฉินตงหราน และโดนเป้าหมายในทันที

“ไอเย็นนั่น…”

แต่สตรีผู้นั้นมิได้รอ นางวิ่งผ่านเขาไปเพื่อจับคนร้ายที่กำลังล้มลงอยู่ด้านหลัง เมื่อหันไปจึงได้ทันเห็นนางดึงตัวคนร้ายขึ้นมา

“แม่นาง! ยั้งมือก่อน”

“เจ้าชั่วนี่พรวดพราดเข้ามาก็ฆ่าคน ท่านจะให้ข้าปล่อยมันอย่างนั้นหรือ… บอกมา เจ้าฆ่าเขาทำไม!”

“ระวัง เขากำลังจะฆ่าตัวตาย”

“พลั่ก!”

“ฮึก!”

สันมือของสตรีร่างบางฟาดลงไประหว่างคอของคนร้ายจนสลบคาพื้น นางยังใช้เท้าเตะที่ปากของคนร้ายที่พึ่งสลบไป ยาพิษที่อยู่ใต้ลิ้นนั้นกระเด็นออกมา เฉินตงหรานยังไม่เคยเห็นสตรีคนใดที่ดุดันเช่นนี้มาก่อน

“แค่นี้ก็ฆ่าตัวตายไม่ได้แล้ว”

“เดี๋ยวก่อน! เจ้าบอกว่ามันผู้นั้นฆ่าคน… ฆ่าผู้ใดงั้นหรือ”

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

เพียงเสียงของทหารองครักษ์ที่เรียกเขาก็ทำให้ “หลิ่วอวิ๋นซี” หันมาสนใจเขาในทันที ในคราแรกคิดว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ทหารของทางการที่ตามจับคนร้ายเท่านั้น

‘เขาก็คือพยัคฆ์อุดร เทพสงครามแดนหิมะผู้นั้น “เฉินตงหราน” ท่านอ๋องแห่งหลิงโจว’

“ว่าอย่างไร จับคนร้ายที่เหลือได้หรือไม่”

“ทูลท่านอ๋อง เราพบศพคนร้ายคนหนึ่งอยู่ในห้องข้าง ๆ ศพของใต้เท้าเหรินลั่วหลีพ่ะย่ะค่ะ”

“เหรินลั่วหลี รองเจ้ากรมขุนนางงั้นหรือ เขามาทำอะไรที่นี่”

“เขานัดข้ามาพบที่นี่ ยังไม่ทันได้พูดคุยกันก็มีคนมาบุกฆ่า คนร้ายผู้นั้นข้าเป็นคนฆ่าเอง”

“เจ้างั้นหรือ”

เฉินตงหรานเดินเข้ามาใกล้เพื่อมองนางชัด ๆ ดรุณีน้อยผู้นี้รูปร่างบอบบางสวมอาภรณ์แดงสลับขาว หากมองผิวเผินคงไม่คิดว่าจะมีแรงถือดาบด้วยซ้ำ แต่ทว่านางกลับกล้ายอมรับต่อหน้าเขาว่าเป็นผู้ลงมือสังหารคนร้ายที่ฆ่าขุนนางในหอนางโลม

“แม่นาง เจ้ามีนามว่าอย่างไร”

“พบกันเพียงบังเอิญ ไม่จำเป็นต้องแจ้งกระมัง”

“บังอาจ! ต่อหน้าท่านอ๋องอย่าได้ใช้วาจาโอหัง”

“ที่แท้ท่านก็คือหลิงอ๋อง เทพสงครามแดนเหนือที่เลื่องลือ แต่เหตุใดแค่จับคนร้ายไม่กี่คนถึงทำไม่สำเร็จ หรือสิ่งที่ร่ำลือมานั้นเป็นเพียงคำอวดอ้าง”

“เจ้า!”

“เสี่ยวอวี้อย่าเสียมารยาท แม่นางน้อยวาจาช่างคมคาย อีกทั้งไม่ตกใจเมื่อทราบว่าข้าคือผู้ใดเกรงว่าเจ้าคงทราบอยู่แล้วสินะ”

‘ก็ไม่ได้โง่นี่ ดูออกว่าข้ากำลังหยั่งเชิงอยู่ นับว่ายังพอใช้ได้’

“จากแววตาของเจ้าดูเหมือนว่ากำลังลอบด่าข้าอยู่ในใจสินะ ถึงอย่างไรเหตุการณ์ที่นี่เจ้าไม่ได้อยากเกี่ยวก็คงต้องเกี่ยว คงต้องขอให้ตามข้ากลับไปเพื่อสอบถามเล็กน้อย”

“หากว่าข้าไม่ยอมเล่า”

“เข็มปราณเย็นดุจเกล็ดหิมะ รวดเร็วดุจสายลม หากเดาไม่ผิดอาวุธที่เจ้าใช้เมื่อครู่นี้คือ “เข็มพิษวารี” สินะ”

หลิ่วอวิ๋นซีหันมามองหน้าผู้พูดเพื่อประเมินอีกฝ่าย ซึ่งกำลังมองกลับมาเช่นกัน

“ท่านต้องการสิ่งใด”

“กลับไปกับข้าแล้วค่อยคุยกันเถอะ ถึงอย่างไรเจ้าก็ก้าวขาเข้ามาในคดีนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้แล้วนี่”

‘คิดไม่ถึงว่าจะตกปลาตัวใหญ่อย่างหลิงอ๋องได้ เดิมทีคิดจะมาถามเหรินลั่วหลีไม่กี่ประโยคเท่านั้น ในเมื่อท่านเปิดโอกาสเอง ไฉนเลยข้าจะไม่ตอบรับ’

“หากว่าข้าไม่ยอมไปแต่โดยดี ท่านอ๋องจะสั่งให้ทหารจับกุมข้าและพาไปขังคุกของทางการหรือไม่”

รอยยิ้มมุมปากของท่านอ๋องเผยออกมาเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเวลายิ้มเขาจะมีรอยบุ๋มตรงแก้มทำให้ใบหน้าของเทพสงครามแดนเหนือผู้นี้น่ามองจนหัวใจนางกระตุกเล็กน้อย

“ในเมื่อข้าเป็นผู้เอ่ยปากเชิญ เท่ากับว่าเจ้าเป็นแขกหาใช่ผู้ต้องสงสัยเหตุใดจึงต้องใช้กำลังบีบบังคับ”

“เช่นนั้นก็ตกลง”

“เชิญ”

ทั้งหมดเดินทางกลับเข้าวังหลวงของหลิงโจว คนร้ายถูกนำตัวไปขังไว้ที่คุกใต้ดินและคุ้มกันอย่างแน่นหนา สามเดือนที่ผ่านมานี้มีขุนนางระดับสูงของหลิงโจวถูกฆ่าตายอย่างไร้ซึ่งสาเหตุ แน่นอนว่าเรื่องนี้หลิงอ๋องมิได้นิ่งนอนใจเพราะพระองค์ทรงออกสืบคดีนี้ด้วยตัวเอง 

วังหลวง

หลิ่วอวิ๋นซีเดินตามท่านอ๋องมายังตำหนักกลางในวังหลวงหลิงโจว  เมื่อเข้ามาแล้วเขาจึงบอกให้ทหารองครักษ์ออกไปทั้งหมดพร้อมกับปิดประตู

“นั่งก่อนสิ”

“เหตุใดท่านอ๋องจึงได้เชิญข้าเข้ามาในนี้ ข้าเป็นเพียงชาวยุทธ์ทั่วไปที่ไม่สนใจเรื่องในราชสำนัก”

“แต่คืนนี้เจ้ากลับไปพบกับขุนนางของข้าและเป็นคนสุดท้ายที่พบเขาก่อนที่จะถูกฆ่ามิใช่หรือ”

อวิ๋นซีนิ่งไป หลิงอ๋องผู้นี้มิใช่ผู้ที่นางจะประฝีปากด้วย ท่วงท่าที่นิ่งสงบตรงหน้าเตือนให้นางคอยระวัง 

“นั่งก่อนสิ แม่นาง…”

“หลิ่วอวิ๋นซี เรียกข้าว่าอวิ๋นซีก็ได้ แต่ข้าขอทูลตามตรงว่าไม่สะดวกคุยกับท่านด้วยคำยุ่งยากพวกนั้น”

“หึ ข้าเองก็มิได้อยากจะบังคับให้เจ้าพูดเช่นนั้น นั่งก่อนสิอวิ๋นซี ข้าคิดว่าคืนนี้เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันหลายเรื่อง บางทีเจ้าอาจจะช่วยข้าได้”

น้ำชาร้อนถูกรินจากพระหัตถ์ของท่านอ๋องและส่งมาให้นางที่กำลังนั่งลงตรงข้ามโต๊ะในห้อง

“ท่านอ๋องแน่ใจได้เช่นไรว่าข้าจะช่วยท่านได้ ไม่กลัวหรือว่าข้า… จะฆ่าท่าน”