ปวีญา...ฉันรักเธอ

เจนรบยืนมองคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขในงานแต่งงานของเพื่อนรักทั้งสอง ภาคภูมิ เจ้าบ่าวหนุ่มหล่อหน้าตาดี ทายาทนักธุรกิจและนักการเมืองผู้มีอิทธิพลแห่งเชียงใหม่ คือเพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่สมัยเรียนคณะนิติศาสตร์ ส่วนเจ้าสาว ปิยะวรรณ อดีตคนรักเก่าของเจนรบ ผู้ซึ่งเคยเป็นถึงดาวคณะอักษรศาสตร์ ได้เลือกภาคภูมิเป็นคู่ชีวิต และกำลังเข้าพิธีวิวาห์กันในวันนี้

ชายหนุ่มผู้ช้ำรักแก้วเหล้าขึ้นดื่ม มองภาพเจ้าบ่าวเจ้าสาวคลอเคลียกันด้วยรอยยิ้มฝืนๆ ในฐานะสุภาพบุรุษ เขาพยายามบอกตัวเองให้ยอมรับการตัดสินใจของปิยะวรรณอย่างเข้าใจ เพราะภาคภูมิอาจจะเหมาะสมกับเธอมากกว่า เขาเลือกเป็นผู้เสียสละและยอมพ่ายแพ้ ทั้งสามคนเคยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกันที่มหาวิทยาลัยบัณฑิตทวีปัญญา กรุงเทพมหานคร สถาบันเอกชนชั้นนำของประเทศ

กับสิ่งที่เกิดขึ้น มันทำให้เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหตุใดเขาจึงต้องเดินทางมาถึงเชียงใหม่เพื่อร่วมงานแต่งงานนี้ ทั้งที่อีกไม่กี่วันข้างหน้า เขาก็จะต้องเข้ารับการอบรมเพื่อเตรียมสอบเป็นทนายความในกรุงเทพฯ แต่ด้วยความผูกพันที่มีต่อเพื่อนรักอย่างภาคภูมิ และอดีตคนรักอย่างปิยะวรรณ (หรือ 'เปิ้ล' ที่เขาและเพื่อนๆ เรียกกัน) ผู้หญิงที่เขาเต็มใจหลีกทางให้ภาคภูมิได้ครอบครอง ทำให้เจนรบตัดสินใจขึ้นเหนือมาเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานครั้งนี้

ภาพความสุขของคู่บ่าวสาวราวกับตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของเขา เจนรบกระดกเหล้าอีกครั้ง พลางยิ้มบางๆ มองภาคภูมิดีดกีตาร์ร้องเพลงรักบนเวที แสงไฟส่องกระทบใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนรัก ท่ามกลางเสียงหัวเราะและรอยยิ้มยินดีของแขกเหรื่อผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน ปิยะวรรณนั่งอยู่เคียงข้าง ส่งยิ้มหวานให้เจ้าบ่าว ใบหน้าสวยหวานของเธอดูเปล่งประกายราวกับนางฟ้า ช่างน่าเสียดายที่เขาไม่มีวาสนาพอจะเป็นชายผู้โชคดีที่เธอเลือก

ในที่สุด เจนรบก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากไป เขาไม่อยากทนเห็นภาพบาดตาบาดใจอีกต่อไป ภาคภูมิที่กำลังเล่นกีตาร์อยู่เหลือบมาเห็นเขา แต่ก็ทำทีเป็นไม่สังเกต ยังคงบรรเลงเพลงรักต่อไปเพื่อมอบให้กับแขกผู้มีเกียรติและเจ้าสาวของเขา

ทางด้านปิยะวรรณ ใบหน้าของเธอกลับฉายแววเศร้าหมองอย่างชัดเจน หญิงสาวรู้ดีว่าเจนรบรักเธอมากเพียงใด คำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ว่าจะรักเธอเป็นคนแรกและคนสุดท้ายในชีวิตยังคงก้องอยู่ในความทรงจำ แต่สุดท้าย เธอกลับเป็นฝ่ายที่เปลี่ยนใจไปรักคนอื่น และคนที่เธอเลือกนั้นกลับกลายเป็นภาคภูมิ เพื่อนรักของเจนรบเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น เจนรบขอตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ ทันที โดยปฏิเสธคำชวนของภาคภูมิและปิยะวรรณที่ต้องการให้เขาอยู่เที่ยวเชียงใหม่ต่อ เขาให้เหตุผลว่ามีธุระสำคัญเกี่ยวกับการสอบทนายความที่ต้องจัดการ

โลกของเพื่อนรักทั้งสองในเวลานี้อบอวลไปด้วยกลิ่นไอแห่งความรัก แต่โลกของเจนรบกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง เขาตั้งใจแน่วแน่ในสายงานอาชีพทนายความ เพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้และผู้ด้อยโอกาสที่ถูกนายทุนและผู้มีอิทธิพลข่มเหงรังแก

เขาต่อสู้เพื่อคนเหล่านั้น ผู้ที่ไม่มีปากมีเสียงในสังคม เจนรบเกลียดชังความอยุติธรรม เขาเริ่มต้นจากการว่าความในคดีเล็กๆ คดีที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากมาย สะสมประสบการณ์และชื่อเสียงจนเป็นที่รู้จักในวงกว้าง ในฐานะทนายความหนุ่มไฟแรงขวัญใจคนยากจน เขาอุทิศตนเพื่อคนกลุ่มนี้มาอย่างยาวนาน กระทั่งเวลาผ่านไป จากหนุ่มน้อยกลายเป็นชายหนุ่มใหญ่ ในวัย 50 ปี เจนรบได้เปิดสำนักงานทนายความเป็นของตนเอง ให้ความช่วยเหลือทางกฎหมายแก่ผู้ที่ถูกเอารัดเอาเปรียบ และให้คำปรึกษาแก่ประชาชนที่ได้รับความเดือดร้อน

จนกระทั่งวันหนึ่ง ภาคภูมิ เพื่อนรักที่ไม่ได้พบเจอกันนานนับสิบปี ก็โทรศัพท์มา นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวบทใหม่ในชีวิตของเจนรบ เมื่อเขาได้พบกับสาวน้อยที่ชื่อปวีณา สาวน้อยที่กำลังเข้ามามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดกาล