หนึ่งบุรุษถูกหย่าเพราะหมดประโยชน์ หนึ่งสตรีถูกนอกใจและชอกช้ำ ทั้งคู่ต่างเยียวยาซึ่งกันและกันจนก่อเกิดเป็นความรักที่ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าเปิดเผยใจ เผิงเหลียนเฉิงรู้ตัวดีว่าต่ำต้อยกว่า เขาไม่กล้าแสดงความรักเฉกเช่นหนุ่มสาว ตั้งใจจะชอบชิงตำแหน่งจอหงวนเพื่อที่จะแต่งงานกับนางอย่างภาคภูมิ ในขณะที่ลู่ซือหนานคอยให้กำลังใจอยู่ข้างกาย
View MoreLusia
A ball with the Ironclaw Pack? That was outrageous. I couldn’t understand why the Alpha, Finn Slater, should choose to create a union between us and the Ironclaw pack who were our sworn enemies. We were at the town hall and he was standing on the podium when he revealed this. I was confused and my mind was searching for a reason he decided to do something like that . It was suicide. The Ironclaw Pack could come and wipe us out without a hint of remorse. This didn’t make any sense to me. “The ball shall happen soon. A date had been set. Friday, the 13th. The ball shall be held,” he said. I clenched my jaws at that. This meant he was serious about this. I felt an air of uneasiness around me as I sat a few feet away from the podium where he stood. “The invitation has already been sent to the Lycan King, and he shall be here on Friday,” he said. “It’s time we prepare. This ball is going to bring peace to us all. We shall no more be afraid of the Ironclaw pack. We wouldn’t have to worry about an impending attack from them. This ball is aimed at fixing the damage and rift between the two packs. So I hope you all will give me your trust.” Now I understood what he meant. But choosing to trust the pack that had tormented us for so many years was surprising and baffling at the same time. Whatever he was trying to do, I still couldn’t fathom it. I had to talk to him. He was my brother after all. As Finn got off the podium, it signified the end of the meeting, and the crowd dispersed. I rose from my chair and struggled to get to him through the crowd. He was being guarded by his beta, Keon, and some other delta guards. If only I could reach him, I would be able to let him know of my thoughts. But even at that, I wasn’t certain he was going to listen to me. Finn left the town hall before I could reach him but I spotted Keon who was by the door flirting with a lady. I rolled my eyes at that. That was no shocker. I walked up to him, and when he saw me, his lips stretched out into a smile. I could tell what he was thinking. He was reminiscing of all the times he had watched me undress before him. He was recollecting all the times his lips had caressed my skin. I was a victim of my uncontrollable heat. I couldn’t awaken my wolf because of the curse that had been placed on me when I was still little. Keon had used that to his advantage. He had made sure to feed his lust every single time that I came knocking at his doorbell. I felt my skin crawl in disgust as I gazed at him now. “Hello, Lusia. What brings you here?” He asked with a flirtatious smile on his face. Only the moon goddess knew how much I wanted to slap that smile off his face. The lady he had been talking to had gone which left only the both of us in the town hall. I felt uncomfortable fearing that he would choose to take advantage of me here. “I need to talk to Finn about this. This is outrageous,” I said. “They may be setting a trap for us.” Keon shook his head and folded his arms. “You know that your brother wouldn’t talk to you,” he said. “He hates your very existence since forever.” I sighed and nodded at that. He was right. Finn despised me because he blamed me for the death of our parents. He had found me with a knife in my hand with the corpse of our parents bleeding in the living room. I didn’t know anything about it. But I had been blamed for it and this curse had been struck on me. From that day onward, Finn didn’t see me as his little sister anymore but as a royal servant. That was what my status had been reduced to by my blood brother. “Just give me an opportunity. Please?” I begged. Keon sighed and nodded. “But on one condition,” he said. I knew what the condition was, and I stepped back irked by it. “No.” Keon chuckled. “You’ll come back anyways. You always do,” he said before walking off. *** It was the night of the ball, and I was in heat. I could feel it. The churning sensation in my stomach and the heat in between my thighs. The lewd thoughts that crowded my mind were uncontrollable. I was helpless and ashamed to assist at the ball. The stench of my heat filled the air which made it impossible to be at the meeting. I tried to reach out to Finn in every way possible but he declined every single one of them. Tonight I was in big trouble and couldn’t control myself. Keon wasn’t around either. He was busy with the preparations for the ball and so he couldn’t make time for me. I knew I had to let my brother know of this, and that was why I was at his door. I knocked on it gently and I heard his muffled voice telling me to come in. I stepped into the room and found him by the dresser, straightening his black suit. He looked gorgeous and resembled our father which brought back memories. He turned around and when he realized it was me, he walked up to me. “What are you doing here?” He asked. As he came closer, his nose wrinkled in disgust. “What is that smell?” He asked. “I’m in heat. I can’t attend the hall. I need your permission to be excused,” I said, holding my lower abdomen. Finn’s face changed from that of disgust into one of fury. He swung his hand at me, handing me a slap. I took a step backward, my cheek stinging in pain. I was in heat, and the slap almost felt erotic. I clenched my jaws, disgusted by such a thought. “Don’t you dare!” He roared. “And is that why you are idle? Are you looking to kill someone else, you murderer?” I could feel tears streaming down my cheeks now. I was hurt by his words. He still believed I killed our parents. I could feel my chest become heavy with pain. This wasn’t just about my heat anymore. It was about guilt too. “I just can’t be there, your majesty. Please. I don’t want to embarrass myself or you,” I explained in between sobs. “You can’t embarrass me anymore. You already did years ago, you murderer!” A knock on the door interrupted us. The door swung open and Keon stepped in. He looked puzzled at the scene before him. I wiped the tears off my eyes immediately. “What is it, Keon?” Finn asked. “The Lycan King of the Ironclaw pack just arrived,” he replied. My heart skipped a beat as I heard that. It had already begun. Finn turned to me. “Go and attend to him,” he ordered. At that point, I couldn’t argue anymore. He wasn’t going to listen to me anymore. With my head hung in shame, I walked out of the room preparing for the most embarrassing night of my life.ตามระเบียงทางเดินทอดยาว ลู่ซือหนานเดินด้วยกิริยาที่อ่อนช้อย ด้านหลังมีเสี่ยวหลานและมู่ผิงเดินถือถาดไม้ที่วางถ้วยยาสมุนไพรและน้ำแกงบำรุงตามหลังอย่างไม่ห่างเมื่อมาถึงหน้าห้องพักหนังสือของเรือนรับรอง นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเคาะประตูเบาๆ“เข้ามาได้” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังลอดออกมาลู่ซือหนานผลักบานประตูไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดเบาๆ เข้าไป ภายในห้องนั้นบัณฑิตหนุ่มกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะในชุดคลุมสีครามเรียบง่าย ข้างกายมีตำราปรัชญาวางกองอยู่เป็นตั้งเมื่อเห็นลู่ซือหนานเข้ามา เขาชะงักมือที่ถือพู่กันไว้กลางอากาศ มองนางด้วยสายตาอบอุ่นแต่แฝงด้วยความสงบ“เจ้าเอาอะไรมาด้วยน่ะ” เผิงเหยียนเฉิงเอ่ยถาม น้ำเสียงแม้นุ่มนวลแต่ฟังออกว่าประหลาดใจเล็กน้อย เพราะนอกจากถ้วยยาแล้วยังมีถ้วยอีกใบที่สาวใช้นำมาลู่ซือหนานยิ้มบางๆ ก่อนจะวางถาดลงบนโต๊ะข้างเขา ตอบเสียงอ่อนว่า“ข้าทำน้ำแกงไก่บำรุงมาให้ท่านด้วยตัวเอง ดื่มยาฟื้นฟูร่างกายแล้ว ต้องดื่มน้ำแกงเพื่อเพิ่มพละกำลัง ท่านต้องหายดีเร็วๆ นะ”เผิงเหยียนเฉิงมองนางครู่หนึ่ง ราวกับจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เพียงเอื้อมมือหยิบถ้วยยาอย่างเงียบๆ กลิ่นขมของตัวยาค่อยๆ ลอยฟุ้งในอาก
สายลมพัดต้องใบไม้ในสวนกว้างของสกุลลู่ ใบไม้ไหวระริกอยู่ใต้แสงแดดอุ่นเรื่อ พระอาทิตย์อาบแสงบางเบาลงบนระเบียงทอดยาวทุกเช้าเผิงเหยียนเฉิงจะออกมายืนเหยียบบนหินก้อนเรียบในสวน ฝึกการทรงตัว และเดินไปมาช้าๆ เพื่อให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้มั่นคงขึ้นเวลาผ่านไปห้าเดือนเต็ม นอกจากท่องตำราอย่างเอาจริงเอาจัง เขายังไม่ละเลยการรักษาตัวเองแม้แต่เพียงวันเดียวมือขวาซึ่งเคยอ่อนแรงก็ค่อยๆ กลับมาใช้การได้คล่องแคล่วขึ้นแล้วถึงสามส่วน ภายในเวลาอันสั้นเช่นนี้ เป็นสิ่งที่แม้แต่หมอที่ดีที่สุดยังเอ่ยปากชมว่ายอดเยี่ยมเกินคาดเมื่อยามบ่ายมาเยือน เผิงเหยียนเฉิงก็จะนั่งนิ่งบนม้านั่งใต้ต้นหลิวใหญ่ อ่านตำราเกี่ยวกับปรัชญา คุณธรรม และหลักการปกครองบ้านเมือง เนื้อหาที่จำเป็นสำหรับการสอบเคอจวี่ในปีหน้า ซึ่งเป็นโอกาสครั้งสำคัญของเขาในการกู้ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงกลับคืนมาแม้ความเหนื่อยล้าจะกัดกินร่างกาย แต่สายตาของเขากลับทอประกายแน่วแน่ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความย่อท้ออย่างเช่นในวันนี้ เผิงเหยียนเฉิงนั่งหลังตรงอยู่หน้าตั่งไม้ เคียงข้างด้วยอาจารย์วัยกลางคนจากสำนักศึกษา ดวงตาเผิงเหยียนเฉิงจ้องเขม็งไปยังตำราที่เปิดวางอยู่ตรง
ในห้องโถงของเรือนใหญ่ของสกุลลู่ ทุกอย่างเงียบสงบหลังจากมื้ออาหารเช้า ลู่หยวนฉีและภรรยานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น แสงที่สาดส่องเข้ามาทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่นและเป็นกันเองสายตาของทั้งสองคนมองไปทางหน้าต่างที่เปิดไว้เพียงเล็กน้อย ลมเย็นจากข้างนอกพัดเข้ามาอย่างเบาบาง มองไปยังทิศทางที่ลูกสาวกับเผิงเหยียนเฉิงกำลังนั่งเรียนกลอนกันในห้องเรียนด้านใน“ดูเหมือนว่าลูกเราจะหายเศร้าแล้วจริงๆ” ลู่หยวนฉีพูดเสียงเบาและยิ้มให้กับภรรยาของเขา“ทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะก้าวผ่านความเจ็บปวดของพวกตนมาได้แล้ว” อันเหม่ยฉินยิ้มตาม“ใช่” ลู่หยวนฉีพยักหน้า“ตัวเหยียนเฉิงเอง ถึงแม้เขาจะเคยผ่านความลำบาก แต่ก็เห็นได้ว่าเขามีความสามารถในการตั้งใจศึกษา รู้จักเป้าหมาย และมีความซื่อสัตย์ไม่หยุดยั้ง ข้าเชื่อว่าบุรุษอย่างเขาหากได้รักลูกสาวเราแล้วก็ยากจะเปลี่ยนใจ”อันเหม่ยฉินครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ข้าเห็นว่าเขาทำให้หนานเอ๋อร์ของเราดูมีชีวิตชีวามากขึ้น หลายวันมานี้ข้าไม่เคยเห็นนางยิ้มสดใสขนาดนี้มาก่อน” “มันเป็นเรื่องธรรมชาติของหนุ่มสาวที่จะมีความรู้สึกแบบนี้ เห็นไหม ทุกครั้
เมื่อกลับมาถึงเรือน ลมเย็นยามค่ำเริ่มพัดผ่านสวนในเรือนสกุลลู่ ใบไม้ปลิวไหวส่งเสียงแผ่วเบาดั่งบทเพลงกล่อมใจลู่ซือหนานเดินนำอยู่ข้างหน้า ก้าวเท้าเบาๆ ทว่าดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย ราวกับแม้ร่างกายจะกลับมาได้ แต่ใจยังคงว้าวุ่น เผิงเหยียนเฉิงกับเสี่ยวหลานเดินตามมาเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรพอถึงระเบียงหน้าห้องโถง ลู่ซือหนานก็หยุดเท้า หันกลับมาเผชิญหน้ากับบัณฑิตหนุ่ม ดวงตาคู่งามที่มักเปล่งประกายเสมอ บัดนี้คล้ายมีม่านหมอกบางเบาปกคลุมไว้“วันนี้ข้าต้องขอบคุณท่านจริงๆ” นางเอ่ยเสียงเบา ดวงตาหลุบต่ำเล็กน้อยเผิงเหยียนเฉิงยิ้มบางๆ ส่ายศีรษะช้าๆ ราวกับไม่ต้องการให้เรื่องเล็กน้อยนี้ถูกยกมาพูดถึง“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ หากข้าอยู่ตรงนั้น แต่ปล่อยให้เจ้าถูกดูหมิ่นเสียชื่อ ข้าคงไม่อาจให้อภัยตัวเองได้” น้ำเสียงของเขาทั้งอ่อนโยนและมั่นคงลู่ซือหนานเม้มริมฝีปากแน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าสู่ใจนางโดยไม่ทันรู้ตัว ดวงตากะพริบถี่ๆ เพื่อไล่ความร้อนผ่าวที่เริ่มก่อตัว“แต่เรื่องในวันนี้ คงทำให้ท่านเดือดร้อนด้วย” นางเอ่ยอย่างลังเล น้ำเสียงแฝงความเป็นห่วงเผิงเหยียนเฉิงกลับหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นนุ่มนวลและอบอุ่นดั่ง
ถนนหินเรียบทอดยาวไปเบื้องหน้า ตลาดเย็นเริ่มคึกคัก ผู้คนเดินขวักไขว่ เสียงแม่ค้าร้องเรียกขายของดังระงมกลบเสียงอื่นๆ ไปหมด กลิ่นขนมหอมๆ ลอยฟุ้งปะปนกับกลิ่นเครื่องหอมและผ้าไหมที่พ่อค้าแม่ค้านำมาตั้งแผงขายตลอดสองข้างทางลู่ซือหนานเดินนำหน้าเล็กน้อย ดวงตากลมใสเปล่งประกายขณะกวาดมองร้านรวงอย่างตื่นเต้น เสี่ยวหลานเดินตามติดอยู่ไม่ห่าง คอยส่งเสียงกระตุ้นเร้าให้แวะชมร้านนู้นร้านนี้เป็นระยะเผิงเหยียนเฉิงเดินตามมาช้าๆ ไม่เร่งรีบ ใบหน้าคมสงบแต่ดวงตากลับอบอุ่นเมื่อทอดมองภาพตรงหน้า“พี่เหยียนเฉิง ท่านเคยมาที่ตลาดเช่นนี้บ้างหรือไม่” ลู่ซือหนานหันกลับมาถามด้วยรอยยิ้มสดใส แก้มนวลขึ้นสีเรื่อด้วยอากาศเย็นเผิงเหยียนเฉิงยกมือไขว้หลัง เดินเทียบข้างนาง พลางส่ายศีรษะเล็กน้อย “เคยมาบ้าง แต่ก็เพียงเพื่อซื้อของจำเป็น ไม่ได้เดินชมเช่นนี้”“เช่นนั้น ท่านต้องลองขนมของร้านนั้นนะเจ้าคะ ข้าได้ยินว่าวันนี้มีขนมถั่วกวนรสใหม่ด้วยเจ้าค่ะ” เสี่ยวหลานชี้ไปยังร้านขนมข้างทางอย่างตื่นเต้น“ไปกันเถอะ” ลู่ซือหนานหัวเราะเสียงใส นางหันมาเอียงหน้าเล็กน้อย พลางมองบัณฑิตหนุ่ม“พี่เหยียนเฉิงยังไม่เคยลิ้มลองขนมร้านนี้แน่”เผิงเหยียนเ
วันเวลาผ่านไปเหมือนสายน้ำที่ไหลเอื่อย บาดแผลในหัวใจของลู่ซือหนานไม่ได้หายไปในชั่วข้ามคืน แต่ก็ค่อยๆ จางเบาลงทุกครั้งที่นางเลือกจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไม่หลบหนีทุกเช้าเมื่อลืมตาตื่น นางไม่ได้รอคอยเสียงก้าวเท้าของผู้มาเยือนอีกต่อไป ทุกค่ำคืนเมื่อเอนกายลงบนหมอน นางไม่เฝ้าฝันถึงอดีตอีกแล้ว นางเรียนรู้ที่จะยิ้มให้ตัวเองในกระจก แม้ในวันที่ยังรู้สึกเจ็บลึกอยู่บ้างนางรู้สึกได้ว่าตนเอง แข็งแกร่งขึ้น ความผิดหวังทำให้นางเติบโต ไม่ใช่เพราะไม่มีน้ำตา แต่เพราะแม้มีน้ำตา นางก็ยังสามารถเช็ดมันเองได้ และยืนหยัดต่อไปด้วยหัวใจที่สงบนิ่งกว่าเดิมลู่ซือหนานเดินทอดน่องอย่างไร้จุดหมายอยู่ในเรือน สองมือประสานกันอยู่หน้าท้อง ดวงหน้าเศร้าสร้อยยังไม่คลายจากความผิดหวังในหัวใจเมื่อเดินผ่านศาลาใหญ่ นางก็ชะงักฝีเท้า เงยหน้าขึ้นอย่างเงียบงันเบื้องหน้าภายในศาลา เผิงเหยียนเฉิงนั่งเรียนอยู่กับอาจารย์ผู้เป็นนักปราชญ์ ตรงหน้ามีตำราหลายเล่มที่กางเปิด วางพู่กันในมือลงเป็นจังหวะราวกับกำลังขีดเขียนคำสำคัญลงไปด้วยความตั้งใจจริง สีหน้าแน่วแน่ มั่นคง ดวงตาทอประกายเคร่งขรึมอย่างที่นางไม่เค
หลังจากคืนนั้น ลู่ซือหนานก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป แม้นางยังคงเศร้าอยู่บ้าง แต่ไม่หมกตัวอยู่ในห้องเหมือนก่อนอีกแล้ว นางเริ่มออกมาเดินเล่นบ้างในสวน ออกมานั่งอ่านตำราที่ศาลาชมดอกไม้บ้าง แม้จะยังยิ้มได้ไม่เต็มที่เหมือนเดิม ทว่าความสดใสในดวงตาของนางก็ค่อยๆ กลับคืนมาเผิงเหยียนเฉิงคอยสังเกตอยู่เงียบๆ ในใจโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนัก คงเพียงคอยอยู่ไม่ไกล เฝ้ามองอย่างอ่อนโยน และอยู่เคียงข้างโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดวันหนึ่ง ในขณะที่ลู่ซือหนานกำลังนั่งก้มหน้าคัดลอกบทกลอนอยู่ที่ศาลา เผิงเหยียนเฉิงก็ถือกระดานหินหมึกและพู่กันเดินเข้ามา“เจ้าบอกว่าอยากเรียนแต่งกลอนมิใช่หรือ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลู่ซือหนานเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยแววตาแปลกใจ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างบางเบา“ข้ายังอยากเรียนอยู่” นางเอ่ยเสียงแผ่วเผิงเหยียนเฉิงวางกระดานหินลงตรงหน้า เริ่มสอนการเลือกคำ การเรียงวรรคตอนเบื้องต้นอย่างใจเย็น ลู่ซือหนานตั้งใจฟัง นางจับพู่กันด้วยท่าทีจริงจัง แม้มือยังสั่นเล็กน้อยเพราะความประหม่า แต่ก็มีความพยายามอย่างเต็มที่“ดีมาก” เขาชมเบาๆ เ
เวลาล่วงเลยไปหลายวัน บัณฑิตหนุ่มเริ่มเดินได้อย่างมั่นคงขึ้น มือจับพู่กันเขียนได้อย่างคล่องแคล่วกว่าแต่ก่อน เขาเดินถือตำราในมือซ้ายยกขึ้นอ่าน ในขณะที่มืออีกข้างกำพัดบีบๆ คลายๆ ตามที่หมอหลินแนะนำเอาไว้ขณะกำลังนั่งอ่านตำรา ท่ามกลางความเงียบสงบ เผิงเหยียนเฉิงได้ยินเสียงไอเบาๆ ลอยมาตามลมเขาละสายตาจากตัวอักษรบนหน้ากระดาษ เดินออกมายังระเบียง เห็นเพียงร่างบางของลู่ซือหนาน กำลังยืนพิงเสาต้นหนึ่ง ดวงหน้าซูบซีด ผิวขาวจัดจนแทบจะกลืนไปกับชุดสีอ่อนที่นางสวมสายลมพัดกระโปรงของนางปลิวเบาๆ นางไอออกมาอีกครั้ง ก่อนจะพยายามฝืนยืนตัวตรงเผิงเหยียนเฉิงกำหมัดแน่นอยู่ข้างลำตัว ความห่วงใยถาโถมจนแทบจะระเบิดออกมา‘ซือหนาน...’ เขาเรียกนางในใจ แต่ริมฝีปากกลับแน่นสนิท มองสบตากับเสี่ยวหลานที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ราวกับนางจะบ่งบอกให้เขาช่วยพูดปลอบประโลมคุณหนูผู้โศกเศร้าแต่ในที่สุด เขาทำได้เพียงถอดผ้าคลุมไหล่ของตนวางเอาไว้บนรั้วไม้ใกล้ตัวนาง ไม่แม้แต่จะกล้าสวมให้ แล้วหันหลังกลับไปโดยไม่กล่าวสิ่งใดนางหันมาเห็นผ้าคลุมไหล่ที่วางอยู่ ก็รับไปกอดไว้แน่น ดวงตาสั่
ที่เรือนสกุลลู่เมื่อไป๋ซื่ออันไปถึง เขาขอเข้าพบลู่ซือหนาน แต่นางไม่ต้องการเจอในตอนแรก จึงให้สาวใช้ไปปฏิเสธที่หน้าประตู ทว่าอันเหม่ยฉินที่ยืนอยู่ด้วย เห็นว่าควรเผชิญหน้ากันให้รู้เรื่อง จึงเอ่ยเสียงหนักแน่น“ออกไปเถอะ พูดให้จบๆ จะได้ไม่มีอะไรค้างคา”หญิงสาวผู้โศกเศร้าจึงจำใจเดินออกไปยังศาลาหน้าเรือนเพื่อพบกับไป๋ซื่ออันที่ยืนรออยู่ สีหน้าของเขาทั้งขุ่นเคืองและกระวนกระวาย“ทำไมเจ้าถึงปฏิเสธของหมั้น” เสียงของเขาแข็งกร้าว แต่พยายามระงับโทสะไว้ลู่ซือหนานเงยหน้ามองเขา ดวงตาฉ่ำวาวด้วยหยาดน้ำใส แต่แววตากลับแน่วแน่“ข้าเห็นเจ้าซื้อปิ่นหยกให้สตรีที่หอชมจันทร์ นางเป็นหญิงงามที่เหมาะสมกับท่าน เหตุใดไม่ยกของหมั้นให้นางเสียเล่า”ไป๋ซื่ออันหน้าเปลี่ยนสีทันที รีบเอ่ยด้วยความลนลาน“นั่นแค่ความผิดพลาด ข้า... ข้าจะให้เจ้าขึ้นเป็นภรรยาเอก อี้จีนางนั้นจะเป็นเพียงอนุ ข้าให้สัญญาได้”แต่คำพูดของเขากลับทำให้หัวใจของลู่ซือหนานเจ็บปวดจนชา นางสั่นศีรษะ น้ำตาคลอเบ้า“ข้าไม่อยากเป็นเพียงภรรยาเอก ข้าอยากเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของสามีของข้า ข้าไม่ต้องการแย่งชิง ไม่ต้องการความเมตตา ข้าอยากได้เพียงความสัตย์ซื่อ” นางเอ่
Comments