อ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะสั่งให้คนของเราติดตามไปทันที”“เรื่องในวันนี้ต้องไม่มีคนรู้ มีเพียงคนตายเท่านั้นที่ไม่พูด”“พ่ะย่ะค่ะ”จวนเสนาบดีหง“รอดแล้วๆๆ”“คุณหนู รอด้วยเจ้าค่ะ แฮ่ก แฮ่ก”“โอย ซวยอะไรเช่นนี้ ละครก็ไม่ได้ดูแถมยังหลุดเข้าไปในห้องนั้นก็เกือบถูกฆ่าตายแล้ว”“คุณหนู…ท่าน…ไป…หลบ..ที่ใดมา..เจ้าคะ”“อาชิง ไปพักก่อน เดี๋ยวข้าจะเล่าให้ฟัง”จอกชาที่กำลังจะยกดื่มค้างเอาไว้เพียงครึ่งเดียวก่อนจะวางลงอย่างรู้สึกหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด“เจ้าว่าอะไรนะ พวกมันเข้าไปที่จวนเสนาบดีหงงั้นหรือ”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง ไม่ผิดแน่ พวกกระหม่อมตามพวกมันเข้าไป พวกมันเข้าทางประตูหลังของจวนพ่ะย่ะค่ะ”“หวังเจา!!”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”“ไปจวนเสนาบดีหงกับข้าเดี๋ยวนี้!!”“พ่ะย่ะค่ะ”จวนเสนาบดีหง“หงเหนียงคารวะท่านอ๋องเพคะ”“ฮูหยินหง ท่านเสนาบดีไม่อยู่จวนหรือ”“ทูลท่านอ๋อง วันนี้ท่านเสนาบดีมีประชุมกับขุนนางที่กรมเพคะ เอ่อ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องเสด็จมาเร่งด่วน ต้องการพบท่านเสนาบดีหรือเจ้าคะ”“อ้อ เปล่าหรอก พอดีว่าวันนี้ข้ามีธุระที่หอสุ่ยเซียนและพบขโมย ตามพวกมันมาแต่คนของข้ากลับบอกว่ามันเข้ามาทางจวนของท่านก็เลยอยากมาตรวจสอ

“ท่านอ๋อง..นี่มันบ้าไปแล้ว หากหมดธุระแล้ว ข้าขอตัว”ลี่อินเดินออกไปจะออกจากห้อง“หงลี่อิน!!”ลี่อินหยุดกึกที่หน้าห้อง ไม่รู้ว่าเขาเดินตามนางมาเมื่อใด แต่รู้อีกที ลมหายใจเขาก็รดอยู่ที่ต้นคอนางแล้ว“อย่าลืมว่าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ หาไม่แล้ว..”“หม่อมฉันแล้ว ขอตัวเพคะ”ลี่อินรีบออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วและรีบกลับมานั่งดูละครต่อ“หวังเจา!!”“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง“กลับจวน”“พ่ะย่ะค่ะ”“ลี่อิน เจ้าไปที่ใดมา ละครกำลังสนุกเลย มาดูเร็วเข้า”“เจ้าค่ะๆ”ลี่อินดูละครไม่รู้เรื่องแล้ว จิตใจนางสั่นไม่เป็นจังหวะ หัวใจนางไม่เคยเต้นเร็วเช่นนี้แม้แต่ในละครที่นางดูก็ไม่เคยทำให้ใจเต้นแรงเหมือนวันนี้มาก่อน“ลี่อิน เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจึงหน้าแดงเช่นนี้ล่ะ”“ข้า..หน้าแดงงั้นหรือ”“หรือว่าคุณหนูจะมีไข้อีกแล้วเจ้าคะ”“เพ้อเจ้อน่าอาชิง ละครจะจบแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”“ไปสิ ข้าจ่ายเงินแล้ว กลับกันเถอะ”ลี่อินเดินกลับบ้านไปทั้งๆที่ไม่ได้ฟังที่โอหยางรุ่ยพุดเลยว่าเขาคุยอะไรบ้าง นางเอาแต่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดเรื่องที่ท่านอ๋องจอมโหดนั่นสั่ง เรื่องที่เขาขู่ เรื่องจิบชา และยังมายืนขู่ก่อนที่นางจะออกจากห้อง“อึ๊ยย

สายตานางวันนี้ทำให้เขายอมถอยออกมา นางยังยืนอยู่ที่เดิม“คืนนี้เจ้าพักผ่อนเถอะ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะส่งข่าวมา”“หม่อมฉันไม่ไป”“เจ้าไปแน่”เขาออกไปทางหน้าต่างพร้อมกับปิดให้นางเรียบร้อย ลี่อินรีบไปบ้วนปากที่มีกลิ่นคาวเลือดของเขาทิ้งพร้อมน้ำตาที่รินไหลไม่หยุด ไม่รู้ว่านางรู้สึกอะไรกันแน่ โกรธที่เขาไม่ช่วยนางที่ถูกรังแก น้อยใจที่เขาไม่สนใจ หรือเกลียดที่เขาใช้นางเป็นเพียงเครื่องมือช่วยงาน หรือหวั่นไหวให้กับเขาเสียแล้ว“หงลี่อิน เจ้าอย่าโง่ เขาเลวขนาดนั้น เจ้าจะรักเขาไม่ได้”นางค่อยๆถอดชุดนั้นออก ชุดนี้เปื้อนเลือดของเขาเสียแล้ว นางไม่อยากเห็น เมื่อนางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงล้มตัวลงนอน เรื่องในคืนนี้มันทำให้เกิดความรู้สึกหลากหลายจนนางตามไม่ทัน เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวโมโห น้อยใจ เสียใจ และ“มาจูบข้าทำไมกัน คนเลว คนชั่ว ท่านมันเลวเวยห่าวหรานคนเลว เลวๆๆๆๆ ฮืออๆๆ คนเลวว”ด้านนอกนั้น มือที่ยังชุ่มไปด้วยเลือดยังคงยืนฟังเสียงร้องไห้ จนเสียงนั้นค่อยๆเงียบลงไป เขาค่อยๆยกมือที่ไม่เจ็บขึ้นมาลูบที่ริมฝีปากอย่างเบามือ เขาหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เช่นกันว่าเหตุใดจึงไม่ฆ่านาง ซึ่งเป็นไปได้ว่าอาจจะได้ยินความลับขอ

ท่านอ๋องเกือบสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปก่อนจะหันมามองหน้าลี่อิน“เจ้า ชวนข้าไปที่ใดนะ”“ไปห้องท่านอ๋องไง ไปทำแผล พระองค์ตกใจสิ่งใดเพคะ”“อ่อ เจ้าจะทำแผลให้ข้าเช่นนั้นหรอกหรือ”“ท่านอ๋องเลี้ยงข้าวแล้ว หม่อมฉันก็ต้องตอบแทนบ้้างสิ จะได้ไม่ติดค้างกัน”“ก็ได้ ตามมาสิ”ท่านอ๋องเดินนำนางมายังห้องของเขาพร้อมกับสั่งให้หวังเจานำกล่องยาเข้ามาวางให้หงลี่อิน เมื่อวางกล่องยาลง นางจึงได้แกะผ้าพันแผลของเขาออก นางเห็นแผลด้านในแล้วนึกสยอง นี่คือฟันของนางจริงๆงั้นหรือ“แผลลึกมากเหมือนกันนะ”“นี่เจ้ากำลังเป็นห่วงข้า หรือกำลังชมฝีมือกัดของตัวเองกันแน่”“แน่นอน ต้องชมตัวเองสิกัดได้เยี่ยม แผลงามมาก”“แมวพยศ”“ท่านอ๋องว่าอะไรนะเพคะ”“เปล่า โอ๊ย เจ้าเบาๆหน่อยสิ”“พระองค์นี่ก็แปลก ตอนกัดไม่เห็นจะร้อง”“ข้าขอโทษ”ลี่อินชะงักไปเมื่อนางค่อยๆทายาให้เขาอย่างระวัง นางค่อยๆเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ“ท่านอ๋องขอโทษหม่อมฉันเรื่องอะไรเพคะ”“เรื่องเมื่อคืน ข้าไม่คิดว่าเจ้าเฉียนเซินนั่น จะมือไว จนไปคว้าเอวเจ้าข้าขอโทษที่ห้ามเขาไม่ทัน”ลี่อินหยุดนิ่งไป ที่จริงแล้วนางกำลังดีใจอยู่ ท่านอ๋องที่เย็นชาราวน้ำแข็ง โหดเหี้ยมราวสัตว์ป่าแต

“แต่ว่าโสมขาวนี้ ไม่ควรทานแบบดิบ หรือนำมาทำยาก่อนที่จะทำให้มันแห้งหรือเป็นผงก่อน เพราะ…”นางหันไปมองหน้าท่านอ๋องที่ไม่ได้แสดงอาการใดๆ นี่นางจะพูดมากเป็นหนังสือตำราแพทย์พูดได้อีกแล้วหรือนี่“แม่นางหง เพราะว่าอะไรหรือ ข้ารอฟังอยู่”“โสมตัวนี้มีฤทธิ์แรง หากทานสดอาจจะต้านการทำงานบางส่วนของอวัยวะภายในได้เพคะ เพราะฉะนั้น ทำตามที่หม่อมฉันแนะนำ จะดีต่อพลานามัยของฝ่าบาทที่สุดเพคะ”“ยอดเยี่ยม เจ้ามีความรู้เรื่องการแพทย์ด้วยงั้นหรือ”“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันตอนเด็กมีโอกาสได้ร่ำเรียนกับท่านอาจารย์มานิดหน่อยเพคะ”“อ้อ เป็นเช่นนี้ เยี่ยม มอบรางวัลให้อ๋องเวย และแม่นางหง”“ขอบพระทัยเสด็จพี่”“ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ”ลี่อินเดินกลับมานั่งที่ข้างๆท่านอ๋องที่ยังคงทำสีหน้าเรียบๆเช่นเดิม ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา“เจ้ารู้เรื่องยาสมุนไพรด้วย ข้าพึ่งรู้”“ท่านอ๋องต้องการจะทำสิ่งใด”จอกชาในมือกำแน่น ก่อนจะค่อยๆวางลงพร้อมกับเสียงที่เย็นเยือกถึงปลายสันหลังของลี่อิน“ไม่ใช่ธุระของเจ้า”“หม่อมฉันก็ไม่อยากรู้ ไม่ว่าท่านอ๋องจะทำสิ่งใด โปรดอย่าพาหม่อมฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยว หลังจากวันนี้ไปขออย่าได้มาพบเจอหม่อมฉันอีกจะเป็นพระกรุณาเพ