แม่นางไก่ทอด

“โอ้ย! เจ็บตัวไปหมดเลยโว้ย ไก่จ้า ไก่ทอด อยู่หนายย หื้ม...เดียวน่ะ” มีมี่พูดกับตัวเองแล้วยันตัวขึ้นนั่ง จากนั้นค่อยๆ มองไปรอบๆ

“ตายล่ะอยู่ไหนกันกันล่ะ กะ กลิ่นอะไรเน่าๆ” มีมี่พยายามดมหาจนมาถึงเสื้อของตัวเอง

“กลิ่นเกินจะทนแล้วไหนจะกองเลือดนี่อีก เจ้าของร่างเดิมไปทำอะไรมาเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเหม็นมาก”

มีมี่พยายามค้นหาเสื้อผ้าชุดใหม่เพื่อเปลี่ยนหลังจากอาบน้ำเมื่อได้มาแล้วก็รีบตรงไปที่ลำธารหลังบ้านทันทีเพื่อหาบน้ำมาใส่โอ่งที่มีน้ำเพียงน้อยนิด นางขนอยู่นานจนน้ำเต็ม แต่พอเปลืองผ้าออกเตรียมอาบก็ถึงกับผงะไป

“น่ะ นี่มันสาวงามกับภูเขาลูกใหญ่ชัดๆ อื้ม คงต้องลดหุ่นหน่อยแล้วล่ะ”

มีมี่ตัดสินใจอาบน้ำก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันเพราะสุดจะทนกับกลิ่นที่เหม็นเกินบรรยาย นางจัดการเอาสบู่ยาสระผมออกมาจากมิติที่ได้รับการชดเชยมาจากเทพขี้เมา

“เห้อ เสร็จซ่ะทีแล้วเอาไงต่อล่ะทีนี้ ก่อนอื่นต้องทวนความจำก่อนว่าเป็นใคร แล้วอยู่ไหน” เมื่อคิดได้แล้วก็เริ่มทำทันที

“จินเชียง นักฆ่าจากเปอร์เซีย อื้ม~ เกษียณตัวเองตัวอายุ 25 เพื่อออกมาใช้ชีวิตแบบสบายๆ แล้วใครกันที่ฆ่านาง” มีมี่คิดไปคิดมาก็ได้ข้อสรุปที่ว่านางตายเพราะป่วยด้วยพิษไข้ป่า

“เห้อ~ คนเราช่างตายได้ง่ายดายแท้ แต่ไม่ต้องห่วงน่ะ เราจะใช้ชีวิตต่อให้เอง” ในตอนนั้นเองก็มีสายลมพัดผ่านพร้อมเสียงขอบคุณและกระซิบว่าให้ใช้ชีวิตตามสบาย ‘แน่นนอนความแค้นช่างมันซิ’

มีมี่หรือจินเชียง ตัดสินใจรีบทำความสะอาดบ้านก่อน ด้วยร่างนี้เป็นคนที่มีพละกำลังมหาศาลเวลาทำสิ่งใดจึงเป็นเรื่องง่ายไม่ว่าหาบน้ำหรือล่าหมี

“บ้านไม่ใหญ่มาก 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องครัว 1 ห้องนั่งเล่น ถึงดูแล้วจะเป็นแค่กระท่อมก็เถอะแต่ก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับอยู่คนเดียว” และเสียงท้องเจ้ากรรมก็ดังขึ้น ของกินก็ไม่มีเงินก็โดนเอาไปจนหมด

นางจึงตัดสินใจเดินไปลำธารหลังบ้านเพื่อจับปลามาทำอาหาร

‘ติ๊ง จับปลา 5 ตัว มาทำปลาย่างแสนอร่อย ระบมีเกลือและพริกไทยให้ยืม’

“ปลาย่างก็ปลาย่าง”

ถอนหายใจดังๆ ก่อนจะเดินไปที่ลำธารหลังบ้างที่เต็มไปด้วยกุ้ง หอย ปู ปลา ในมือมีเพียงธนูที่ตกอยู่ในบ้าน ได้แต่มองและถอนหายใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะยิงได้ไหม

“เจ้าป่าเจ้าเขาขอให้ลูกยิงธนูได้ด้วยเถิดดด” และมีเสียงลอยตามลมมา ‘ก็ยิงเป็นอยู่แล้วขอทำไม’

“……..” กวนตรีน

สุดท้ายก็ขี้เกียจทะเลาะกับลมจึงรีบเดินไปที่ลำธาร มองหาปลาอยู่ไม่นานก็ยกธนูขึ้นมาง้าง ‘ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว’ ลูกธนูพุ่งเข้าหาปลาตัวใหญ่ๆ ที่ดูแลใกล้หมดอายุขัยตายภายในดอกเดียว

“ปลาตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย” จินเซียงรีบเก็บปลาไปทำความสะอาดเพื่อที่จะเอามาทำอาหาร ในตอนที่กำลังล้างปลาอยู่นั้น “ทำไมล้างเท่าไหร่เลือดก็ไม่หมดซักทีน่ะ” จินเซียงก็ออกแรงล้างต่อไป

จินเซียงมองตามไปที่ต้นทางของสายเลือดที่ไหลมาตามน้ำ “เวรแล้วนี่มันเลือดคน”

ปลาถูกเก็บลงมิติก่อนจะรีบเดินตามลอยเลือดไปที่ต้นน้ำ ปลายทางที่เดินมาถึงนั้นเต็มไปด้วยซากศพที่เกิดจากการต่อสู้ แต่โชคดีที่ดูเหมือนจะมีบางคนที่ยังไม่ตาย คนผู้นั้นสวมหมวกปิดบังใบหน้าในมือกำดาบแน่น และมีหญิงสาวอีกคนหลบอยู่ด้านหลัง

“เฮ้! พวกท่าน” จินเซียงเดินเข้าไปหาทั้งสอง

“ฝากคุณหนูด้วย ฟุบ!” คนผู้นั้นก็ล้มลงแม้ตอนแรกจะมีท่าทีระแวง

“เช่นนั้นไปบ้านข้าก่อน อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้”

“แล้วนางตายแล้วรึ” หญิงสาวถาม จินเซียงก็เลยจับชีพจรดู

“ยังไม่ตาย แต่ต้องรีบรักษา มาเถอะรีบไปจากที่นี่กัน”

“อื้ม” หญิงสาวรีบเก็บข้าวของจำเป็นแล้ววิ่งตามหญิงสาวชาวบ้านที่แบกเอาคนคุ้มกันที่บาดเจ็บขึ้นพาดบ่าแล้วเดินนำออกไปก่อน

จินเซียงเดินลงไปในลำธารเพื่อกลบเกลื่อนร่องรอย เดินไม่นานก็มาถึงบ้านหลังน้อยใกล้ลำธารที่มีอุปกรณ์จับปลาวางอยู่หน้าบ้านแล้วพาทั้งคู่เข้าไปในบ้านก่อนจะทำแผลและเปลี่ยนผ้าให้คนเจ็บรวมถึงตรวจดูอาการให้หญิงสาวที่มาด้วยกัน

“ท่านเป็นใครกัน เหตุใดถึงรู้วิชาแพทย์ได้”

“เจ้าควรแนะนำตัวก่อนที่จะถามคนอื่นน่ะ”

“แซ่ถัง ชื่ออี้ ชื่อรองหลัน ถังอี้หลัน ส่วนนางเป็นคนสนิทข้าเองถิงถิง”

“จินเซียง พวกเจ้าพักก่อน ข้าทำแผลให้แล้วเดี๋ยวขอตัวไปย่างปลาก่อนมีอะไรก็เรียกน่ะ” 

“ขอบใจเจ้ามากน่ะ”

“อื้ม” พูดจบจินเซียงก็เดินออกไป

จินเซียงเดินไปที่กองกิ่งไม้ที่เตรียมไว้ก่อนจะจุดไฟและปรุงรสปลานิดหน่อยก่อนจะเสียบไม้ที่เตรียมไว้แล้วเอาไปปักไว้รอบๆ กองไฟ กลิ่นปลาย่างอ่อนๆ ลอยตามสายลมไปในอากาศ มันได้ปลุกคนเจ็บที่เกือบตายให้ฟื้นขึ้นมาได้ ถิงถิงที่รู้สึกตัวเพราะความหิวก็ลืมตาขึ้นนก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ

“คุณหนู พวกเราอยู่ที่ไหนเจ้าค่ะ”

“บ้านสตรีชาวบ้านน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าพักเถอะเดี๋ยวถ้าปลาย่างเสร็จแล้วนางก็คงมาเรียกเอง”

“เจ้าค่ะ”

'ก๊อก ก๊อก' เสียงจินเซียงเคาะประตู

“เข้ามาเถอะ” อี้หลันบอกคนหลังประตู

“ข้ามาตามพวกเจ้าไปกินข้าว”

“ขอบใจมากน่ะ”

จินเซียงเอาอาหารจัดวางบนโต๊ะกลางห้อง สองนายบ่าวที่เห็นอาหารก็พากันกลื่นน้ำลายเพราะกลิ่นของมันที่หอมจนลืมตัวซัดอาหารทั้งโต๊ะหมดลงเหมือนไม่เคยมีอยู่

“จินเซียง เจ้าย่างปลาได้อร่อยยิ่งนัก” หยางอี้หลันเอามือตบท้องตัวเองเบาๆ

“ขอบคุณที่ชม แล้วพวกเจ้าทำอย่างไรต่อล่ะ”

“คงจะพักซักระยะแล้วค่อยกลับตระกูล ไม่ต้องห่วงข้าตอบแทนเจ้าแน่”

“อื้ม เช่นนั้นก็พักเถอะ เดี๋ยวเก็บของแล้วข้าจะไปอาบน้ำและจะกลับมานอน”

“จินเซียงนี่ยังไม่เย็นเลยนะ” เจ้าของชื่อหันกลับมามองคนถาม

“อี้หลันดูนอกหน้าต่างด้วย พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว” อี้หลันมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นจริงดังว่า

“แล้วบ้านเจ้ามีกี่ห้องกัน” อี้หลันถาม

“หนึ่ง” พูดจบก็ยกอาหารที่ทานหมดแล้วออกไป

ไม่นานจินเซียงก็กลับมาพร้อมผ้าสำหรับปูนอน สองสาวมองเจ้าของบ้านเอาผ้าปูบนพื้นพร้อมจัดที่หลับที่นอนและล้มตัวลงนอน

“พวกเจ้าไม่นอนหรอ นี่ก็ดึกมากแล้วน่ะรีบนอนเถอะข้าคิดว่าอีกไม่กี่วันพวกนักฆ่าจะต้องหาที่นี่เจอแน่”

“นั่นซิน่ะ แล้วที่นี่คือที่ไหน”

“นอนเถอะ ฝันดี” จินเซียงไม่ตอบแต่หลับแทน

“อย่างงี้ก็ได้หรอ” สองสาวมองหน้ากันแล้วก็หลับพักผ่อน