ให้ผมเป็นเป็ดตัวโปรดของคุณ

ภาพในอดีตฉายชัดเข้ามาในสมองเป็นฉาก ๆ แผ่นดิน ในวัยห้าขวบ เด็กที่เกิดและเติบโตในบ้านของเธอ เขากลายเป็นกำพร้าเพราะเสียแม่ไปจากโรคร้าย และหลังจากนั้นไม่นานก็ต้องเสียพ่อผู้ซึ่งเป็นคนขับรถให้พ่อของเธอเพราะเอาตัวเข้าบังกระสุนเมื่อครั้งที่พ่อเธอโดนลอบยิง เนื่องจากไปขัดผลประโยชน์ของนักการเมืองชื่อดังจากวันนั้น เด็กน้อยผู้น่าสงสารก็ไม่เหลือใคร พ่อแม่ของเธอจึงรับดูแลอุปการะและส่งเสียให้เรียนต่อในโรงเรียนเดียวกันกับเธอราวกับเป็นลูกหลาน แต่เด็กน้อยผู้เจียมตัวก็ไม่เคยเผยอตนขึ้นเทียบเธอและพี่ชายเลยสักครั้งเขาจงรักภักดีและเทิดทูนเธอซึ่งอายุมากกว่าเขาถึงสี่ปีราวกับเจ้านายเหนือหัว เดินตามเธอต้อย ๆ ราวกับลูกเป็ดที่กลัวหลงทางจากมารดา แถมยังเชื่อฟังและคอยเป็นลูกไล่ให้เธอไปเสียทุกอย่างแต่เด็กชายซึ่งเป็นกำพร้า ต่อให้ได้เรียนในโรงเรียนที่มีค่าเทอมราคาแพงแค่ไหนก็หนีไม่พ้นเด็กร้ายกาจที่ชอบกลั่นแกล้งผู้อ่อนแอกว่า และแน่นอนว่าแผ่นดินผอมกะหร่องถูกนักเรียนเกเรหัวโจกกลั่นแกล้งเสมอเธอหงุดหงิดทุกครั้งที่เด็กนี่ชอบทำตัวหงอ ๆ ไม่สู้คน ปล่อยให้ตัวเองโดนรังแกตลอดเวลา ดังนั้นเธอจึงต้องคอยกางปีกปกป้องลูกเป็ดไม่ได้เรื่

ปราลีถูกลากเข้ามานั่งในห้องสังสรรค์ของพวกหนุ่ม ๆ คนตัวบางทำหน้าเบื่อหน่าย ยกนาฬิกาข้อมือดูหลายครั้งแล้วถอนหายใจ พวกผู้ใหญ่แยกย้ายกันขึ้นไปพักผ่อนหมดแล้ว แต่พี่ชายเธอทุกคนยังไม่ยอมแยกย้ายกันไปไหน แถมยังไม่ยอมปล่อยให้เธอห่างสายตาด้วยกลัวว่าเธอจะแล่นออกไปหาผู้ชายถึงที่“ยัยปาย กับแกล้มหมด ออกไปเอาพวกขนมกับถั่วมาให้พวกพี่ที”ปารเมศใช้น้องสาวที่นั่งหน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลอง ปกติก็ไม่แสดงความเอาแต่ใจขนาดนี้ สงสัยเพราะไม่มีพี่สาวทั้งสองคนที่กำลังท้องและมีลูกอ่อน จึงอดที่จะงอแงไม่ได้“เดี๋ยวผมออกไปเอาให้เองครับคุณแปง”แผ่นดินขันอาสา เพราะเขาเป็นเพียงเด็กในบ้าน ควรจะเป็นคนรับใช้ดูแลเจ้านายทุกคนถึงจะถูก“ให้ยัยปายพาไปแล้วกันดิน”“ทำไมต้องให้ปายไปด้วยคะ ของแค่นั้นถือไม่ไหวหรือไง”“ดินออกจากบ้านเราไปสิบปีนะ เพิ่งกลับมาถึง อะไรอยู่ตรงไหนน้องมันจะจำได้ไหมล่ะ พี่ใช้ไปเอาของแค่นี้ทำหน้าหงิกหน้างอ ที่ผู้ชายให้ไปหาล่ะสู้ตาย”พี่ชายทุกคนขมวดคิ้วมองหน้าน้องสาวที่อายุเพียงสามสิบปี แต่มีผู้ชายมากหน้าหลายตามาพัวพัน แถมยังดื้อดึงจนไม่มีใครเอาอยู่“ตกลงแกชอบหมอนั่นจริง ๆ หรือปาย พี่ว่ามันไม่โอเค”ปุณณิธิ พร

“ฮือ ฮือ คุณปาย”ภาพความทรงจำในสมองไหลเวียนเข้ามาเป็นฉาก ๆ แผ่นดินในวัยห้าขวบที่สูญเสียบิดาไปอย่างไม่มีวันกลับหลังจากที่เสียมารดาไปด้วยโรคร้ายไม่นาน นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในมุมมืดของห้องนอนในเรือนพักคนงานของบ้านอธิพัฒน์โภคินร่างบางของเด็กหญิงวัยเก้าขวบเดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ ก่อนจะนั่งลงรั้งร่างเล็กตัวสั่นเทาเข้ามากอดแนบอก“ไม่เป็นไรนะดิน คุณปายอยู่นี่”“พ่อของดิน...ฮึก ฮึก...พ่อของดิน...”“พ่อของดินไปพักผ่อนแล้ว แต่ดินไม่ต้องกลัว คุณปายกับครอบครัวจะดูแลดินเอง”“สัญญานะครับ”“สัญญาสิ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”มือเล็กเช็ดน้ำตาบนใบหน้ามอมแมม ก่อนหน้านี้เธอเข้าไปหาเขาในห้องนอนที่อยู่ข้างกันเพื่อดูว่าเขาจะยังร้องไห้อยู่หรือเปล่าหลังจากเสร็จงานศพของคนเป็นพ่อ แต่ก็พบเพียงห้องว่างเปล่าไร้เงาของคนตัวเล็กจึงเดินลงมาตามหาเขาที่ห้องนอนห้องเดิมในเรือนพักคนงาน ก็เจอเขากำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าเวทนาในคืนนั้น เขากับเธอนอนกอดกันบนเตียงที่เขาเคยใช้นอนกับพ่อจนถึงเช้า และหลังจากนั้นมา แผ่นดินตัวน้อยก็เดินตามคุณปายต้อย ๆ ยอมเป็นลูกไล่และทาสผู้ซื่อสัตย์มาโดยตลอด ทั้งยังเทิดทูนลูกสาวคนเล็กของเจ้าของบ้านจนส

“ปาย เป็นอะไรครับ”มือใหญ่ร้อนผ่าวแตะลงบนต้นแขนบอบบาง เธอสะดุ้งเฮือกแต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างยากที่จะห้าม“อืม ปายร้อนค่ะ ไวน์ยี่ห้อนี้แรงจังเลยนะคะ”มาวินยื่นหน้ามาจูบที่บ่าข้างนั้นแล้วรั้งเอวบางเข้าหาตัว แต่คนที่กำลังรู้สึกร้อนวูบวาบกลับใช้มือยันอกแกร่งเพื่อขืนร่างเอาไว้ไม่ให้เขากอดได้ง่าย ๆ“คุณจะทำอะไรคะ มาวิน”“ที่รักครับ ผมรักปายนะ ขอกอดหน่อยไม่ได้หรือครับ ปายเองก็รู้สึกดีกับผมไม่ใช่หรือ เห็นไหมว่าปายไม่ได้รังเกียจ”“อื้อ ไม่ค่ะ ปล่อยปาย”เธอพยายามขืนแรงเอาไว้ แม้จะยากเย็นเพราะตอนนี้ร่างกายไม่รักดีของเธอมันสั่นระริก เอาแต่อยากจะเข้าหาเขาจนเธอนึกแปลกใจแต่เพียงชั่ววินาทีร่างงามก็ลอยหวือขึ้นมายืนในอ้อมกอดอบอุ่นของใครบางคน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก“ดิน”“เฮ้ย แกเป็นใครวะ ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ”“ใครแฟนคุณ”“ก็ผู้หญิงที่แกกอดอยู่นี่ไง ถ้าไม่ปล่อยมีเรื่องแน่”“ผมก็อยากจะมีเรื่องมากเหมือนกัน อยากรู้นักว่าพ่อและพี่ชายของคุณปายจะว่ายังไง”มาวินเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ผู้ชายคนนี้รู้จักปราลี แต่เรื่องอะไรที่เขาจะยอมให้มันชุบมือเปิดผู้หญิงที่กำล