36 : ฤกษ์งามยามดี

36:

ฤกษ์งามยามดี

~สามเดือนผ่านไป~

วันนี้ก็ถึงฤกษ์งามยามดีสักที ฉันต้องตื่นตั้งแต่ตีสามครึ่งลุกขึ้นมาแต่งหน้าทำผม สองวันแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน เพราะผู้ใหญ่ขอให้เราแยกกันอยู่ชั่วคราวก่อนถึงวันแต่ง ได้ยินแต่เสียงผ่านหูโทรศัพท์เพียงเท่านั้น

วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉันกับโซ่หลังจากผ่านเหตุการณ์คืนนั้นมา ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายหาฤกษ์ดีๆมาให้ก็อีกสามเดือนข้างหน้านั่นก็คือวันนี้นั่นเอง 'รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก'

ตีห้าเศษๆฉันก็แต่งองค์ทรงเครื่องจนเสร็จเรียบร้อย ท่ามกลางสายตาชื่นชมของคุณย่าที่เข้ามาดูความเรียบร้อยให้ฉัน กับยัยนิดหน่อยที่มาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ด้วยในชุดที่สวยงามไม่แพ้กันมีพี่ภาคขนาบข้างกายตามติดๆตลอดเวลา คาดว่างานต่อไปคงจะเป็นงานของพวกเขาสองคนแน่ๆ

"สวยมากๆเลยลูกหลาวสาวของย่า...ลี่ช่างสวยเหมือนแม่ของหนูไม่มีผิดเลย"

แม้ฉันจะไม่เคยเห็นหน้าของพ่อกับแม่มาก่อน แต่คุณย่าก็ช่วยหาเอาอัลบั้มรูปของพวกท่านมาให้ฉันดูอยู่บ่อยๆ ฉันเองก็เห็นด้วยกับคุณย่านะ เพราะหน้าฉันถอดแบบโครงหน้าแม่มาเป๊ะจะมีบางส่วนที่คล้ายพ่ออยู่เหมือนกันคือได้จมูกโด่งๆตาคมๆเหมือนของพ่อมาบ้าง

"สวยมากเลยแก...ฉันดีใจกับแกด้วยจริงๆนะ..ฮะฮือๆ"

นิดหน่อยว่าพลางแอบซับน้ำตา ยัยนี่พักนี้เป็นอะไรไม่รู้อารมณ์อ่อนไหวแปลกๆเอะอะร้องไห้ตลอดเลย หรือว่า...

"วันนี้น้องสาวพี่สวยมากๆเลยนะรู้ไหม?"

พี่ภาคหันมาพูดกับฉันแต่มือคอยปาดซับน้ำตาให้คนข้างกายพลางโยกหัวยัยนิดหน่อยเล่น

"ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณคุณย่ากับพี่ภาคมากๆนะคะที่รักและเอ็นดูลี่มาตลอด"

"ฮื้อออ...พูดไรอย่างนั้นหนูเป็นหลานสาวคนเดียวของย่าไม่รักหนูจะให้ย่าไปรักใครล่ะลูก"

"นั่นสิยัยลี่นี่พูดจาอะไรไม่รู้เราเป็นน้องสาวพี่นะไม่ใช่คนอื่นจำไว้นะยัยดื้อ"

"แหะๆคร้าาาลี่รักทุกคนนะคะ"

"ย่าก็รักหนูลูกไปได้แล้วพร้อมรึยัง ย่าว่าป่านนี้เจ้าบ่าวของหนูมารอแล้วมั้ง"

คุณย่าลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะพาจูงมือเดินออกมาจากห้อง เสียงขบวนขันหมากแห่ดังมาสักพักใหญ่แล้ว

กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องพอดี เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ฉันก็เลยเปิดประตูออกไปก็พบว่าเจ้าบ่าวรูปหล่อของฉันมาแล้ว

โซ่คงจะเป็นเจ้าบ่าวที่รูปหล่อที่สุดในวันนี้เลยล่ะ โซ่มาในชุดไทยสวมเสื้อราชปะแตนสีทองสะพายสังวาลย์และคาดเอวด้วยเข็มขัดทอง นุ่งโจงกระเบนสีทองอ่อนลายไทย เป็นอะไรที่ไม่เคยคุ้นตาเลยเพราะนี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เค้าใส่ชุดอะไรแบบนี้

ใบหน้าคมคายเบิกตากว้างเล็กน้อย อึ้งอยู่สักครู่ใหญ่จนคุณย่าต้องสะกิดเรียกเบาๆมือหนายื่นมือมาตรงหน้าฉันเพื่อให้เราจับมือเดินเคียงข้างไปด้วยกัน

"พร้อมไหม?ที่รัก"

เสียงกระซิบถามเบาๆสายตาทอประกายอิ่มเอิบ ไม่อยากจะบอกเลยว่าพร้อมมาก...

"อื้อออ..."

เสียงหวานๆตอบกลับมาหลังจากที่ผมถามลี่ไปว่าพร้อมไหมที่จะต้องใช้ชีวิตร่วมกันต่อไปอีกหลายสิบปีจนกว่าจะมีใครคนหนึ่งจากกันไปก่อน ผมรู้สึกปลาบปลื้มเปรมปรีดิ์กับวันดีๆที่รอคอยมาหลายเดือน

วินาทีที่เจ้าสาวคนสวยของผมเปิดประตูออกมาเจอกันนั้น สายตาของผมพร่ามัวไปหมดเพราะความเจริญจรัสของราศรีเจ้าสาวที่วันนี้สวยมากเป็นพิเศษ ชุดที่ลี่ใส่เป็นชุดไทยแบบห่มสไบสีทอง ท่อนบนห่มสไบชายเดียวปักดิ้นทอง เปิดบ่าข้างหนึ่ง ชายสไบคลุมทั้งชายด้านหลัง 'เหมือนนางในวรรณคดีมาเองเลยล่ะ'

ผมจูงมือเจ้าสาวคนสวยของผมไปเข้าพิธีสงฆ์ซึ่งในพิธีจะมีหลวงตาให้พรแก่คู่บ่าวสาวก่อนจะใช้ดินสอพองเจิมหน้าผากให้แก่คู่บ่าวสาวก่อนจะสวดเพื่อเป็นการให้พร แล้วก็ถวายอาหารคาวหวานแก่พระสงฆ์ทั้งเก้ารูป หลังจากนั้นก็ถึงพิธีรับขันหมากโดยมีผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมาร่วมนับสินสอดที่เจ้าบ่าวอย่างผมนำมามอบให้เจ้าสาว เงินสด๒๐ล้านบาทกับชุดเครื่องเพชรและทองคำกว่า๑๐๐บาท ฉโนดบ้านและที่ดินมูลค่ากว่า๖๐ล้านบาท รวมๆแล้วร่วมหนึ่งร้อยล้านบาท ในตอนแรกคุณย่าบอกว่าไม่เรียกร้องอะไรขอแค่ให้รักและดูแลหลานสาวคนเดียวของท่านให้ดีที่สุดก็เพียงพอแล้ว แต่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมก็ตั้งใจจัดมาให้อย่างสมน้ำสมเนื้อเช่นกัน

เสร็จพิธีนับสินสอดก็จะเป็นตอนที่คุณย่าแบกเงินสินสอดเข้าไปเก็บในที่ปลอดภัยก่อน เล่นเอาคุณย่าหลังแทบทรุดเพราะความหนักของสินสอดเลยทีเดียว

แล้วก็มาถึงพิธีสวมแหวนหมั้นให้กันหน้าหวานๆแดงระเรื่ออยู่ตลอดเวลา ผมสวมแหวนหมั้นด้วยวงที่ผมเคยสวมให้ลี่ตอนขอเธอแต่งงานให้เธออีกครั้ง แล้วก็ถึงตาเธอที่สวมให้ผมคืนบ้าง จากนั้นก็ถึงพิธีไหว้ขอขมาผู้ใหญ่ในสิ่งเราสองคนเคยกระทำล่วงเกินลงไป ทั้งย่าลี่ทั้งแม่กับพ่อของผมต่างอดไม่ได้ร้องไห้อย่างปลาบปลื้มยินดีที่วันนี้ทั้งลูกและหลานกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝากันแล้ว

พิธีการต่างๆก็ผ่านไปเรื่อยๆตั้งแต่รดน้ำสังข์ผูกแขนอวยพรจนเสร็จสิ้นผ่านไปจะเหลือก็แต่พิธีฉลองสมรสตอนเย็น เพื่อนๆแต่ละคนก็มาช่วยกันสุดชีวิต กันต์กับน้ำหอมหอบลูกมาช่วยรึมาป่วนก็ไม่แน่ใจ เพราะเจ้าตัวเล็กซนมากเหลือเกินเล่นพังซุ้มดอกไม้จัดงานผมพังไปซุ้มนึงล่ะ แต่ก็ช่วยกันจัดคืนได้เหมือนเดิม

ถ้าผมกับลี่มีลูกก็คงจะซนแบบนี้เหมือนกันสินะ เจ้าตัวเล็กถูกลี่จับมาฟัดด้วยความหมั่นเขี้ยวจนร้องจ๊ากแต่ถึงอย่างนั้นก็คอยแต่จะอ้อนให้อุ้มอยู่ตลอดเลย

แต่ถึงจะเหนื่อยแต่ผมกับลี่ก็ยังคงมีรอยยิ้มตลอดเวลา จนถึงงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสในช่วงกลางคืน

"เหนื่อยไหมลี่?"

โซ่ถามฉันหลังจากที่เราเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้เสร็จแล้ว สามีของฉัน'หลังจากที่เราจดทะเบียนสมรสกันไปแล้วในช่วงเช้า' ก็เปลี่ยนใส่ชุดทักษิโด้สีขาวหล่อเหลาไปอีกแบบกับเข้ากันกับชุดฉันที่เป็นชุดเจ้าสาวสีขาวเกาะอกเว้าหลังโชว์แผ่นหลังขาวเนียนจนถูกสามีมองเขม่นแล้วเขม่นอีกอยู่

"ฮื่ออ...เหนื่อยแต่...มีความสุขมาก"

ฉันตอบอย่างหอบนิดๆคงเป็นเพราะมีบางอย่างในร่างกายฉันที่เปลี่ยนไปก็เลยดูเหนื่อยง่ายขึ้นด้วย

"ขอบคุณมากนะที่รัก...ที่เลือกโซ่มาเป็นคู่ชีวิตรักมากนะ...คุณเมีย"

โซ่พูดพลางรั้งใบหน้าฉันเข้าไปจูบหน้าผากเบาๆก็จะระเรื่อยลงมาตามจมูกและจบที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม...

"อะแฮ่มๆ!ใจเย็นๆก่อนไหมเพื่อนอีกเดี๋ยวก็ได้เข้าหอแล้วไหม?"

อิแจสที่วันนี้มาเต็มยศแต่งหญิงมาเต็มหลังจากที่บ้านยอมรับเรื่องของมันได้แล้ว จีบปากจีบคออย่างหมั่นไส้เล็กๆตามมาด้วยสหายทั้งหลายแหล่ที่วันนี้ต่างจัดเต็มกันมาอย่างไม่ให้เกียรติเจ้าสาวอย่างฉันเอาซะเลย

"นี่มันจะสวยเกินหน้าเกินตากูไปล่ะนะพวกมึงๆๆๆเนี่ยอิผี"

ฉันชี้หน้าพวกมันอย่างหมายหัวเอาไว้

"แหมมม!อิลี่อิผีทีงานแต่งกูมึงยังจัดเต็มมาจนคนนึกว่ามีเจ้าสาวสองคนในงานเลยนะ"

"อ้าวหรอ?แหะๆก็คนมันสวยอ่ะเนอะฮ่าๆๆๆ"

ฉันพูดเสียงอ่อยๆก่อนที่ทุกคนจะพากันหัวเราะอย่างสะใจ หลังจากนั้นอิโซดาก็โผเข้ากอดฉันคนแรกตามมาด้วยน้ำหอม อิแจส อิกันต์และโซ่กอดปิดท้าย

"พวกกูดีใจด้วยนะขอให้รักกันตลอดไปมีลูกมีหลานไวๆนะโว้ย" >อิโซดา

"มีลูกแข่งกับกูไวๆนะมึงสองคนอ่ะฮ่าๆๆๆ" >อิหอม

"รักพวกมึงนะเห็นพวกมึงมีความสุขกูก็มีความสุขแล้ว" >อิแจสซี่

"สู้เขานะมึงโซ่...ตามกูให้ทัน" >อิกันต์

"รักพวกมึงเหมือนกันนะ...อิผี" > ลี่เอง

"รักเมียมากๆนะ" > สามีลี่เอง

"แหวะๆๆๆๆ" >ทุกคน

ผ่านมาหลายปีแล้วสินะที่พวกเราคบกันเป็นเพื่อนกัน สุขและทุกข์ไปด้วยกันเสมอ เพื่อนดีๆใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆนะ แต่ก็ใช่ว่าจะยากดูอย่างพวกฉันไงเวลาที่ใครคนนึงทุกข์ที่เหลือก็จะช่วยให้ผ่านความทุกข์นั้นไปด้วยกัน แต่วันที่เรามีความสุขทุกคนจะคอยยินดีอยู่เคียงข้าง พวกเราจะคอยอยู่ดูแลกันและกันตลอดไป

ยังขาดอีกคนนะที่รักและดูแลฉันมาตลอดเหมือนกันสมาชิกคนใหม่ของแก๊งนี้นิดหน่อยไงที่วันนี้จะมาช้าหน่อยเพราะไม่ค่อยสบายรอมาพร้อมพี่ชายฉัน

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา และแล้วก็ผ่านมาอย่างทุลักทุเลเมื่อเจ้าบ่าวโดยมอมเมาจนแทบจะเมาไม่รู้ตัวซะแล้วสิ แล้วพิธีส่งตัวเข้าหอจะไหวไหมเนี่ย 'หมายถึงพิธีที่ผู้ใหญ่ส่งตัวแล้วอวยพรนะอย่าคิดลึกสิ'

โซ่อุ้มฉันผ่านประตูห้องหอเข้ามานอนบนเตียง ตอนแรกฉันก็กลัวแทบตายกลัวเขาจะทำฉันหล่นไปน่ะสิ เพราะฉันมีบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกไปด้วย

เราสองคนนอนบนเตียงหันหน้าเข้าหากัน โดยมีผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเข้ามาอวยพรให้เราทั้งคู่ แล้วก็เพื่อนๆตัวดีทั้งหลายมายืนให้กำลังใจหน้าสลอน

"หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูกนะ"  >คุณย่าทับทิม

"รักกันจนถือไม้เท้ายอดทองตะบองยอดเพชรนะลูกนะ..อย่าลืมมีหลานให้แม่ไวๆล่ะ"  > คุณแม่สามี

"ถ้าอีกคนเป็นไฟให้อีกคนเป็นน้ำนะลูกจะได้ช่วยประคับประคองกันไปได้...อย่าลืมหลานนะพ่อขอหลานชายคนแรกก่อนนะลูก" >คุณพ่อสามี

"ดูแลน้องสาวผมดีนะครับคุณโซ่ฝากยัยลี่ด้วย...แกอาจจะดื้อไปหน่อยอดทนเอานะครับ" >พี่ภาค

"ฮื้ออ...พี่ภาคอ่าานี่น้องนะเนี่ย"

"โอ๋ๆล้อเล่นจ้า...คนสวย"

จบจากญาติผู้ใหญ่ก็ถึงตาเพื่อนๆจ้า...

อิโซดา >อย่าหักโหมมากนะมึง (ไม่มากหรอกเพื่อนแค่ทั้งคืนเอง)

อิแจส > สู้ๆนะมึงอย่ายอมแพ้อิหอมมันล่ะ (เหอะรู้ได้ไงว่ากูแพ้)

อิหอม > ไม่ไหวอย่าฝืนนะเพื่อนกูรู้มึงสู้กูไม่ได้หรอก (ใช่สิมึงนำไปแล้วนี่ลูกหนึ่ง)

อิกันต์ > สู้เค้านะเพื่อน (จ้ะ)

นิดหน่อย > อย่าดื้อนักนะลี่ (จ้ะแม่สมกับพี่ภาคจริงๆเลย)

แต่ทุกอย่างก็ผ่านมันไปได้ด้วยดี พิธีส่งตัวเข้าหอก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อยและแล้วก็เหลือคู่สามีภรรยาป้ายแดงสองต่อสองแล้วล่ะตอนนี้...

-

------------------------------------**