ลิขิตรัก 5 ปองร้าย

ลิขิตรัก 5

ปองร้าย

“อืมม  ดูไปดูมา เมืองนี้ก็น่าอยู่เหมือนกันนะ”  จิวฮวาพึมพำเบาๆกับตัวเองหลังจากขออนุญาตท่านพ่อบุญธรรมที่สนทนากับเถ้าแก่อย่างออกรสว่าจะออกมาสำรวจด้านนอก

พลักกก !

“โอ้ยยย” แต่แล้วจู่ๆก็มีหญิงนางหนึ่งเดินมาชนนางทำให้ผ้าคลุมหน้าหล่นพื้น

เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ทุกคนมองนางตะลึงค้าง โดยเฉพาะหญิงที่ตั้งใจชนนาง ก่อนที่เสียงซุบซิบภายในบริเวณดังขึ้นทันทีเนื่องจากตรงนี้มีคนสัญจรไปมา

‘นางเป็นบุตรบ้านใดกัน’

‘งดงามยิ่งนัก’

‘แม้แต่นางสนมในวังยังสู้มิได้’

“ปะ เป็นอันใดหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อหญิงนางนั้นตั้งสติได้จึงเข้ามาถามไถ่

“ข้ามิเป็นอันใด”  จิวฮวาเอ่ยก่อนจะรีบหยิบผ้าคลุมขึ้นมาคลุมหน้าเช่นเดิม  มีคนเห็นหน้าข้าแล้ว จะบอกท่านพ่อบุญธรรมอย่างไรดี

“ขอโทษจริงๆเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน” หญิงนางนั้นเอ่ยก่อนจะรีบเดินออกไป  จิวฮวาจึงไม่เก็บมาใส่ใจและเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองนางแม้จะลับสายตาไปแล้วอย่างอยากรู้อยากเห็น

เฮ้ออ หมดกันวันสงบสุขของข้า

“กรี๊ดดดดด !”

ตุ้บ

พลัก

“ใจเย็นๆเจ้าค่ะคุณหนู”

“เป็นแค่ขี้ข้าอย่ามาสั่ง !!”

 เกลียด นางเกลียดมัน

หลังจากที่นางแสร้งให้บ่าวรับใช้ไปเดินชนสตรีนางหนึ่งเพื่ออยากรู้ว่าหญิงแพศยาหน้าตาเป็นอย่างไรภายใต้ผ้าคลุมนั่น ถึงทำให้ ‘จินเทียน’ ของนางสนใจยิ่งนัก แต่ผลที่ได้กลับทำให้ใจนางร้อนเสมือนมีเพลิงมาเผาไหม้ ด้วยความริษยาหญิงผู้นั้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า 

ใบหน้างดงามสุดแสนภูมิใจของนาง เทียบไม่ติดกับหญิงผู้นั้นเลยแม้แต่น้อย  ขนาดเขายังไม่เห็นหน้านางแต่ให้ความสนใจได้ขนาดนี้ ถ้าเห็นหน้าไม่ลุ่มหลงนังแพศยานั่นไปเลยหรือ ไม่ได้ นางต้องทำอะไรสักอย่าง !

“ชิงเถา !!”

“ขอรับคุณหนู” เงามืดที่แฝงตัวอยู่รีบออกมาทันทีหลังได้ยินเสียงคุณหนูของตน

“ข้ามีงานให้เจ้าทำ”  นางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  หึ ถ้ารอดก็ให้รู้ไป !

“เฮ้ออ เหนื่อยยิ่งนัก” จิวฮวาทรุดตัวนั่งหลังจากเดินสำรวจพื้นที่แห่งนี้ได้สักพักใหญ่  โลกมนุษย์มีที่ที่น่าสนใจเยอะแยะเต็มไปหมด แต่สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดคงหนีไม่พ้นประตูใหญ่ทึบด้านหน้าเขียนว่า หอสุขสรรค์  นางกำลังจะเข้าไปแต่มีชายร่างใหญ่หน้าโหดที่ยืนเฝ้าประตูสองคน เดินมาบอกนางว่าเข้าไม่ได้เพราะมันสำหรับชาวยุทธ

ทำไมมมม เห็นข้าเป็นสตรีแต่ข้าก็มีความสามารถนะ นางคิดอย่างไม่เข้าใจ

แต่พอแอบดูอยู่สักพักนางกลับเห็นชายแก่พุงพลุ้ยเดินมาพร้อมผู้ติดตามมากมาย ยื่นเงินให้นิดหน่อยก็ยิ้มซะจนเห็นแต่ฟันกับเหงือก ก้มหัวเคารพแทบติดพื้นคือจะเข้าไปได้ต้องยัดเงินถูกมะ ? อยากเข้าแทบขาดใจแต่ประเด็นสำคัญคือ นางมีเงินที่ไหนกันล่ะ !!!

“เฮ้อออ” นางถอนหายใจหลายรอบอย่างใช้ความคิดว่าจะเข้าไปในนั้นอย่างไรดี 

“ให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่แม่หนู” นางรีบเงยหน้าขึ้น พบชายชราหน้าตาใจดีแต่งกายด้วยชุดกึ่งเก่ากึ่งใหม่กำลังมองมาที่นาง

“ท่าน…”

“ข้าเห็นเจ้าทำหน้าเครียดมาสักพักแล้ว ให้ข้าช่วยอันใดหรือไม่”

“ข้าอยากเข้าไปในนั้นเจ้าค่ะ”  จิวฮวาตัดสินใจเอ่ยบอกพร้อมชี้ไปทางประตูทึบที่มีชายหน้าโหดยืนเฝ้าอยู่ 

“เจ้าจงยื่นตรานี้กับชายหน้าประตูตรงนั้น” ชายชรายื่นป้ายสีน้ำตาลมาให้  หญิงสาวมองป้ายในมือของชายชราอย่างชั่งใจ สุดท้ายตัดสินใจเอื้อมมือหยิบมา

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”  นางเอ่ยด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าบนโลกมนุษย์จะมีคนใจดีขนาดนี้ นับว่าเป็นความโชคดีของนางจริงๆ  นางคิดก่อนจะเดินไปที่ประตูใหญ่อีกครั้ง โดยไม่รู้เลยว่าเสียงชายชราเมื่อสักครู่จะกลายเป็นเสียงแหบพร่าของชายหนุ่ม

“ขอโทษจริงๆแม่นาง ข้าขัดคำสั่งไม่ได้…”

ด้านในเป็นโถงขนาดใหญ่  นางมองพื้นที่รอบๆด้วยความตื่นเต้น มีผู้คนมากมาย แต่งตัวแปลกๆละลานตาไปหมด ผู้คนที่นี่พกดาบกันมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ  หันมองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อ

“เจ้าหรือผู้เข้าแข่งขัน” พลันเสียงหนึ่งดังขึ้น  จิวฮวาหันไปมอง ภาพด้านหน้าปรากฏชายสวมชุดสีเหลืองทอง ให้ความรู้สึกสูงส่งนัก  ร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักลึก  หากอยู่โลกปีศาจ ชายผู้นี้คงโดนปีศาจสาวรุมแย่งเป็นแน่  แม้สำหรับนางหน้าเช่นนี้บนโลกปีศาจจะหาได้โถมไป

แต่เดี๋ยวนะ แข่งขันอะไร ใครเข้าแข่งขัน ?

“ข้าไม่เข้าใจ”  เอ่ยตามความจริง แค่ยื่นป้ายตามชายชราบอก หาได้เอ่ยจะเข้าแข่งขันแต่อย่างใด ชายผู้นี้ทักคนผิดแล้ว

“ก็ป้ายที่เจ้าถืออยู่นั่นไง ป้ายของผู้เข้าแข่งขัน”

“ห๊ะ !!!”   หญิงสาวร้องลั่นเมื่อเขาชี้มาตรงป้ายสีน้ำตาลที่อยู่ในมือ อยากจะตะโกนดังๆว่านางไม่รู้เรื่องโว้ยยยยยย

“ข้าไม่รู้นะว่าเจ้าได้มันมาอย่างไร แต่ที่ป้ายมีตัวเลขอยู่ …”  รีบยกขึ้นมาดูทันที มีเลขอยู่จริงๆด้วย

ต่อไปขอเชิญผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 12

จู่ๆ ห้องโถงที่เหมือนมีไว้สำหรับเล่นอะไรสักอย่าง ก็มีเสียงประกาศมาแว่วๆ เหมือนเสียงประกาศมันอยู่ชั้นล่างนี้

‘หมายเลข 12 งั้นหรือ’  นางพึมพำพร้อมมองดูเลขป้ายตามชายตรงหน้าบอก  ในมือปรากฏตัวเลข 13

“เลข 13” 

“หึๆ ดีใจด้วย เจ้าขึ้นสู้ต่อจากนี้แล้วนะสาวน้อย” 

“!!!!”  นางอยากจะกรี๊ดดังๆแล้วบอกว่าไม่รู้เรื่องแข่งขันอะไรนี่ทั้งนั้นแต่กลับพูดมันไม่ออก เพราะเป็นผู้รับป้ายนี้มาเองไม่ได้โดนใครบังคับ

ซวยแล้วจิวฮวา !

“ตอนนี้ยังไม่มีใครล้ม ‘มัน’ ได้”  ชายชุดเหลืองเอ่ย  เขาพาหญิงสาวเดินลงมาชั้นใต้ดินแล้วพามานั่งตรงไหนสักที่ของห้องโถง  จิวฮวาใช้สายตาสำรวจรอบๆ  พบว่าจำนวนผู้คนชั้นบนที่มาเทียบกับคนในห้องโถงนี้ไม่ได้เลย  ส่วนใหญ่เป็นบุรุษ สตรีมีบ้างประปราย  ทุกคนนั่งเหมือนกำลังดูอะไรสักอย่าง 

เมื่อหันไปมองตาม ช่างเป็นกิจกรรมแปลกประหลาดนักในสายตานาง มนุษย์ชอบดูอะไรแบบนี้งั้นหรือ เบื้องหน้าเป็นลานกว้างมีคราบเลือดสีแดงฉาน พร้อมด้วยเศษชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ 

นางเข้าใจแล้วทำไมผู้เฝ้าประตูด้านหน้าถึงมองอย่างตกตะลึงในตอนแรกที่หญิงสาวยื่นป้ายอัปมงคลนี้ให้  ที่นี่มันลานประลองเพื่อเอาชีวิตรอดชัดๆ  คิดพร้อมมองชายแต่งตัวคล้ายชาวยุทธกำลังสู้กับสัตว์อสูร

ใช่ ทุกคนฟังไม่ผิด ชายคนนั้นกำลังสู้กับสัตว์อสูรที่มีพละกำลังมากกว่าโข แม้แขนข้างหนึ่งจะขาด คาดว่าน่าจะถูกฟันอันแหลมคมของมันกระชากแต่เขากลับไม่หยุดการต่อสู้

“ชายผู้นั้นกล้าหาญมาก แต่ยังขาดประสบการณ์”  ชายที่นั่งข้างเอ่ยวิเคราะห์ชายหนุ่มผู้นั้น  แววตามีประกายความชื่นชม

“หากสู้ไม่ไหวขอยอมแพ้…”

“ย่อมได้ แต่จำนวนเงินของผู้ชนะนั้นล่อตาล่อใจผู้เข้าแข่งขันไม่ใช่หรือ”   เขาบอกแต่ประโยคหลังเหมือนหันมาถามนาง อะไร ข้าไม่รู้เรื่อง เงินอันใดกัน  ข้าคือคนดวงซวยที่เผอิญผ่านมา

“ต่อให้มีเงินมากองด้านหน้าข้าหลายร้อยตำลึงทอง หากต้องแลกด้วยชีวิต ข้าก็ไม่ขอเสี่ยง !!”  เรื่องอะไรจะไปเสี่ยงเพื่อเงินที่ไม่รู้ว่าถ้าสู้ไปตายขึ้นมาจะได้ใช้เงินนั้นไหมกัน อีกอย่างจุดประสงค์ที่มาที่นี่ไม่ใช่เงินสักหน่อย

“ฮ่าๆ งั้นเจ้าจะบอกว่าที่มาลงแข่งขันเพื่ออยากทดสอบฝีมืองั้นสิ” เขาเลิกคิ้วพลางหัวเราะเยาะหญิงภายใต้ผ้าคลุมเหมือนเป็นตัวตลก  ทำให้นางแอบหน้างอง้ำแต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดตอบกลับไป อยากตะโกนใส่หน้ากวนโอ๊ยนั่นดังๆว่า

ทดสอบฝีมืออันใดกัน ข้าคือตัวโง่งมที่เห็นแก่ของฟรีเลยโดนหลอก!