เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 85 หยวนหยวน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-05 03:30:16“เฮอะ ข้าอยากหัวเราะจนตาย ไร้เดียงสาหรือ จริงใจหรือ สิ่งพวกนี้เจ้าคิดและตัดสินใจแทน ไม่เคยถามข้าสักคำ”
“เพราะเหตุใดกัน ข้าดูแลเจ้าไม่ดีหรือ”
“ดูแลหรือ นี่ในหัวของพวกคุณหนูมันคิดได้เพียงว่ามดปลวกทุกชีวิตในโลกนี้อยากถูกดูแลงั้นหรือ ข้าเป็นคุณหนูของหัวหน้าหมู่บ้าน ชีวิตของข้ามีคนมาคอยเอาอกเอาใจ ผู้ชายทุกคนในหมู่บ้านต่างอยากแต่งงานกับข้า แต่ข้าไม่อยากมีชีวิตเป็นเพียงหญิงสาวในหมู่บ้านไปจนตาย
ข้าขโมยเงินของพ่อแม่หนีมา ใช้ทุกวิธีจนได้เข้าเป็นสาวใช้ในกองทัพอันเกรียงไกร หวังว่าจะได้สามีเป็นทหารมียศสักคน นอนกินเป็นฮูหยินไปทั้งชีวิต แต่คุณหนูใหญ่เช่นเจ้าก็มาทำลายชีวิตของข้าจนหมด
ตอนอยู่ชายแดน ข้าคิดว่าหากรับใช้เจ้าก็อาจจะมีโอกาสได้เจอกับทหารยศสูงขึ้นอีก แต่ที่ไหนได้ วันทั้งวันเจ้าเอาแต่เที่ยว เที่ยวและเที่ยว ผู้ชายคนเดียวที่ข้าพบคืออ๋องเยียน ข้าพยายามอ่อยเขาหลายครั้งแต่เขาไม่แม้แต่จะชายตา สุดท้ายข้าจึงต้องยอมนอนกับคนเฝ้าหน้ากระโจมของเจ้าซึ่งเป็นเพียงทหารตัวเล็กๆ แต่ถึงอย่างไรก็ยังดีกว่าต้องแต่งกับคนในหมู่บ้าน
ข้ากำลังท้องอ่อนๆ แต่เจ้าก็บังคับข้ามาที่นี่ ข้ายังใจดีไปขอหนังสือปกขาวจากพวกทหารตัวเหม็นมาให้มู่เฉินเพื่อเขาจะได้รู้จักปรนนิบัติเจ้า ข้าจะได้เหนื่อยน้อยลง เขากลับโง่ไม่ยอมอ่าน
พอมาถึงเมืองหลวง ข้ายังถูกรังเกียจให้ไปอยู่นอกจวน ต้องทนนอนกับพวกหญิงตัวเหม็นสาบ ข้าต้องควักเงินของตัวเองจ่ายค่าเช่าบ้านอยู่หลายวัน เจ้าไม่สนใจข้าสักนิด
ข้านึกว่าเจ้าจะมีเรื่องอะไรนักหนา ที่แท้เจ้าถึงกับส่งหญิงขายตัวข้างทางเป็นบรรณาการให้ฮ่องเต้ แล้วข้าเล่า ข้าทนทำงานให้เจ้า แต่เจ้าคิดจะให้ข้าเป็นคนใช้ไปตลอด
ข้าลงมือเอาเด็กในท้องของข้าออกเพื่อจะได้มีอะไรกับชายคนใหม่ได้ แต่ข้ากลับต้องวุ่นวายกับการสร้างโรงทานโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อเอาใจสามีของเจ้าทุกวัน
ยังดีที่เจ้าโง่เขลา ข้าอุตส่าห์เก็บเงินของเจ้าได้มากมาย เตรียมตัวหนีไปใช้ชีวิตที่อื่น แต่กลับถูกคนของสนมฟางหรงหลอก ข้าจะหนีอย่างไรก็ทำไม่ได้ เพราะพวกนั้นจ้องจะเอาชีวิตเจ้า ข้าที่ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าก็ถูกบีบบังคับ
หากข้าไม่ทำข้าก็จะถูกพวกนั้นฆ่า อย่างเจ้าจะเข้าใจอะไร ข้าเสแสร้งทนเป็นคนใสซื่อให้เจ้ามองแทบไม่ไหว จึงตัดสินใจช่วยพวกนั้น แต่ก็ยังมาเสียรู้นางคนใช้ที่ก็มีดีเพียงเรือนร่างไม่ต่างจากข้าถึงได้ขึ้นเป็นฮูหยินรอง
อย่าให้ข้าได้เจอนางนั่นอีก ข้าจะฆ่าให้ตาย หากไม่มีนางสักคน ข้าก็ได้หนีไปกับคนรักพร้อมเงินก้อนโตแล้ว” หยวนหยวนพูดความคับแค้นออกมาจนหมด
หลี่เฟิ่งเซียนที่ฟังจนมาถึงตอนนี้ นางตัดสินใจว่าทั้งหมดเป็นความใสซื่อความโง่เขลาของนางเอง นางคิดว่าคนที่พูดตรงๆ คือคนซื่อ แต่นางได้รู้แล้วว่าไร้มารยาทกับคนซื่อตรงนั้น ต่างกัน คนเราสามารถเป็นคนมีมารยาทและซื่อตรงจริงใจพร้อมกันได้ ต่อไปนางจะจำเอาไว้
“ขอบคุณที่สั่งสอน” หลี่เฟิ่งเซียนพูดพร้อมปาดน้ำตาทิ้ง นางเริ่มเข้าใจว่าเหตุใดเมื่อก่อนท่านย่ามักเตือนนางว่าอยู่บนที่สูงต้องโดดเดี่ยวให้เป็น อย่าสนิทชิดเชื้อกับใครมากเกินจำเป็น ไม่เช่นนั้นจะถูกใช้เพื่อผลประโยชน์ของผู้อื่น
“จ้าวเหลียง หาเงินที่นางฉ้อโกงกลับมา แล้วเอาให้ฮูหยินรองทั้งหมด บอกว่าเป็นคำขอโทษจากข้า ส่วน..หยวนหยวน นางรู้เรื่องในจวนนี้มากเกินไป ปิดปากนางซะ” หลี่เฟิ่งเซียนหันไปสั่งกับจ้าวเหลียง
“ขอรับ”
“พวกเจ้ามันสารเลวเห็นแก่ตัว!! ข้ารับใช้เจ้า ทำเพื่อเจ้า เจ้ากลับจะฆ่าข้าหรือ สารเลวววว ปล่อยข้า ข้าจะฆ่าเจ้า” หยวนหยวนตะโกนอย่างบ้าคลั่งไร้หนทาง นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงมาถึงจุดนี้ นางเชื่อมาโดยตลอดว่าตัวเองฉลาดกว่าใครๆ ทำไม ทำไมกัน....
สภาพจิตใจของหลี่เฟิ่งเซียนยามนี้ย่ำแย่นัก ถึงนางจะไม่ชอบที่เขาเอาแต่กลืนกินนางทั้งคืนจนเหน็ดเหนื่อย แต่ครั้งนี้นางต้องการการปลอบโยนจากอ้อมกอดกลิ่นเปลือกไม้ของเขายิ่ง นางจึงออกไปรอเขาที่หน้าจวน
แต่แล้วเรื่องที่นางพยายามไม่คิดและโยนทิ้งไปแล้วเพราะคิดว่าตัวเองทำให้สามีหันกลับมารักนางได้แล้วนั้น ความจริงไม่ใช่ดังที่นางคิด
‘เขายังคงมีคนอื่นในดวงใจสินะ’ นางปลอบใจตัวเอง
เพราะภาพตรงหน้าคือเด็กสาวในชุดขาวลงมาจากรถม้าพร้อมลู่มู่เฉิน เด็กสาวใช้นิ้วชี้ดันคางของเขาขึ้นและใช้อีกมือแหวกสาบเสื้อตรงคอของมู่เฉิน นางเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะทำหน้ายินดี
เด็กสาวเอามือลงและส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้สามีของผู้อื่น ลู่มู่เฉินเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเด็กสาวนั่นหรือกระทั่งเขินอายปัดมือทิ้ง ดังเช่นที่ทำกับหลี่เฟิ่งเซียนช่วงแรกๆ แต่เขากลับยิ้มรับอย่างดีอกดีใจ นัยน์ตาเปล่งประกายงดงาม
หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกคล้ายฟ้าถล่มใส่หัวของนาง รีบเดินออกไปปรากฏตัวให้ทั้งสองคนที่กำลังสวมหมวกเขียวให้นางรู้ว่านางอยู่รอสามีอยู่ตรงนี้ แต่ไปถึงแล้วพวกเขาก็ยังคงทำหน้าปกติ โดยเฉพาะมู่เฉินของนาง ทำท่าทางดีใจออกนอกหน้าจนน่าเกลียด
“ลู่มู่เฉิน ข้าจะหย่ากับเจ้า พอใจแล้วใช่หรือไม่”
พูดเช่นนั้นใส่มู่เฉินแล้วนางก็หันไปมองหน้าเด็กสาวตัวน้อยในชุดขาว มองอย่างไรก็รู้สึกโกรธเกลียดจนไม่อาจทำใจได้ หลี่เฟิ่งเซียนจึงสะบัดหน้าหนีเข้าจวน วิ่งไปโรงเก็บม้าและขี่ม้าหนีออกจากจวนทันที ตอนออกจากหน้าประตูจวน นางไม่เห็นรถม้าของเด็กสาวชุดขาวแล้ว แต่ลู่มู่เฉินยังคงยืนอยู่ที่นั่น
ครั้งจะหนีไปไกลๆ ก็กลัวโดนจับอีก อยากไปนั่งฟังเพลงดื่มสุราก็กลัวจะถูกวางยาและถูกจับ ทำให้ท่านพ่อกับท่านอาเดือดร้อน สุดท้ายนางจึงควบม้าไปยังจวนของอ๋องเยียน
ยามนี้ฟ้ามืดจนมองไม่เห็นทาง ครั้งมีหญิงที่แต่งงานแล้วมาร้องเรียกท่านอ๋องอยู่หน้าจวน บ่าวไพร่ต่างไม่กล้าเปิดประตู แต่บรรดาอนุของอ๋องเยียนกลับยินดีต้อนรับคุณหนูใหญ่เข้าไปยังเรือน ผู่เยว่ และจัดเตรียมอาหาร สุรารสเลิศ พร้อมดนตรีและสาวงามมาคอยปรนนิบัติรับใช้
หลี่เฟิ่งเซียนลืมตาตื่นเพราะถูกเตะที่ขาจนเจ็บ นางเห็นว่าอ๋องเยียนกำลังยืนจ้องมองด้วยสายตาติเตียน ด้านหลังของเขามีแสงแดดจ้าแล้ว
“มีอาราย ข้าปวดหัว” นางพูดยานคางและล้มตัวลงไปนอนตรงพื้นอีกครั้ง ไม่สนใจชายรูปงามที่กำลังมองนางอย่างหยามเหยียด
“สามีของเจ้าจะหนีออกจากบ้านแล้ว ยังจะมานอนอยู่นี่อีก” อ๋องเยียนขึ้นเสียงใส่ร่างเน่าเหม็นสุราตรงหน้า
บทล่าสุด
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 6 คนสองใจ
ฮูหยินรองรับรู้ว่าเขากำลังเล่นสนุกกับร่องชมพูของนาง แต่นางขยับตัวไม่ไหว ได้แต่อ้าปากร้อง อ้ะอ้ะ ตามปลายนิ้วมือของเขา เมื่อนางตัวสั่นใกล้จะแตกดับอีกครั้งเขาก็สอดใส่มังกรตัวเขื่อนเข้ามา กระแทกกระทั้นไม่กี่ทีนางก็สูดปากด้วยความเสียวสั่นสะท้านเขารู้ว่านางไปถึงฝั่งแล้ว จึงกระแทกรัวๆไม่ยั้งเพื่อพาตัวเองไปยังจุดที่นางพานพบบ้าง เขาจับสะโพกของนางไว้แน่น ปรนเปรอภรรยาเด็กด้วยแรงทั้งหมดของแม่ทัพใหญ่ เสียวซ่านจนไม่มีเวลาคิดว่านางจะรับความรุนแรงนี้ไหวหรือไม่เมื่อพายุความหฤหรรษ์หยุดลง สองสามีภรรยาต่างเหน็ดเหนื่อยแทบสิ้นใจ เขาก้มลงจูบปลอบประโลมภรรยาอย่างอ่อนโยน แต่ก็ขบคอระหงของนางจนเป็นรอยด้วย นางร้องเบาๆแต่เขาไม่ใส่ใจ อาจเพราะเขาไม่ได้เข้าหอมานานจึงมีความต้องการสูงมาก เขาพลิกตัวฮูหยินรองและขึ้นไปขย่มนางบนเตียงต่อไป“ข้าไม่อยากรักท่าน” เสียงอ่อนแรงของเซี่ยอิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เขากำลังกอดกกนางอย่างหลงใหล“เพราะเหตุใด” เขาถามเสียงกระเส่า ไม่ได้ใส่ใจมาก“เพราะข้าไม่อาจแย่งชิงท่านกับท่านหญิงเจียงที่แม่น้ำไน่เหอ นางจะโดดเดี่ยว นางรอท่านมานานมาก” หญิงสาวพูดถึงชีวิตหลังความตายที่คู่รักจะรอกันและกันเพื่อข
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 5 เสียเหลี่ยมคนแก่
ปัง! แม่ทัพหลี่ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ฮูหยินรองสะดุ้งหลับตาแน่น แต่ไม่ขยับหนีไปไหน และทำแค่ก้มหน้ามากกว่าเดิม เขาหงุดหงิดอยู่สักครู่ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น “ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าอิงเอ๋อร์ เจ้าก็ควรเรียกข้าว่าท่านพี่ได้แล้ว อย่างไรข้าก็แต่งตั้งเจ้าเป็นฮูหยินของข้าแล้ว ไม่ใช่อนุ” เขาเสียงเบาลง“เจ้าค่ะ ..ท่านพี่” นางยังถือเสื้อในมือก้มหน้าอยู่ข้างเขาเช่นเดิม แต่หายดื้อแล้ว หลี่เหยาพอใจ จึงลุกขึ้นยืน กางแขนออกให้นางใส่เสื้อให้แต่เพราะนางตัวเล็กถึงจะพยายามเอื้อมมือเพื่อใส่เสื้อให้เขา ท่วงท่าในตอนนี้จึงคล้ายนางกอดเอวเขาอยู่ และเขารู้สึกว่ายังคงอยากกระแทกใส่นางอยู่ จึงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน“ข้าจะเข้าหอกับเจ้า ให้บุตรแก่เจ้าสักคน เอาไว้วันหน้าหากข้าตาย เจ้าจะได้ไม่โดดเดี่ยว แม้เฟิ่งเซียนของข้าจะไม่ใจดำกระทั่งปล่อยให้เจ้าโดดเดี่ยว แต่อย่างไร หากเจ้ามีบุตรของเจ้าเองย่อมดีกว่า” เขาตัดสินใจ“ไม่เจ้าค่ะ!” นางปฏิเสธทันที เงยหน้ามองเขา ส่งสายตาแน่วแน่ว่านางไม่ต้องการจริงๆ “เพราะอะไร!” หลี่เหยาโกรธจนเส้นเลือดข้างหัวเต้นตุบๆ นี่เขาถึงขั้นเอ่ยปากจะเข้าหอ แต่นางกลับปฏิเสธแทบจะทันทีไม่ต้องคิดด้วยซ้
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 4 ถูไถ
พอนางไม่หนีและหอบหายใจถี่ให้เขาพึงพอใจ เขาก็เริ่มเบามือและปรนเปรอความเสียวซ่านให้นางด้วยสองมือ หญิงสาวบิดตัวไปมาตามแรงบดขยี้ของฝ่ามือแกร่ง เขาขยับฝ่ามือให้เร็วขึ้นนางก็สั่นตามแรงขยับนั้น จนนางเริ่มทนความสุขสมที่เขาปรนเปรอไม่ไหว จึงเริ่มดิ้นไปมา อ้าปากส่ายหัวอย่างน่ารักน่าเวทนา แต่เขาก็ทำเพียงกอดนางแน่นขึ้น และเร่งให้นางไปสู่ยอดเขาแห่งความสุขสมเร็วขึ้นด้วยการขยี้สะบัดปลายนิ้วไปมาแรงขึ้น“อา อา ซี๊ดดดด...ฮะ...ฮา..” นางกระตุกและสุดปากอย่างควบคุมไม่ได้ หมดแรงอยู่ตรงหน้าอกของเขาหลี่เหยารู้สึกร้อนลวกตรงแท่งหยกที่ใกล้ปริแตกของตัวเอง เพราะมันแนบอยู่กับผิวลื่นๆของนาง แต่เขาไม่ใส่ใจ ทำเพียงจ้องมองร่างที่สั่นเทาอยู่บนอกด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นแล้วว่านางสุขสมจนแทบไม่มีแรงขยับ ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบเหนื่อย แต่เขาอยากกลั่นแกล้งนางให้มากขึ้นจึงเอ่ยออกไป“ลุกขึ้น อย่ามานอนอยู่บนตัวข้า”ร่างของฮูหยินรองลืมตามองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก เป็นเขาที่ดึงนางให้แนบกับอกแม้นางจะพยายามหนี ยามนี้กลับทำเป็นรังเกียจที่นางนอนบนอกนี่หรือแม้นางไม่พอใจ แต่ฮูหยินรองกลับกัดฟันจับขอบถังและพยุงขาสั่นๆให้ลุ
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 3 ทำโทษ
ระหว่างเดินทาง ท่านแม่ทัพไม่ได้จับแท่งเนื้อยัดใส่ปากนางอีก แต่ก็กอดนางนอนทุกคืน ก่อนจะนอนมักจะถอดเสื้อผ้าของนาง เล่นกับหน้าอกนุ่มนิ่มและยอดชมพูของนาง ทำจนนางตัวสั่นไปหมดเขาถึงจะพอใจ แรกๆฮูหยินรองรู้สึกอายมาก เพราะเขาจะทำเช่นนั้นและมองนางทุรนทุรายทรมานอย่างพึงพอใจ แต่หลังๆนางชักจะโมโหที่ถูกกลั่นแกล้งเสมอ จึงเริ่มไม่ยอมให้เขาจับหน้าอกเล่นแล้ว นางค้นพบว่าหากแกล้งบีบน้ำตาเขาจะเบามือขึ้น หรือไม่ก็ไม่รังแกนางอีกแต่ถึงอย่างไร แม่ทัพหลี่ก็ยังคงเป็นแม่ทัพหลี่ เขาไม่ปรานีฮูหยินรอง ไม่จับหน้าอก ไม่เขี่ยยอดถันของนางเล่น แต่กลับจับก้นสะโพกและเขี่ยกลีบดอกไม้ตรงหว่างขาของนางเล่นแทน ทำจนนางร้องไห้เอ่ยปากบอกว่าทนไม่ไหวแล้วเขาถึงจะหยุดมือ เขาบอกว่าเป็นการทำโทษที่นางไม่รู้จักปรนนิบัติสามีมาหลายปีฮูหยินรองแม้จะร้องในใจว่าเป็นเขาที่ไม่ยอมมองนาง ทำตัวเป็นน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลอง แต่ใครจะกล้าพูดออกไปกัน แค่เขามองด้วยสายตาไม่พอใจ นางก็ต้องยินยอมให้เขาทุกอย่างแล้วกระทั่งไปถึงชายแดน มีพื้นที่สะดวกมากขึ้น นางนอนอีกห้อง แม่ทัพหลี่นอนอีกห้อง ฮูหยินรองถึงได้หายใจหายคอนอนหลับได้บ้าง แต่เพียงผ่านไปไม่กี่คืน หลังจากท
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 2 ฮูหยินรองเซี่ยอิง
เวลาท่านแม่ทัพโมโห บางครั้งน่ากลัวราวกับเทพอสนีบาตก็ไม่ปาน บางคราวเย็นยะเยือกจนไม่มีผู้ใดกล้าขยับ มีแต่ฮูหยินรองที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายของท่านแม่ทัพฮูหยินรองไม่อยากอยู่ใกล้ท่านแม่ทัพนัก แต่จนใจเพราะท่านแม่ก็ป่วยและชรา ส่วนคุณหนูใหญ่ ถูกท่านเขยขังตัวอยู่ในห้องหอตลอดเช้าค่ำ อย่างไรก็ต้องเป็นนางที่ได้ดูแลเขาเสมอ ก่อนหน้านั้นที่นางได้รับอนุญาตให้ดูแลท่านแม่ทัพ นางดีใจอย่างโง่งมที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่แล้ว แต่ยามนี้นางเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอันใด ท่านแม่ทัพน่ากลัวยิ่งฮูหยินรองเฝ้ารอให้ถึงเวลาที่ท่านแม่ทัพจะกลับไปยังชายแดน เฝ้ารอให้ช่วงเวลาอันแสนสงบของนางกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อใกล้ถึงเวลานั้นจริง ท่านแม่กลับจะให้นางไปอยู่ชายแดนกับท่านแม่ทัพ และดูคล้ายว่าท่านแม่ทัพจะยินยอมด้วย ส่วนคุณหนูใหญ่ที่เคยขัดขวางนางกับท่านแม่ทัพเสมอถึงขั้นเห็นดีเห็นงาม ขอร้องให้ท่านแม่ทัพมาพูดดีกับนางด้วยฮูหยินรองยังจำได้ดี เรื่องของคืนนั้น เมื่อคุณหนูใหญ่อุตส่าห์ขอร้องท่านแม่ทัพให้พูด ‘คำพูดดีๆ’ กับนาง เมื่อนางเข้ามาในห้อง เขาไม่พูดสักคำ เอาแต่จ้องนางสายตาว่างเปล่า คราแรกฮูหยินรองยังนึกว่าเขา
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 1 แม่ทัพหลี่เหยา
หลังจากแม่ทัพหลี่และหลี่เฟิ่งเซียนออกมาจากวังหลวง เดินเข้าประตูจวนเข้ามาแล้ว แม่ทัพหลี่ถึงจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา เขามีทั้งแผลโดนแทงและแผลถูกเกาทัณฑ์ยิง สาหัสชนิดที่ถ้าเป็นผู้อื่นคงยืนอยู่ไม่ไหว แต่เขายังเสแสร้งว่าแข็งแกร่งยืนค้ำฟ้าในท้องพระโรงได้อยู่นานสองนานหลังจากมู่เฉินรักษาบาดแผลให้ท่านแม่ทัพแล้วก็กำชับฮูหยินรองว่าท่านแม่ทัพอาการสาหัสยิ่ง บาดแผลไม่ลึกถึงขั้นเอาชีวิตได้ แต่ท่านแม่ทัพคงหนีตายพร้อมแผลพวกนั้นมาหลายวัน ไม่มีเวลาดูแลรักษาให้ดี ตอนนี้แผลได้ติดเชื้อลุกลามไปมากแล้ว จำเป็นต้องมีคนดูแลใกล้ชิดคอยทำความสะอาดแผลให้ทุกครึ่งชั่วยามท่านแม่ทัพนอนหลับไปเพราะพิษบาดแผลและฤทธิ์ยาที่มู่เฉินจัดให้ ก่อนหลับไปท่านแม่ทัพรู้สึกชื่นชมเขยคนนี้มาก และชื่นชมตัวเองที่ตัดสินใจไม่ผิด จากนี้ถึงเขาจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องห่วงลูกสาวแล้วกลางดึก แม่ทัพหลี่ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบบางอย่าง ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวิงเวียนและรู้สึกอยากอาเจียน“เจ้าเบาเสียงลงอีก นายท่านเป็นทหารที่หูดีมาก เขาต้องคอยระวังตัวตลอดเวลาจึงทำให้หลับไม่สนิท ถึงเขาจะป่วยอยู่ แต่เจ้าอาจทำให้เขาตื่นได้” “ได้เจ้าค่ะ ..ท่
บางทีคุณอาจจะชอบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู722.5K viewsลิขิตกาลบันดาลรัก
ป่าดอกท้อ29.6K viewsแม่หมอหลงยุคมาเป็นหมอดูผู้มีญาณวิเศษ
ต้าซินซิน21.9K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น17.5K viewsข้าคืออนุท้ายครัวของท่านอ๋องจอมโหด
องค์หญิงโนเนม3.1K viewsโฉมงามตัวร้ายกับอันธพาลใจโฉด
ฉู่เฉียว1.4K viewsเซ็ทนิยายทะลุมิติ ยุค 70-80
จันทร์สว่าง1.1K viewsชะตารักชายาของจวิ้นอ๋อง
วริษา3.5K views
