บทสิบเอ็ด

บทสิบเอ็ด

แผนการกระเบื้องแตก

เมื่อรุ่งอรุณมาเยือน ไท่หย่งเสียนเข้าวังไปพบเจินเซียหยางฮ่องเต้พร้อมแม่ทัพประจิม ด้วยสุขภาพร่างกายแข็งแรงกว่าคนปรกติ ซ้ำยังได้กินน้ำแกงอย่างดี ทำให้เขาไม่ล้มป่วยเหมือนที่ใคร ๆ คาดการณ์เอาไว้ ทว่าสถานการณ์ในเรือนมิได้สงบสักนิด ไท่ฮูหยินค่อนข้างเป็นกังวล เมื่อรับรู้ว่าเจินจิ่วหรงทำอะไรลงเมื่อคืน หากยามเห็นความเด็ดขาดขององค์หญิงเก้า ก็มิกล้าจะตำหนิ

เจินจิ่วหรงค่อนข้างอ่อนเพลียจากการร้องไห้อย่างหนัก นางรีบไปอาบน้ำอุ่นทันที หลังไท่หย่งเสียนจากไป มองดูหน้าท้องแบนราบของตนเองด้วยความกังวลพอสมควร จริงอยู่ว่านี่เป็นสมรสพระราชทาน แต่เกิดขึ้นเพราะความเหมาะสมในสายตาของเสด็จพ่อ มิใช่ความยินดีแต่อย่างใด

ไท่หย่งเสียนไม่ยอมเปิดเผยตนเองว่าย้อนเวลากลับมา เจินจิ่วหรงก็ไม่อยากบอกเขาเช่นกัน เพราะเกรงว่าจะกลายเป็นการผูกมัดมากกว่าเดิม

นางเสียเด็กในท้องไปเพราะอุบัติเหตุก็จริง แต่สาเหตุที่ไม่อาจตั้งครรภ์อีกเลยนั้น อาจมาจากการวางยาพิษ และคนที่มีอำนาจสั่งการเรื่องใหญ่หลวงนี่ ก็มีเพียงเจินเซียหยางฮ่องเต้ — เสด็จพ่อของนาง

ครั้งหนึ่งเจินจิ่วหรงเคยพยายามช่วงชิงความโปรดปรานจากเสด็จพ่อกับองค์หญิงรอง ก่อนพบว่าทุกอย่างนั้นว่างเปล่า เสด็จแม่ของนางมาจากตระกูลอัครเสนาบดี แม้นไม่ได้ควบคุมกองทัพ แต่ก็มีอิทธิพลเหนือราชสำนัก จนรอนราญอำนาจของเสด็จพ่อเต็มที

หากเจินจิ่วหรงยังเป็นองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานลำดับต้น ๆ อีก เกรงว่าคงสั่นคลอนไปถึงบัลลังก์มังกรทอง

ยากจะแน่ใจเลยว่าเสด็จพ่อรู้เรื่องเด็กในท้องของนางหรือยัง เจินจิ่วหรงอาจปิดปากหมอหลวงจากทุกคน แต่ไม่มีทางปิดปากหมอหลวงจากองค์จักรพรรดิ

เด็กคนนี้จะรอดหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการไปเยือนเมืองทางใต้ ห่างไกลจากราชสำนักแล้ว

“องค์หญิงเพคะ ฝ่าบาทมีรับสั่งเรียกพระองค์เข้าเฝ้าตอนนี้เพคะ”เสียงของรั่วซินทำนางหลุดลอยจากความคิด ดวงตาเรียวดั่งหงส์เบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยตามปรกติ

“เสด็จพ่อตรัสหรือไม่ว่ามีเรื่องด่วนอันใด ?”

“ไม่เลยเพคะ” รั่วซินตอบ แสดงสีหน้าเป็นกังวล “หรือจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อวาน…”

เจินจิ่วหรงเหยียดรอยยิ้ม มือวางทาบบนหน้าท้องแบนราบ ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกฉากกั้นลายนกกระจาบ

“ไปเตรียมอาภรณ์สำหรับเข้าวังมาให้ข้า”

ด้วยกำลังของนางคนเดียวจะปกป้องเด็กคนนี้ได้ไหมนะ ?

เจินจิ่วหรงสวมอาภรณ์สีม่วงปักลายดอกเบญจมาศ เรือนผมปล่อยสยายประดับด้วยปิ่นขนนกกระเต็น นางนั่งอยู่บนรถม้าอย่างสงบ เลือกฝังกลบอารมณ์ทั้งหมดด้วยความเรียบเฉย ก่อนถูกรั่วซินพยุงลงจากรถม้า ประตูวังหลวงตอกหมุดทองคำเปิดออก เส้นทางลาดยาวเบื้องหน้าทั้งอ้างว้างและเดียวดาย กลิ่นอายของวังหลวงอันกว้างใหญ่ที่นางเกลียดชัง

”ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ พระสนมเสียนเฟยอยากพบพระองค์ หลังเข้าเฝ้าฝ่าบาทเรียบร้อยแล้ว”หนึ่งในนางกำนัลของพระสนมเสียนเฟยที่รออยู่หน้าประตูวังหลวงกล่าวขึ้น เจินจิ่วหรงเพียงปรายตามองนางหนหนึ่ง

“วันนี้เปิ่นกงรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไว้วันหลังจะเข้าวังมาพบเสด็จแม่”

“แต่ว่า—”

“อย่าขวางทางเปิ่นกง”

ทันทีเมื่อเจินจิ่วหรงเอ่ยประโยคนั้น รั่วซินก็รีบนำตัวนางกำนัลคนนั้นออกไปให้พ้นทาง จนเจินจิ่วหรงสามารถก้าวเดินต่อไปอย่างสุขุมและมั่นคง

ตำหนักหยางซินของเสด็จพ่ออยู่ลึกลงไปพอสมควร แต่ก็ถูกหกตำหนักแห่งวังหลังเรียงราย เจินจิ่วหรงเลือกเดินไปถึงตำหนักหยางซินแทนการนั่งเกี้ยว นางยกขาข้ามผ่านประตูธรณีซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดก็ถึงหน้าตำหนักหยางซิน แลเห็นไท่หย่งเสียนอยู่นอกตำหนัก แผ่นหลังเหยียดตรงอย่างสง่างาม ไร้เงาแม่ทัพประจิม ก่อนเหมากงกง—มหาขันทีข้างกายโอรสสวรรค์จะเดินตรงมาหา

“เชิญองค์หญิงเก้าพ่ะย่ะค่ะ”

นางพยักหน้าครั้งหนึ่งแทนการตอบรับ ค่อย ๆ เดินผ่านร่างของไท่หย่งเสียนเข้าไปด้านใน ชั่วขณะดวงตาของพวกเขาสบเข้าหากัน เขายกยิ้มบางเบา แววตาหมองหม่น ราวกับวางกลลวงในแผนการบางอย่างเอาไว้

ภายในตำหนักหยางซินยังเหมือนกับครั้งสุดท้ายที่เจินจิ่วหรงเคยเข้าเฝ้า แตกต่างจากเจินเซียหยางฮ่องเต้ที่ดูเยาว์วัยกว่าเดิมมาก รอยเหี่ยวย่นบนดวงหน้ายังไม่ชัดเจนนัก หากดวงตาคู่คมกลับยังมั่นคงและฉายแววหุบเหวลึกฝังกลบเหล่าขุนนาง รวมถึงเชื้อพระวงศ์อันไม่อาจควบคุม

“ถวายพระพรเสด็จพ่อ ขอเสด็จพ่อทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี เพคะ”เจินจิ่วหรงย่อกายลง กล่าวเสียงนอบน้อมเป็นที่สุด ขณะเจินเซียหยางฮ่องเต้เพียงขยับรอยยิ้มจอมปลอม สะบัดมือหนึ่งหนให้นางลุกขึ้น

“เจิ้นได้ยินว่าเจ้าปฏิเสธการเข้าพบมารดาของเจ้าจริงหรือ”

คำถามนี้ไม่ว่าจะตอบความจริงหรือโกหกก็เป็นการหยั่งเชิงว่าเจินจิ่วหรงมีแผนการอันใดปกปิดเอาไว้หรือไม่

“กราบทูลเสด็จพ่อ ลูกแต่งงานออกไปแล้ว ซ้ำยังเป็นสะใภ้ของตระกูลแม่ทัพ หากเข้าวังมาพบเสด็จแม่บ่อย ๆ ย่อมไม่สมควร”

เจินเซียหยางฮ่องเต้ยกยิ้มบาง ไม่คาดว่าเจินจิ่วหรงจะตรงไปตรงมาเปิดเผย พลางเอ่ยเสียงราบเรียบ “เจิ้นเรียกเจ้ามาวันนี้ ก็เพราะได้ยินเรื่องของเจ้ากับราชบุตรเขยเมื่อคืน ซ้ำตอนเช้าไท่หย่งเสียนยังขอเข้าพบหลังว่าราชการเสร็จ”

“…”

“เจิ้นคุยกับเขาแล้ว เลยอยากคุยกับเจ้าด้วย อย่างไรเจ้าก็เป็นลูกสาวคนหนึ่งของเจิ้น จะมิให้เป็นห่วงชีวิตหลังแต่งงานเพียงไม่กี่เดือนได้อย่างไรกัน ?”เจินเซียหยางฮ่องเต้ยังคงยิ้ม จนนางแยกแยะไม่ออกแล้วว่าเป็นรอยยิ้มจอมปลอมหรือรอยยิ้มกว้างอันแท้จริง “ลุกขึ้นมานั่งใกล้ ๆ เจิ้นเถอะ”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

เจินจิ่วหรงค่อยทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเสด็จพ่อ เมื่อก่อนนางทั้งชอบและหวาดกลัวเสด็จพ่อจับใจ แต่ยามผ่านความตายมาหนหนึ่ง ความหวาดกลัวนั้นมลายหายไปจนเกือบหมดสิ้น

“ลูกต้องการหย่าร้างกับไท่หย่งเสียนเพคะ”

“หย่งเสียนพูดกับเจิ้นแล้วเรื่องนี้ เขาบอกว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจ้ามีรอยร้าวมานาน แม้นเขาไม่ปรารถนาจะหย่าร้าง แต่ก็ไม่อาจฝืนใจเจ้า”

เหมือนว่าไท่หย่งเสียนจะแสร้งทำเป็นยินดีกับการหย่าร้าง เขาคิดใช้แผนการเศษกระเบื้องแตกชักนำเสด็จพ่อให้หลงผิด หากนางกับไท่หย่งเสียนมีเรื่องกันถึงขนาดหย่าร้าง เด็กในท้องไม่ว่าจะรอดหรือยังอยู่ก็ไม่มีความหมายอะไรมากนัก

เมื่อไม่มีอิทธิพลต่อตระกูลไท่ เจินเซียหยางฮ่องเต้ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ตนเองต้องแปดเปื้อน หรือมีเรื่องผิดใจกับแม่ทัพประจิม

หมากกระดานนี้ ถือว่าเดินได้เฉียบขาด

“เจิ้นจะไม่ถามว่าระหว่างพวกเจ้ามีเรื่องอะไรกัน ทว่าหนึ่งคนต้องการหย่า อีกคนแม้นไม่ยินดี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้…”

เจินเซียหยางฮ่องเต้ส่ายหน้า พร้อมกล่าว “แต่มารดาของเจ้าต้องการแม่ทัพมิใช่หรือ ?”

“ลูกทราบเพียงว่าอนาคตน้องสิบสามสามารถตบแต่งพระชายาเอกดี ๆ สักคน มีฐานอำนาจเป็นคนของตนเอง มิจำเป็นต้องพึ่งพิงลูก”

คำตอบนี้ของจิ่วหรง นอกจากปกป้องพระสนมเสียนเฟยให้พ้นภัยตนเอง ยังเป็นการบอกให้เขาหาพระชายาดี ๆ แก่องค์ชายสิบสาม

ทั้งลูกสาวของเขาและไท่หย่งเสียนกำลังเล่นละครหลอกลวงเขาหรือไม่นะ ?

“เจ้าพึ่งแต่งงานกับเขาได้ไม่ถึงครึ่งปี ซ้ำยังเป็นสมรสพระราชทานจากเจิ้น หากต้องมาหย่าร้างด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ จะให้เจิ้นกับจวนแม่ทัพประจิมเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ?”

“…”

“พวกเจ้าลองพยายามกันอีกสักหน่อย ซ้ำองค์ชายสิบสามก็ยังไม่ถึงวัยออกเรือน อย่าเร่งรัดกับเด็กอายุสิบสามนักเลย”

เจินจิ่วหรงโคลงหัวลงตอบรับเสด็จพ่ออย่างนุ่มนวล “เสด็จพ่อ ลูกขอแยกกันอยู่กับหย่งเสียนได้หรือไม่เพคะ”

“พวกเจ้าจะแยกเรือนกันอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกเจิ้นก็ได้ หรือว่าเจ้าคิดจะออกไปนอกเมืองหลวง ?”

“เพคะ”นางตอบเสียงอ่อนหวาน ดวงตาทอประกายอบอุ่น “ลูกอยากไปชมหัวเมืองทางใต้ที่เสด็จพ่อเคยกล่าวถึงตอนเด็ก ๆ ด้วยตนเอง ได้ข่าวว่าหลังฤดูหนาวผ่านพ้นดอกไม้ก็ผลิบานสะพรั่งทั้งหอมหวานและงดงาม !”

เจินเซียหยางฮ่องเต้หลุบตาต่ำลง ปลายนิ้วมือกรีดขอบถ้วยน้ำชา พยายามมองหาความจริงจากรอยยิ้มและแววตาของเจินจิ่วหรง แต่กลับมองไม่ออกสักนิดเดียว

“หลายวันก่อนข้าเรียกหมอหลวงมาพบ…”เจินเซียหยางฮ่องเต้กลายเป็นฝ่ายยกยิ้มบางเบาแทน “เขาบอกว่าเจ้ากำลังตั้งครรภ์ เป็นความจริงหรือ ?”

จะพูดความจริงหรือจะลวงหลอกก็มิต่างกันมากนัก อย่างไรแล้ว เจินเซียหยางฮ่องเต้—บิดาของนางก็ไม่เคยเชื่อใจนางอยู่แล้ว นับแต่ที่ถูกองค์หญิงรองใส่ร้ายว่าเจินจิ่วหรงเป็นคนผลักนางผลัดตกสระน้ำ เมื่อตอนวัยเยาว์

หากเลือกได้ก็อยากหนีไปให้ไกล พ้นจากวังหลวงเน่าเหม็นนี่เสียที

เจินจิ่วหรงยกขาข้ามคานประตูตำหนักออกไป โดยมีเหมากงกงเป็นคนมาส่งด้วยตนเอง นางถอดถอนหายใจยาวเหยียด เหม่อมองท้องฟ้ากว้างใหญ่ครึ้มเมฆลอยเด่นเหมือนทุกวัน พลางไท่หย่งเสียนเดินเข้ามาใกล้นาง แล้วทาบฝ่ามือลงบนท้องน้อยของภรรยาเบา ๆ

“เจ้าหิวหรือไม่”

นางส่ายหน้า ไม่ยอมพูดกับเขาสักครึ่งคำ ก่อนไท่หย่งเสียนจะพยุงเจินจิ่วหรงเดินออกจากตำหนักหยางซิน

“ข้าจะปกป้องเจ้ากับลูกเอง”ไท่หย่งเสียนเอ่ยเสียงเฉียบขาด โอบกอดเจินจิ่วหรงเอาไว้แน่น นางปิดตาลงอย่างสงบ หยุดเดินชั่วขณะ ปล่อยชายอาภรณ์ยาวลากพื้นหินปกคลุมหิมะ

“นี่ หย่งเสียน”

“ว่าอย่างไร”

“ไยต้องเอาแต่เห็นอกเห็นใจข้า”

ไท่หย่งเสียนหลับตาลง กอบกุมมือของเจินจิ่วหรงเอาไว้แน่นกว่าเดิม “มันคือความรักต่างหาก รักมากจนต้องยอมเป็นตัวหมากขององค์จักรพรรดิ เพื่อจะครอบครองเจ้าต่อไป“

“หากข้าบอกว่าไม่เชื่อล่ะ ?”

“ข้าก็ยังจะอยู่เคียงข้างเจ้าจวบจนวันสุดท้ายอยู่ดี”