20.ซุกซน

เขามองใบหน้างดงามของเบล ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาของเธอก็จับจ้องมาที่ดวงตาของเขาเช่นกัน เราสบตากันท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงลมหายใจของเราเท่านั้น

เธอมองมาที่เขาราวกับกำลังร้องขอให้เขาสัมผัสเธอมากกว่านี้ ราวกับว่าเธอยอมที่จะแหลกสลายภายใต้ร่างของเขา

“ข้ามิใช่คนอ่อนโยน..แต่ข้ากำลังพยายามอย่างมากเพื่อที่จะสัมผัสเจ้าอย่างอ่อนโยน…”

เธอไม่กล้ากล่าวคำใดออกไป เบลล่าทำได้เพียงกอดเลโอเอาไว้พร้อมกับรับฟังในทุกคำพูดที่เขาพร่ำบอกว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน

เราต่างก็กำลังมอดไหม้จากไฟปรารถนาที่กำลังลุกโหมกระหน่ำ ครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอจดจำทุกสัมผัสของเลโอได้อย่างแม่นยำราวกับว่าเขามิได้สัมผัสที่ร่างกายของเธอ แต่เขาสัมผัสไปถึงด้านในจิตใจของเธอต่างหาก…

อากาศยามค่ำคืนนั้นเย็นเฉียบจนเบลล่ารู้สึกหนาว ถึงแม้จะอยู่ในอ้อมกอดของเลโอแต่มันก็ยังหนาวอยู่ดี อาจจะเป็นเพราะตอนนี้กำลังเปลือยเปล่า…เบลล่าจึงตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อมาใส่เสื้อผ้า

เลโอมองเบลล่าที่กำลังสวมชุดนอนด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

“ข้าจัดการให้เซ็ดดริกไปฝากเงินใส่บัญชีให้เจ้าแล้ว…”

เบลล่าส่งยิ้มให้เลโอ

“ขอบคุณค่ะ แต่ข้าน่าจะต้องทำงานที่คฤหาสน์ริชแมนอีกสักพัก”

เธอกล่าวพร้อมกับเดินเข้าไปหาเลโอ

“หมายความว่ายังไง?”

“ท่านเคาน์จับได้ค่ะ ว่าข้าทำงานให้เคาน์เตส เขาก็เลยจ้างข้าสิบล้านเหรียญ ให้ข้าทำยังไงก็ได้ให้เคาน์เตสยอมหย่า….”

“ไปยกเลิกซะ คนเช่นเคาน์ริชแมนมิใช่คนที่ควรยุ่งเกี่ยวด้วย…”

เธอก็อยากยกเลิกใจจะขาด! แต่มันยกเลิกไม่ได้นี่สิ

“ข้าตกลงไปแล้ว…เหตุใดท่านต้องอารมณ์ไม่ดี”

เธอยกมือขึ้นมาแตะที่ใบหน้าของเลโอ

“ข้าไม่ชอบ ให้เจ้าเข้าไปอยู่ที่บ้านใครอีก ตอนเคนเนดี้ก็ทีหนึ่งแล้ว…มิมีชายใดที่จะหักห้ามใจกับใบหน้าที่งดงามเย้ายวนของเจ้าได้หรอกนะ….”

เบลล่ายกยิ้มจางๆ ก่อนที่เธอจะจูบที่คางของเลโอ

“หมายความว่าที่ท่านมานอนอยู่เช่นนี้ก็เพราะว่าท่านหักห้ามใจไม่ได้?”

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่มันไม่ใช่ทั้งหมด….”

เขามองสบตาเธอ…เป็นแววตาที่ทำให้ใบหน้าของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ให้ตายเถอะ เธอเพียงคิดจะแกล้งเขา แล้วไปๆ มาๆ ทำไมกลายเป็นเธอที่เสียอาการเอง

“ท่านดยุคเป็นคนบอกเอง ว่าทุกข้อมูลของริชแมนมีคนพร้อมจ่าย…”

“เหตุใดไม่เรียกชื่อข้าอีก…”

“ข้าจะเรียกก็ต่อเมื่อตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น….”

“แล้วนี่อยู่กันสิบคนรึไง หากอยากจะเข้าไปในริชแมนเพราะต้องการเงินสิบล้านข้าจะจ่ายให้เจ้าเอง เจ้าอยู่ที่นี่เฉยๆ ก็พอ”

“ท่านก็รู้ดีว่าข้ามิใช่คนเช่นนั้น หากท่านกล้ากล่าวเช่นนี้อีก ข้าจะโกรธท่านดยุคนะคะ!”

เลโอดึงเบลล่าเข้าไปในอ้อมกอด เขากอดพร้อมทั้งพรมจูบไล่ตั้งแต่หน้าผากจนถึงซอกคอของเธอ

“หากเจ้ากล้าโกรธข้า…ข้าก็จะทรมานชนิดที่ว่าไม่ให้เจ้าลุกจากเตียงได้อีกเลย”

เบลล่าเลือกที่จะหลับตาลงแล้วซุกในอ้อมกอดของเขา เลโอมิใช่คนที่ยอมอ่อนข้อให้โดยง่ายอยู่แล้ว เถียงกันไปก็ไร้ประโยชน์ เธอบอกกล่าวและเขารับรู้แล้วเท่านั้นน่าจะเพียงพอ!!

…….

“ชุดนี้เหมาะกับเจ้า!!”

คิร่าส่งชุดกระโปรงยาวสีชมพูกระโปรงฟูฟ่องมาให้เธอ

“ข้าไม่คิดจะแบกกระโปรงหนักๆ พวกนี้ไปงานแน่นอน!!”

อาทิตย์หน้าจะมีงานเลี้ยงที่คฤหาสน์แม็คซิมัส สารภาพในใจเลยว่าเธอไมีอยากจะไปเพราะรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าดยุคแม็คเลยให้ตาย!!

แต่คิร่าคือคู่หมั้นของเขา ถ้าเธอไม่ไปคิร่าก็จะไม่มีเพื่อนไปด้วย การเข้าสังคมของคิร่าก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร เบลล่าจึงไม่อาจปล่อยคิร่าไปงานคนเดียวได้

เธอเข้าไปคุยกับโคลด์ทันทีที่มาถึงเคนเนดี้ เพราะเบลล่ารู้สึกว่าเธอไม่มีเวลาพักเลยในหนึ่งสัปดาห์มันราวกับว่าเธอต้องทำงานหนักทุกวันทุกวี่ และในอาทิตย์นี้เธอก็ต้องเข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์ริชแมนอีกด้วย

หากจะนับดู…ก็เท่ากับเธอจะไม่ได้นอนที่คฤหาสน์เมบิลสักคืนเลย….นั่นมันออกจะเกินไปสักหน่อย!!

ถึงจะตกลงกันไว้ว่าจะสอนคิร่าอีกเพียงสองเดือน แต่เบลล่าก็คิดว่าเธอไม่น่าจะทนไหว!!

จึงขอลดวันสอนคิร่าลงเหลือเพียงสองวันต่อสัปดาห์ ท่านเคาน์ตกลงแต่เธอต้องเพิ่มเวลาสอนจากสองเดือนเป็นสี่เดือน….ซึ่งนั่นมันก็เป็นเรื่องที่เธอไม่อาจจะปฏิเสธอยู่แล้ว!!

“เลดี้มีภาพลักษณ์ที่โดดเด่น ควรจะสวมชุดที่ช่วยเพิ่มความมั่นใจ…”

ฮันน่ายกผ้าไหมสีขาวขึ้นมาทาบบนตัวของคิร่า

“ท่านแม่เรียกชื่อของข้าเถอะค่ะ..เบลคือเพื่อสนิทของข้า…”

ฮันน่ายกยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คิร่า

“ข้าจะตัดชุดที่งดงามที่สุดให้เลดี้ใส่นะคะ…แค่เลดี้ยอมเป็นเพื่อนกับเบลข้าก็ดีใจมากแล้ว…”

คิร่ามองไปที่เบล

“ในคราแรกข้ามีความสงสัยอยู่บ้างว่าเหตุใดเบลถึงได้งดงามถึงเพียงนี้ แต่พอมาเห็นท่านแม่ ข้าก็ไม่แปลกใจเลย…ท่านแม่ยังสาวแล้วก็สวยมากๆ ดูเหมือนพี่สาวมากกว่าแม่อีกค่ะ!!”

“คิร่า!..ห้ามเสียมารยาท!”

โคลด์กล่าวกับคิร่าก่อนจะส่งยิ้มให้ฮันน่า

“ขอโทษแทนน้องสาวของข้าด้วยนะครับ ท่านแม่”

ในตอนที่เขาเรียกว่าท่านแม่ โคลด์ไม่ได้มองไปที่ฮันน่าแต่เขามองที่เบลล่าพร้อมกับยกยิ้ม

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ…นี่เป็นการหยอกล้อที่ทำให้ข้าดีใจมากนะคะ”

หลังจากนั้นเราก็คุยกันอีกสักพัก จนคิร่าบ่นออกมาว่าเธอไม่ค่อยมั่นใจในมารยาทการออกงานของตัวเอง จะจ้างครูมาสอนตอนนี้ก็คงไม่ทัน ท่านแม่ก็เลยอาสาสอนเรื่องมารยาทพื้นฐานให้ ในสัปดาห์นี้เบลล่าก็เลยย้ายหนังสือมาสอนคิร่าที่ร้านตัดชุดของท่านแม่แทน ซึ่งเรื่องนี้สร้างความหงุดหงิดในใจให้โคลด์มากทีเดียว

เขาอยากจะอยู่กับเบลล่าอีกหน่อยแต่ก็ต้องรีบกลับไปทำงานที่ค้างอยู่…

“แม่ของเจ้าดูราวกับเจ้าหญิงเลยเบล มันทำให้ข้าเข้าใจว่ามารยาทบางอย่างมันออกมาจากข้างนอกไม่ได้แต่ต้องออกมาจากด้านในด้วย..งดงาม อ่อนหวาน ฉลาด..ไม่มีในตัวข้าเลยให้ตาย!!!”

เบลหัวเราะ ก่อนจะจับที่เส้นผมของคิร่า

“เหตุใดถึงคิดว่าใบหน้านี้ไม่งดงาม?”

“ก็ข้าไม่เคยมีคนรัก ไม่เคยมีใครมาจีบหรือว่าขอเต้นรำด้วยเลย!!”

“เรื่องแค่นี้เอามาเป็นปมในการดูถูกตัวเองได้ยังไง! หากว่าเจ้าไม่มั่นใจในตัวเอง เย็นนี้ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ที่หนึ่ง..”

เบลล่าส่งกระดาษให้คิร่า

“หากสามารถบอกระบบการปกครองในจักรวรรดิโรมันมาให้ข้าได้สามข้อ ข้าจะพาเจ้าแอบไปเที่ยวงานเทศกาลคืนนี้เอง!”

คิร่ายกยิ้ม ก่อนจะรีบเขียนในกระดาษอย่างรวดเร็ว!!

เธออ่านหนังสืออย่างหนักและหนักมาก! เพราะเธอตั้งใจว่าพอถึงวันงานเธอจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักเบลล่าว่าเป็นอาจารย์ของเธอ เพื่อให้มีคนมาว่าจ้างเบลล่าให้ไปสอนหนังสือเยอะๆ เบลจะได้มีเงินมากกว่านี้

แต่หากว่าเธอยังไม่ตั้งใจเรียนหรือว่ายังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความรู้พื้นฐานพวกนี้เบลล่าก็จะต้องอับอาย..อีกทั้งอาจจะเสียชื่อเสียงได้

การแก้ปัญหาที่ดีที่สุดคือเธอต้องพยายามมากกว่าเดิม และคำถามของเบลล่าที่ถามเธอในวันนี้มันก็ช่าง..ง่ายดาย

เพราะเธออ่านมาแล้วยังไงล่ะ!!

เบลล่าเลิกคิ้วมองคิร่า

“เหลือจะเชื่อ!..หากเจ้าสามารถรู้เกี่ยวกับข้อมูลในหนังสือนั่นหมดแล้ว ไม่ต้องให้ข้ามาสอนอีกก็ได้นะ นี่แสดงว่าเจ้าพัฒนาและเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง สุดยอดไปเลย!!”

“ไม่เอา!! ข้าต้องการให้เจ้ามาสอนข้าตลอดไปเลย!!”

เบลล่าส่งยิ้มให้คิร่า

“นี่คิร่า ข้าไม่ได้เป็นอาจารย์สอนเจ้าอย่างเดียวนะ แต่ข้ายังเป็นเพื่อนเจ้าอีกด้วย เจ้ามาหาข้าได้ตลอดเท่าที่ต้องการและข้าก็ไปหาเจ้าได้ตลอดเช่นกัน..”

คิร่ารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมันกำลังอิ่มเอมและเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข

“เอาชุดพวกนี้ไปใส่ เราจะไปเที่ยวงานเทศกาลกัน ตามสัญญา!!”

คิร่าก้มมองชุดหญิงสาวชาวบ้านในมือก่อนจะหัวเราะออกมา

“อย่าลืมเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับด้วย หากท่านเคาน์รู้ข้าอาจจะถูกด่าได้…”

“นี่เจ้าคิดว่าท่านพี่ของข้ากล้าที่จะว่าเจ้าอย่างนั้นเหรอ..ไม่มีทางหรอก หากท่านพี่รู้จริงๆ อย่างมากที่สุดเขาก็จะด่าข้า!”

เบลล่าผูกเชือกที่ชายเสื้อเอาไว้ด้านหลัง

“ถึงอย่างนั้นก็อย่าให้เขารู้เลยจะดีกว่า!”

เบลล่าถึงเปียไว้ด้านหลังแบบง่ายๆ ส่วนคิร่าต้องใส่วิกเพราะผมสีแดงของเธอมันโดดเด่นจนเกินไป

“โห!! ตลาดยามค่ำคืนที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน….”

หลังจากนั้นคิร่าก็กระโดดโลดเต้นซื้อของกินร้านนุ้นร้านนี้อย่างตื่นเต้น!!

เบลล่าไม่ได้กล่าวห้ามเพราะเธอรู้ดีว่าคิร่านั้นกำลังมีความสุข นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เธอเดินออกมาจากกรอบที่ท่านเคาน์วางเอาไว้

“หากว่ากินจนอิ่มแล้วก็ตามข้ามา..ข้าจะพาเจ้าไปยังสถานที่ลับสุดยอด!”

เบลล่าส่งยิ้มให้คิร่า

อ่า..พอเห็นรอยยิ้มของเบลแล้วมันทำให้เธออดตื่นเต้นไม่ได้เลยจริงๆ