ตอนที่ 8 ความเป็นมนุษย์ที่ซ่อนอยู่ภายใน

การที่หลานเยว่ยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงต่อซูจิ่งหลง…หาใช่เพราะนางเชื่อใจ หากแต่เพราะเขาคือหมากสำคัญบนกระดานแห่งผลประโยชน์ ซูจิ่งหลง...ชายผู้สวมหน้ากากพ่อค้าอ่อนน้อม แต่เบื้องหลังกลับแฝงไว้ด้วยเครือข่ายอำนาจที่ฝังรากลึก ทั้งในราชสำนักและโลกมืด ผู้คนมากมายต่างเกรงกลัวในนาม “พ่อค้าแห่งความตาย”

และสำหรับหลานเยว่แล้วการผูกสัมพันธ์กับเขา เปรียบได้กับการยึดหัวสะพานเข้าสู่เมืองหลวงโดยไร้เสียงรบ

“ข้าต้องการบ้านหลังเล็ก ๆ ภายในเมืองหลวง” น้ำเสียงของนางราบเรียบ แต่ชัดเจนดั่งคำสั่ง ซูจิ่งหลงไม่ซักถาม ไม่เสนอแนะใด ๆ เขาเพียงพยักหน้ารับคำด้วยท่าทีสงบนิ่ง“ขอเวลาเจ็ดวัน ข้าจะจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม...เรือนหลังนั้น จะเงียบพอสำหรับคนที่ไม่ต้องการเป็นเงาในแสงตะวัน”

หลานเยว่พยักหน้ารับเพียงเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นดูว่างเปล่า ทว่าภายใต้เงาสบตา...กลับเร้นซ่อนรอยแววของความพึงใจไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณเพราะระหว่างพวกเขาคือพันธสัญญาที่ขับเคลื่อนด้วยผลประโยชน์ล้วน ๆ

ทันทีที่การเจรจาการค้าสิ้นสุดลง หลานเยว่ก็มิได้เสียเวลาหยุดพัก นางเร่งเดินทางกลับสู่หมู่บ้านม่อหวนโดยไม่รั้งรอเมื่อก้าวเข้าสู่เขตหมู่บ้าน เสียงหัวเราะของเด็กน้อยก็ดังลอยมาแตะโสตประสาททันทีสายตาของนางทอดมองไปยังลานหญ้าเขียวที่มีเด็กหลายคนวิ่งเล่นอยู่กลางแสงแดดยามบ่ายและที่นั่น…คือเงาร่างเล็กของหลานจิ่วอวิ๋น บุตรชายของนาง“หลานจิ่วอวิ๋น… ลูกแม่”เสียงของนางนุ่มนวลและอ่อนโยน ราวกับละลายความเย็นชาในใจลงได้ในห้วงเวลาสั้น ๆ

เด็กชายหันมาในทันที ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ“ท่านแม่!” เขาตะโกนกลับอย่างเริงร่า ก่อนจะวิ่งเข้ามาหานางด้วยความเร็วเท่าที่สองขาจะพาไปได้ หลานเยว่ก้มลงนั่ง ยกแขนโอบกอดลูกแน่นอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าที่มักเยือกเย็นยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่น แต่มิใช่ในยามอยู่ต่อหน้าบุตรชาย

“หลานจิ่วอวิ๋น เจ้าชอบที่หมู่บ้านแห่งนี้หรือไม่?” นางถามพลางลูบเส้นผมของเขาเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอาทร

เด็กน้อยพยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด“ข้าชอบที่นี่มาก ที่นี่มีเพื่อน มีท่านป้ากับท่านลุงที่ใจดี ข้าชอบทุกคนเลย!” คำตอบนั้น ทำให้หลานเยว่เงียบไปชั่วครู่ ดวงตานางหม่นแสงลงเล็กน้อยหมู่บ้านแห่งนี้อบอุ่น… แต่มันอบอุ่นพอที่จะต้านความโหดร้ายของโลกภายนอกได้หรือไม่?

“ลูกแม่ อีกไม่นานเราสองคน...จะย้ายออกจากหมู่บ้านแห่งนี้” น้ำเสียงของนางอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความมั่นคง

“เพื่ออนาคตที่ดีกว่า… เพื่อชีวิตที่เจ้าจะมีโอกาสมากกว่านี้” นางสูดลมหายใจลึก มือลูบเส้นผมนุ่มของลูกชายแผ่วเบา

“แม่รู้ว่าเจ้าผูกพันกับที่นี่… เพราะฉะนั้น ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าเถอะนะ” หลานจิ่วอวิ๋นเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างซื่อใส “ไม่ว่าท่านแม่จะไปไหน ข้าก็จะไปด้วย”แม้หลานจิ่วอวิ๋นจะยังเป็นเพียงเด็กน้อย แต่ความเฉลียวฉลาดในตัวเขากลับเกินวัยไปไกลเขาอาจไม่เข้าใจเรื่องโลกภายนอกที่ซับซ้อน หรือความโหดร้ายในเบื้องหลังของมารดาแต่เขากลับเข้าใจอย่างชัดเจนว่า… ช่วงเวลาในหมู่บ้านแห่งนี้ กำลังจะกลายเป็นเพียงความทรงจำ

เช้าวันต่อมา เด็กชายตัวเล็กจึงใช้เวลาทุกลมหายใจในหนึ่งวันให้คุ้มค่าที่สุดเขาวิ่งเล่นกับเหล่าเพื่อนวัยเดียวกันอย่างร่าเริง เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วลานดินและริมธารดวงตาของเขาสะท้อนความสุขบริสุทธิ์ ความผูกพันต่อผู้คนและสถานที่ที่เขารักหลานจิ่วอวิ๋นตั้งใจแน่วแน่…เขาต้องการเก็บภาพของหมู่บ้านม่อหวนไว้ให้ลึกที่สุดในหัวใจไม่ว่าจะเป็นกลิ่นหอมของดอกไม้ริมทาง รสของข้าวต้มยามเช้า หรือเสียงลมที่พัดผ่านยอดไผ่เขาล้วนเฝ้าจดจำ…ราวกับรู้ดีว่าต่อจากนี้ไป โลกของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

หลานเยว่ ผู้เคยเป็นเพียงสตรีไร้ค่าในสายตาผู้คน ที่สามารถทะลวงพลังลมปราณได้ราวปาฏิหาริย์ย่อมที่จะรู้วิธีการในการรักษาเส้นลมปราณของผู้เป็นบุตรชาย

ในยามค่ำคืน ขณะที่หลานจิ่วอวิ๋นหลับใหลสนิท หลานเยว่นั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง มือเรียวของนางวางแนบเหนือจุดตันเถียน ของเด็กน้อยพลังลมปราณที่หลอมรวมด้วยสติอันมั่นคงถูกถ่ายเทลงไปอย่างแผ่วเบา และต่อเนื่องจากเดิมที่จิ่วอวิ๋นมี ลมปราณเหือดแห้ง… กลับเริ่มตอบสนองทีละน้อยราวกับมีประกายแห่งชีวิตจุดขึ้นในความมืด

พรสวรรค์ที่หลับใหล เริ่มเผยแสงสลัวอย่างช้า ๆจากนี้ต่อไป สิ่งที่ต้องรอ…มีเพียงเวลา

เจ็ดวันต่อมา ตามสัญญาที่ให้ไว้ ซูจิ่งหลงส่งข้ารับใช้พร้อมรถม้ามาถึงหน้าหมู่บ้านม่อหวนเขาย่อมเข้าใจดี ว่าหากปล่อยให้สองแม่ลูกเดินทางเพียงลำพังคงไม่ต่างจากปล่อยหยดน้ำกลางพายุทันทีที่รถม้าหรูเคลื่อนตัวเข้ามาหยุดหน้าประตูหมู่บ้านเหล่าชาวบ้านต่างพากันออกมามองด้วยสายตาประหลาดใจและตื่นตระหนก ภาพของหลานเยว่ในชุดคลุมเรียบสง่า มือหนึ่งจูงลูกชายตัวน้อยอีกมือหนึ่งหิ้วสัมภาระเรียบง่ายกลายเป็นภาพเงียบงันที่ตราตรึงผู้คน

ทันทีที่รถม้าหยุดลงหน้าประตูใหญ่ของ โรงประมูลเทียนเฉิง ซูจิ่งหลงในชุดพ่อค้าชั้นสูงยืนรออยู่ก่อนแล้วรอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้า ราวกับเจ้าบ้านผู้ให้การต้อนรับอย่างเป็นกันเอง...แต่ดวงตาคู่นั้นกลับลึกล้ำสะท้อนแววประเมินและระแวดระวังในทีเมื่อสองแม่ลูกก้าวลงจากรถม้าซูจิ่งหลงต้องเผลอชะงักไปชั่วขณะ

หลานเยว่ สตรีผู้ที่เขารู้จักในฐานะ มือสังหาร ผู้ที่สามารถกลั่นพิษร้ายจนแม้แต่นักฆ่าระดับสูงยังหวาดผวาบัดนี้ยืนอยู่ต่อหน้าเขาในภาพลักษณ์ของ มารดาที่อบอุ่น แววตาของนางที่ทอดมองลูกชายเต็มไปด้วยความละมุนละไมภาพนั้นแทบไม่เหลือเค้าเงาของ ยมทูตแห่งความตาย ที่เขาเคยเผชิญหน้าเมื่อไม่กี่วันก่อน

“ลูกแม่... นี่คือ ท่านลุงซูจิ่งหลง คนรู้จักของแม่” หลานเยว่แนะนำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ต่างจากทุกครั้งเด็กน้อยก้าวมาข้างหน้า ก่อนโค้งคำนับอย่างสุภาพ“คารวะท่านลุงซูจิ่งหลง”

เสียงของเขาใสบริสุทธิ์ ไร้เสแสร้งแววตาของเด็กน้อยสะอาดบริสุทธิ์ ราวกับยังไม่เคยรับรู้ถึงความมืดมิดของโลกใบนี้

ซูจิ่งหลงยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง เขามองใบหน้าอ่อนโยนของหลานเยว่ที่กำลังยิ้มบาง ๆ มองลูกด้วยความรักแท้และมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่างในอกที่ยากจะอธิบายภาพนี้...อบอุ่นเกินไปอบอุ่นจนเขาเผลอลืมไปว่า...สตรีเบื้องหน้าเขานั้น สังหารคนโดยไม่กระพริบตา

"ฮ่าฮ่า... หลานชาย เข้ามาเถิด ๆ ท่านลุงผู้นี้มีของขวัญมากมายรอเจ้าอยู่" ซูจิ่งหลงย่อตัวลงเล็กน้อย ยื่นมือให้เด็กน้อยอย่างเป็นมิตรเสียงของเขานุ่มนวล อ่อนโยน...แทบไม่เหลือเค้าโครงของพ่อค้าแห่งความตาย

บางทีภาพของ พ่อค้าแห่งความตาย ที่โลกมืดรู้จักอาจเป็นเพียงอีกหนึ่งหน้ากาก...และเบื้องหลังหน้ากากนั้น อาจซ่อนบางอย่างที่เรียกว่า ความเป็นมนุษย์อยู่จริง ๆ