บทที่ 8 การปรับสมดุลของผู้สูญเสียพลังปราณ

ในยามค่ำคืนก่อนวันสอบ จางอี้หมิงนอนหลับอยู่ในห้องพักเรียบง่าย แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างลงบนใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้าของเขา ท่ามกลางความเงียบสงัด ความฝันได้พาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เขาแทบจะลืมเลือนไปแล้ว

ในความฝันนั้น เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กกำลังวิ่งเล่นในสวนดอกไม้กับมารดาผู้ให้กำเนิด ใบหน้าของนางอ่อนโยนและงดงามยิ่งนัก เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นท่ามกลางสายลมเบาๆ ขณะนั้นบิดาของเขานั่งมองอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของบิดาเต็มไปด้วยความภูมิใจและอบอุ่น

แต่แล้วภาพแห่งความสุขก็เลือนหายไป กลายเป็นภาพงานศพของมารดา เขาเห็นตัวเองในวัยเด็กนั่งร้องไห้เสียงดัง สองแขนโอบร่างไร้วิญญาณของนางไว้แน่น ภาพนี้แทงลึกลงในจิตใจของเขาเหมือนหอกที่ทิ่มแทงไม่จบสิ้น

จากนั้นความฝันเปลี่ยนไปเป็นภาพช่วงเวลาที่เขาเติบโต ฝึกฝนวิชาอย่างหนัก ภาพหอกเล่มหนึ่งพุ่งใส่เขาในสนามประลองและเขาต่อสู้กลับอย่างดุดัน ภาพเหล่านี้วนเวียนไปมาราวกับต้องการตอกย้ำอดีตของเขา

แต่แล้วก็มีภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ปรากฏขึ้นในห้วงฝัน เขาเห็นครอบครัวของตน ท่านพ่อ มารดาเลี้ยง น้องสาว ซงเอ๋อร์ องครักษ์หญิงของน้องสาว รวมถึงคนอื่นๆ ในบ้าน ทุกคนถูกกำจัดอย่างโหดเหี้ยม ภาพเลือดและเสียงกรีดร้องดังสะท้อนในหัวเขา ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น เสียงเรียกแผ่วเบาดังขึ้น “เสี่ยวอี้”

จางอี้หมิงสะดุ้งตื่น ลมหายใจของเขาแรงและถี่ มองไปรอบๆ ห้องที่เงียบสนิท ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น เขาขมวดคิ้วพลางพึมพำเบาๆ “นี่มันอะไรกัน…”

“นี่ไม่ใช่เวทจันทราของศิษย์พี่!”

เขานั่งนิ่งสักพักก่อนจะจุดตะเกียง แสงสว่างจากเปลวไฟเล็กๆ ทำให้ห้องดูอบอุ่นขึ้น เขาลุกขึ้นเดินไปที่มุมหนังสือ หยิบตำราเล่มหนึ่งออกมา บนหน้าปกมีอักษรเขียนไว้ว่า “พื้นฐานแห่งลมปราณ”

จางอี้หมิงเปิดตำราพลิกดูอย่างตั้งใจ ดวงตาจับจ้องไปยังตัวอักษรพลางอ่านอย่างละเอียด เขาตั้งใจศึกษาอย่างหนักในคืนนี้เพื่อจุดหมายเดียว นั่นคือ การฟื้นฟูพลังของตนให้ได้ เสียงพลิกหน้ากระดาษดังเบาๆ เคล้าคลอไปกับเสียงลมยามดึก ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความปรารถนาที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของตัวเอง

จางอี้หมิงอ่านตำราทั้งคืนยันหน้าสุดท้าย ตาเหลือบไปเห็นบรรทัดสุดท้ายเขียนว่า 

“ตำรานี้ใช้ไม่ได้กับผู้ที่สูญเสียพลังปราณ”

“มารดามันเถอะ! ทำไมไม่เขียนตั้งแต่หน้าแรก”

เขาปิดตำราดังปัง แล้วเก็บมันกลับไปบนชั้นหนังสือด้วยท่าทางหงุดหงิด

เมื่อมองดูชั้นหนังสือทั้งหมดในบ้าน พบว่าที่นี่ไม่มีตำราใดที่เกี่ยวกับผู้สูญเสียพลังปราณเลย เขาทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้อย่างหมดกำลังใจ สายตามองออกไปยังหน้าต่างที่เห็นดวงจันทร์ลอยอยู่กลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

หลังจากเงียบงันไปครู่ใหญ่ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว “ที่หอเทียนหยางยังมีคนหนึ่งที่รู้เรื่องตำราดี…”

จางอี้หมิงลุกขึ้นด้วยความหวังใหม่ เขาหันไปหาคันฉ่องวิเศษที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนเรียกชื่อ ศิษย์พี่เฉินเจิ้ง บุรุษร่างท้วมผู้เป็นที่รู้จักในฐานะ “หนอนหนังสือแห่งหอเทียนหยาง”

ไม่นานนัก ภาพของศิษย์พี่เฉินเจิ้งก็ปรากฏขึ้นบนคันฉ่อง ใบหน้าของเขาดูงัวเงีย ผมยุ่งเหยิง ขณะที่เขาขยี้ตาและพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “เจ้ามีธุระอะไรถึงปลุกข้ากลางดึกเช่นนี้ เจ้าสุนัขน้อย!”

จางอี้หมิงยิ้มแห้งๆ ก่อนตอบอย่างรวดเร็ว “ข้ามีเรื่องสำคัญ! ศิษย์พี่ ข้ากำลังหาตำราที่เกี่ยวกับผู้สูญเสียพลังปราณ ท่านรู้หรือไม่ว่ามีเล่มใดบ้าง?”

เฉินเจิ้งนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าของคนที่นึกอะไรออก “อืม… จะว่าไปก็มีอยู่เล่มหนึ่ง จำได้ว่าข้าเคยเห็นในคลังหนังสือ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าข้าจะไปนำมาให้เจ้า”

จางอี้หมิงยิ้มกว้างด้วยความโล่งอก “ขอบคุณท่านมาก ศิษย์พี่!”

เฉินเจิ้งยกมือขึ้นห้ามพลางพูดเสียงหงุดหงิด “เอาเถอะ! แต่คราวหน้าอย่าปลุกข้ากลางดึกเช่นนี้อีก!” ก่อนที่ภาพในคันฉ่องจะตัดหายไป

จางอี้หมิงถอนหายใจเบาๆ แล้วเอนตัวพิงเตียงนอนหลับไป

ยามเช้าตรู่

ศิษย์พี่เฉินเจิ้งร่างท้วมมาหาจางอี้หมิงถึงเรือนพัก เขาถือหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งในมือ พลางเอ่ยด้วยเสียงงัวเงียเล็กน้อย 

“นี่ตำราที่เจ้าต้องการ ข้ารู้มาว่าผู้ที่สูญเสียพลังปราณจะมีปัญหาด้านสมดุลพลังภายใน การฝึกตามวิธีปกติไม่ได้ผล ต้องปรับสมดุลก่อน ถึงจะเริ่มฝึกใหม่ได้”

จางอี้หมิงยื่นมือรับตำรา พร้อมถามด้วยความสงสัย “แล้ววิธีปรับสมดุลต้องทำอย่างไรหรือ ศิษย์พี่?”

เฉินเจิ้งส่ายหน้าช้าๆ “ข้าไม่อยากพูดมากหรอก เจ้าอ่านเองเถอะ” ก่อนจะถอนหายใจและกล่าวเสริม “อย่าลืมว่าเช้านี้เจ้ายังมีหน้าที่ต้องไปสังเกตการณ์งานสอบเข้าของศิษย์ใหม่ที่ห้องทำงานเจ้าสำนัก เตรียมตัวให้ดีล่ะ”

จางอี้หมิงรับคำ “ขอบคุณศิษย์พี่ ข้าจะไปตามเวลาที่กำหนด”

เมื่อเฉินเจิ้งเดินจากไปแล้ว จางอี้หมิงมองตำราในมือ แล้วคิดว่าเวลายังพอมี เขาจึงนั่งลงที่โต๊ะ จุดตะเกียง อ่านตำราอย่างตั้งใจ

ตำราเล่มนั้นอธิบายวิธีปรับสมดุลพลังปราณไว้ 3 วิธีหลัก:

วิธีแรก การใช้สมุนไพรหายาก 18 ชนิด

ตำราให้รายชื่อสมุนไพรแต่ละชนิด พร้อมวิธีปรุงยา จางอี้หมิงอ่านแล้วส่ายหน้า “สมุนไพรพวกนี้หายากเกินไป หากข้าต้องเสียเวลาหาทั้งหมดคงต้องรอกันไปอีกหลายปี” เขาตัดสินใจข้ามวิธีนี้ไปทันที

วิธีสอง การฝึกฝนด้วยวิธีพื้นฐานแต่ต้องสลับด้าน

ตำราระบุว่าผู้ฝึกต้องเปลี่ยนการฝึกจากด้านซ้ายเป็นขวา และจากหน้าเป็นหลัง เพื่อให้สมดุลพลังที่เสียไปกลับคืนมา จางอี้หมิงขมวดคิ้ว “ยุ่งยากชะมัด แต่ก็ดูมีความเป็นไปได้มากกว่าแบบแรก” เขาเก็บวิธีนี้ไว้เป็นหนึ่งในตัวเลือก

วิธีที่สาม การร่วมรักกับผู้บริสุทธิ์

ตำราเขียนอธิบายว่า การรวมพลังหยินหยางของชายและหญิงบริสุทธิ์จะช่วยปรับสมดุลพลังปราณได้เร็วที่สุด แต่เป็นวิธีที่มักขัดต่อจิตใจผู้ฝึกตน จางอี้หมิงอ่านแล้วถึงกับหัวเราะเบาๆ “ง่ายที่สุดสำหรับข้า แต่ปัญหาคือ ใครจะยอมให้ข้าทำเช่นนั้น…ยอดคณิกาสาวจากสำนักสังคีตก็คงไม่ถูกนับ” เขาพึมพำอย่างท้อแท้

เมื่ออ่านจบ เขาปิดตำราแล้วถอนหายใจ “ข้าคงต้องลองวิธีที่สองก่อน ส่วนวิธีที่สาม… ไว้คิดอีกทีถ้าไม่มีทางเลือก”

เขาเก็บตำราเข้าชั้นหนังสือ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทางการ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานเจ้าสำนัก ที่ตั้งอยู่บนชั้นเก้าของหอเทียนหยาง 

ณ ลานหน้าประตูสำนักเทียนหยาง

ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้ามาเพื่อเข้าร่วมการสอบคัดเลือก ทุกคนต่างมีความหวังที่จะเป็นศิษย์ของสำนักชื่อดังแห่งนี้ 

หลินหนิง สาวน้อยหน้าตางดงาม ผู้มีดวงตากลมโตเป็นประกาย มาพร้อมกับชุดเรียบง่ายที่แม้จะดูธรรมดา แต่กลับยิ่งขับเน้นความงามของนาง

นางยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน พลางมองไปที่ หอคอยสูงตระหง่าน บนยอดภูเขาด้วยความตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความใฝ่ฝันและตื่นเต้น นางมองไปรอบๆ เห็นผู้คนต่างกันออกไป บางคนจับกลุ่มพูดคุยถึงบททดสอบที่กำลังจะมาถึง บ้างก็ปลีกตัวทำสมาธิเพียงลำพัง

หลินหนิงผู้มีนิสัยชอบพบปะและทำความรู้จักกับผู้คน มองหาคนที่จะเข้าไปทักทาย จนสายตาของนางสะดุดเข้ากับบุคคลผู้หนึ่ง รูปร่างสูงโปร่ง แต่งกายเหมือนบุรุษ แต่ใบหน้าและรูปร่างกลับงดงามราวสตรี

คนผู้นั้นเดินวนเวียนไปมา ดูเหมือนกำลังสังเกตบางสิ่ง หลินหนิงตัดสินใจเดินเข้าไปหา พร้อมกับรอยยิ้มสดใส 

“ข้าชื่อหลินหนิง วันนี้ข้ามาสอบ ท่านล่ะเป็นใครหรือ?”

บุคคลนั้นหันมามองหลินหนิงด้วยแววตาที่แฝงความเฉลียวฉลาด ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ข้าชื่อหวงจื่อรั่ว”

หลินหนิงเอียงคอนิดๆ พร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร “ท่านมาสอบเหมือนกันหรือ?”

“ใช่” หวงจื่อรั่วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย 

ยังไม่ทันได้ถามอะไรเพิ่มเติม เสียงระฆังจากสำนักดังขึ้นเป็นสัญญาณว่า การสอบคัดเลือกกำลังจะเริ่มต้น