ตอนที่ 62 สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

ตอนที่ 62 สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากคืนที่อลิสาและคีรินทร์วางแผนกันอย่างเข้มข้น พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะพบกับมิ้นท์และปกรณ์ที่ร้านกาแฟประจำใกล้บริษัท เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่สำคัญบางอย่าง

บรรยากาศในร้านกาแฟดูผ่อนคลายด้วยกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟและเสียงพูดคุยจอแจ แต่ความตึงเครียดบางอย่างยังคงฉายชัดบนใบหน้าของอลิสาและคีรินทร์

“มีอะไรหรือเปล่าเนี่ยลิซ ทำไมดูเครียดกันจัง” มิ้นท์เอ่ยทักเพื่อนรักทันทีที่เห็นสีหน้าจริงจังของอลิสาและคีรินทร์ เธอสังเกตเห็นว่าคีรินทร์กุมมืออลิสาไว้แน่นใต้โต๊ะ เหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่าเรื่องที่กำลังจะพูดถึงนั้นไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

ปกรณ์มองคีรินทร์เพื่อนสนิทของเขา แล้วพยักหน้าเห็นด้วย

“เออ คีรินทร์ปกติแกไม่ค่อยทำหน้าแบบนี้นะ มีเรื่องด่วนอะไรวะ”

คีรินทร์ถอนหายใจช้าๆ แล้วมองหน้าอลิสาเพื่อขอความมั่นใจ อลิสาบีบมือเขาเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเธอพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับความจริงนี้ร่วมกับเพื่อนๆ

“มิ้นท์ พี่กรณ์เรามีเรื่องสำคัญจะเล่าให้ฟัง” อลิสาเริ่มพูดเสียงค่อยๆ

 “เรื่องมันอาจจะฟังดูเหลือเชื่อ แต่เราอยากให้พวกนายเชื่อเรานะ”

คีรินทร์รับช่วงต่อ “เราเจอหลักฐานบางอย่างที่ทำให้รู้ว่าแพรไหมกับภูริชพวกเขากำลังร่วมมือกันเพื่อวางแผนร้ายทำลายโปรเจกต์ของเรา และสร้างความเสียหายให้กับบริษัท”

สิ้นคำของคีรินทร์ มิ้นท์กับปกรณ์ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของมิ้นท์ซีดเผือดลงทันที

“อะไรนะ! นี่เรื่องจริงเหรอลิซ!” เธอถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

ปกรณ์เองก็ขมวดคิ้วแน่น “เฮ้ยคีรินทร์ แกพูดจริงเหรอวะ! ภูริชเขาดูเป็นคนดีมาตลอดเลยนี่ แล้วแพรไหมก็เป็นเพื่อนสนิทลิซไม่ใช่เหรอ”

อลิสาพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“เราก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันมิ้นท์ พี่กรณ์ แต่มันคือเรื่องจริง เรามีหลักฐานยืนยันได้” เธอพยายามกลั้นความรู้สึกผิดหวังที่ยังคงประทับอยู่ในใจ

“พวกเขาตั้งใจจะทำให้โปรเจกต์ล่ม ทำให้เราเสียชื่อเสียง และแย่งชิงทุกอย่างไปจากเรา”

คีรินทร์หยิบรูปถ่ายบางส่วนที่คุณชูชาติส่งมาให้วางลงบนโต๊ะ พร้อมกับเอกสารบางอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นการโอนเงินที่น่าสงสัย มิ้นท์และปกรณ์มองดูหลักฐานเหล่านั้นด้วยความตกตะลึง ก่อนที่ความตกใจจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ

“โอ้โหนี่มันเกินไปแล้วนะ!” มิ้นท์กำมือแน่นด้วยความคับแค้นแทนเพื่อน “ทำไมพวกเขามันเลวได้ถึงขนาดนี้!”

“เชี่ยภูริชนี่มันร้ายกว่าที่คิดอีกนะ” ปกรณ์ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง “แล้วพวกแกสองคนจะทำยังไงต่อไปวะ”

“เราจะเปิดโปงพวกเขาครับ” คีรินทร์ตอบเสียงหนักแน่น เขากระชับมืออลิสาที่กุมกันอยู่แน่นยิ่งขึ้น “แต่เราต้องการความช่วยเหลือจากพวกนาย”

อลิสามองเพื่อนทั้งสองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “เรายังคงต้องการรวบรวมหลักฐานเพิ่มเติมให้แน่นหนาที่สุด เพื่อที่พวกเขาจะดิ้นไม่หลุด เราเลยอยากจะขอให้พวกนายช่วยจับตาดูพฤติกรรมของแพรไหมกับภูริชอย่างลับๆ”

“ใช่พี่กรณ์ ช่วยสังเกตการณ์ว่าแพรไหมไปที่ไหนบ้าง เจอกับใครบ้าง” คีรินทร์อธิบายเพิ่มเติม

“หรือภูริชติดต่อกับใครนอกเหนือจากเรื่องงานหรือไม่ ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้อาจจะเป็นประโยชน์มากๆ สำหรับเรา”

มิ้นท์พยักหน้ารับทันที “ได้เลยลิซ ไม่ต้องห่วงนะ เราจะช่วยอย่างเต็มที่” เธอพูดพลางจับมืออลิสาอีกข้างอย่างให้กำลังใจ “ถึงกับกล้าทำร้ายเพื่อนรักขนาดนี้ ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันแล้ว!”

ปกรณ์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ได้เลยคีรินทร์ ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะช่วยเต็มที่ เพื่อลิซและเพื่อความยุติธรรม” แม้เขาจะตกใจกับเรื่องราวที่ได้ยิน แต่ความจริงใจและความห่วงใยที่เขามีต่อเพื่อนและอลิสาก็ทำให้เขาไม่ลังเลที่จะยื่นมือเข้าช่วย

คีรินทร์และอลิสามองหน้าเพื่อนทั้งสองด้วยความซาบซึ้งใจ พวกเขารู้ว่าสามารถพึ่งพาเพื่อนแท้ได้อย่างแน่นอน คีรินทร์ยกมืออีกข้างขึ้นโอบไหล่ของอลิสาอย่างอบอุ่น เขาหันไปยิ้มให้มิ้นท์และปกรณ์ด้วยความขอบคุณ อลิสาเองก็ยิ้มตอบอย่างโล่งใจเช่นกัน

 ภาพที่คีรินทร์โอบไหล่อลิสาอย่างเป็นธรรมชาติ แสดงให้เห็นถึงความรักและความสามัคคีของพวกเขาที่ชัดเจนในสายตาของเพื่อนๆ มันทำให้มิ้นท์และปกรณ์รู้สึกมั่นใจว่า แม้จะเจอเรื่องร้ายแค่ไหน อลิสาก็ยังมีคีรินทร์อยู่เคียงข้างเสมอ ความรักของพวกเขากำลังจะแข็งแกร่งกว่าแผนร้ายใดๆ ที่จะมาทำลายได้

“ขอบคุณพวกนายมากๆ นะ” อลิสาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ

มิ้นท์ยิ้มตอบ “เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว”

หลังจากพูดคุยและวางแผนการรวบรวมข้อมูลอย่างคร่าวๆ พวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง โดยที่มิ้นท์และปกรณ์ยังคงไม่รู้รายละเอียดทั้งหมดของแผนการใหญ่ เพราะคีรินทร์และอลิสายังคงต้องการปกปิดเรื่องการเดิมพันไว้ เพื่อให้เรื่องราวส่วนนี้ยังคงเป็นความลับที่จะเปิดเผยในบทสรุปของความรักของพวกเขา

หลายวันต่อมามิ้นท์และปกรณ์เริ่มปฏิบัติหน้าที่ของพวกเขาอย่างเงียบๆ โดยพยายามสังเกตการณ์พฤติกรรมของแพรไหมและภูริชอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด พวกเขาไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวโดยตรง แต่จะคอยจับตาดูและจดบันทึกทุกความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ

วันหนึ่งมิ้นท์เห็นแพรไหมแอบนัดพบบุคคลปริศนาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งนอกบริษัท เธอจึงแอบถ่ายรูปไว้หลายช็อต และจดรายละเอียดวันเวลาและลักษณะของบุคคลนั้นไว้ ก่อนจะรีบส่งข้อมูลให้อลิสาทันที

ในขณะเดียวกันปกรณ์ก็สังเกตเห็นว่าภูริชมักจะใช้โทรศัพท์คุยกับบุคคลภายนอกบ่อยครั้งในมุมที่ลับตาคน และมีท่าทีลับๆ ล่อๆ เป็นพิเศษ และรายงานเรื่องนี้ให้คีรินทร์ทราบเช่นกัน

การที่ต้องร่วมมือกันในการสืบข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ นี้ ทำให้มิ้นท์และปกรณ์ได้มีโอกาสใกล้ชิดกันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว บางครั้งพวกเขาก็ต้องแอบตามแพรไหมหรือภูริชไปด้วยกัน เช่น วันหนึ่งมิ้นท์เห็นแพรไหมเดินเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่งที่ดูไม่คุ้นเคย เธอจึงรีบโทรหาปกรณ์

“พี่ปกรณ์! แพรไหมกำลังเดินเข้าไปในตึกสีเทาๆ ตรงหัวมุมถนนสุขุมวิท 30 อ่ะ ดูท่าทางลับๆ ล่อๆ มากเลย” มิ้นท์กระซิบเสียงตื่นเต้นผ่านโทรศัพท์

“เดี๋ยวผมรีบไปครับมิ้นท์” ปกรณ์ตอบทันที เขาจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จอย่างรวดเร็ว แล้วรีบขับรถไปสมทบกับมิ้นท์ทันที

เมื่อปกรณ์มาถึง เขาเห็นมิ้นท์กำลังแอบอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ใกล้กับอาคารนั้น “เจออะไรบ้างไหมมิ้นท์” เขาถามพลางก้มตัวลงหลบอยู่ข้างๆ เธอ

“ยังเลยพี่ปกรณ์ เขาเข้าไปได้สักพักแล้ว ไม่รู้ไปทำอะไรข้างใน” มิ้นท์ตอบอย่างระแวง

พวกเขาทั้งคู่รออยู่พักใหญ่ ระหว่างรอ ปกรณ์ก็หันไปเห็นว่ามิ้นท์มีเหงื่อซึมที่หน้าผากเล็กน้อย เพราะอากาศค่อนข้างร้อน เขาจึงยื่นกระดาษทิชชูให้เธออย่างเป็นธรรมชาติ “เช็ดเหงื่อหน่อยครับมิ้นท์”

“ขอบคุณนะพี่ปกรณ์” มิ้นท์รับทิชชูมาเช็ดหน้า เธอรู้สึกเขินเล็กน้อยที่ปกรณ์สังเกตเห็นความไม่สบายตัวของเธอ

อยู่ๆ ก็มีเสียงหมาเห่าดังขึ้นจากตึกข้างๆ ด้วยความตกใจ มิ้นท์ก็สะดุ้งตัวโยนแล้วเผลอชนปกรณ์จนเกือบจะเสียหลัก ปกรณ์รีบใช้แขนโอบเอวเธอไว้แน่นเพื่อพยุงตัวไม่ให้ล้ม ทำให้ร่างกายของพวกเขาทั้งคู่แนบชิดกันอย่างไม่ตั้งใจ หัวใจของมิ้นท์เต้นแรงด้วยความตกใจและประหลาดใจกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น เธอมองหน้าปกรณ์ที่อยู่ใกล้เพียงคืบ ดวงตาของเขาก็สบเข้ากับดวงตาของเธอเช่นกัน แววตาที่สื่อถึงความห่วงใย และความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างพวกเขาชั่วขณะ ก่อนที่ปกรณ์จะค่อยๆ ผละมือออกอย่างช้าๆ แต่ยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ

“ระวังหน่อยนะมิ้นท์” ปกรณ์พูดเสียงทุ้ม ทำให้มิ้นท์หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย

เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ ทำให้พวกเขาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นจากการร่วมมือกันในครั้งนี้ หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจสืบข้อมูล ปกรณ์ก็มักจะเสนอไปส่งมิ้นท์ที่บ้านเสมอ ทำให้พวกเขาได้มีเวลาพูดคุยกันมากขึ้นในรถ ไม่ใช่แค่เรื่องงาน แต่เป็นเรื่องราวส่วนตัว ความฝัน และทัศนคติในชีวิต ทำให้พวกเขาได้รู้จักตัวตนของกันและกันในมุมที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

วันหนึ่งระหว่างทางกลับบ้าน ปกรณ์เหลือบมองมิ้นท์ที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงหน้าสวยที่เปื้อนรอยยิ้มเล็กๆ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด เขาค่อยๆ ยื่นมือไปเปิดเพลงคลอเบาๆ ในรถ เป็นเพลงโปรดของมิ้นท์ที่เขาเคยได้ยินเธอฮัมบ่อยๆ มิ้นท์หันมามองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แล้วยิ้มให้เขาอย่างสดใส “พี่ปกรณ์รู้ได้ยังไงว่าฉันชอบเพลงนี้คะ”

ปกรณ์ยิ้มตอบ “ก็แค่เคยได้ยินมิ้นท์ฮัมบ่อยๆ เลยจำได้น่ะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเขินๆ เล็กน้อย แล้วเขาก็จับพวงมาลัยรถแน่นขึ้น แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

ความร่วมมือในภารกิจลับนี้ ไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการเปิดโปงความจริง แต่ยังเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ใหม่ที่กำลังจะเบ่งบานระหว่างมิ้นท์และปกรณ์ พวกเขาต่างเริ่มรู้สึกถึงความพิเศษในตัวอีกฝ่าย และความรู้สึกดีๆ เหล่านี้ก็ค่อยๆ เติบโตขึ้นอย่างช้าๆ ภายใต้สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของมิตรภาพที่กำลังจะกลายเป็นความรัก