เพชฌฆาตฟันน้ำนม (Omegaverse)

บทนำ

ท่ามกลางแสงแดดสีแดงอมส้มของดวงอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำลงมา อาบย้อมผืนแผ่นดินจนกลายเป็นสีแดงเพลิง

จึงทำให้ในเวลานี้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ ต่างก็พากันสัญจรไปมาแบบไม่มีใครสนใจใคร เลยทำให้ความโกลาหลวุ่นวายบนท้องถนนมีอยู่ให้เห็นบ้างประปราย

และในความวุ่นวายนี้เอง จึงทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็น ชายหนุ่มคนหนึ่งอายุราวๆ สิบเก้าปีเห็นจะได้ เขากำลังยืนอยู่ในห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่บนชั้นยี่สิบห้าของโรงแรมชื่อดังในย่านใจกลางเมืองใหญ่

มือข้างหนึ่งถือกล้องส่องทางไกลเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ถือรูปถ่ายเอาไว้หนึ่งใบ กำลังจ้องมองไปยังตึกสูงตระหง่านที่อยู่อีกฝั่งฟากของถนน

จ้องมองได้ไม่นาน เขาก็พึมพำออกมาเบาๆ ว่า “ไหนดูหน่อยซิว่าเป้าหมายของเรายังอยู่ดีหรือเปล่า” พูดได้เพียงแค่นั้นนัยน์ตาสีเข้มที่ทอประกายพราวระยับก็กวาดมองไปมาอยู่พักใหญ่

ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่ตรงจุดจุดหนึ่งที่ดูไปแล้วน่าจะอยู่ประมาณที่ชั้นที่ยี่สิบสองของตึกสูงอีกฝั่งซึ่งอยู่ห่างไปจากจุดที่เขายืนอยู่ราวๆ แปดร้อยเมตรเห็นจะได้

โดยที่เป้าหมายในครั้งนี้ เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงด้านลบที่โด่งดัง เขาค้าอาวุธและยาเสพติดแบบไม่สนกฎหมายใดๆ

ผู้ว่าจ้างของเขานั้นเป็นนักการเมืองรุ่นใหญ่ที่ทำอาชีพไม่ต่างกัน คนเหล่านั้นโยนเงินก้อนโตมาให้ และบอกเพียงแค่ว่าต้องการที่จะลบคนคนนี้ออกไปจากวงจรชีวิตของผู้คน เพราะอีกฝ่ายไปขวางเส้นทางทำมาหากิน

โดยที่ตัวเขานั้นพอเห็นเงินก้อนใหญ่ คนที่หัวเดียวกระเทียมลีบไร้ญาติพี่น้องให้ห่วงหน้าพะวงหลัง เลยไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นจะมีผลเสียตามมา

เพราะอย่างไรเสียสำหรับเขาที่มีนามเรียกสั้นๆ ว่า ‘เจ้านาย’ โดยคนทั่วไปต่างเรียกขานว่าเป็น ‘เพชฌฆาตหน้าหล่อ’ ที่คอยปลิดชีวิตของผู้คน ก็คิดอยู่เสมอว่าคนเรานั้นเกิดมาแค่หนเดียวและตายแค่หนเดียวเท่านั้น

เขาที่เป็นเพียงคนหาเช้ากินค่ำ ยังไงยังไงก็ต้องตะเกียกตะกายหาเงินประทังชีวิตให้รอดไปวันๆ จึงไม่คิดที่จะพะวงอะไรมากมาย เขาเลยรับงานนี้ไว้อย่างยินดี

และนาทีที่เห็นเป้าหมายในครั้งนี้ ริมฝีปากบางก็ขยับยกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะเอากล้องส่องทางไกลกลับมาคล้องคอของตัวเองเอาไว้ ส่วนรูปถ่ายที่อยู่ในมือก็เก็บลงกระเป๋าเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นจึงยื่นมือไปหยิบปืนบาเรตต้าเอ็มแปดสองจุดห้าสองแคลอเมริกา ^[1]  ที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาตั้งตรงหน้า นัยน์ตาสีเข้มแนบลงบนกล้องตัวเล็กที่ติดอยู่ด้านบน แล้วเล็งปากกระบอกปืนไปยังศีรษะของคนคนนั้นอย่างใจเย็น

ชั่วอึดใจเดียวเจ้านายก็กระชากลำเลื่อน เพื่อสับกระสุนขึ้นรังเพลิงอย่างชำนาญ ก่อนเจ้าตัวจะพ่นลมหายใจออกมายาวๆ หนึ่งที แล้วเหนี่ยวไกออกไป

และทันทีที่กระสุนปืนกระสุนขนาดจุดห้าศูนย์มอมอฝังลงไปในศีรษะของเป้าหมาย เจ้านายไม่รอช้าเขาเก็บข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเอง ก่อนจะเอาปืนไรเฟิลคู่ใจยัดใส่กระเป๋ากีตาร์โปร่งเหมือนตอนที่หิ้วเข้ามา

หลังจากเก็บกวาดจุดที่ตัวเองอยู่จนแล้วเสร็จ เจ้านายก็ไม่รอช้าเขาสาวเท้าเดินออกมาจากห้องพักแบบทันทีทันใด พร้อมทั้งดึงหมวกแก๊ปที่สวมเอาไว้ลงมาเล็กน้อย เพื่อปิดบังอำพรางใบหน้าของตัวเองไม่ให้ผู้ใดนึกสงสัย

แม้ในวันนี้เขาจะสวมทั้งแว่นตาและหน้ากากอนามัยแล้วก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมที่จะให้ตัวเองพลาดพลั้งถูกตำรวจตามจับได้ง่ายๆ เช่นกัน

พอสาวเท้าลงมาถึงชั้นล่างของอาคารสูงตระหง่าน เสียงเอะอะโวยวายของคนผู้คนก็เริ่มดังมาให้ได้ยินอยู่ไม่ไกล ความโกลาหลวุ่นวายเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกที

เจ้านายจึงชะงักฝีเท้าลงเล็กน้อย แล้วเหลียวมองผลงานของตัวเองเสียวูบหนึ่ง ก่อนจะชักสายตาคืนกลับมา

เขาเดินไปตามถนนตรงหน้า ท่ามกลางจราจรที่ติดขัดราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อนหน้านั้น

ชายหนุ่มวัยสิบเก้าเดินได้เพียงเดี๋ยวเดียว ก็เลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กแคบที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมสักเท่าไร

ซึ่งบริเวณนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดหรือผู้คนย่างกรายไปมา ทั้งๆ ที่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตรก็เต็มไปด้วยผู้คน

หลังจากที่เดินเลี้ยวเข้ามาได้ไม่ทันไร สายตาก็เห็นว่ามีรถสปอร์ตคาร์คันหรู มาจอดรออยู่ก่อนหน้าราวกับเตี๊ยมกันมา เจ้านายที่เห็นว่ามีคนมารอรับแล้วตามที่นัดกันไว้ เขาก็สาวเท้าไปยังรถคันดังกล่าวทันที

ทว่ายังไม่ทันที่จะเดินไปถึงจุดหมายปลายทางดีๆ จู่ๆ มีเสียงอะไรบางอย่างแหวกอากาศเข้ามาใกล้ แม้จะได้ยินแต่ด้วยความเร็วจากของสิ่งนั้นมีมากเกินไป

จึงทำให้เจ้านายเพียงแค่เหลือบสายตาหันไปมอง สิ่งนั้นก็พุ่งเข้ามาหาตัวเสียก่อนที่จะทันได้หลบมัน

ลูกตะกั่วขนาดจุดห้าศูนย์มอมอเจาะเข้าไปที่ศีรษะเขาแบบกะทันหัน โดยที่ตัวเขานั้นยังไม่ทันที่จะได้เห็นหน้าของคนที่ยิงกระสุนลูกนี้มาเสียด้วยซ้ำไป

ร่างทั้งร่างก็ทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นเบื้องล่าง นัยน์ตาสีเข้มได้แต่เบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกมือสังหารเล่นงานได้ง่ายๆ

สุดท้ายเมื่อไม่อาจยื้อชีวิตตัวเองเอาไว้ได้ เขาก็ได้แต่ระลึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีตที่ได้ทำลงไป ไม่ว่าจะเป็นเสียงครางร้องขอชีวิตของคนที่เขาเคยสังหาร หรือแม้แต่เสียงร้องไห้ของคนรอบตัวก็ดังขึ้นมาให้ได้ยิน

เจ้านายจึงอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมาเบาๆ ว่า “มาได้เท่านี้จริงๆ สินะ” ก่อนลมหายใจสุดท้ายของเขาก็สิ้นสุดลง

................................

แจ้งให้ทราบ ก่อนอ่านนะคะ ในเรื่องตัวละครอยู่เมืองซีและเอ ซึ่งไม่ใช่เมืองหลวงของประเทศสมมตินี้ ดังนั้นวัฒนธรรมของเมืองนี้การพูดจึงไม่ใช่ภาษาในเมืองหลวงนะคะ (ตอนแรกกะใช้ภาษาเหนือ แต่ดูจะลำบากไปเลยไม่ใช้) เราจะใช้แค่บางส่วนนะคะ การใช้คำพูดพูดกับเด็กน้า 

เวลาผู้ใหญ่เรียกเด็กเล็กๆ แถวบ้านเราจะใช้คำว่า พี่ตามด้วยชื่อในเด็กผู้หญิง ไม่ว่าพี่หรือน้องก็ใช้คำว่าพี่หมด) แต่ถ้าเรียกแทนโดยไม่ใช้ชื่อจะใช้คำว่าหนู หล้า ส่วนผู้ชาย ถ้าเป็นคนพี่ผู้ใหญ่จะแทนว่าอ้ายตามด้วยชื่อ ส่วนคนน้องก็จะเรียกว่าน้องตามด้วยชื่อ แต่ถ้าไม่เรียกชื่อจะใช้คำว่าผม เราเห็นว่ามันน่ารักดีค่ะเลยเอามาใช้

ขอย้ำก่อนอ่านนะคะ