All Chapters of เพชฌฆาตฟันน้ำนม (Omegaverse): Chapter 1 - Chapter 10

บทนำท่ามกลางแสงแดดสีแดงอมส้มของดวงอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำลงมา อาบย้อมผืนแผ่นดินจนกลายเป็นสีแดงเพลิงจึงทำให้ในเวลานี้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองใหญ่ ต่างก็พากันสัญจรไปมาแบบไม่มีใครสนใจใคร เลยทำให้ความโกลาหลวุ่นวายบนท้องถนนมีอยู่ให้เห็นบ้างประปรายและในความวุ่นวายนี้เอง จึงทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็น ชายหนุ่มคนหนึ่งอายุราวๆ สิบเก้าปีเห็นจะได้ เขากำลังยืนอยู่ในห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่บนชั้นยี่สิบห้าของโรงแรมชื่อดังในย่านใจกลางเมืองใหญ่มือข้างหนึ่งถือกล้องส่องทางไกลเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ถือรูปถ่ายเอาไว้หนึ่งใบ กำลังจ้องมองไปยังตึกสูงตระหง่านที่อยู่อีกฝั่งฟากของถนนจ้องมองได้ไม่นาน เขาก็พึมพำออกมาเบาๆ ว่า “ไหนดูหน่อยซิว่าเป้าหมายของเรายังอยู่ดีหรือเปล่า” พูดได้เพียงแค่นั้นนัยน์ตาสีเข้มที่ทอประกายพราวระยับก็กวาดมองไปมาอยู่พักใหญ่ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่ตรงจุดจุดหนึ่งที่ดูไปแล้วน่าจะอยู่ประมาณที่ชั้นที่ยี่สิบสองของตึกสูงอีกฝั่งซึ่งอยู่ห่างไปจากจุดที่เขายืนอยู่ราวๆ แปดร้อยเมตรเห็นจะได้โดยที่เป้าหมายในครั้งนี้ เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงด้านลบที่โด่งดัง เขาค้าอาวุธและยาเสพติดแบบไม่สนกฎหมายใดๆผู้ว่าจ้า

บทที่2เจ้านายกับเรื่องราวของหม่าม๊าที่ถูกปิดเอาไว้สองปีผ่านไป...ท่ามกลางแสงแดดอ่อนในยามเช้าของวันใหม่ เจ้านายที่ถูกส่งให้มาเกิดในโลกของนิยายในสภาพของเด็กแรกเกิดยังไม่พอ แถมยังถูกส่งเข้ามาอยู่ในโลกของโอเมก้าเวิลด์โลกที่ผู้ชายสามารถท้องได้ พร้อมกับภารกิจสำคัญระดับชาติ ยังคงนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงนุ่มๆ ไม่ขยับไปทางใดเขาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ หนึ่งที แล้วพึมพำอยู่ในใจว่า ‘เอาล่ะเพื่อการมีชีวิตรอดของตัวเองถึงจะยาก แกก็ต้องปกป้องตัวละครตัวนี้ให้ได้ ถึงตอนนี้เราจะมีสภาพเป็นแค่เด็กสองขวบก็เถอะ...ลุย’ ว่าเพียงแค่นั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมาทันใด ก่อนจะพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบากทว่าในขณะที่เขาลุกขึ้นมาอยู่นั้นกลับยากเย็นเสียนี่กระไร แล้วอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำออกมาอย่างไม่พอใจ “เป็นอย่างนี้ทำอะไยก็ไม่จะ...ดวกจิงๆ (เป็นอย่างนี้ทำอะไรไม่สะดวกจริงๆ)”ส่งผลให้คนที่ได้ยินเสียงดังกล่าวอย่างเจ้านายอดไม่ได้ที่จะคิ้วกระตุกอยู่สองที ให้กับร่างกายเล็กๆ นี้ที่ขยับไม่ได้อย่างใจ แล้วอดไม่ได้ที่จะยกฝ่ามือของตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้งอย่างชอกช้ำระกำใจสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือฝ่ามือป้อมๆ อ้วนๆ ของมือเด็กน้อยวัยสองข

บทที่4เจ้านายกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญหลังจากที่คู่กรณีออกไปจากจุดนี้ไปแล้ว แม้กีตาร์จะจำไม่ได้ว่าคนคนนี้เป็นใครก็ตาม แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ร้องดังขึ้นมาอยู่ในหัวว่า เจ้าขุนคนรักของเขานั้นจะต้องรู้จักกับโอเมก้าคนนั้นอย่างไม่ต้องสงสัยกีตาร์ที่อยากรู้เรื่องราวต่างๆ ให้มากกว่านี้ จึงเหลียวหน้าหันกลับมามองใบหน้าของคู่สนทนาอีกที พร้อมกับถามออกไปว่า “พี่ขุนรู้จักกับโอเมก้าคนนั้นด้วยเหรอครับ” ก่อนจะหันไปมองโอเมก้าแม่ลูกหนึ่งที่กำลังรีบออกไปจากที่นี่ ราวกำลังถูกไล่ล่าก็ไม่ปานหลังจากที่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย เจ้าขุนก็หลุบสายตามองคนรักของตัวเองอีกครั้ง แล้วกล่าวออกมาด้วยถ้อยคำสั้นๆ ว่า “ไม่รู้จัก”จึงทำให้กีตาร์เผยรอยยิ้มบางออกมาอย่างดีใจ แต่เพียงเดี๋ยวเดียวเขาก็ต้องกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าคนรักของตัวเองเอาแต่เหลียวหน้าหันไปมองชายคนนั้นอย่างไม่วางสายตา พร้อมกับสบถอยู่ในใจว่า ‘ไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอจริงๆ น่ะเหรอ’แต่ถึงจะไม่พอใจอย่างไร กีตาร์ก็ไม่ได้คิดที่จะพูดออกไปอยู่ดี เพราะอย่างไรเสียต่อให้เค้นเอาความจริงจากปากของเจ้าขุนในเวลานี้ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไร ชายหนุ่มจึงเก็บความ

บทที่6เจ้านายกับเพื่อนสนิทของหม่าม๊าหลังจากที่จัดการเตรียมของทุกอย่างแล้วเสร็จ และกำลังจะลงมือทำข้าวผัดอยู่นั้น จู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้านายกำลังเขย่งปลายเท้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อจะคว้าเอาอะไรบางอยู่ที่อยู่ไกลๆไอดินที่ได้เห็นท่าทางของอีกฝ่าย จึงอดไม่ได้ที่จะเลิกเรียวคิ้วเข้มขึ้นหนึ่งข้างอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่าย แล้วถามออกไปว่า “เจ้านายจะเอาอะไรครับ เดี๋ยวหม่าม๊าหยิบให้”ได้ยินเช่นนั้นเจ้านายจึงเหลียวหน้าหันไปมองคนพูดทันที ก่อนเจ้าตัวจะชักสายตาคืนกลับไป แล้วชี้ไปที่ขวดน้ำยาล้างจานที่อยู่ไม่ไกล พร้อมกับพูดออกมาว่า “ดินดินเอาจวดนั้นให้นายนายหน่อยฮับ (ดินดินเอาขวดนั้นให้นายนายหน่อยฮับ)”จึงทำให้ไอดินอดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “เจ้านายจะเอาขวดน้ำยาล้างจานมาทำไมครับ”เจ้านายจึงชูแครอทที่ถูกหั่นไว้อันหนึ่งขึ้นมา แล้วตอบกลับไปว่า “ปักอันนี้มันเปื้อนนายนายย้างไม่ออก นายนายเยยจะเอาอันอันนั้นมาใต่ย้างปัก ปักจะไอ้อาดฮับ (ผักอันนี้มันเปื้อนล้างไม่ออก นายนายเลยจะเอาอันนี้มาใส่ล้างผัก ผักจะได้สะอาดครับ)”ส่งผลให้ไอ้ดินที่เห็นเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะคิ้วกระตุกอย่าหลายที แล้วหั

บทที่8เจ้านายกับผัดคะน้าแสนอร่อยหลังจากที่ได้ยินเสียงตกใจของผู้เป็นมารดา เจ้านายถูกไอดินอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนเขาก็รีบส่ายศีรษะไปมา แล้วพูดออกไปว่า “นายนายไม่เต็บ นายนายไม่เป็นอะไย (นายนายไม่เจ็บ นายนายไม่เป็นอะไร)”แต่ถึงกระนั้นไอดินก็ยังไม่วางใจ แล้วพยายามดูร่องรอยบาดแผลบนร่างกายของอีกฝ่าย ว่ามีส่วนใดช้ำหรือถูกกระแทกบ้างหรือไม่ พร้อมกับถามออกไปว่า “เจ้านายครับ เจ็บที่หัวไหมลูก หัวผมกระแทกกับพวกนี้ไหม”เจ้านายจึงส่ายศีรษะ แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่แทกฮับ” ก่อนตัวเองจะยกฝ่ามือขึ้นมาจับหัวของตัวเองเอาไว้ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอีกที “หัวนายนายไม่แทกไยฮับ ไม่เต็บเยย (หัวนายนายไม่กระแทกครับ ไม่เจ็บเลย)”ก่อนจะมีเสียงของมารดาของตัวเองดังขึ้นให้ได้ยินอีกครั้งว่า “แล้วตามตัวผมล่ะ มีอะไรกระแทกไหม ให้หม่าม๊าดูหน่อย” พร้อมกับพยายามแกะกระดุมชุดหมีของเด็กน้อยตรงหน้า เพื่อสำรวจดูร่างกายภายใต้ร่มผ้าแบบทันทีทันใดพอเปิดออกมาได้ก็เห็นมีแต่พุงน้อยๆ ที่ตอนนี้กำลังกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อยเพราะแรงหายใจ ก่อนนายจะยกฝ่ามือตีลงไปบนพุงขาวๆ ของตัวเองสองที แล้วพูดออกไปว่า “นายนายไม่เต็บ ตัวไม่ได้แทก แทกกับคุงโต๊ะฮั