Semua Bab เมียดื้อของเฮียโซล: Bab 1 - Bab 10

@มหาวิทยาลัย > เปิดเทอมวันแรก"....กรี๊ดดดดด....อร้ายยยย ..."หล่อ...หล่อมากๆ..พ่อเทพบุตรของฉัน"ต้องทำบุญอีกกี่ชาติ...ถึงจะได้พี่เขามาเป็นแฟน"นั่นดิ...คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งเก่ง บ้านก็โคตรรวย...เฟอร์เฟคสุดๆ...กรี๊ดดดด....!!!...."ผู้หญิงพวกนั้นเขากรี๊ดอะไรกันอ่ะ : คะนิ้งหันมาถามแพตตี้ด้วยความงุนงง ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในโรงอาหารจนสั่งอาหารรับประทานได้ยินแต่เสียงกรี๊ดกร๊าดไม่หยุด...ไม่รู้นักศึกษาหญิงกรี๊ดอะไรกันหนักหนาอย่างกับว่ามีดารานายแบบชื่อดังมาออกอีเว้นแถวนี้ซะอีก"จะอะไร...ดิ้นเป็นปลากะดี้ได้น้ำขนาดนั้น ก็คงจะไม่พ้นเรื่องผู้ชาย... : แพตตี้"มึงก็ไปว่าเขา...เขาอาจจะกรี้ดอย่างอื่นก็ได้ป่ะ...ปากร้ายนะมึง..."มึงไม่แหกตาดู...พวกพี่โซลมาโน่น...ไม่งั้นพวกนั้นมันจะกรี๊ดเป็นเจ้าเข้าทรงแบบนี้เหรอ..🙄 : แพตตี้"ใครอ่ะ...พี่โซล..หล่อขนาดนั้นเชียว...???"ไอ้หล่ออ่ะ..หล่อมาก..หล่อวัวตายควายล้มเลยแหละ..แต่นิสัยเนี้ยสิ..แม่ง..โคตรหยิ่ง.. : แพตตี้"หยิ่งเหยิ่งอะไร...ตบปากตัวเองสิบทีเลยนะอีชะนี : กัสจัง (เพื่อนสาวของคะนิ้ง)"🙄🙄 มาถึงก็แยกเขี้ยวใส่กูเลยนะอีกะเทย : แพตตี้"ว๊าย !!!! หยาบคาย....กระ

@1 สัปดาห์ต่อมา"ไหนมึงบอกจะจีบพี่โซลไง นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ กูไม่เห็นมึงจะทำอะไรเลย หรือมึงยอมแพ้แล้ววะ : แพตตี้"ยอมแพ้บ้าบออะไร กูยังไม่เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ"แล้วมึงรออะไร....ไม่เริ่มสักที เสียเวลา สามเดือนนะโว้ย ไม่ใช่สามปี : แพตตี้"ดูมึงอยากให้เพื่อนมีผัวมากเลยนะแพตตี้ เชียร์ซะเหลือเกิ๊น : กัสจัง"กูก็แค่อยากรู้ ว่าคนนิ่งๆอย่างพี่โซล คะนิ้งมันจะกำราบได้ไหม ก็แค่นั้น : แพตตี้"คิดจะดึงเสือให้กลายมาเป็นเหยื่อ ต้องทำใจให้นิ่งหน่อยดิวะ ค่อยเป็นค่อยไป รีบร้อนเกินไปจะเสียงานใหญ่เอาได้ : คะนิ้งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่มีท่าทีร้อนอกร้อนใจอะไรเลยสักนิด"เห่อะ....นิ่งขนาดนี้...เขาคงคิดว่ามึงถอดใจไปแล้วมั้ง : แพตตี้"ขนาดพวกมึงยังจับจ้องรอวันที่กูจะจีบพี่เขา พี่เขาเองก็คงจะคิดไม่ต่างกันกับมึงหรอก..."อ่อ...นี่แปลว่ามึงตั้งใจให้เขารอมึงใช่ไหม ร้ายนะย่ะอีชะนีน้อย : กัสจัง"จะจีบเสือมันก็ต้องมีชั้นเชิงกันหน่อย ขืนเดินบู่มบ่ามเข้าไป โดนเสือขย้ำขึ้นมาจะทำยังไง..."เริดดดดมากจ้ะเพื่อน...นี่กูพึ่งรู้เทคนิคการอ่อยผู้ชายของมึงนะเนี้ย : กัสจังหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ"แล้วว่าแต่เมื่อไห

@ 2 วันต่อมา"คะนิ้งวันนี้ไม่ไปเฝ้าพี่โซลเหรอ... : แพตตี้"ไปทุกวันเดี๋ยวเขาก็เบื่อแย่ เว้นช่องว่างให้เขาได้คิดถึงบ้าง อะไรบ้าง"เขาจะคิดถึงมึงเหรอ...กูเห็นอีเดือนดับมันตามเฝ้าตามตอแยพี่เขาอยู่เหมือนกัน ป่านนี้ทำคะแนนนำมึงไปแล้วมั้ง : แพตตี้"เห่อะ ! อย่างพี่โซลเขาไม่ชอบคนแบบอีเดือนหรอก"มึงรู้ได้ไง....เมื่อวานกูยังเห็นพี่เขารับขนมจากมันอยู่เลย : แพตตี้"รับขนม ???"อืม... : แพตตี้"............คะนิ้งนิ่งไปครู่หนึ่ง ภายในใจรู้สึกเคืองคนเป็นพี่เล็กน้อย ขนมที่เธอทำแล้วตั้งใจเอาไปให้เขา เขากลับปฏิเสธไม่ยอมรับมัน แต่กับผู้หญิงอีกคนเขากลับเต็มใจที่จะรับเอาไว้"ทำหน้าแบบนั้น คืออะไร : แพตตี้"เปล่า...."ถ้ามึงไม่ไปหาพี่โซลงั้นเราไปหาอะไรกินกันดีไหม กูเห็นมีร้านกาแฟเปิดใหม่ที่หน้า มอ. เห็นเขาบอกบรรยากาศโคตรดี เราลองไปชิมกันไหม : แพตตี้"อืม...แล้วอีกัสล่ะ...ไม่ชวนมันไปด้วย"มันคงจะไปอยู่หรอก เมื่อวานมันพึ่งทะเลาะกันกับน้องเนส ป่านนี้คงกำลังงอนง้อกันอยู่ ไม่เห็นมาเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว : แพตตี้"มีแฟนเด็กก็งี้...เอาใจยาก.."ช่างมันเหอะ กูว่าเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่มีที่นั่งชิวล์.. : แพตตี้"อ

@ร้านกาแฟหน้ามอ.คะนิ้งกับเพื่อนๆเดินเข้ามาในร้านก่อนจะสั่งเครื่องดื่มแล้วหาที่นั่ง ไม่ทันจะได้คุยอะไรกันมากมาย บุคคลที่พึ่งทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นก็เดินเข้ามาพร้อมกันกับเพื่อนๆของเขา"กูว่าแล้ว..ทำไมมันถึงอยากมากินกาแฟร้านนี้ : ไฟเพลิง"หึ..!..ไอ้โซลมันเป็นผู้ร้ายปากแข็ง : รามสูร"พูดมาก..รีบสั่งแล้วก็ไปหาที่นั่ง ...."ที่นั่งเต็ม งั้นไปขอนั่งกับน้องคะนิ้งดีกว่า : ไฟเพลิงทำทีเป็นพูดลอยๆ ดูท่าทีของโอโซล แต่ดูเหมือนคนเป็นเพื่อนจะไม่ปฏิเสธ เขาเลยเดินตรงไปยังโต๊ะที่คะนิ้งนั่งอยู่.."น้องคะนิ้ง.. น้องแพตตี้..น้องกัส : ไฟเพลิงเอ่ยทักทายทุกคนก่อนจะยิ้ม ทำเอากัสจังถึงกับยิ้มเขินอายบิดตัวไปมาเพราะความหล่อละมุน ยิ้มละลายของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่กัสจังได้พูดคุยกับหนึ่งในสามหนุ่มฮอตประจำมหาลัย"น้อยๆหน่อยอีกัส....สวัสดีค่ะพี่เพลิงมาทานกาแฟเหรอคะ : คะนิ้งเอ่ยถามออกไป ก่อนจะเหลือบสายตาไปหาโอโซลแล้วยิ้มให้เขา.."ครับ..แต่มาช้า..ไม่มีที่นั่ง จะเป็นการรบกวนเกินไปไหม ถ้าพี่กับเพื่อนจะขอนั่งร่วมโต๊ะกับน้องๆ : ไฟเพลิง"ได้สิคะ...ยังมีที่ว่างอีกตั้งหลายที่...ถ้าพี่ๆไม่ถือก็นั่งได้เลยค่ะ ตามสบาย"ขอบคุณครับ.

@3 วันต่อมา....."มึงๆ คนนี้ไงที่เป็นข่าวกับพี่โซล!" เสียงแหลมๆ ดังขึ้นเบาๆ แต่ก็ชัดพอจะทำให้ใครต่อใครต้องหันมามอง"นี่เหรอ...ก็ไม่เห็นจะสวยตรงไหน" อีกเสียงหนึ่งเสริมขึ้นทันที พลางมองคะนิ้งตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาประเมิน"แบบนี้ยังเรียกว่าไม่สวยอีกเหรอ..." น้ำเสียงของอีกคนเจือความหมั่นไส้"หน้าตาก็งั้นๆ...ไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่เหมาะกับพี่โซลของกูหรอก" คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาและดูถูก"กูได้ข่าวว่ายัยเด็กนั่นวิ่งตามพี่โซลต่อยๆ หน้าไม่อายเลยจริงๆ"เสียงซุบซิบนินทาเริ่มหนาหูขึ้นทุกที ตั้งแต่วันที่โอโซลเดินไปส่งคะนิ้งที่คณะแพทยศาสตร์ นักศึกษาหลายคนก็เริ่มพูดถึงกันอย่างหนาหู เสียงลือเสียงเล่าอ้างแพร่กระจายราวกับไฟลามทุ่ง ทั้งในกลุ่มเพื่อน ทั้งในห้องเรียน และแม้แต่ตามโถงทางเดิน โดยเฉพาะคำพูดส่วนใหญ่ มักจะเป็นการพูดถึงคะนิ้งในแง่เสียมากกว่า เหมือนกับว่าการที่เด็กปีหนึ่งหน้าตาธรรมดาๆ คนหนึ่งจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับ “โอโซล” รุ่นพี่หน้านิ่งผู้เพียบพร้อม เป็นเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้สำหรับบางคน สายตาหลายคู่มองเธอด้วยแววตาเหยียดหยาม ปะปนกับความสงสัยและริษยา จนคะนิ้งเองก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกดดั