การให้อภัย

เรื่องของเรา...จะเอายังไง โดย แสงเทียน >>> ผมไม่สนว่าคุณจะเป็น หรือ ไม่เป็นอะไรกับมัน! แต่ ได้ ผม แล้ว ก็รับผิดชอบกันด้วย!! โปรยปก "คุณอย่ากระแทกแรง ฉันเจ็บ...." "คุณแค่อึดอัด...ไม่ได้เจ็บ" "มะ ไม่...ฉันเจ็บ คุณ..." "เรียกชื่อผมสิ...นนท์ คุณนนท์ เรียกสิมิน" "คุณนนท์ มินเจ็บ อึกกก!!"

“พี่ลันขา...พี่ลัน” มัญชุลิกาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยเสียงร้องครางของเธอหลุดออกมาด้วยความละอาย แต่นั่นกลับสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มเป็นอย่างมากที่เขาสามารถสร้างความสุขให้กับเธอได้ ปลายนิ้วเรียวสอดแทรกดึงทึ้งเส้นผมของเขาไปทั่วศีรษะ “นกยูง...นกยูงของพี่” เสียงครางแหบพร่าดังออกมาจากลำคอแข็งแรงของลวรรษเมื่ออารมณ์ร้อนทำให้เขากลั้นความสุขเอาไว้ไม่ไหว ลวรรษครางออกมาอีกครั้งอย่างพอใจเมื่อกายแกร่งแทรกเข้าหาหญิงสาวหมดทั้งตัว พายุอารมณ์โหมพัดกระหน่ำครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งเรียกร้อง ปรนเปรอ สลับกันแล้วแต่ว่าอีกฝ่ายจะพอใจ เสียงครวญครางแห่งความสุขดังไปทั่วห้องแต่ไม่มีใครสนใจทั้งสิ้น เพราะต่างฝ่ายต่างตั้งใจจะมอบความสุขให้กับอีกคนหนึ่งอย่างเต็มเปี่ยม ลวรรษครางออกมาเสียงดังลั่นเมื่อความสุขสมมาถึงปลายทาง จังหวะรักจึงเพิ่มเป็นจังหวะร็อกโหมพัดกระหน่ำเหมือนสายฝนจนเปียกปอนไปด้วยหยาดเหงื่อทั้งคู่ เสียงหอบหายใจดังออกมาถี่ๆ เมื่ออารมณ์รักได้ผ่านพ้นไปแล้ว ลวรรษเลื่อนไปจุมพิตหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อของมัญชุลิกาเบาๆ รอยยิ้มแห่งความสุขแย้มขึ้นบนใบหน้า “พรุ่งนี้พี่จะกลับมาเป็นพี่ลันคนเดิมของนกยูง พรุ่งนี้...”

ดรีมที่หลงเชื่อคำโฆษณาหลอกลวงจากเพจขายวัตถุมงคลเพจหนึ่ง รับเอาของอัปมงคลมาพกไว้ติดตัว

เป็นแค่ผัวชั่วคืนอย่ามาวุ่นวาย เสร็จแล้วก็จบๆ กันไป ของไม่อร่อย แป้งหอมไม่กินซ้ำ

ผู้ชายไม่เจ้าชู้เหมือนงูไม่มีพิษ แต่จงคิดสักนิดก่อนจะเล่นกับพวกแบดบอย เอื้อมพัฒน์เชฟหนุ่มชื่อดังกับฉายาพ่อเสือร้าย ผู้ไม่ชอบความสัมพันธ์แบบผูกมัดตามประสาเพลย์บอยเกิดถูกอกถูกใจเด็กฝึกงานอย่างศุรตาเข้า ความรักหาใช่โรยด้วยกลีบกุหลาบ เพราะเอื้อมพัฒน์เองก็มีเบื้องหลังที่ไม่น่าจดจำมากมาย รวมถึงปมความขัดแย้งที่พร้อมลุกลามบานปลายได้ทุกเมื่อเช่นกัน

“เป็นแบบนี้ทุกตัวเลยครับ ทุกครั้งที่ภาพจับผู้หญิงคนนี้ได้” “มึงจะบอกว่า ที่กล้องจับภาพผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ เป็นเพราะเธอ มากกว่ากล้องเสีย?” ดวงตาคมกริบมองจ้องลูกน้องในชุดสูทของตนพร้อมกับเลิ่กคิ้วพร้อมตั้งคำถาม “..เอ่อ คือ” “ระหว่างผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนกับกล้องเสียเพราะพวกมึงไม่ดูแล” “….” “….อันไหนเป็นไปได้มากกว่า?” พลางเลิ่กคิ้วถาม “….” “ไปจัดการให้เรียบร้อย” “ครับ!”ลูกน้องในชุดสูทก้มหัวคำนับก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงาน ของชายร่างสูงสง่า ไหล่กว้าง รอยสักตั้งแต่ต้นคอยาวลามยันแขน แม้จะเป็นเพียงแค่ข้างเดียวแต่ก็สร้างความน่าเกรงขามให้กับทุกคนที่พบเห็น ด้วยสมญานามที่ไม่มีใครไม่รู้จัก ชื่อของเขาโด่งดังไปทั่วทุกสารทิศ… เจ้าของร่างกายกำยาเดินไปหยิบขวดไวน์มาตั้งที่โต๊ะ พลางรินมันอย่างเชื่องช้า ก่อนจะกรอภาพวงจรดังกล่าว ถึงแม้ว่ามันจะถูกตัด… ไม่สิ ราวกับมีสัญญาณรบกวนมากกว่า เพราะทันทีที่กล้องกลับมาบันทึกภาพต่อ ผู้หญิงคนนั้นก็หายไปเสียเเล้ว

หยูเพ่ยอันบุตรอนุของจวนขุนนางขั้นสอง ได้รับราชโองการให้แต่งงานกับท่านอ๋องอี้เหวิน แต่เขานั้นคืออ๋องตกยากถูกริบทรัพย์และบรรดาศักดิ์ไปจนสิ้น เหลือเพียงแต่ตัวและถูกส่งมาให้อยู่ด้วยกันในจวนร้างเล็กๆ แถมเขานั้นยังพิการขาหักเพราะป้องกันการก่อกบฏจนตนเองบาดเจ็บ แต่สุดท้ายด้วยความหวาดกลัวว่าเขานั้นจะขึ้นไปเป็นใหญ่เสียเอง จึงได้กำจัดเขาโดยป้ายสีในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ และให้แต่งงานกับบุตรของอนุของขุนนางขั้นสองที่มิได้มีอำนาจใดจะช่วยเกื้อหนุนเขาได้ และอ๋องผู้นี้ยังมีลูกติดหนึ่งคนอีกด้วย หยูเพ่ยอันจึงจำต้องดูแลทั้งพ่อและลูกในเรือนร้างแห่งนี้……

ทำไม?เวลาที่เขาเห็นหน้าสวยนั่น เขาชอบหงุดหงิด ตลอดเวลา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั่งๆที่เขากับผู้หญิงคนนั้น ก็ไ่ม่เคยรู้จักกันมาก่อน นี่ถ้าเป็นผู้ชาย เขาจะท้าต่อยซะเลย อย่าเผลอล่ะกัน ระวังตัวให้ดีเถอะ

เขาเหนี่ยวรั้งกักขังเธอไว้ปรนเปรอสวาท เพราะหลงใหลในเรือนร่าง หรือเพราะซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร ถ้ามันต้องแลกกับการทำไปเพื่อรักษาไว้ซึ่งความเคารพ ศรัทธา และความถูกต้องที่เขามี สำหรับคนที่รักเขาอย่างฉัน...มันยอมแลกได้ทั้งนั้น