ความรัก

"ผมไม่อยากเป็นฆาตกรนะ" ชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปีดันถูกส่งตัวเข้ามาเป็นพระเอกในนิยายคลั่งรักซาดิสม์ซะได้ ไม่รู้แหละส่งเขามาอย่างไม่เต็มใจใครจะไปยอมทำตามเนื้อเรื่อง!!!

“ไคล์อยู่มั้ย?” “นายอยู่ด้านในครับ แต่ว่า….” “ขอบใจนะ” หรรษาเดินตัวปลิวเข้าไปด้านในคลับหรู ก่อนเปิดประตูห้องVVIPเข้าไป เจอปาร์ตี้ของชายหญิงหลายคู่ ก่อนขาเรียวจะเดินตรงคว้าแก้วเหล้าเต็มแก้วแล้วหยุดที่หน้าชายหนุ่มนัยตาเย็นชา ซ่า!!!! แก้วเหล้าทั้งแก้วราดลงบนศรีษะของหญิงสาวที่กำลังนั่งคลอเคลียร์ชายหนุ่มตรงหน้าจนหญิงสาวคนนั้นกรีดร้องออกมา “กรี๊ดดดดดด” “สาระแน!! ไสหัวออกไปห่างๆ!” หรรษาเอ่ย “หรรษา!! เธอทำอะไร” ไคล์เอ่ย “มือมันลั่น” หรรษาเอ่ย “มานี่!” ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนลากแขนหญิงสาวออกจากห้องทันทีด้วยใบหน้าแสนน่ากลัว “ไคล์ หรรษาเจ็บนะ ปล่อยได้แล้ว” “เธอจะก่อเรื่องอีกนายมั้ย!” ไคล์เอ่ย “ใครใช้ให้นังนั่นมากอดนายก่อนละ” “เดี๋ยว! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอเลิกรังควานผู้หญิงทุกคนรอบตัวฉันได้แล้ว!” ไคล์เอ่ย “งั้นก็เป็นอะไรกันซะซิ แค่นั้นก็จบ”หรรษาเอ่ย หรรษา แฝดน้องของกะตัญ จากเรื่อง กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย

แต่งงานกับเซิ่งหวยอานปีที่สอง เขาพาผู้หญิงข้างนอกกลับเข้ามาในบ้าน ตอนที่สบตากับฉัน เซิ่งหวยอานยิ้มอย่างไม่แยแส : “หนานอี้ บางที คุณเองก็น่าจะลองบ้างนะ” “คนที่ทั้งอ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวา ช่างแตกต่างออกไปเสียจริง” ฉันรู้ว่าเขาเพียงพูดหยั่งเชิงเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเขาชอบทรมานและแกล้งฉันเสมอ ทว่าเขาไม่รู้ว่าครั้งนี้ ฉันหวั่นไหวเข้าจริงๆแล้ว หลังจากนั้น เขาจ้องไปที่รอยขีดข่วนตรงช่วงท้องและเอวของ “เด็กสาว” ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ “เสิ่นหนานอี้ คุณกล้าที่จะจริงจังแบบนี้ได้อย่างไร?”

หลังจากแต่งงานมาห้าปี เสิ่นเจ๋อเฉิงต้องการปกป้องลูกชายกับชู้สาวของเขา ไม่เพียงแต่บีบให้ฉันทำแท้ง ยังร่วมมือกับคณะกรรมการเพื่อพยายามปลดฉันออกจากตำแหน่งรองประธานของบริษัท เขากอดเจียงชิงฉือ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "หลีซู ในเมื่อคุณเชื่อฟังไม่มากพอ" "ลีซู ถ้าคุณไม่เชื่อฟังมากพอ" "ก็ให้ชิงฉือมารับตำแหน่งแทนคุณละกัน" ฉันผลักมือของเขาออก จากนั้นก็ดึงเจียงชิงฉือเข้ามายืนข้างหน้า โดยไม่สนใจการดิ้นรนของเธอ ฉันจึงใช้มือกระชากผมของเธอให้เงยหน้าขึ้น "มาบอกเขาสิ ว่าเธอเป็นของใครกันแน่?"

[แนววางกลอุบาย+ชิงไหวชิงพริบภายในครอบครัว+นางเอกมีความเด็ดขาด+นิยายที่อ่านแล้วสะใจ] สวี่อินอินอยู่อย่างน่าสังเวชมาทั้งชีวิต ตอนเด็กนางถูกสลับตัว จากคุณหนูตระกูลโหว กลายเป็นลูกสาวพ่อค้าขายเนื้อหมู พอกลับเข้าจวน ก็ถูกใส่ร้ายป้ายสี ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง กลายเป็นหมากที่ถูกทอดทิ้ง ท้ายที่สุดเพื่อเอาชีวิตรอด นางจึงกลายเป็นมีดที่แหลมคมในมือขององค์ชายรัชทายาท เมื่อลืมตาขึ้น กลับพบว่าได้ย้อนเวลากลับมา อยู่ในคืนก่อนหน้าที่จะถูกรับตัวกลับเข้าจวนโหว เมื่อเป็นเช่นนี้... รอบตัวล้วนเต็มไปด้วยเหล่าปีศาจร้าย เช่นนั้นก็จงกำจัดให้สิ้นซาก! ทะเลแห่งความทุกข์ไร้ซึ่งขอบเขต มีเพียงตัวเราเท่านั้นที่ข้ามผ่านมันไปได้! ทว่าเผลอแป๊บเดียว เหตุใดจึงถูกองค์ชายรัชทายาทบางพระองค์จากชาติก่อน ตามรังควานอีกแล้ว? สวี่อินอินปฏิเสธอย่างสุภาพ “องค์ชาย หม่อมฉันกำลังยุ่งอยู่นะเพคะ!” แต่ชายหนุ่มกลับค่อย ๆ โอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน “เจ้ากำลังยุ่งอะไรอยู่หรือ ข้าจะช่วยจัดการที่เหลือให้เจ้าเอง...”

“ค... คุณผู้ชาย หักเงินเดือนส่วนของฉันไปเลยก็ได้จ้ะ ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณ” “ถ้าไม่อยากติดหนี้บุญคุณก็ตั้งใจทำงานบ้าน” “จ้ะ…” ชายร่างกำยำเดินกะจะกลับขึ้นเรือนไปผลัดผ้าเข้านอนพลางตวัดหางตาส่องตะเกียงมองไปยังห้องน้อยใต้ถุนเรือน คิดอยู่เพียงครู่แล้วจึงค่อยก้าวเหยียบขั้นบันไดสาวเท้าเข้าห้องนอนของตน แม้จะซ่อนหูหางไว้แล้วแต่จะเรียกกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งสิ้น ดังนั้นเมื่ออยู่ในห้องส่วนตัวบนร่างหนาของชายสักยันต์จึงปรากฏเป็นใบหูสีขาวและหางยาวลายพร้อยสีดำซึ่งกระดิกไปมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเทตัวลงเตียงดีดดิ้นไปมาอย่างไม่รักษามาด พร้อมกรีดร้องอยู่ในใจ ‘วันนี้น้องเปลวก็น่ารักอีกแล้ว!’ ตอนวิ่งมาดูลูกด้วยความเป็นห่วงก็น่ารัก ตอนมองเขาอย่างเกรงใจเป็นกังวลก็น่ารัก ไม่ว่าจะมองมุมไหนทำอะไรหรือแค่ยืนหายใจน้องเปลวก็น่ารักไปหมดเลย ถ้ารู้ว่าจะดีใจกับของเล่นจักสานแบบนี้เขาน่าจะเหมามาให้ทั้งร้าน!

“มานี่สิ มาให้ข้ากอดเจ้าหน่อย” เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า เยี่ยเป่ยเฉิงก็ระงับความบ้าคลั่งในนัยน์ตาเอาไว้ เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่า ท่านอ๋องเทพแห่งสงครามของต้าซ่งนั้นรักสันโดษ ไม่ฝักใฝ่อิสตรี แต่โปรดปรานหญิงรับใช้คนหนึ่ง ทะนุถนอมราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่า หลินซวงเอ๋อร์เกิดมาในตระกูลที่ยากจน พอเกิดมาก็มีชีวิตที่ต่ำต้อย นางรู้ว่าตนไม่ควรหลงระเริงในความรักที่นายท่านมีให้ แต่นายท่านผู้นี้ สนับสนุนนาง ยอมลดเกียรติศักดิ์ศรีเมื่ออยู่ต่อหน้านาง อีกทั้งยังรักใคร่นางแต่เพียงผู้เดียว หลินซวงเอ๋อร์ตกตกที่นั่งลำบาก เพราะทั้งหัวใจนัยน์ตามีเพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ต่อมา นายท่านได้พาสตรีผู้หนึ่งกลับมา สตรีผู้นั้นผิวงามสะอาด แถมยังมีศาสตร์ทางการแพทย์ที่เป็นเลิศ ชายที่นางรักสุดหัวใจกลับดุด่านาง ลงโทษนางเพราะสตรีผู้นั้น แถมยังต้องการจะส่งนางกลับบ้านเกิดเมืองนอนเพราะสตรีผู้นั้นอีกด้วย... หลังจากที่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น นางได้หายสาบสูญไป ทำให้นายท่านที่เดิมทีจะสมรสใหม่กลับคลุ้มคลั่งจนควบคุมตนเองไม่ได้ เมื่อพานพบกันอีกครา นางยืนอยู่บนแท่นสูง มีสถานะที่สูงศักดิ์ มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ในนัยน์ตาไม่มีความรักอีกต่อไป อตีตนายท่านผู้สูงศักดิ์เย็นชาผลักนางเข้ากับกำแพง ถามนางด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ: "หลินซวงเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าต้องทิ้งข้าด้วย? เหตุใดเจ้าถึงไม่รักข้าแล้ว?" หญิงรับใช้กระต่ายขาวน้อยผู้อ่อนโยนน่ารัก VS ท่านอ๋องหมาป่าดำจอมเผด็จการ~ 1V1รักแรกทั้งคู่

ตอนนี้มันคงสายเกินไปแล้วในเมื่อคนที่น้องชายเขาเฝ้ารอมาตลอดมาปรากฎอยู่ตรงหน้า เขา...คงต้องยอมแพ้ กระนั้นดูเหมือนฟ้าจะยังเข้าข้างเขา เพราะเพียงหลังจากวันที่เขาเริ่มทำใจยอมรับชะตากรรมผ่านมาเพียงสัปดาห์เศษ น้องชายซึ่งกลับมาจากการทำงานจากที่จะยิ้มมีความสุขหรือทำกิริยาทักทายสมาชิกในบ้าน เจ้าตัวกลับมีสีหน้าเศร้าหมอง เหม่อลอยผิดสังเกต จนเมื่อตกดึกเขาไปเคาะห้องถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาจึงได้เห็นแววตากลมใสคลอหน่วย “ฮึก...พี่ไกร...” “ไหนมีอะไรเล่าให้พี่ฟังซิ” “ฮึก...เขา...” “ไหนครับ ใครทำอะไรน้องด้วงของพี่” “คนที่ผมรอมาตลอด...คนที่ผมชอบ...เขา...มีเจ้าของแล้ว ฮึก” “ไม่เป็นไร ยังมีคนอื่นอีกเยอะ หรือเราไม่ต้องมีใคร...อยู่กับพี่ไปแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว” ไกรวิชญ์กระตุกยิ้มจดจ้องมองต่ำลงไปยังคนเด็กกว่าข้างกายอย่างคนเจ้าแผนการ ในเมื่อไม่มีแล้วซึ่งคนที่น้องชายรัก ต่อจากนี้เขาจะไม่มีอุปสรรคอีกต่อไป

เกี่ยวดิวะเกี่ยวเยอะเลยด้วย ก็ในเมื่อเวลาของฉันมันมีให้แค่เธอคนเดียวไงเอสเทล

ความรักระหว่างหนุ่มเทคโน กับ หนุ่มพานิชย์ เมื่อเรียนจบต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง เมื่อมาพบกันอีกครั้ง แต่ทั้งคู่มีคนรักอยู่แล้ว ความรักจึงไม่ลงตัว แต่หนุ่มเทคโนก็พยายามทำให้รักครั้งนี้ลงตัว