ความรักครั้งแรก

เมื่อกวินซีอีโอหนุ่ม ผู้มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างของเขาสมชายชาตรี มวลกล้ามเป็นมัดๆ เพื่อนรักของเอเดน ทั้งคู่วางมือจากธุรกิจสีเทา หลังจากนั้นพวกเขาต่างมีอาชีพที่สุจริต ชายหนุ่มหน้าตาดีมีดีกรีเป็นถึงเจ้าของโรงงานส่งออกรองเท้าแบร์นดังรายใหญ่ของประเทศ แต่แล้วเรื่องราววุ่นๆ กำลังจะทำให้เขาปวดหัว เมื่อใบบุญปรากฏตัวขึ้นเธออยู่ในสถานะของสาวโรงงาน หญิงสาวมีหน้าที่เพียงเพื่อคัดเลือกรองเท้า ควบคุมคุณภาพของสินค้าให้เป็นไปตามคุณสมบัติที่กำหนดเอาไว้ เพื่อสร้างความพึงพอใจให้กับลูกค้าสูงสุด หรือคิวซีนั่นเอง (Quality Control) ใบบุญไม่ได้เอะใจในหน้าตาของกวินแม้แต่น้อย เพราะเธอเป็นเพียงแค่พนักงานทั่วไป ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีใครให้ความสำคัญ วันหนึ่งชายหนุ่มเดินชนกับเธอเข้าเต็มเปา จึงทำให้เรื่องราวในค่ำคืนนั้นผุดเข้ามาในหัวของซีอีโอหนุ่มอีกครั้ง เมื่อเธอคือผู้หญิงที่ตราตรึงในหัวใจของกวิน ในที่สุดเขาก็ได้เจอกับใบบุญจนได้ แต่ทว่าหญิงสาวกลับมีท่าทีเฉยเมย เหมือนกับเธอไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน ดวงตาของคนตัวเล็กไร้ซึ่งเยื่อใย จนชายหนุ่มหวั่นไหว ฝากซีรีส์ชุดนี้ด้วยนะคะ กำราบรักนางบำเรอ/เทพบุตรในคราบซาตาน/รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย(ออสติน)/ (Doctor) Love me love my dog.

ทำไมลูกสาวเจ้าพ่อคาสิโนอย่างฉันต้องมาเกิดใหม่เป็นนางเอกนิยายแสนอาภัพด้วย พ่อตาย พี่พิการ แถมตัวเองและแม่ยังถูกส่งไปเป็นอนุอีก…เหอะ! คิดว่าฉันจะยอมให้ใครมากำหนดชีวิตฉันงั้นหรอ ฝันไปเถอะ! เรื่องย่อ เมื่อลูกสาวเจ้าพ่อดันมาเกิดใหม่เป็นนางเอกในนิยายที่เคยอ่าน แม้เรื่องราวในนิยายจะจบอย่างมีความสุข แต่กว่าจะถึงตอนนั้นต้องสูญเสียคนที่รักไปมากมาย แล้วเธอต้องทนอย่างนั้นหรือ ชีวิตของคนผู้หนึ่งต้องถูกโชคชะตากำหนดอย่างนั้นหรือ ลู่เยว่ชิง "ตัวข้า ข้าคิด ข้าทำ แล้วผู้ใดมันจะกล้ามากำหนด" "โชคชะตางั้นหรือ ไร้สาระสิ้นดี"

งานเลขาใครบอกว่าง่าย ไหนจะงานที่รัดตัว ไหนจะต้องจับแมลงให้เจ้านาย ไหนจะต้องจับงูให้เขาอีก เปลี่ยนยางรถยนต์ก็ต้องทำ คิดแล้วรติชาก็อยากร้องไห้ แต่เพราะงานเหล่านั้นทำให้เธอได้เป็นตัวของตัวเองแบบไม่ตั้งใจจนกระแทกหัวใจบอสสุดเพอร์เฟคเข้า บอสหนุ่มอย่างปิลันธน์จะขายขนมจีบเธอแบบไหน เพราะจะเข้าหาแบบสายเปย์เธอก็มีพร้อมหมดทุกอย่าง แถมรติชายังมีแผนจะย้ายประเทศอีก เขาจะรั้งหรือจะให้เธอได้ทำตามความฝัน

เธอทำทุกอย่างเพราะความรัก เขาทำลงไปเพราะความเมา จึงคิดมาตลอดว่านั้นคือเรื่องผิดพลาด" ทุกอย่างเป็นแค่ความผิดพลาดค่ะ เลิกวุ่นวายกับชีวิตหนูได้แล้ว"

“เธอกับลูกเป็นสมบัติของฉัน ถึงเธอจะหนีไปสุดขอบฟ้ายังไงก็ไม่มีทางพ้นมือฉันหรอก ฉันต้องตามหาจนเจอนั่นแหละ ของๆ ฉันยังไงก็เป็นของฉัน” วราพิชชาจ้องหน้าคนพูด แล้วก็หลุดปากต่อว่าออกไปอย่างเหลืออด “ฉันกับลูกไม่ใช่สมบัติของคุณค่ะ แต่ฉันเป็นรอยด่างในชีวิตคุณ ที่คุณพยายามจะลบมันทิ้งต่างหากล่ะคะ” โดมินิคจ้องหน้าคนพูดอย่างโกรธปนน้อยใจ ต้องให้เขาแสดงออกแบบไหนนะเธอถึงจะเข้าใจว่าเขาต้องการอะไร คนไม่เคยง้อคนอื่นคิดอย่างกลัดกลุ้มแกมวิตก ก่อนจะหันไปมองแซมการ์ดคู่ใจ แซมพยายามที่จะช่วยเจ้านายอย่างสุดความสามารถ “คุณวราและคูณหนูเป็นคนพิเศษสำหรับเจ้านายครับ เจ้านายพยายามตามหาคุณวรามานานแล้ว พอดีมีปัญหาไม่สามารถกลับมาเมืองไทยได้ตามกำหนด เพราะว่านายใหญ่ล้มป่วยพวกเราเลยต้องอยู่ดูอาการก่อน” “ไปบอกทำไมล่ะ หล่อนไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ฉันเผลอแปบเดียว เธอก็หายไป ยังไม่ทันได้บอกอะไรคิดไปเองทั้งนั้น” โดมินิคพูดเสียงสะบัด แต่ไม่ยอมมองหน้าวราพิชชา เขาเมินหน้าหนีบอกแบบงอนๆ ทำเอาคนที่ได้ยินมองเจ้านายแบบขำๆ เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายง้องอนใครมาก่อน

“ทำไม! รังเกรียจพี่ขนาดนั้นเลย เธอไม่คิดถึงพี่หน่อยหรอกรีน พี่เห็นนะที่เธอร้องไห้ กรีนไม่ได้แพ้อะไรทั้งนั้นเรื่องแค่นี้โกหกพี่ไม่ได้หรอก เธอคิดถึงพี่ใช่ไหม..กรีนดูผอมเกินไปจริง ๆ นะ”

" พอแล้ว " เธอดันตัวหนาออกแต่เขาไม่ขยับเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะละห่างจากหน้านวลแถมยังเอ่ยเสียงแหบพร่าจนเธอปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย " ไม่ลองหน่อยเหรอ ผมเด็ดนะ "

เรื่อง แทนคุณเจ้านาย เจ้านายสามีใจดีช่วยเหลือให้ครอบครัวหลุดพ้นจากความเดือดร้อนโดยไม่ได้ร้องขอสิ่งใดตอบแทน แต่การเป็นหนี้บุญคุณของท่านก็ทำให้นานาและสามีไม่สบายใจนัก จึงคิดหาวิธีตอบแทนเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่สิ่งของ... เรื่อง...แอบใช้หนี้ “พี่วิน...” ปรางวลัยเกร็งตัวเล็กน้อย มองมือใหญ่ที่อยู่บนต้นขาของตัวเองก่อนจะเงยหน้าสบตาที่คล้ายกำลังรออะไรบางอย่าง “ปรางตัดสินใจได้หรือยัง สนใจข้อเสนอของพี่มั้ย” วีรภาพขยับเข้ามาใกล้หล่อน แขนของเขาเสียดสีเรียวแขนเปลือยที่โผล่ออกมาจากเสื้อแขนกุดใส่อยู่บ้านสบายๆ “มันอาจดูเป็นการฉวยโอกาส แต่พี่หวังดีกับปรางและก็ไอ้เอกจริงๆ นะ รับรองว่าเรื่องนี้จะถูกเก็บเป็นความลับ ไอ้เอกจะไม่มีวันรู้ ปรางใช้ชีวิตได้ตามปกติ เพียงแค่พี่อาจจะนัดเจอกันเวลาคิดถึงปราง...” ร่างใหญ่โน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น ก้มลงจูบหัวไหล่ของหล่อนเบาๆ หญิงสาวสะท้านทั้งตัวด้วยความอัดอั้นที่เก็บกดมานานหลายเดือนแบบไม่เคยได้ระบายออก

"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น" "ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ "และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ" "ค่ะ" "สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆ เพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง "เข้าใจที่พูดไหม" "อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่ "แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู" "พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา "เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"

เขาชายหนุ่มที่รักอิสระ แต่ต้องมาถูกคลุมถุงชนแบบต้านไม่ได้ เขาจึงทำทุกทางเพื่อให้เธอไม่มีความสุขและยอมหย่าไปเอง ความเจ็บปวดของเธอคือความสุขของเขา เธอหญิงสาวหัวอ่อนยอดกตัญญู ทำตามที่บิดาและมารดาบอกตั้งแต่เด็กจนโต จนเมื่อเธอเจอกับเขาชีวิตเหมือนเธอก็ตกนรกทั้งเป็น เขาคือซาตานที่ทำให้เธอทั้งรักทั้งเกลียด ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัด เมื่อไหร่ที่มันหมดลงก็คือไม่เอาอะไรเลยแล้วเหมือนกัน....