สวย

ชุนเอ๋อร์หย่าขาดจากสามี หอบลูกวัยห้าหนาวมาอยู่หมู่บ้านสาวสองพันปีสุดพิศวง มีความสุขอยู่ได้เพียง 15 ปีเท่านั้น บุตรชายเพียงคนเดียวก็ขอไปฝึกวิชาต่างแดน ทำให้นางต้องเลี้ยงไก่ ปลูกผัก ปักผ้า รอวันเวลาที่บุตรชายสำเร็จวิชากลับมาหานาง ตอนแรกนางคิดว่าบุตรชายทำงานคุ้มกันภัยธรรมดา จนกระทั่งย้อนอดีคไปดูชีวิตในสิบปีที่ผ่านมาของบุตรชาย และตอนนั้นเองที่ทราบทราบสถานะที่แท้จริงของเขา ...ประมุขพรรคมาร!

อยากก็แค่โทรมา ค่าโรงแรมหารกันคนละครึ่ง ******** "เป็นได้แค่คู่นอนนะ เอากันขำ ๆ รับได้ก็ขึ้นรถ รับไม่ได้ก็แค่นี้ไม่ต้องคุยกันอีก" "อืม" เธอก้าวขึ้นรถผมอย่างไม่ลังเล ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันถูกหรือแม่งผิดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม "ทำไม อยากมากขนาดนั้นเลย แฟนเธอไปไหน" ถึงจะเอากันขำ ๆ ผมก็ไม่อยากเป็นชู้กับใคร "เลิกกันแล้ว" ใช่สินะ ไอ้นั่นมันไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งสี่เดือนแล้วนี่นา แม่งแล้วกูดันรู้ทุกเรื่องของเธอ "ของขาด" ผมถามและเคาะพวงมาลัยในตอนที่ติดไฟแดง "อืม" เธอตอบง่าย ๆ เรียบ ๆ ไม่สะทกสะท้าน "ดี เราก็ของขาด ของขาดกันทั้งคู่ คงมันดี หึ" ************** #ไม่มีนอกกาย

“ปล่อยหนูไปสักที! ป๊ามีเมียแล้ว!!มีเมียแล้วจะมายุ่งกับหนูทำไม!?” “ใช่!มีเมียแล้ว แล้วป๊าก็จะยุ่งเพราะหนูคือเมียป๊า”

นางแอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก ทว่าเขากลับมีใจรักพี่สาวของนาง หลันชิงเหอไม่คิดแย่งชิง กระทั่งตื่นขึ้นมาด้วยสภาพเปลือยเปล่า ทั้งยังถูกเขาตราหน้าอย่างเกลียดชัง

“อาภีม ..ทำอีกสิคะ” “สี่รอบแล้วนะเกล” “ไม่ไหวหรือคะ” “ไหวสิ น่ารักขนาดนี้ ให้ทำทั้งคืนก็ไหว" เขาพูดยิ้มๆ สายตาเจ้าเล่ห์ร้าย ไม่คิดว่าเด็กสาวที่เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ เวลาไม่สวมเสื้อผ้าสักชิ้น เจ้าหล่อนจะร้อนแรงขนาดนี้

ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะต้องการรับผิดชอบลูกในท้องเธอเท่านั้น คนที่ฉันรักมีแค่คนเดียวก็คือข้าวฟ่าง หลังจากที่ลูกคลอดออกมาเธอต้องออกจากชีวิตฉันและลูกพร้อมเงินจำนวนหนึ่งเข้าใจใช่มั้ย??

ดารินทร์ดิ้นรนขัดขืน เมื่อถูกนดลกระทำไม่ต่างจากปลุกปล้ำ ปากร้อนที่บดขยี้ลงมาสร้างความขยะแขยงให้เธอที่สุด เธอเกลียดเขา เกลียดสัมผัสของเขา นดลกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งสนุก ชอบใจเวลาที่หน้าอกใหญ่เกินขนาด เสียดสีไปกับผิวเนื้อเปล่าเปลือยของเขา "ปล่อย!"ทันทีที่หลุดมาจากแขนแกร่งดารินทร์ก็ถอยร่นเข้าไปด้านใน นดลหรี่ตามองคนที่ลนลานหนีเขา ตากลมโตกวาดมองไปรอบห้อง เพื่อหาอะไรที่ใช้เป็นอาวุธได้ โมโหตัวเองที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าเขาอยู่ในบ้านแต่ก็ยังเข้ามา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอจะขับรถออกไปทันทีที่เห็นรถเขา "นายจะทำอะไร! "ดารินร์ถามคนที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยความหวาดกลัว เท้าบางถอยหนีไปจนชิดขอบเตียง "เอาคุณไง"นดลตอบพร้อมกับยักไหล่ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อเห็นคนปากดีกลัวจนตัวสั่น "ถ้านายยังไม่ออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วย ดูสิถ้าคุณแม่มาเห็น นายจะยังลอยหน้าอยู่ในบ้านฉันอีกได้ไหม"ดารินทร์ไม่ได้ขู่ ถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเธอจะร้องจริงๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าแม่จะเชื่อคำพูดเธอหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ได้ลอง เขาเป็นคนโปรดของแม่

ในคืนที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ความโชคร้ายนำพาเขาและเธอให้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้ เขากลับไม่ใช่พี่ทิศเหนือคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก

“ไอ้หมอโรคจิต ไอ้หมอบ้ากาม ไอ้เกย์ปลอม ไอ้....ๆ” ศศิตาไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าไอ้คนเลวแบบเขาได้ “ไม่เอาน่า บี๋ ไหน ๆ ก็ ไหนแล้ว เมื่อคืนคุณก็สนุก ไม่ใช่เหรอ” ลักษณ์เดินเข้ามาใกล้เธอ พร้อมทั้งเรียกคำที่เขาชอบเรียก โดยเฉพาะเมื่อคืน เขาเรียกเธอด้วยคำนี้ทั้งคืน “ไม่ต้องมาเรียกคำนี้เลย...ปล่อย” ศศิตาใช้สายตาดุ ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอเห็นเขาเป็นเพื่อนมาตลอดหลายปี จะกลายร่างเป็นคนเลว ใช้จังหวะที่เธอเมา ในการย่ำยีเธอ จะเรียกว่าย่ำยีได้ไหมนะ ในเมื่อเธอก็ไม่ได้ขัดขืน แต่อย่างไรเสีย เธอก็เมา ไม่มีสติ เขาไม่ควรใช้หน้าตา และความสนิทสนมล่อลวงเธอ “เลิกกับมันซะ” เสียงของลักษณ์ดูเหี้ยมเกรียมกว่าทุกครั้งที่เธอเคยได้ยิน “เลิกอะไร เลิกกับใคร” ศศิตาใกล้ใจถาม หวังว่าเขาคงไม่ได้ให้เธอเลิกกับคนนั้นนะ คนที่รักหมดใจ “เลิกกับมันซะ ไอ้เบียร์ ไม่อย่างนั้น คลิปบี๋กับเราว่อนเน็ตแน่” ลักษณ์พร้อมทั้งกระชากคนตัวบาง มานั่งลงบนตัก

ชีวิตแต่งงานล่วงเลยเข้าสู่ปีที่เจ็ด เกิดความหวาดระแวงเกรงจะประสบปัญหาเหมือนที่ใครๆ ว่ากัน แผ่นดินเลยต้องหาของขวัญชิ้นพิเศษมามอบให้ภรรยาเพื่อเติมเต็มความหวานชื่นให้คงอยู่...สามีมอบของขวัญชิ้นพิเศษในวันครบรอบแต่งงานปีที่เจ็ดได้ถูกใจเจนสิตาเหลือเกิน เธอตั้งใจจะดูแลของขวัญชิ้นนี้ให้ดีที่สุด และที่สำคัญเธอจะตั้งใจตอบแทนความใจดีของสามีให้คุ้มค่าเลยทีเดียว