หย่าร้าง

หลอกฟัน หลอกให้แต่งงานด้วย หลอกใช้เป็นเครื่องมือ ทั้งหมดที่เอ่ยมานั้นยังไม่เจ็บเท่าหลอกให้รักหมดใจ!

ใครจะคิดว่าอ๋องแม่ทัพผู้กระหายเลือดและสงครามยามคลั่งรักจะหึงหวงหนักจนแทบเสียความเป็นตัวของตัวเองเช่นนี้เพียงได้พบกับนาง..อีกครั้ง ทั้งคู่ได้รับราชโองการ "หมั้นหมาย" ซึ่งแม้ว่าท่านอ๋องจะมิได้สนพระทัย และถึงขั้นอยากหาทางเลี่ยง แต่นางกลับเป็นน้องของสหายสนิท "ฟางอี้หลง" ทำให้พระองค์รู้สึกลำบากพระทัยอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับ "ฟางหลีม่าน" นั้น เป็นสิ่งเดียวที่นางรอคอย จนกระทั่งแอบลอบเข้ากองทัพในนาม "หมอหลี่เหยา" ท่านอ๋อง : แต่งงาน พระชายางั้นหรือ มีผู้ใดที่อยากจะเป็นพระชายาอ๋องกระหายเลือดอย่างข้ากันเล่า” ฟางหลีม่าน : “ข้าอย่างไรเล่า ข้าอยากจะเป็นพระชายท่านอ๋องเจ้าค่ะ ข้าจะรับราชโองการครั้งนี้เอง”

'ไป๋เสี่ยหรัน' บุตรสาวสกุลไป๋...ไม่ได้ถูกมองด้วยความรักแต่เพราะความจำเป็นทางผลประโยชน์ เมื่อถึงเวลานางถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่งในการต่อรองค่าสินสอดกับตระกูลที่ร่ำรวยเท่านั้น ขอเพียงได้เงินมา นายท่านไป๋ย่อมไม่สนว่านางจะมีสภาพหลังจากนี้เป็นอย่างไร ถึงจะอยู่ในจวนหลังใหญ่ ได้สวมใส่อาภรณ์ราคาแพงแต่กลับไม่มีสิ่งใดเป็นของนางเองเลย...แม้แต่หัวใจของสามี นางไม่ได้แต่งเข้ามาเพราะความรัก…แต่เพราะถูกขายต่างหาก 'ข้า…ข้าเจ็บจังเลย ไม่ไหวแล้ว' 'เซี่ยเว่ยหลง' เพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของมารดา...เขาจึงแต่งสตรีผู้หนึ่งมาเป็นภรรยาหาได้รู้สึกรักใคร่ลึกซึ้ง สตรีผู้นั้นเปรียบเสมือนดอกไม้ต่อให้เขาจะจับใส่ในแจกันใบใดก็ต้องอยู่ให้ได้ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องและร้องขอ 'หย่างั้นหรือ' สตรีผู้นั้นกล้าดีอย่างไรกัน! 'เช่นนั้นแล้วข้าจะรั้งนางไว้…ต่อให้ตายลงหลุมถูกฝังกลบดินกลายเป็นวิญญาณ ข้าก็จะตามนางกลับมาไม่มีทางปล่อยไปแน่' อาหยวนหรือเซี่ยเจิ้นหยวน บุตรชายที่ถูกเลี้ยงดูจากมารดาแต่เพียงผู้เดียวแต่ในใจลึกๆ กลับโหยหาและปรารถอยากให้บิดาสนใจบ้าง

คำโปรย "ปริมมาแล้วเหรอพี่กำลังหิวอยู่พอดีเลย" ชายหนุ่มพูดขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร หญิงสาวหยุดชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคนเป็นสามีเรียกผู้หญิงที่เขารัก เขาไม่เคยรอเธอเลยสินะ "มาทำไม" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเป็นภรรยาที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญเขาเปลี่ยนสีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที "เอ่อ...ลินทำอาหารกลางวันมาให้ค่ะ" มาลินีฝีนยิ้มเมื่อเห็นอาการไม่พอใจของสามีที่แสดงออกมา "ใครสั่ง" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เอ่อ...ไม่มีค่ะ" มาลินีส่ายหัวไปมาก่อนจะก้มหน้ามองปิ่นโตในมือด้วยความเสียใจ "กลับไปซะแล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี้อีก" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง

ปราชญ์ ตามหาเครื่องเพชรประจำตระกูล ที่ถูกขโมยไปโดยคนรักเก่าของแม่ เฝ้ารอ เพื่อให้ได้ของล้ำค่าชิ้นนั้นกลับสู่อ้อมกอด แต่ระหว่างการเดินทางของแผนการร้ายนั้น เขากลับได้พบของขวัญล้ำค่าของศัตรู ได้สัมผัส ได้แตะต้อง พระเจ้า!!! มันทำให้เขาลืมไม่ลง จนต้องหาทางนำของขวัญชิ้นนั้นมาเป็นตัวประกัน เพื่อแลกกับเครื่องเพชร เก็บของขวัญเอาไว้ในกรงกาม ให้เขาเชยชมจนกว่าจะเหนื่อย “ไอ้คนเลว ไอ้คนป่าเถื่อน ฉันจะกลับบ้าน กลับไปอดตายยังดีกว่า” “ฮ่าๆ เธอเป็นเมียฉัน! ภูมิใจเถอะได้ผัวแก่แต่แซ่บ” เขาตวาดลั่นพลางกระชากเธอตัวปลิว “ฉันไม่ใช่เมียแก ไอ้บ้า! ปล่อย”

ความรักทำให้คนตาบอด คุณคนที่ฉันรักจนหมดใจ ทุ่มเททั้งกายล่ะใจให้คุณเพียงคนเดียว แต่คุณกลับไม่เคยเห็นค่ามันเลย ฝ่าเท้าของคุณบดขยี้หัวใจของฉันทุกครั้งที่มีโอกาส ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ทำไมคุณถึงไม่รักฉัน

ตอนนี้ภูริทัศน์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่ ในห้องเช่าที่อพาทร์เม้นเล็กๆแห่งหนึ่ง ร่างบางของผู้หญิงในวัย25กำลังยืนประจันหน้ากับเขา ร่างสูงมองไปยังเด็กวัย3ขวบที่เธออุ้มอยู่ก่อนจะเอ่ยออกมา "เอาลูกมาให้ฉันแพรชมพู เธอต้องการเท่าไหร่ว่ามา" "ลูกของแพรทำไมแพรต้องให้คนอื่นด้วยคะ คุณป๋ากลับไปเถอะคะ อย่ามาสร้างเรื่องให้คนอื่นเขาลำบากใจเลย" "อย่างเธอเนี่ยเหรอจะมีปัญญาเลี้ยงลูกฉัน" "แพรก็เลี้ยงของแพรมาได้ตั้งนานนี่คะ" "เลี้ยงได้กับเลี้ยงให้ดีมันต่างกันนะแพรชมพู แล้วไอ้ห้องที่เธอเช่าอยู่เนี่ย เอากันทีก็ลั่นไปทั้งตึกแล้วมั้ง" "อย่ามาหยาบคายนะ แพรก็อยู่ของแพรกับลูกมาได้ คุณป๋าก็คิดเสียว่าเราไม่เคยรู้จักกัน" "อ้อ เธอชอบแจกฟรีสินะ ฉันต้องการพระพายไปเลี้ยงเอง ส่วนเธอฉันไม่สนใจ" "แต่ในใบเกิดพระพายระบุว่าไม่มีบิดา คุณป๋าไม่มีสิทธิ์ในตัวแก ประตูอยู่ตรงนั้นไม่ส่งนะคะ"

สวีสวี่ คุณหนูใหญ่ตระกูลสูงศักดิ์ ไม่สนใจการคัดค้านของครอบครัว ถึงขั้นยอมตัดขาดความสัมพันธ์ ยืนกรานที่จะแต่งงานกับเจียงเส้าชิง ชายหนุ่มที่ยังไม่ได้แต่งงาน แต่กลับมีลูกติดชายหนึ่งหญิงหนึ่ง และธุรกิจกำลังตกต่ำ ตลอดหกปีที่แต่งงานกัน เธอรักและดูแลเด็ก ๆ ราวกับลูกในไส้ และสนับสนุนธุรกิจของสามีจนเจริญก้าวหน้า ลูก ๆ ที่เธอเลี้ยงมาต่างเป็นเด็กดีและเชื่อฟัง ส่วนบริษัทของเจียงเส้าชิงก็ประสบความสำเร็จในการเข้าตลาดหลักทรัพย์ แต่ในงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จที่เขากลายเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลนั้น แม่แท้ ๆ ของเด็กทั้งสองคนกลับปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน เจียงเส้าชิงที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอดกลับบ้าคลั่ง พยายามรั้งผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ โดยไม่สนว่าการกระทำของเขา จะทำให้สวีสวี่ต้องกลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนทั้งเมือง! คืนนั้นเขาไม่กลับบ้าน แต่กลับพาลูก ๆ ทั้งสองคน ไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับรักแรกที่ลืมไม่ลงของเขา ในเวลาต่อมา เจียงเส้าชิงก็ตัดสินใจขอหย่า “ขอบคุณสำหรับความทุ่มเทของคุณในตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เด็ก ๆ ต้องการที่สุดก็คือแม่แท้ ๆ ของพวกเขา” แม่แท้ ๆ ของเด็กก็พูดเสริมว่า “คงลำบากคุณมากเลยนะคะที่ต้องดูแลลูก ๆ ของฉันมาหลายปี แต่ยังไงแม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยง ไม่มีทางเทียบกับแม่แท้ ๆ ได้หรอก” บุญคุณที่เลี้ยงดูมา สู้บุญคุณของผู้ให้กำเนิดไม่ได้งั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ขอเป็นแม่เลี้ยงแล้ว! แต่ใครจะรู้ว่า ลูกเลี้ยงทั้งสองคนกลับไม่ยอมรับแม่แท้ ๆ ของตัวเอง แถมไม่ต้องการพ่อแท้ ๆ อีกด้วย ทั้งยังประกาศกร้าวว่า “ทั้งชีวิตนี้ พวกเรามีแม่แค่คนเดียวคือสวีสวี่! ถ้าพวกคุณจะหย่ากัน พวกเราก็จะตามแม่ไป แล้วให้แม่แต่งงานใหม่!”

ความรักวุ่นๆ ระหว่างปิติญาดาและคณิน ที่บิดามารดาของทั้งคู่ เล่นละครฉากใหญ่เพื่อที่จะจับบุตรสาวและบุตรชายของพวกเขาให้ได้แต่งงานกัน แต่การแต่งงานครั้งนี้ก็ใช่ว่าจะราบรื่น เมื่อมีอุปสรรคจากถ่านไฟเก่าเข้ามาแทรกแซง

หลังอสูรกายตัวร้ายข้างในพ่นพิษอุ่น ๆ ใส่ฉัน... จากนั้นเขาก็ล้มตัวนอนข้าง ๆ ไม่เคยกอด ไม่เคยสัมผัส... มันคือเรื่องปกติของผู้บริหารหนุ่ม กับผู้หญิงเบอร์รองหมายเลขสองอย่างฉัน จนฉัน...ท้อง ทุกอย่างระหว่างเราก็เปลี่ยนไป