เข้าใจผิด

ด้วยคำขอร้องอ้อนวอนของผู้ใหญ่อันที่เคารพรักหมอสาวต้องยอมตั้งครรภ์โดยที่ไม่รู้จักชื่อพ่อของลูกและไม่รู้จักแม้กระทั่งว่าเขารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไรไม่นานนักคนอ้อนวอนขอร้องให้เธออุ้มท้องก็ได้จากไปพร้อมกับปริศนาว่าใครคือพ่อของลูกเธอกันแน่

“พี่พูดจริงนะคะ ต่อไปนี้ถ้าใครมาบอกว่าน้องหนูอ้วน ให้น้องหนูตอบเขาไปว่า ‘อ้วนแต่ผัวรักมาก’ นะคะ และต่อให้อ้วนมากกว่านี้พี่ก็รัก และพี่จะพิสูจน์ว่าอ้วนๆ อวบๆ แบบนี้ เอามันแค่ไหน พร้อมนะคะ"

ความเข้าใจผิดที่เขาคิดว่าเธอเป็นหัวขโมยเพราะหน้าตาที่เหมือนกับขโมยตัวจริงจึงทำให้เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นกับชีวิตของหญิงสาว ทำให้เธอต้องไปอยู่กับเขาอย่างจำใจด้วยเพราะอสูรร้ายถูกใจสาวน้อยคนนี้เสียแล้ว

"ความผิดของท่านพี่มิใช่ความผิดของข้า ทำไมข้าจะต้องมารับเคราะห์แทนนางด้วย เรื่องจริงหรือไม่ท่านมั่นใจได้อย่างไร? ข้าเชื่อว่าท่านพี่ปรากฏตัวในสักวันหนึ่ง เมื่อนั้นท่านต้องสืบสาวราวเรื่องหาข้อเท็จจริงเสียก่อน เป็นถึงท่านแม่ทัพก็ต้องมีความยุติธรรม ไม่ใช่อยุติธรรม หากเป็นเช่นดั่งที่ว่าไว้ ข้าน้อยยินดีรับผิดแทนท่านพี่แต่โดยดี" อะไรทำให้ฉันพูดอย่างนี้ออกไปนะ เสี่ยวเยา รนหาที่ตายแท้ๆ "ได้! ในเมื่อเจ้ากล้าพูดเช่นนี้กับข้า..." นิ้วชี้ที่เรียวยาวของท่านแม่ทัพจับลำคอขาวนวลของนาง ไว้ แม้จะไม่ออกแรงใดๆ แต่เหมือนจะบอกเป็นในว่า 'หัวเจ้าจะหลุดออกจากบ่าแน่นอน' ท่านแม่ทัพผู้นี้เปลือกนอกงดงามดั่งกว่าบุรุษทั้งหมดในใต้หล้า น่าเสียดายที่ถูกจารึกไว้ซึ่ความโหดเหี้ยมของเขาไว้ในหน้าประวัติศาสตร์

เมื่อพระเจ้าสร้างผู้หญิงและผู้ชายให้มาคู่กัน เพื่อให้เผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นยังคงอยู่ แต่ใครจะรู้ว่ามีหลายครั้ง ผู้หญิงคนหนึ่งอาจจะท้องโดยที่เธอต้องอุ้มท้องอยู่ตามลำพัง แต่เพราะเหตุใดนั้น ต้องลองอ่านกันค่ะ

“หึ ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกฉันจำใส่หัวเธอไว้!” “ค่ะ หนูรู้ตัวดีว่าตัวเองก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่คุณใช้เงินซื้อมา” “รู้ตัวก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดซ้ำ!”

เขาคิดว่าเธอเป็นเพียงหัวหน้าแก๊งสิบแปดมงกุฎจึงจับตัวมาเป็นเชลยพิศวาส แต่เมื่อความจริงเปิดเผยเธอคือลูกสาวมหาเศรษฐีที่ไม่อาจจะเลยเชยชมแล้วทิ้งขว้างได้ง่ายๆ

บุษบันเป็นแค่...เหยื่อ หล่อนถูก ผู้ชายสองคนรุมยื้อแย่ง... แต่ละคนเข้ามาในชีวิตเธอ เพราะต้องการแค่...ความสาว เธอถูกด่าจากคนรอบตัวของเขา กลายเป็นอาหารปาก แบบไม่สามารถโต้แย้งได้ ‘เมียเก็บ’ ผู้ชายคนหนึ่งคุยโอ่ ว่าเธอเป็นแค่นั้นสำหรับเขา ‘ผู้หญิงกากี’ คือคำด่าของใครหลายคน รวมทั้งผู้ชายอีกคนหนึ่งด้วย ถึงบุษบันจะจน เธอเป็นแค่หลานสาวคนใช้ในบ้านของคนร่ำรวย แต่เธอก็ไม่ได้อับจน ถึงขนาดต้องยอมลดศักดิ์ศรีทิ้งนี่ หญิงสาวเชิดหน้าสู้ แม้จะถูกรุมประณาม จนวันหนึ่ง ความดีของเธอก็พิสูจน์ให้หลายคนรู้ บางครั้งลมปากของผู้ชายคนหนึ่ง ก็บิดเบือนความจริงได้เหมือนกัน เพราะเขาแค่พูดปดให้ตัวเองดูดี...แต่มันคือหายนะของผู้หญิงคนหนึ่ง...

ปัง ปัง ปัง เขาเคาะประตูกวาดตามองรอบๆ อย่างระแวดระวัง แก่นกายเจ็บปวดเพราะต้องการปลดปล่อย ลมหายใจหอบหนักขึ้นทุกขณะ แอด... นาราภัทรแงมประตูมอง เห็นคนยืนหน้าห้อง ใบหน้าคุ้นเคยเธออ้าปากแต่กลับถูกปิดไว้ แล้วลากเข้าห้องทันที “อื้อ!” หญิงสาวดิ้นรนเมื่อถูกกอดรัดไว้แน่น ความร้อนจากร่างกาย ทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้ว ดิ้นรนให้เขาปล่อยเธอ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนอยู่ด้านนอก เสียงพูดคุยตามหาใครสักคน แล้วเงียบหายไป ริมฝีปากเป็นอิสระ นาราภัทรผลักแผงอกทันที “ทำบ้าอะไร ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!” คนตัวเล็กตวาดแว๊ด “ผมขอโทษ...” เสียงพร่าเอ่ยบอก กอดตัวเองแน่น “เป็นอะไรมิทราบ!” เขาปรือตา แล้วทอดมองใบหน้างดงามของหญิงสาว เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ต่อให้ต้องถูกโกรธ เกลียด ก็จำต้องทำ หากเป็นแบบนี้เขาคงขาดใจตายแน่ “ผมขอโทษ ขอโทษด้วย ให้อภัยผมด้วยนะ....” เขาบอกเสียงแหบพร่า “หมายความว่ายังไง ขอโทษเรื่องอะไร!” หมับ! ตุบ! ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง คนตัวเล็กกระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วตะเกียกตะกายหนีทันที เธอรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร “ช่วยด้วย ช่วยด้วยกรี๊ด!”

“นิญาดา” ถูกหัวหน้างานกลั่นแกล้งไม่เลิก เธอจึงต้องเอาคืนให้สาสม และเขาคือเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้ “เตชิน” หนุ่มหล่อตัวท๊อป สาวน้อยไม่รู้เลยว่าเขา คือ “คราสโนวาตัวพ่อ!” เขาจะถูกเธอใช้เป็นอาวุธในการห้ำหั่นกับหัวหน้า หรือเธอกันแน่ที่จะถูกเขาจับกิน! “ไม่เป็นไรค่ะ ฉะ ฉันเดินไหว” นิญาดาตั้งใจแกล้งให้เหมือนคนเมาอย่างไร้สติที่สุด ทางเดินที่ทอดสู่อาคารพัก ปูด้วยหินภูเขาที่ถูกวางไว้เพียงหยาบ ๆ เท้าที่แกล้งเดินโงนเงนกลับสะดุดหินจริง ๆ ว้ายยยยย ! คนสะดุดหิน คะมำไปข้างหน้า ดีที่มือใหญ่คว้าไว้ได้ทัน ร่างบางจึงปะทะอกกว้าง แทนก้อนหินเบื้องล่าง ตาคมกริบ วาวโรจน์ ในเงามืด ร่างบางในอ้อมแขนแกร่งสั่นน้อย ๆ หัวใจหญิงสาวหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม ดวงหน้าละมุน หลบสายตาคมกริบ มือเล็กดันอกแกร่งให้ห่างออก “ปล่อยค่ะ เดินเองได้” หญิงสาวเผลอขึ้นเสียง ลืมสนิทว่าตนเองต้องแกล้งเมา อาจารย์หนุ่ม มองคนออกคำสั่งให้ปล่อย เขายิ้มเย็นก่อนจะตวัดมือหนาช้อนร่างบางให้ลอยขึ้นจากพื้น