แก้แค้น

"คุณอัน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการยกเลิกข้อมูลประจำตัวทั้งหมดของคุณงั้นเหรอ หลังจากที่คุณยกเลิกแล้ว บุคคลนี้จะไม่มีตัวตนในโลกนี้อีก และทุกคนจะไม่สามารถตามหาคุณเจอเลยนะ" อันยีเซี่ยเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ค่ะ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือไม่ให้ใครตามหาฉันเจอ" ทางปลายสายนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับทันทีว่า "ได้ค่ะ คุณอัน คาดว่าขั้นตอนการยกเลิกจะเสร็จสิ้นภายในครึ่งเดือน กรุณาอดทนรอหน่อยนะคะ"

มีนัดกับเพื่อนสนิทไปเทศกาลดนตรี แต่กลับถูกรักแรกของพี่ชายขังไว้ในห้องน้ำ "เด็กสาวสมัยนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ กล้าดียังไงมายั่วยวนแฟนประธานบริษัทของฉัน!" "วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนเธอให้หลาบจำ! พ่อแม่เธอไม่สอน ฉันจะสอนเอง!" เธอไม่ฟังคำอธิบายของฉัน ใช้น้ำจากไม้ถูพื้นห้องน้ำราดใส่ตัวฉันจนทั่ว แล้วตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ถอดเสื้อผ้าฉัน ใช้เหล็กร้อนๆ พิมพ์คำว่า "มือที่สามน่าละอาย" ลงบนตัวฉัน เมื่อพี่ชายฉันมาถึง ฉันก็ถูกทรมานจนเสียโฉมแล้ว "กู้เฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันคิดจริงๆ ว่าเธอเป็นน้อง 'แบบนั้น' ของคุณนะ!"

" ฉันจะทำให้พี่เธอรู้จักการสูญเสียเหมือนที่มันทำกับพี่ชายฉัน คนทรยศอย่างมันต้องตาย หรือการตายสำหรับมันจะง่ายไป เธอคิดว่าไงล่ะ ? " เทวินเดินเข้าไปหามิลินพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เธอแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก เธอกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา " อย่าทำอะไรพี่ชายลินเลยนะคะ " " เสียใจสาวน้อย พี่ชายเธอทำตัวเองช่วยไม่ได้ "

วันที่สามหลังจากฉันตาย ซูสือเยี่ยนก็ได้รับสายโทรศัพท์ยืนยันศพ เขาโอบผู้หญิงอยู่ในอ้อมแขนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ตายแล้วก็ตายไปสิ เผาแล้วค่อยโทรบอกผม” ร่างของฉันถูกส่งเข้าเตาเผา พอกลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว เจ้าหน้าที่ก็โทรศัพท์หาซูสือเยี่ยนอีกครั้ง เขาจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด “รู้แล้วน่า จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของสามีติดอยู่ในช่องลิฟต์นานกว่าครึ่งชั่วโมง เขาจึงระเบิดโทสะอย่างรุนแรง แล้วจับฉันยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนจะรูดซิปล็อกอย่างแน่นหนา “ความทรมานที่เอินเอินต้องเผชิญ เธอจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า” ฉันนั่งขดตัว หายใจลำบาก น้ำตาไหลพรากพลางยอมรับผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงคำตำหนิที่เย็นชาจากสามี “รับโทษเสียให้สาสม พอเรียนรู้บทเรียนนี้แล้ว เธอจะได้รู้จักเชื่อฟัง” เขาเอากระเป๋าเดินทางที่มีฉันอยู่ข้างในไปล็อกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ดิ้นรนอย่างหนัก เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกจากกระเป๋า จนเปียกชุ่มทั่วพื้น ห้าวันต่อมา เขาเกิดใจอ่อนขึ้นมาชั่วครู่ จึงตัดสินใจยุติการลงโทษ “ลงโทษเล็กน้อยเพื่อเตือนใจ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน” แต่เขาไม่รู้เลยว่า ร่างของฉันได้เน่าเปื่อยจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว

ลิขิตฟ้าหรือบัญชาสวรรค์ อย่าอาจหาญจะกำหนดชีวิตข้า ‘เสิ่นซูเย่ว’         เสิ่นซูเย่ว ศิษย์รองของ หมอประหลาด เกิดมาสูงศักดิ์เหนือสามอาณาจักร ชีวิตกลับผกผันพลัดพรากจากบุพการี ครั้นเติบใหญ่ออกท่องยุทธภพตามคำสั่งของเหล่าอาจารย์            ตั้งใจเพียงหาความสำราญกลับมี ‘ดอกท้อ’ เบ่งบานยามก้าวเดิน            พัวพันความลับดำมืดเบื้องหลังยุทธภพ หนทางข้างหน้ามีเพียงหุบเขากระบี่แม่น้ำเพลิง ใต้หล้าล้วนเป็นปรปักษ์ มีเพียง ‘ท่าน’ กล้าจับมือ ‘ข้า’            หากท่านไม่ผิดต่อข้า สัญญาเสิ่นซูเย่วล้วนไม่แยกจาก…ชั่วนิรันดร์

"คุณไม่ได้รักฉันคุณก็แค่มีฉันไว้ระบายก็เท่านั้น" กี่ครั้งกับคำลวงที่เขาใช้กับเธอให้ตายใจสุดท้ายเธอก็เป็นได้เเค่ที่ระบายของเขา × ไม่นอกกาย × ไม่นอกใจ อิงเอย&คุณสิงห์

เพราะฉันมองเห็นเวลาตายที่นับถอยหลังเหนือศีรษะของญาติพี่น้อง ครอบครัวจึงมองว่าฉันเป็นตัวโชคร้าย ฉันบอกเวลาตายของคุณปู่ พ่อ และแม่ พวกเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุต่างๆ ภายในวันเดียวกัน พี่ชายทั้งสามคนเชื่อว่าเพราะคำสาปแช่งจากปากของฉัน เป็นสาเหตุทำให้พวกเขาตาย จึงเกลียดชังฉันอย่างที่สุด ส่วนน้องสาวที่แม่ตายระหว่างคลอด กลับเติบโตมาท่ามกลางความรักและการเอาใจใส่ พี่ชายบอกว่าน้องสาวเป็นดาวดวงน้อยที่นำโชค ตั้งแต่เธอเกิดมาทุกอย่างในบ้านก็ราบรื่น แต่แม่ก็ตายเพราะคลอดน้องนี่นา ในวันเกิดอายุสิบแปดของฉัน ฉันมองเห็นการเวลาตายของตัวเองผ่านกระจก ฉันซื้อโกศใส่อัฐิที่ชอบให้ตัวเอง แล้วทำอาหารเตรียมไว้เต็มโต๊ะ หวังจะกินมื้อสุดท้ายร่วมกับพี่น้อง แต่จนกระทั่งเวลานับถอยหลังสิ้นสุด ก็ไม่มีใครโผล่มาสักคน...

"เจ้ากล้ายุ่งกับคนของข้า พร้อมที่จะรับโทษทัณฑ์แล้วหรือไม่" ทั้งหมดมิใช่คำถาม หากแต่เป็นการประกาศว่าเขาไม่มีวันยกโทษให้คนที่กล้าทำร้ายคนของตน #มังกรฟ้าเทียนหั่วหลงผู้คลั่งรัก

โรซาลีนเสียชีวิต ฌอนส่งเจนเข้าคุก “ดูแลเธอด้วย” —เขากล่าวทำให้เจนต้องใช้ชีวิตสามปีของเธอ เยี่ยงตกนรกและทรมานอยู่ในเรือนจำ ไม่เพียงแค่ร่างกาย เธอยังบอบช้ำทางจิตใจกับคำพูดของณอน ก่อนที่เธอจะเข้าคุก เจนได้พยายามอธิบายทุกอย่าง “ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ”แต่ฌอนกลับนิ่งเฉยและเย็นชาราวกับคำพูดของเธอเป็นเพียงอากาศสามปีหลังจากที่เธอพ้นโทษเธอกลับมายอมรับ “ใช่ ฉันฆ่าโรซาลีนเอง ฉันมันผิดและบาป!” ฌอนสีหน้าเปลี่ยนไป พร้อมทั้งตะโกนใส่เธอ