แก้แค้น

น้ำหนักมือของหมอนวดเปิดท่อน้ำนมนั้นนุ่มนวล แต่ก็หนักแน่น ทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว จนทรุดตัวลงบนโซฟา “คุณผู้หญิงช่างไวต่อความรู้สึกจริง ๆ …” ลมหายใจอุ่น ๆ รดที่ข้างหู ทำให้ร่างกายของฉันสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว…

ในปีที่ห้าที่คบกับเสิ่นหนานเฟิง เขาได้เลื่อนงานแต่งงานของเขากับเจียงซือหยีออกไป ในคลับแห่งหนึ่ง เธอเห็นเขาขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกับตา มีคนถามเขาว่า "คุณคบกับเจียงซือหยีมาห้าปีแล้ว แต่จู่ๆ ไปแต่งงานกับสวีเหว่ย คุณไม่กลัวว่าเธอจะโกรธเหรอ?" เสิ่นหนานเฟิงทำท่าไม่สนใจว่า "เหวยเหว่ยป่วยหนัก นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของเธอ ซือหยีรักผมมากขนาดนั้น เธอจะไม่มีวันไปจากผมหรอก" คนทั้งโลกรู้ดีว่าเจียงซือหยีรักเสิ่นหนานเฟิงอย่างบ้าคลั่ง เธอจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีเขา แต่ครั้งนี้ เขาคิดผิดแล้ว ในวันแต่งงาน เขาพูดกับเพื่อนๆ ว่า "ดูซือหยีเอาไว้ อย่าให้เธอรู้ว่าผมกำลังแต่งงานกับคนอื่น!" เพื่อนถามด้วยความประหลาดใจว่า "ซือหยีก็จะแต่งงานในวันนี้ คุณไม่รู้เหรอ" ในขณะนั้น เสิ่นหนานเฟิงสติแตก

ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธอย่างไรเขาก็ไม่มีทางเชื่อว่าเธอไม่ได้จงใจทำลายชีวิตแม่ของเขาโทษทัณฑ์สวาทหลังจากนี้ที่เธอจะได้รับจากเขามันจะทำให้เธอเหมือนตกนรกไปตลอดชีวิต

ซูเซียว โกรธแค้นที่มองคนผิด ทำให้ลูกในครรภ์ไม่มีโอกาสลืมตาดูโลก ทั้งหมดเป็นเพราะหญิงชั่วชายโฉดคู่นั้น หากแต่สวรรค์กลับเมตตาให้นางได้ย้อนเวลากลับมาทวงแค้น ชาติภพนี้นางขอเป็นสตรีร้ายกาจ

หญิงสาวที่ถูกพ่อแม่เอามาขายให้กับแก๊งมาเฟีย ได้ถูกโชคชะตาให้เข้ามาผูกพันกับมาเฟียจอมทรหดที่กำลังจะกลายเป็นตำนานของวงการ แต่ดูเหมือนชีวิตมาเฟียจะไม่ง่าย เมื่อเป้าหมายของเขาคือการพิชิตทุกแก๊งในเมืองนี้

เธอเป็นของเขาตั้งแต่เกิดมาเลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างที่เป็นของเธอก็คือของฉัน ร่างกาย จิตใจ เป็นของฉันทั้งหมด!… ร่างบางก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของคนตัวโตที่จ้องมองเธอตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องนี้ “คือฉัน ฉัน...” จะพูดออกได้ยังไง เล่นมองซะขนาดนี้ “ว่าไง” คนตัวโตยื่นใบหน้าหล่อร้ายเข้าไปใกล้พลางเอียงคอถามอย่างมีนัย ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาปลายจมูกแทบติดกัน “ค..คุณถอยออกไปก่อนได้ไหมคะ ฉันหายใจไม่ออก” “ไม่ คุยกันแบบนี้แหละ” “คือฉันมาเอาของที่ลืมไว้บนรถคุณค่ะ” “ฉันยกให้เธอแล้ว แต่เธอลืมเองนะ แล้วจะมาขอคืนแบบนี้มันไม่ง่ายไปเหรอ” พุ่งเข้ามาคว้าเอวคอดร่างแบบบางไว้ในอ้อมกอดมือหนาจัดการรวบมือเล็กสองข้างขึ้นไว้เหนือศีรษะ “นี่คุณ ปล่อยฉันนะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” “เธอไม่รักษาของเองนะ” ทำเป็นหวงตัวเข้าไป กอดคนนั้นบ้างไปกับคนนี้บ้าง อย่าคิดว่าเขาไม่เห็น “ขอโทษค่ะ คุณคืนให้ฉันเถอะนะคะ” เธอจะเก็บไว้อย่างดีเลย และไม่มากวนใจเขาอีก “ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

เค้าไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวเลยสักครั้งเดียวตั้งแต่วันที่เธอเดินเข้ามาเหยียบบ้านของเค้ากลับกันเค้ายิ่งรู้สึกแค้นเธอและแม่ของเธอจนอยากจะทำลายชีวิตของเธอซะแต่เธอกลับมองเค้าเป็นพี่ชายที่เธอรักจนสุดหัวใจ

มุมปากนิรณายกขึ้นด้วยความรังเกียจ แกมเย้ยหยัน บัตรเชิญร่วมงานแต่งของบีบีกับเตชิน เพื่อนสนิทและคนรักของเธอ..ที่พวกมันทั้งสองคนต่างหักหลังและพากันสวมเขาให้นานแรมปี บัดนี้กำลังวางอยู่ตรงหน้า เมื่อครุ่นคิดและนึกย้อน ถึงอดีตที่โดนกระทำ ยิ่งทำให้เจ็บปวดจนแทบคลั่ง นึกอยากจะบุกไปทำลายงานแต่ง ให้ล้มเสียรู้แล้วรู้รอด ทว่า…ขณะที่กำลังจะขยำมันทิ้ง สายตาดันเหลือบเห็นชื่อของใครคนหนึ่ง "บดินทร์งั้นเหรอ?" เสียงพึมพำชื่อใครอีกคน ในการ์ดเชิญ ทำให้สมองโลดแล่น คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "ฮึ! คอยดูเถอะ บีบี พ่อของแกน่ะ ฉันขอล่ะกัน" เธอพูดด้วยแววตามาดมั่น ในมือเลื่อนโทรศัพท์ส่องดู ใบหน้าคมคายของบุคคล อันเป็นเครื่องมือแก้แค้น พลางจุดยิ้มตรงมุมปากนิด ๆ

ณัฐรวีเป็นได้เพียงนางบำเรอไร้ราคา เปรียบดังผืนหญ้าให้เมฆาย่ำยียิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย ทุกการกระทำของเขาอัดแน่นไปด้วยความแค้นที่แฝงความรักไม่รู้ตัว ในวันที่หล่อนจากไป หล่อนไปแต่ตัวและลูกน้อยในครรภ์

ลูกชายของฉันตายแล้ว ถูกคนทุบหัวตายอยู่ในห้องน้ำที่แสนคับแคบ สามีที่เป็นครูใหญ่เร่งรีบมาถึงที่เกิดเหตุ แต่กลับอุ้มผู้ก่อเหตุซึ่งเป็นลูกชายของคนที่เขารักขึ้นรถโรงพยาบาล แล้วรีบร้อนจากไป ก่อนตาย ลูกชายปลอบใจฉันว่า “แม่ครับ อย่าร้องไห้เลย พ่อไม่เชื่อผม ผมไม่เสียใจเลยสักนิด” “ขอแค่แม่เชื่อผมก็พอแล้ว...” ในงานศพของลูกชาย ฉันโทรหากู้ถิงอวี้ เขากลับตะคอกใส่ฉันด้วยความโมโห “เสี่ยวซินต้องเย็บที่แขนสองเข็ม ก็เพราะถูกลูกชายของคุณข่วนจนเป็นแผล! ถ้าคุณยังไม่เลิกตอแยผมอีก ผมกลับไปเมื่อไหร่จะตบเขาให้ตาย!” ลูกชายของคุณ? ฉันมองรูแผลที่มีขนาดเท่าชามบนหน้าผากที่ไม่มีเลือดไหลออกมาแล้วของลูกชาย ก่อนจะหลับตาลง ใช่ เขาคือลูกชายของฉัน... เพราะฉะนั้น กู้ถิงอวี้ ลูกชายของฉันตายแล้ว ฉันกับคุณก็ไม่มีอะไรผูกมัดกันอีกแล้ว ……