โรงเรียน

"บนระเบียงที่สูงเสียดฟ้า ท่ามกลางแสงไฟของเมือง เธอเฝ้ามองโลกเบื้องล่าง ราวกับกำลังถามหาสักที่ ที่หัวใจได้พักพิง ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่มีวันจบสิ้น เธอโหยหาความสงบและรักแท้มาเติมเต็มช่องว่างในหัวใจ"

" ถ้าอัทธ์คิดว่า เฟื่อง วุ่นวายกับอัทธ์ มากเกินไป เฟื่องขอโทษแล้วกัน " "อัทธ์รักวาดคนเดียว เฟื่องเป็นแค่เพื่อน เท่านั้น " "จำไว้นะ เฟื่องลดา อัทธ์ เค้ารักแต่ฉัน ไม่ว่าฉันจะเห็นเค้าเป็นแค่ตัวเลือก เค้าก็ไม่แคร์ " เพราะรู้ดีว่า เค้ารักคนอื่น และเค้ารอแต่คนอื่น แต่หัวใจของเธอ มันไม่ยอมฟัง เธอชอบเค้า ก็เหมือนที่เค้า ชอบคนอื่นนั่นแหละ ความรัก ระหว่าง เฟื่องลดา และ อัทธ์ จะจบลงยังไง ในเมื่อ คนที่ไม่ใช่ ทำอะไรก็ผิดตลอด

รักต้องห้าม ของ ครูผู้ช่วย กับนักศึกษา ปี4 ที่เรียนไม่จบสักที จนพ่อต้องยื่นคำขาด ว่าต้องจบ ปีนี้ เธอที่อยากได้งานประจำ ต้องคอยดูแลเขา ให้เขามาเรียน ความรักที่มาผิดที่ผิดเวลา ทำให้เธอ ต้องห้ามใจตัวเอง เพราะเขาไม่ยอมถอยแน่นอน

เรื่องรักหลอกๆของเธอเกิดจากการรับคำท้าของเพื่อน ส่วนเรื่องรักหลอกๆของเขาเป็นความต้องการของครอบครัว รักวุ่นวายของนักเขียนสาวกับรองประธานหนุ่มบริษัทสื่อสิ่งพิมพ์จึงเกิดขึ้น

“หมายความว่ายังไงคะ!” “อย่างที่เธอเข้าใจ” “!!!!” “เธอเป็นสินค้า ..ของฉัน” “..ไม่จริง! ไม่จริ๊งงง!!!!” ร่างบางร้องจนสุดเสียง ก่อนจะหมดสติและล้มฟุ้บลงกับพื้น ส่วนร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เขาเดินไปช้อนร่างบางขึ้นจากพื้น หยาดน้ำตาใสๆทำให้สายตาคมๆของเรียวมองค้าง.. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอผู้หญิงที่ถูกครอบครัวนำมาขายให้กับเขา แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเสียใจจนเป็นลมล้มฟุ้บไปอย่างนี้

(5ตอนจบ) ปุณณ์ เด็กหนุ่มเงียบๆ แอบรัก เมฆา หนุ่มฮอตขี้แกล้งที่คอยช่วยเหลือเขาเสมอ แต่เมื่อสารภาพความในใจ กลับถูกเมฆาปฏิเสธอย่างชัดเจนว่ามองเป็นแค่น้องชาย ความเจ็บปวดทำให้ปุณณ์พยายามถอยห่างจากเมฆาที่ยังคงสดใสในโลกของเขา พร้อมบาดแผลในใจที่ยากจะสมาน และความยากที่ไกลเกินกว่าจะเอื้อม

ข้อดีของการแอบรักคือสามารถมีความสุขได้เฉพาะในพื้นที่ของเรา ใครจะไปคิดว่าตัวเองจะแอบรักคนคนหนึ่งได้นานขนาดนี้ล่ะคะ ในตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร รู้แค่ว่าฉันชอบเขา! ใช่แหละฉันชอบเขา แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้แอบมองก็มีความสุขมากแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ยิ้มได้โดยไม่ต้องคาดหวังมากกว่า “อย่างมึงก็ได้แค่มองแหละ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว! เอาเวลาไปลดน้ำหนักเหอะ ฮ่า ๆ” กลายเป็นประโยคเจ็บ ๆ ที่ฝังใจฉันมาตลอด ...

ไป่เจินเจินที่กำลังถูกให้คัดกฎสำนักนั่งทำหน้างอง้ำ นางต้องรีบกลับบ้าน บิดาถึงเวลากินข้าวกินยาแล้ว  กว่านางจะรวบรวมเงินทองไปหาท่านหมอมาตรวจบิดาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  จ้าวหย่งเฉิงนั่งมองตำราในมือ แสงตะวันลับไปแล้ว ในห้องของสำนักศึกษาตะเกียงถูกจุดขึ้นมา ลูกศิษย์กลับบ้านหมดแล้วเหลือแต่หัวโจกที่พาเหล่าเพื่อนบัณฑิตไปแข่งกัดปลาเล่นพนันกันที่เชิงเขา "อาจารย์เจ้าคะ..ศิษย์ขอกลับบ้านเอาอาหารกับยาให้ท่านพ่อก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ  คืนนี้จะคัดมาส่ง" "คัดไป ยิ่งมัวแต่พูดเจ้าจะยิ่งเสร็จช้านะ ไป๋เจินเจิน" "ตาเฒ่าเอ๊ย...แก่แล้วแก่เลยไม่หัดเห็นใจคนอื่นเสียบ้าง" ไป๋เจินเจินบ่นอุบอิบ แน่นอนจ้าวหย่งเฉิงได้ยิน เด็กคนนี้กิริยามารยาทไร้การอบรมจริงๆ "ตั้งแต่พรุ่งนี้มาเรียนส่วนตัวกับข้าทุกวัน  คนอื่นไปถึงไหนแล้วเจ้ายังย้ำอยู่กับที่เลย  จะได้ไม่พาคนอื่นเสียคน  วันนี้กลับไปได้แล้ว" จ้าวหย่งเฉิงเดินมาช้อนอุ้มนางขึ้นก่อนจะพาเดินไปที่รถม้า เขาจับนางนั่งตักก่อนจะให้คนขับพาไปส่งที่บ้านของนาง ใครๆบอกนางเป็นลูกศิษย์คนโปรดของเขา  "หึข้านะหรือ...คนโปรดเนี่ยนะ  ใช่โปรดมาก..หึ..โปรดปรานจนข้าจะตายคากองตำราแล้ว"

ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าผู้ชายห้องเราก็หน้าตาดีไม่แพ้ห้องคนอื่น และที่สำคัญดุ้นพวกมันก็ใหญ่มากด้วยนะ ฉันไปแอบเจอคลิปเอากันของไอ้นนท์ คXยแม่งเป็นลำยาวเหมือนกระบองเลยแหละ ฉันคิดว่าของคนอื่นก็ต้องมีดีไม่น้อยเหมือนกัน

หึงเกินเพื่อน หวงเกินแฟน แต่สุดท้ายบอก… ‘กูไม่เอาเพื่อนทำเมีย’ อีกคนดีใจหางกระดิกเมื่อเพื่อนเลิกกับแฟน หงอยเป็นหมาเมื่อเพื่อนมีคนคุยใหม่ สถานะของใจคือ คนรักในความลับ ฉันรักแกมากกว่าเพื่อนมาตั้งนานแล้ว. ไม่มีใครรู้หรอก เพราะฉันซ่อนไว้ดี… อยู่ในแอคไอจีลับ ที่เต็มไปด้วยรูปและโมเมนต์ของ ‘เพื่อนสนิท’ ที่ฉันคิดไม่ซื่อ💔