ข้ามมิติมาเป็นจักรพรรดินีมากรัก

“ฉันชื่อจ้าวหลินอ้าย เป็นสาวโสดวัยสามสิบหกปี ขณะที่กำลังจะข้ามถนนกลับบ้านก็ถูกรถยนต์ฝ่าสัญญาณไฟเข้ามาชนอย่างรุนแรง รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในอีกยุคสมัย ไม่รู้ว่าเป็นยุคโบราณหรือโลกใบใหม่มิติใหม่กันแน่

แต่ที่รู้ก็คือชีวิตใหม่นี้ช่างทำให้ฉันมีความสุขเสียจริง นอกจากจะได้มาเป็นจักรพรรดินีผู้ปกครองแผ่นดินแล้ว บรรดาขุนนางข้าราชการที่รายล้อมล้วนหน้าตาดีเป็นอาหารแก่สายตาแทบจะตลอดเวลา

ถึงจะต้องว่าราชการบริหารแผ่นดินก็สู้ตายล่ะ”

ร่างบางของสตรีในชุดสีแดงสดลุกขึ้นจากเตียงบรรทมอย่างเกียจคร้าน มีนางกำนัลหลายคนคอยปรนนิบัติอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ฝ่าบาท เหล่าขุนนางมาขอเข้าเฝ้าเพคะ”

นางกำนัลน้อยกราบทูล

“พวกเขาได้บอกหรือไม่ว่ามีเรื่องอันใด”

จ้าวหลินอ้ายเอ่ยปากพูดน้ำเสียงราบเรียบ ตอนนี้นางอยู่ในร่างของสตรีที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับนางในชาติที่แล้วไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันตรงที่สตรีร่างนี้มีอายุสามสิบสามปีเท่านั้น

สามสิบสามปีแต่ยังไม่มีพระสวามีเป็นตัวเป็นตน ขนาดนายสนมในวังก็ไม่มีสักคน

นี่จักรพรรดินีจ้าวหลินอ้ายคนก่อนใจแข็งอยู่เป็นโสดท่ามกลางบรรดาบุรุษรูปงามได้อย่างไรกัน

 “น่าจะเร่งให้ฝ่าบาทรับสนมเข้าวังเพคะ”

“อ่อ”

จ้าวหลินอ้ายพยักหน้า มุมปากยกขึ้นแสดงถึงความพึงพอใจ

ได้เวลาเปลี่ยนแปลงวังหลังแล้วสินะ

........

ตำหนักเวินไท่

จ้าวหลินอ้ายยกเท้าย่างกรายเข้ามาในตำหนักอย่างเชื่องช้า บรรดาขุนนางที่รออยู่ในท้องพระโรงต่างประสานมือแล้วน้อมตัวลงรับเสด็จ

“ขอองค์จักรพรรดินีทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปี”

สตรีได้ฟังก็เดินเชิดหน้าเดินตรงไม่เหลียวมองผู้ใด เมื่อถึงบัลลังก์มังกรนางปรายสายตามองบรรดาผู้ที่มาเข้าเฝ้า

“พวกเจ้าพากันมาเข้าเฝ้าด้วยเรื่องอะไรกัน ถึงกล้ารบกวนเวลาพักผ่อนของข้า”

“ฝ่าบาท พระองค์ควรมีรัชทายาทสืบทอดบัลลังก์ได้แล้วพะย่ะค่ะ”

ซุนกั๋วกงรีบกราบทูลทันที

“จากที่ข้าตรวจดูการเคลื่อนที่ของดวงดาว ฝ่าบาทควรมีพระโอรสพระธิดาเร็วๆ พะยะค่ะ”

ราชครูเฉินกล่าวต่อจากซุนกั๋วกง

“หมายความว่า หากข้ามีบุตรช้ากว่านี้อาจจะมีบุตรยาก หรือไม่ก็จะมีความเสี่ยงเยอะสินะ”

จ้าวหลินอ้ายเผยอริมฝีปากอวบอิ่มพูดเสียงไม่ดังมากนัก

ขุนนางแต่ละคนต่างลอบสบตากันไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมา พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่จักรพรรดินีของตนพูดเท่าใดนัก

“ราชครูเฉิน ข้าพูดถูกหรือไม่”

สตรีเรียกผู้ที่เพิ่งกล่าวจบพลางมองสำรวจเขา

บุรุษรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม นัยน์ตาดอกท้อชวนหลงใหล รูปร่างภายใต้อาภรณ์ก็คงจะกำยำสมส่วน ไม่เลวเลยจริงๆ

ราชครูเฉินหรือเฉินซีหมิงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่จ้าวหลินอ้ายพูดแต่ก็พอจับประเด็นในสิ่งที่นางจะสื่อความได้

“กระหม่อมพูดตามการเคลื่อนที่ของดวงดาวพะย่ะค่ะ แต่หากดูจากพระชันษาของพระองค์ ก็นับว่าเหมาะสมแล้ว”

“เช่นนั้นเจ้าอายุเท่าใด แต่งฮูหยินเข้าจวนหรือยัง”

จ้าวอ้ายหลินถามทันทีหลังจากเขาพูดจบ

“เอ่อ กระหม่อมปีนี้อายุสามสิบสอง ยังไม่ได้แต่งงานพะย่ะค่ะ”

เฉินซีหมิงตอบ ใจพลางนึกว่าจะถูกจักรพรรดินีตำหนิที่ตัวเขาเองก็อายุไล่เลี่ยกับนาง แต่ก็ยังไม่แต่งงานเช่นกัน

เป็นขุนนางโสดแต่กลับยุยงองค์จักรพรรดิให้รับนายสนม ช่างดูย้อนแย้งกันนัก

“อ่อ”

ริมฝีปากอวบอิ่มกล่าว สายตาของสตรีมองขุนนางในโถงของตำหนักเวินไท่ทีละคน

“เช่นนั้น คืนนี้ราชครูเฉินก็มาปรนนิบัติข้าละกัน”

สิ้นเสียงของนาง ขุนนางหลายคนต่างตกใจแต่ก็ล้วนปิดปากเงียบสนิท หากจักรพรรดินีจะรับราชครูเฉินเข้าวังหลังพวกเขาก็ไม่คัดค้าน เพียงแต่คิดว่าหากจักรพรรดินีจะคัดเลือกนายสนมเข้าวัง พวกเขาจะส่งบรรดาลูกหลานของตนเข้าร่วมคัดเลือกด้วยก็เท่านั้น

ส่วนเฉินซีหมิงเงยหน้ามองสตรีบนบัลลังก์มังกร เห็นใบหน้างามล่มเมืองเขาก็กลืนคำพูดที่อยากพูดลงคอจนหมด

“รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ”

........

ตำหนักเยว่กวง

“เสด็จพี่เพคะ”

สตรีอายุประมาณยี่สิบเอ็ดปีวิ่งเข้ามาในตำหนักอย่างรีบร้อน

จ้าวหลินอ้ายชำเลืองสายตามองอย่างไม่ใส่ใจกิริยาของนางนัก

“เจ้ามีอะไร”

“เสด็จพี่จะให้ราชครูเฉินปรนนิบัติคืนนี้หรือเพคะ”

จ้าวม่านอวิ๋น หรือองค์หญิงสามพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

“ทำไมล่ะ”

“ก็หม่อมฉันได้ข่าวมาว่า”

จ้าวม่านอวิ๋นเขยิบกายเข้าไปใกล้สตรีที่นั่งเอนกายบนเก้าอี้กุ้ยเฟย มือเรียวยกขึ้นมาป้องปากแล้วทำเสียงกระซิบกระซาบราวกับกลัวถูกแอบฟัง

“ว่าราชครูเฉิน เฉินซีหมิงกับรองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพรหลิว หลิวกวนเป็นคู่บุรุษตัดแขนเสื้อน่ะสิเพคะ”

“งั้นหรือ แล้วรองผู้บัญชาการหลิวหน้าตาหล่อเหลาหรือไม่”

จ้าวหลินอ้ายถามน้ำเสียงราบเรียบ

“ก็” จ้าวม่านอวิ๋นขมวดคิ้วทำท่าครุ่นคิด

“เป็นบุรุษรูปร่างกำยำ ใบหน้าคมเข้ม รูปงามตามแบบผู้ฝึกยุทธ”

“เจ้าชอบเขาหรือไม่”

จ้าวหลินอ้ายมองน้องสาวของตน

จ้าวม่านอวิ๋นรีบส่ายศีรษะทันใด

“ไม่เพคะ เขาอายุแก่กว่าหม่อมฉันหลายปี ไม่ใช่ตามแบบที่หม่อมฉันชอบ”

จ้าวหลินอ้ายได้ฟังก็หัวเราะ มือเรียวยกขึ้นมาลูบผมน้องสาวตน

“หากเจ้าชอบพอบุรุษผู้ใดก็บอกข้า ข้าจะให้เขาเป็นของเจ้าให้จงได้”

จ้าวม่านอวิ๋นส่ายหน้าอีกครั้ง

“ข้ายังไม่สนใจเรื่องของบุรุษเพคะ เสด็จพี่ไม่ต้องใส่ใจเรื่องนี้ของหม่อมฉัน หม่อมฉันไปแล้วดีกว่า”

พูดจบสตรีก็รีบทูลลาแล้ววิ่งออกนอกตำหนักอย่างรวดเร็ว

“อายุอย่างเจ้าในยุคนี้ก็ควรออกเรือนมีลูกได้แล้ว”

จ้าวหลินอ้ายมองตามหลังนางแล้วเอ่ยเบาๆ