เมื่อเธอก็เหงา ส่วนเขาก็ร้อนเงิน “แล้วงานที่รับนี่ปกติเขามีขึ้นเตียงด้วยไหม”
ดูเพิ่มเติม「ねえ啓介?私たち、結婚しよう」
週末の日曜日、予約が取れない人気のフレンチレストランで食事をしながら彼氏の啓介にプロポーズをした。
「え、佳奈?どうしたの?急に?」
啓介はティラミスを食べる手を止めて、驚いた顔をして私を見ている。
「啓介が結婚に前向きじゃないのも知っている。だから私たち最高の夫婦になると思うの。」
ーーーーーーーーーー時を遡ること、3分前。
「啓介。私のこと、好き?」
「ん?どうしたの急に。」
女性の扱いに慣れている啓介は私の手に自分の手を重ねてきた。
「好きか嫌いかで言ったら好き?」
「え、もちろん。佳奈のことが好きだよ。だから付き合っているんじゃないか。」
「良かった。私も啓介が好き。だから、私たち結婚しよう」
私は宣言するように声を張って言った。
「え、今、なんて?」
聞こえていないはずはないのだが、啓介は聞き返す。
「だから、結婚。啓介、結婚しよう。」
「え、佳奈?どうしたの?急に?」
啓介は目を丸くして驚いている。先程までの優しい微笑みは姿を消し困惑とどのような返答をしようか考えているようだった。
「佳奈、なんでそうなったか聞かせてもらえないかな。この前、同僚が結婚したと話をした時に君は結婚の意味が分からないって否定的なことを言ってたよね。それが今日は急に結婚しようだなんて。言っていることが矛盾していると思うんだ。」
啓介は手を額に当てて厄介なことになったと言う顔でこちらを見ている。彼は結婚願望がない。『結婚できない男』ではなく『結婚したくない男』だった。しかし、そんなことは気にせずに私は続けた。
「結婚の意味が分からないのは今でもそうだよ。啓介が結婚に前向きじゃないのも知っている。だから私たち最高の夫婦になると思うの。」
「……ごめん、意味が分からない」
「啓介はなんで結婚したくないんだっけ?」
「それは……別に一人の生活に不自由もないし困っていないからだよ。一人でも生活できるスキルはあるし好きなことも出来る。」
周りから結婚して金銭面や時間の面で自由がなくなったと聞いていて、今の生活を楽しみたい啓介は否定的らしい。
「そう、私もなの!仕事が好きでこれからもっと上に行きたい。遊びやプライベートも充実させたいけど一番したいことは出世。出世してお金を稼いで自分の好きなこともして自由を手に入れたいの。」
「それなら今の関係のままで良くない?」
「ううん、良くない。啓介は、一人息子だからご両親から結婚はまだかとかお見合いや彼女の有無を聞かれるのにうんざりしているでしょ?」
「私は、今の会社は結婚していないと性格に問題があるんじゃないか?って疑われる。うちの会社には男性でも独身の役員はいない。役職クラスの昇進試験でも独身だと分かると性格とか内面の人間性を確認しているの。それって偏見じゃない?」
「それはそうだけど……。だから結婚って無茶苦茶すぎないか?」
「普通ならね。制限されることの方が多いし自由を求めるなら独身の方がいい。だから私たちは今のままの生活を送ろう」
「偽装結婚……ってこと?」
「いいえ、私は啓介のことが好きだし啓介も好きだと言ってくれた。だから愛のある結婚よ。私たちはお互いの自由を守るために結婚するの。」
「ごめん、理解が追いつかない。」
「いい?結婚することで啓介は親からの催促から逃れ、私は社会で不利益な扱いを受けないで済むってわけ!」
「つまりお互いに利害関係にあるといいたいのか?」
「その通り。好きな相手と恋愛感情以外でも求めているものが一致するなんて、私たち最高にいいパートナーだと思うの。こんな人もう出逢えないんじゃないかって思うくらいあなたに惹かれている」
「佳奈が言うことは確かに一理あるけれど、そんなに上手くいくかな?」
「上手くいくよ。上手くいくために婚前誓約書を作るの!」
「婚前契約書……?」
こうして私の猛烈なプロポーズから、私たちの結婚生活は幕を開けた。
ตอนที่ 20 แต่งงานกับฉันไหมป๊อปเรียนจบแล้วและเข้าทำงานในบริษัทแม่ของตัวเองทำธุรกิจส่วนตัวที่อยากทำนั่นคือการเปิดคาเฟ่เด็กคีตะยังคงทำงานที่เดิมผ่านมาเกือบสองปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตแบบอยู่บนฝั่งหนึ่งเดือน และอยู่กลางทะเลหนึ่งเดือน ทว่ามันก็ไม่ชินสักทีกับการที่ต้องห่างกัน นั่นอาจเป็นเพราะเวลาทั้งเดือนที่อยู่บนฝั่งเขาใช้ชีวิตกับเธอพอต้องไปจากกันอีกก็คิดถึงเป็นบ้าวันสำคัญก็ไม่เคยได้ไปหา เวลาที่เธอเหนื่อยและต้องการเขาก็ไปหาไม่ได้ ถึงแม้จะมั่นใจว่าเธอมั่นคงกับความรักที่มีให้เขาแต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งเธอเจอคนที่ดีกว่า เจอผู้ชายที่สามารถให้เวลากับเธอตอนที่เธอต้องการใครสักคนเขาจะทำอย่างไรเขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าคนสำคัญในชีวิตเขาจะหายไปอีกคน“พาดูบ้าน อย่างกับตัวเองจะมีเวลามาอยู่เนอะ”ป๊อปกอดอกมองคนที่กำลังพาเธอมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งอย่างตัดพ้อ เธอไม่ได้ขอให้เขาเปลี่ยนงานแต่ก็รอวันที่เขาพูดว่าจะมาทำงานบนฝั่งเพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันเขาขายห้องในอาคารพาณิชย์หลังเก่าที่เคยอยู่กับแม่ให้กับคนอื่นแล้วเพราะตอนนี้มันคงใช้ประโยชน์ไม่ได้กับเขา คงไม่มีเวลาไปทำธุรกิจพวกนั้นอีก จึงเอาเงินก้อนนั้นมา
“ป๊อปขออาบก่อนนะ”เขาพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินไปชาร์ตแบตมือถือของตัวเอง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าและพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไว้ที่เอว ก่อนจะกลับมาเคาะประตูห้องน้ำที่เพิ่งได้ยินเสียงเปิดน้ำจากฝักบัวได้ไม่นาน“มีอะไรคะ”“เปิดหน่อย” เอาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบคนด้านในยอมเปิดแต่โผล่ศีรษะออกมาคุยกับเขาเพราะตอนนี้เธอไม่มีเสื้อผ้าสักตัวแถมยังเปียกไปหมดแล้วด้วย เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพคงดูไม่ได้“อาบด้วยคน ง่วงแล้ว”“หะ”ระหว่างที่เธอกำลังตกใจเขาก็ผลักประตูเข้าไปโดยไม่ให้ได้ตั้งตัว แต่ตอนนี้เธอโป๊อยู่!“พี่คีตะ! ป๊อปโป๊!” เธอลนลานหาผ้าเช็ดตัว แต่เขากลับคว้าตัวเธอไว้แล้วรั้งให้มาอยู่ในอ้อมแขน โน้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากเธอทันทีเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น“อื้อ~”ป๊อปตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่ให้เธอได้ตั้งตัวเลย จู่โจมเธออย่างกับคนที่หิวกระหาย ราวกับจะกัดกินเธอให้ตายภายในนาทีเดียวอยู่ ๆ คำหนึ่งของเพื่อนก็แล่นเข้ามาในหัวระวัง ช้างตกมัน!จูบที่ร้อนแรงในคราแรกนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนสลับกันไปอยู่อย่างนั้น จากที่ตอนแรกเธอตื่นตระหนกเพราะความอายตอ
ตอนที่ 19 ด้วยความคิดถึงสิ่งที่ทรมานที่สุดตอนนี้คงเป็นการเอาแต่คิดถึงใครสักคน แต่มันก็ยังดีกว่าการที่ต้องสูญเสียใครไปที่ไม่มีวันกลับคืนมา อย่างน้อยการได้คิดถึง การเฝ้ารอของเธอมันก็ยังมีจุดหมาย ยังรู้ว่าวันหนึ่งเธอก็จะได้เจอเขาตั้งแต่ที่คีตะเดินทางไปอบรม ก่อนที่เขาจะเริ่มทำงาน จนถึงตอนนี้ที่เขาออกไปทำงานในที่ที่ไกลจนเธอไม่สามารถขับรถไปแอบมองเขาเหมือนอย่างที่เคยทำตอนที่เขายังเรียนอยู่ได้ มันทำให้เธอเริ่มชินบ้าง กับการที่ไม่ได้เจอกัน แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากให้เป็นช่วงแรกเขาดูเครียดจนเธอรู้สึกได้ แต่อย่างน้อยก็ยังได้คุยกันผ่านข้อความและเห็นหน้าผ่านจอเป็นช่วงเวลาถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเริ่มทำงานและมันเป็นระยะเวลาเพียงแค่เดือนเดียวก่อนจะกลับขึ้นฝั่งมาใช้ชีวิตหนึ่งเดือนสลับกันไปอย่างนี้แต่เธอก็ยังอดห่วงเขาไม่ได้อยู่ดีอยู่ที่นั่นเจอแต่ท้องฟ้ากับทะเล เจอสารพิษ แต่เขาบอกว่าเขาอยากหาประสบการณ์อยากหาเงินเพื่อตั้งตัวแล้วเธอจะห้ามอะไรเขาได้ อะไรที่เขาอยากทำเธอไม่คิดจะไปขัดความคิดของเขา ในเมื่อเขาเลือกแล้วเธอก็เคารพการตัดสินใจของเขา“น้าปั๊บ”“ป้าหรือเปล่าฌอน”“น้านั่นแหละถูกแล้วลูก”ป๊อปบอก
ตอนที่ 18 ขอโอกาสได้ไหมช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมานั้นเธอช่วยเขาเกือบทุกเรื่อง คอยอยู่ข้างเขาอย่างที่เขาต้องการ ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นเธอทั้งที่เข้าใจว่ามันควรจะเป็นอีกคนแต่เธอกลับไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นโผล่มาให้เห็นหน้าเลยมันโคตรจะใจร้ายเลยถ้าหากว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขารักมากจนไม่สามารถเปิดใจให้ใครได้ถึงแม้จะอยากรู้แต่เธอก็ไม่กล้าถามเรื่องนี้เพราะตัวเองก็รับปากเขาไปแล้วว่าจะอยู่ข้าง ๆ คอยเป็นกำลังใจให้เขา การถามแบบนั้นคงเท่ากับว่าสร้างปัญหาให้เขาเสียมากกว่า“มาได้ไง”“เพิ่งสอบเสร็จ”เธอถามเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่เดินมาหาเธอถึงโต๊ะ ที่อยู่ใต้ตึกของคณะ วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายของการสอบแล้ว พรุ่งนี้ก็เรียกว่าปิดเทอมได้เต็มปากแล้วที่ถามไป ได้คำตอบที่ไหน“ป๊อปว่าจะไปทานบะหมี่” อีกแล้ว เมนูที่เธอหยุดทานไม่ได้“อืม”“จะไปด้วยหรือเปล่า”“ไปสิ” เขาพยักหน้าให้เธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาถือไว้“ป๊อปถือเองก็ได้”“เดี๋ยวถือให้”“ตามใจ”เธอตัดปัญหาด้วยการแล้วแต่เขา ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เดินนำเขาไปที่รถ แล้วก็เห็นว่าเขาเพิ่งขับมอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ ๆ กับรถของเธอ“เดี๋ยวขี่มอไซ
อกหักเมื่อไรก็ต้องกลับบ้าน คำนี้ใช้ได้จริงกับเธอเพราะสามเดือนก่อนก็เป็นอย่างนี้ มันคิดไม่ออกว่าควรไปที่ไหน แต่ก่อนที่จะกลับมาเธอก็นอนร้องไห้อยู่คนเดียวหลายวันก่อนจะคิดได้ว่าอยู่แบบนั้นคงซึมจนตายแน่“สภาพ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากบันไดด้านหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง แล้วมันจะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ของเธอที่คอยแต่จะตอกย้ำซ้ำเติมกัน“อารมณ์ไม่ดี อย่ามาใกล้”“โอเค”ปืนตอบเสียงเรียบแต่เดินผ่านน้องสาวไปได้แค่ก้าวเดียวเขาก็หันกลับมา ตวัดแขนล็อกไปที่ลำคอของเธอจนแทบหายใจไม่ออก“แค่ก ๆ ไอ้พี่บ้า! ปล่อย!”“ฮ่า ๆ ”ป๊อปพยายามจะต่อสู้กับพี่ชายตัวเองที่มันกวนประสาทเธออยู่ในเวลานี้ เลือกเวลาถูกเสียด้วย เวลานี้แหละที่เธอจะฆ่าเขาให้ตายโดยให้เหตุผลว่าบันดาลโทสะ!ทว่า ไม่ว่าอย่างไรเธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ ปืนแกล้งเธอจนหน้าดำหน้าแดง โชคดีที่เสียงเรียกเข้าจากใครบางคนนั้นทำให้พี่ชายเธอยอมหยุดแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าเป็นสายจากเพื่อนสนิทเธอจึงกดรับสายทันทีไม่วายยกกระเป๋าฟาดพี่ชายไปอีกทีด้วยความโมโห(“ป๊อป แกอยู่ไหน”)“อยู่บ้าน”(“แก”)น้ำเสียงของเพื่อนสนิททำให้คิ้วเรียวขยับเข้าหากัน อยู่ ๆ หัว
ตอนที่ 17 การสูญเสียหลายวันแล้วที่เขาลองใช้ชีวิตแบบไม่มีผู้หญิงที่ชื่อป๊อป มันเป็นอาการที่โคตรทรมาน เขายังคงเข้าไปส่อง แกล้งไปในที่ที่คิดว่าเธอจะไปเพื่อให้ได้เห็นหน้าแต่ก็ไม่เห็นป๊อปเลยสักครั้ง จนเขาอดเป็นห่วงไปได้ต้องไปถามยามของคอนโด ถึงได้รู้ว่าเธอกลับบ้านและอาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เป็นช่วงสอบเธอคงหลบอ่านหนังสืออยู่ที่ไหนสักแห่ง“น้องเขาฝากของมาให้มึง ฝากเฌอมา”เสียงของบูมดังขึ้นพร้อม ๆ กับถุงใบใหญ่ ถุงหนึ่งที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า โดยไม่ต้องถามก็รู้ว่ามันเป็นของเขา เขาเหลือบมองของในมือเพื่อนสนิทแล้วเลื่อนสายตาไปมองมัน แต่เขาไม่รู้ว่าสายตาของเขามองบูมแบบไหนเพื่อนถึงได้ทำหน้าแบบนั้นแล้วยังเลิกคิ้วเป็นคำถาม“ใครบอกให้มึงรับ”“อ่าว ไอ้นี่ อะไรของมึง”“กูจะไปเอาเอง มึงไม่ต้องหวังดี”บูมขมวดคิ้วมอง สมองของเขาทำงานอย่างหนักเพื่อประมวลผลคำด่าที่ราบเรียบของเพื่อนสนิทก่อนจะคิดได้ว่า มันด่าเขาว่าเสือก“สมแล้วที่อกหัก เพราะปากมึงนี่เอง”“เอาไปคืน บอกว่าไม่เจอกูเลย”เขาบอกเพื่อนแล้วเดินหนีออกมา มองเมินของที่บูมเพิ่งหอบหิ้วมาให้ก่อนจะหลบมาอยู่คนเดียวที่ห่างจากกลุ่มเพื่อน วันนี้เป็นวันสอบวิชาแรกของเข
ความคิดเห็น