พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่

1

ฝันร้ายที่ไม่อยากให้เกิด

            พรึ่บ! สตรีผู้มีดวงหน้าอ่อนหวานผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องพลางหอบเหนื่อยอย่างหนัก

            “นี่ข้าฝันร้ายอีกแล้วหรือ” มันเป็นแค่ฝันที่ไม่มีวันจะเกิดขึ้นจริงใช่หรือไม่

            ยิ่งใกล้ปักปิ่นความฝันเหล่านั้นยิ่งชัดแจ้งขึ้นทุกที ความฝันที่ว่าพี่ชายเพียงคนเดียวของนางเป็นต้วนซิ่ว[1]ทั้งยังหลงรักสหายของตนอย่างหัวปักหัวปำ ยามที่สหายยังไม่มีคนรักก็แล้วไป แต่พออีกฝ่ายที่เป็นถึงซื่อจื่อ[2]ของจวนอ๋องตบแต่งพระชายาทั้งยังปักใจรักสตรีผู้นั้นอย่างลึกซึ้ง พี่ใหญ่ที่คล้ายกับคนผิดหวังในความรักเกิดความคิดชั่วร้ายหวังกำจัดสตรีผู้นั้น

            แม้ชินอ๋องเป็นถึงอดีตแม่ทัพใหญ่ที่ตอนนี้พาพระชายาออกท่องเที่ยวไปแล้ว แต่ทว่าก็ยังมีเสือหมอบมังกรซ่อน[3]ถูกเก็บซ่อนไว้เพื่อปกป้องบุตรชาย ดังนั้นเมื่อพี่ใหญ่ของนางส่งคนไปทำร้ายพระชายาของชินอ๋องซื่อจื่ออยู่บ่อยครั้ง ความเป็นสหายก็ขาดสะบั้น สุดท้ายโทษหนักอย่างการปองร้ายเชื้อพระวงศ์ก็ตกใส่หัวตระกูลฟ่านของนาง โดนประหารยกตระกูล

            ส่วนนางที่ตบแต่งเข้าตระกูลซิว ก็ถูกแม่สามีส่งกลับจวนฟ่านเพื่อรับโทษประหารพร้อมคนในตระกูล โดยสามีที่บอกว่ารักนักหนาไม่คิดปกป้องหรือช่วยเหลือใด ๆ

            ‘แต่นี่มันคืนที่สิบแล้วนะ ที่ข้าฝันเช่นนี้’ หรือว่าแท้จริงมันจะเป็นลางบอกเหตุ

            ในฝันบอกว่าอีกสามวันข้างหน้าพี่ใหญ่จะเดินทางกลับมาจากเมืองจินเฟิ่งโดยไม่บอกล่วงหน้า และเมื่อกลับมาถึงแทนที่จะกลับเข้าจวนก่อน เขากลับไปที่หอชายงามเจียวชู่ฉือและหลับนอนอยู่ที่นั่นราวสองวันถึงจะยอมกลับจวนให้บิดามารดาเห็นหน้า

            “อีกสามวันข้าจะไปพิสูจน์ให้เห็นกับตาว่านั่นมันคือฝันบอกเหตุ หรือเป็นเพียงฝันร้ายกันแน่” แม้ก่อนหน้านี้จะปลอบใจตนเองว่ามันเป็นเพียงฝันร้ายที่เกิดจากความบังเอิญหลังจากไปได้ยินบิดามารดาปรึกษากันเรื่องที่สงสัยว่าพี่ชายจะเป็นต้วนซิ่ว

            แต่การฝันติดต่อกันถึงสิบวัน ทั้งยังเป็นเรื่องราวเดียวกันไม่ผิดเพี้ยนมันทำให้ความมั่นใจของนางสั่นคลอน สุดท้ายจึงคิดจะทำบางอย่างเพื่อพิสูจน์ความฝันนั้น

            “คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”

            “อืม”

            “ตื่นเช้าเช่นนี้ ท่านฝันร้ายอีกแล้วหรือเจ้าคะ”

            “อืม” นางพยักหน้า

            “ฝันร้ายติดต่อกันหลายวันเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดีเราลองไปไหว้พระดีหรือไม่เจ้าคะ แล้วขอเครื่องรางฝันดีมาไว้ใต้หมอน”

            “ฟังดูเข้าท่าไม่น้อย เช่นนั้นยกน้ำล้างหน้าเข้ามาเถิด ข้าจะได้รีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เพื่อไปพบท่านแม่”

            “เจ้าค่ะคุณหนู” ซูฉีตอบรับก่อนจะรีบไปยกอ่างน้ำล้างหน้ามาให้คุณหนูของตน

            หลังจากรับสำรับเช้าพร้อมหน้าบิดามารดาแล้ว คุณหนูฟ่านก็ตามมารดาไปที่เรือนเพื่อจะเอ่ยปากขออนุญาตออกไปไหว้พระที่อารามนอกเมือง

            “ทางไปอารามมีแต่ป่าแต่เขา อย่างไรพาคนคุ้มกันไปให้มากหน่อย แม่จะได้หายห่วง” โฉมสะคราญล่มเมือง อดีตหญิงงามอันดับหนึ่งที่ไม่รู้บิดาไปใช้เล่ห์กลอันใดถึงได้มาครอง เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            “เจ้าค่ะท่านแม่” ยิ่งพิศยิ่งเห็นความงามที่ไม่ได้สร่างไปตามวัยของมารดา บางครั้งทำให้นางทอดถอนใจที่ตนเองงดงามน้อยที่สุดในจวนหากไม่นับบิดา และเพราะเหตุนี้ทำให้นางไม่ชอบงานเลี้ยงที่จะต้องพบปะญาติพี่น้องที่มักจะเอ่ยปากเปรียบเทียบว่านางงดงามน้อยกว่าพี่ชาย คล้ายกับเด็กถูกเก็บมาเลี้ยง

            “อีกไม่ถึงกี่วันก็จะปักปิ่นแล้ว อย่างไรขอเครื่องรางคู่ครองมาด้วยก็ได้”

            “ท่านแม่ใจร้ายยิ่งนัก คิดจะไล่ให้ลูกออกเรือนทันทีที่เข้าพิธีปักปิ่นเลยหรือ”

            “แม่ไม่ได้หมายความเช่นนั้น เพียงแต่จะช้าหรือเร็วอย่างไรเจ้าก็ต้องออกเรือน หาเครื่องรางมาไว้บูชาก็ไม่เสียหาย”

            “ข้าไม่สนทนากับท่านแม่แล้ว ข้ารีบไปไหว้พระที่อารามดีกว่าเจ้าค่ะ หากสายกว่านี้คนอาจจะมาก” กล่าวจบก็รีบย่อตัวแล้ววิ่งจากไป

            “อย่าลืมพาคนคุ้มกันไปด้วยนะซีอิ๋ง” ฟ่านฮูหยินส่งเสียงตะโกนตามหลัง พลางส่ายหน้าไปมาด้วยความรู้สึกจนใจเมื่อเห็นท่าทางห่างไกลจากคำว่า ‘เรียบร้อย’ ของบุตรสาว

            เนื่องจากอารามตั้งอยู่กลางป่าเขา การเดินทางด้วยรถม้าจึงใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วยามกว่าจะถึง

            “คนน้อยเช่นนี้ ดีจริง ๆ” หรือเป็นเพราะตอนนี้เพิ่งจะต้นยามซื่อ (09.00-10.59) ก็ไม่แน่ใจ

            “เช่นนั้นเรารีบเข้าไปไหว้พระกันเถิดเจ้าค่ะ ได้ยินว่าเซียมซีที่อารามนี้แม่นมากเลย อย่างไรคุณหนูลองเสี่ยงทายด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “ไม่หรอก ชะตาฟ้าลิขิตหรือจะสู้เราลิขิตด้วยสองมือเล่า” ฟ่านซีอิ๋งส่ายหน้าไปมาคล้ายไม่เห็นด้วย

            “แต่คนเขาว่าเซียมซีที่นี่แม่นมากนะเจ้าคะ ได้ยินว่าเมื่อสามเดือนก่อนคุณหนูหวังจวนเจ้ากรมคลังมาไหว้พระที่นี่ เสี่ยงทายได้ใบที่บอกว่าจะเจอคู่วาสนา หลังจากนั้นเพียงสามวันก็ได้เจอคุณชายจ้าว จวบจนเมื่อเจ็ดวันก่อนก็เพิ่งตบแต่งเข้าเป็นฮูหยินน้อยตระกูลจ้าว”

            “คู่วาสนาหรือคู่เวรคู่กรรมก็ไม่อาจทราบได้” นางเคยได้ยินบิดาเอ่ยกับมารดาว่าจวนจ้าวกำลังขัดสน การได้แต่งกับคุณหนูหวังเกรงว่าจะถูกวางแผนเอาไว้แล้ว

            “คุณหนู!”

            “เจ้าลืมแล้วหรือว่าข้ามาที่นี่เพื่อขอเครื่องรางปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย จะได้ไม่ต้องนอนฝันร้ายอีก หาใช่มาเพื่อเสี่ยงทายหรือขอพรเกี่ยวกับคู่ครองไม่” อยู่เป็นคุณหนูจวนฟ่านสุขสบายยิ่งนัก นางหรือจะยอมแต่งออกไปง่าย ๆ           

            ในฝันบอกว่านางจะได้เจอซิวเมิ่งหยวนซือเย่แห่งสำนักศึกษาเหวินไท่ บัณฑิตหนุ่มผู้มากความสามารถ มีความรู้แตกฉานสมกับเป็นบุตรชายคนเดียวของราชครูซิว ที่ร้านเหิงจื้อ ทั้งยังประทับใจในความสุภาพอ่อนโยนของอีกฝ่ายที่ช่วยนางเลือกพู่กันให้พี่ชาย

            เหอะ! เช่นนั้นก็อย่าได้หวังว่านางจะมอบพู่กันเป็นของขวัญให้พี่ชาย และเพื่อให้พี่ชายดูสมชายชาตรีมากขึ้น นางคิดว่าจะไปสั่งกระบี่ให้พี่ชายสักเล่มหรือไม่ก็เป็นอาวุธลับที่เอาไว้ป้องกันตัว แต่หากตำลึงไม่พอก็คงเป็นพู่ห้อยกระบี่งาม ๆ แทน

            “แต่ขอคู่ครองด้วยก็ไม่เสียหายนะเจ้าคะ”

            “ไม่ล่ะ ข้าคิดว่าการเป็นคุณหนูฟ่านเช่นนี้แหละดีที่สุด” นางกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปในอารามเพื่อไหว้พระ ทิ้งให้สาวใช้ถอนหายใจกับความคิดแปลกประหลาดของคุณหนู ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่ที่เริ่มฝันร้ายเป็นครั้งแรก

            “รอบ่าวด้วยเจ้าค่ะคุณหนู” ซูฉีรีบก้าวเท้าเดินตามคุณหนูของตนไป

[1] บุรุษที่รักชอบบุรุษด้วยกัน

[2] ผู้สืบทอดตำแหน่งอ๋องต่อจากบิดา

[3] คนที่มีความสามารถแต่หลบซ่อนคมเอาไว้