พรานหนุ่ม

เสียงคำรามของหมีดำดังก้องกังวานไปทั่วหุบเขา คลื่นความกลัวแผ่ซ่านไปในกลุ่มทหารองครักษ์ แม้จะได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี แต่การเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายขนาดมหึมาเช่นนี้ในป่าลึกย่อมสร้างความหวาดหวั่นไม่น้อย หลี่เฟยหลงที่อยู่บนหน้าผาพยายามเร่งตัวเองให้ลงมาอย่างสุดกำลัง แต่หมีดำกลับพุ่งเข้าใส่กลุ่มทหารอย่างรวดเร็ว เขี้ยวแหลมคมและกรงเล็บอันแข็งแกร่งของมันน่ากลัวเกินกว่าจะต้านทานไหว

"ถอยไป! จัดรูปขบวน!" หลี่เฟยหลงตะโกนลงมาด้วยความร้อนรน แต่ก็ไม่ทันการณ์ หมีดำตบเข้าที่ร่างของทหารองครักษ์นายหนึ่งอย่างจังจนกระเด็นไปกระทบต้นไม้ใหญ่

เหม่ยหลินมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความเด็ดเดี่ยว เธอรู้ว่าการใช้กำลังอย่างเดียวไม่สามารถเอาชนะสัตว์ร้ายตัวนี้ได้ เธอต้องใช้ สติปัญญา และ ความรู้ ที่มี

"หยุดนะ!" เหม่ยหลินตะโกนสุดเสียง เสียงของเธอไม่ได้มีพลังอำนาจเหมือนเจ้าเมือง แต่กลับมีความหนักแน่นที่ทำให้หมีดำชะงักไปชั่วครู่

ขณะที่หมีดำกำลังหันมามองเหม่ยหลินด้วยสายตาดุดัน ทันใดนั้นเอง!

ฟิ้ว! ฉัวะ!

ลูกธนูอาบยาพิษก็พุ่งตรงเข้าปักที่ต้นขาของหมีดำอย่างแม่นยำ! หมีดำคำรามด้วยความเจ็บปวด มันหันไปมองหาผู้โจมตีอย่างบ้าคลั่ง

ปราด!

เงาร่างหนึ่งปราดออกจากพุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง วัยราว 34 ปี สวมชุดหนังสีเข้มที่กลมกลืนไปกับธรรมชาติ ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคมกริบแต่แฝงด้วยความสงบ และรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากทำให้เขามีเสน่ห์อย่างประหลาด ในมือของเขาคันธนูไม้มะค่าที่ขึ้นเงาวับ

"หึ! เจ้าร้ายกาจนักนะไอ้หมี!" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงด้วยความมั่นใจ

หมีดำคำรามตอบ มันพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มอย่างไม่คิดชีวิต ชายหนุ่มกลับไม่แสดงท่าทีหวาดกลัว เขากระโดดหลบการโจมตีของหมีดำได้อย่างคล่องแคล่วว่องไวราวกับวานร มือของเขายังคงน้าวคันธนูอย่างต่อเนื่อง ฟิ้ว! ฟิ้ว! ลูกธนูอีกสองดอกพุ่งเข้าปักที่ไหล่และลำตัวของหมีดำ

ยาพิษเริ่มออกฤทธิ์ หมีดำเริ่มมีอาการเซซวน ดวงตาของมันเริ่มพร่าเลือน การเคลื่อนไหวเริ่มช้าลง และในที่สุด มันก็ล้มลงกระแทกพื้นด้วยเสียงอันดัง สิ้นใจในที่สุด

นายพรานผู้ช่วยชีวิต

ทุกคนในกลุ่มต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขามองไปยังชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตด้วยความทึ่งและชื่นชม

"ท่านพี่! ท่านสุดยอดมากขอรับ!" หลี่เฟยหลงที่ลงมาจากหน้าผาได้อย่างปลอดภัยรีบวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยความตื่นเต้น

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ "ไม่เป็นไรหรอกน้องชาย ข้าแค่ทำหน้าที่ของข้า"

เหม่ยหลินเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่ม เธอก้มศีรษะเล็กน้อย "ขอบพระคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้ ข้าคือเหม่ยหลิน"

ชายหนุ่มมองเหม่ยหลินด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "ข้าคือ ไป๋หู่ เป็นนายพรานในป่าแห่งนี้ ข้าได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็เลยเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะเจอแม่นางที่งดงามและกล้าหาญเช่นนี้"

คำชมของไป๋หู่ทำให้เหม่ยหลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อซ่อนรอยยิ้ม

"ท่านไป๋หู่ มีอะไรให้ข้าตอบแทนท่านหรือไม่เจ้าคะ?" เหม่ยหลินถาม

ไป๋หู่โบกมือ "ไม่จำเป็นหรอกแม่นางเหม่ยหลิน การช่วยชีวิตผู้บริสุทธิ์เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว แต่ถ้าท่านอยากจะตอบแทนข้าจริงๆ...ก็จงระวังตัวให้ดี ป่าแห่งนี้ไม่ได้มีแค่สัตว์ร้ายเท่านั้น แต่ยังมีอันตรายที่มองไม่เห็นอีกมากมาย"

คำพูดของไป๋หู่ทำให้เหม่ยหลินครุ่นคิด เขารู้เรื่องราวในป่าแห่งนี้ดีกว่าเธอแน่นอน

"ท่านไป๋หู่ ท่านรู้จัก 'ผลไม้แห่งสวรรค์' หรือไม่เจ้าคะ?" เหม่ยหลินถาม

ไป๋หู่ยิ้ม "แน่นอน! ข้าเป็นนายพรานในป่าแห่งนี้มาทั้งชีวิต ข้าไม่เพียงรู้จักผลไม้แห่งสวรรค์ แต่ข้ายังรู้จักแหล่งที่มาของมันด้วย"

ดวงตาของเหม่ยหลินเป็นประกาย "ท่านสามารถพาพวกเราไปที่นั่นได้หรือไม่เจ้าคะ?"

ไป๋หู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ได้สิ! แต่การเดินทางไปยังที่นั่นนั้นอันตรายนัก หากท่านไม่กลัวความลำบาก ข้าก็จะนำทางท่านไปเอง"