บทที่ 84 ดูแล

ไทเฮาถึงกับต้องยอมปล่อยฉางสื่อหลี่เฟยที่อายุมากแล้วไปใช้ชีวิตเป็นฮูหยินผู้เฒ่าจวนแม่ทัพ ตัวไทเฮากลับยังต้องใช้ชีวิตเป็นรูปปั้นทองคำ ถูกขังอยู่ในวังหลังไปตลอดชีวิต อำนาจอะไรก็ไม่มี เพราะถูกฮ่องเต้ใช้กลอุบายตัดทุกหนทาง

นางเคยพยายามใช้แผนหญิงงามเพื่อควบคุมฮ่องเต้ เพราะฮ่องเต้ได้ชื่อว่าลุ่มหลงอิสตรีเป็นหนึ่งในใต้หล้า แต่ไม่ว่านางจะส่งไปกี่คน ตั้งแต่หญิงสามัญชนไปจนถึงหญิงชนชั้นสูง ทุกคนต่างตกหลุมรักฮ่องเต้ ยอมกระทั่งถวายชีวิตให้

ไทเฮาถึงขั้นยอมส่งหลานรักของนางไปเป็นสนม ใช้ชีวิตเป็นหมูตัวเมียไม่ต่างจากตัวเอง แต่เพื่อยึดครองอำนาจบางส่วนจากฮองเฮาของฮ่องเต้ที่เฉลียวฉลาดมาก ถือว่าสนมฟางหรงทำได้ดี เพราะฮ่องเต้ดูรักและเอ็นดูนางไม่น้อย ฟางหรงยังสามารถตีสนิทกับจวนแม่ทัพหลี่ได้ด้วย

แต่เสียดายที่สุดท้ายก็ยังเสียรู้ฮ่องเต้จนได้ เพราะสนมฟางหรงเกิดอยากเอาใจฮ่องเต้ด้วยการถวายทองคำชนิดพิเศษที่มีเพียงน้อยนิด สุดท้ายทองคำนั่นถึงกับเป็นของที่ฮ่องเต้ประทานให้หลี่เฟิ่งเซียน!

ตอนที่หลี่เฟิ่งเซียนถูกจับ แม้ไทเฮาจะโกรธหลงอี้มาก เพราะหลี่เฟิ่งเซียนได้ทำลายแหล่งหาเงินของนางลงในพริบตา แต่อย่างน้อยก็สามารถปัดให้เป็นเพียงความโชคร้ายของคุณหนูใหญ่ผู้ดื้อรั้นจะวิ่งไล่ตามผู้ชายไปชายแดนอย่างโง่เขลา ไม่มีอะไรสาวมาถึงตัวของไทเฮา

วันแต่งงานของหลี่เฟิ่งเซียน บังเอิญไทเฮาได้รู้ความลับของสาวใช้ที่ชื่อหยวนหยวน นางจึงซื้อตัวสาวใช้คนนั้นด้วยการสัญญาว่าจะให้เป็นสนมของฮ่องเต้องค์ต่อไป และจัดฉากยิ่งใหญ่เพื่อใส่ร้ายฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน นางสร้างข่าวเรื่องฮ่องเต้หลงใหลกุ้ยเหรินคนใหม่ที่เป็นหญิงคณิกา โจมตีสกุลหลี่ทุกทาง ไทเฮาถึงขั้นขายข้อมูลทางกองทัพที่หลงอี้ได้มา ให้กับพวกนอกด่าน แต่พวกนั้นกลับทำอะไรแม่ทัพหลี่ไม่ได้

กำลังพลและอาวุธที่นางได้จากการจับลูกสาวชาวบ้านมาขาย สุดท้ายกลับถูกความวิปริตของหลงอี้ทำแผนพังหมด หากหลงอี้ไม่ลุ่มหลงในกาม หลงใหลการแอบดูกิจกรรมในห้องหอ และฆ่าหลี่เฟิ่งเซียนตั้งแต่แรก ตระกูลหลี่ก็อาจระส่ำระสายมากถึงขั้นไร้ผู้สืบทอด

และเมื่อไร้ซึ่งสกุลหลี่ ฮ่องเต้ก็ไร้มือเท้า ถึงฤดูล่าสัตว์ ไทเฮาตั้งใจจะวางแผนฆ่าฮ่องเต้ และอ้างว่าเป็นบัญชาสวรรค์ที่ลงโทษฮ่องเต้ชั่ว แต่หลงอี้ก็ทำแผนพังหมดแล้ว แม้แต่เขยไร้ชื่อไร้ศักดิ์ของสกุลหลี่ยังกลายเป็นยอดฝีมือ ไม่ว่าทางใดไทเฮาก็ถูกกำหนดให้พ่ายแพ้ 

เพียงแต่ไทเฮาแค่ไม่เคยระแคะระคายเลยว่าตั้แต่ฮ่องเต้ยอมรับหญิงบรรณาการจากหลี่เฟิ่งเซียน เขาก็ได้วางแผนขุดหลุมรอวันพ่ายแพ้ของไทเฮาแล้ว ผู้อื่นอาจมองว่าฮ่องเต้เพียงมักมากในกาม แม้แต่หญิงสกปรกที่เคยอยู่ในโรงน้ำชาก็ยินดีรับไว้เป็นสนม แต่ความจริงฮ่องเต้ผู้ล้ำลึกได้คำนวณไว้แล้วว่าเรื่องรับหญิงมีมลทินเป็นสนมจะต้องถูกไทเฮาใช้เป็นเครื่องมือแน่นอน เขาก็เพียงรอให้เสด็จของเขาเผยตัวออกมาเท่านั้น

ไทเฮาถูกตัดสินประหารชีวิต ฮ่องเต้ยอมตัดมวยผมเพื่อบวงสรวงล้างความผิดให้เหล่าหญิงคณิกา และสาบานจะไม่ร่วมประเวณีกับหญิงใดอีกตลอดชีวิต แม้เหล่าขุนนางจะขอร้องอ้อนวอน แต่ฮ่องเต้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เขาอ้างว่าเขามีผู้สืบทอดสกุลมากพอแล้ว ซึ่งก็จริงหากดูจากจำนวนของเหล่าองค์หญิงองค์ชายที่ต่างเรียกหลี่เฟิ่งเซียนว่าคุณหนูใหญ่ มีไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน

กุ้ยเหรินอาหงตัดสินใจสนับสนุนการทำความดีของฮ่องเต้ด้วยการบวชเป็นนางชีตลอดชีวิต เพื่อยืนยันว่านางและเหล่าพี่สาวน้องสาวไม่มีความผิด พวกนางเป็นเพียงราษฎรผู้เดือดร้อนจากการก่อกรรมทำเข็ญของไทเฮา

หลี่เฟิ่งเซียนและแม่ทัพหลี่ต่างกลับมาที่จวนเพื่อให้ท่านเขยรักษาตัว ท่านเขยรักษาแผลให้ท่านแม่ทัพไปแล้ว แต่อย่างไรก็ต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิดในยามค่ำคืน เพราะบาดแผลบนตัวของแม่ทัพทั้งติดเชื้อและสาหัสมาก ท่านย่าก็ยังคงป่วยแม้จะดีใจมากที่รู้ว่าลูกชายของนางยังไม่ตาย ดังนั้นหน้าที่ดูแลจึงได้แต่ต้องมอบให้ฮูหยินรอง

ฮูหยินรองผู้ไม่เคยเข้าหอกับท่านแม่ทัพ ยังคงรู้สึกแปลกประหลาดกับการได้รับความไว้วางใจไม่สิ้นสุดนี้ แต่นางก็ถือว่ารับผิดชอบหน้าที่ได้ดี

ส่วนคุณหนูใหญ่ ย่อมต้องเป็นท่านเขยเป็นผู้ดูแล แม้นางจะไม่ได้มีบาดแผลใหญ่อะไร บนตัวนางก็มีเพียงแผลขีดข่วนเท่านั้น แต่เขาก็ดูแลเป็นอย่างดี โดยการใช้ลิ้นสำรวจทุกซอกทุกมุมบนตัวนาง เขายังคงดูแลนางชนิดที่ไม่ยอมให้นางได้นอนหลับพักผ่อน

จนหลี่เฟิ่งเซียนยังต้องเอ่ยถามเขาว่าเขาได้ขับพิษของยาปลุกกำหนัดออกไปหมดแล้วใช่หรือไม่ แต่เขากลับทำเพียงหัวเราะและเคี่ยวกรำนางต่อไป แม้รุ่งขึ้นนางจะลุกจากเตียงไม่ไหวก็ไม่มีผู้ใดใส่ใจ เพราะทุกคนต่างคิดว่าทั้งคุณหนูใหญ่และแม่ทัพหลี่ต่างเหน็ดเหนื่อยมากจากการจับกบฏอย่างไทเฮา

คืนต่อมานางยังคงถูกเขาดูแลอย่างหิวกระหาย แม้นางจะเจ็บปวดไปทั้งร่าง ไม่มีการหลั่งน้ำแห่งความสุข แต่นางก็เริ่มเข้าใจคำว่า สามีหลงใหลภรรยาหลังคืนเข้าหอ นั้นเป็นเช่นไร

“เอานางออกมา” หลี่เฟิ่งเซียนบอกจ้าวเหลียง

หลังจากนางเข้าหอกับสามีทั้งคืน และตอนเช้าสามีของนางก็ถูกเรียกตัวเข้าไปพบหมอหลวงอิ่นอย่างเร่งด่วน บ่ายวันนี้หลังจากเข้าไปดูอาการของท่านพ่อที่ยังคงนอนป่วยโทรมตัวร้อนไม่หาย ในที่สุดหลี่เฟิ่งเซียนก็กล้ามายืนอยู่หน้าห้องคุกใต้ดินของจวนแม่ทัพหลี่

จ้าวเหลียงเดินเข้าไปด้านใน สักพักก็พาตัวของหยวนหยวนออกมา สภาพของหยวนหยวนแทบดูไม่ได้ ผมเผ้ารุงรัง ตัวเหม็นสกปรก ผอมแห้งจนผิดตา ไม่มีแม้แต่รองเท้าใส่ หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกบีบรัดในหัวใจ นางไม่รู้ว่าควรรู้สึกกับเรื่องตรงหน้าอย่างไรดี

“จะยืนจ้องหน้าข้าอีกนานหรือไม่ จะฆ่าก็ฆ่า มาถึงขั้นนี้ ข้ายังจะเอาหน้าที่ไหนกลับไปหมู่บ้านของข้าอีก ทุกคนที่นั่นคงก่นด่าสมน้ำหน้าข้า ถึงกลับไปพ่อแม่ก็ไม่เอาข้าแล้ว จะทำอย่างไรก็ทำ” หยวนหยวนเป็นฝ่ายพูดก่อน

“หยวนหยวน...” หลี่เฟิ่งเซียนพูดได้แค่นั้น รู้สึกเพียงว่ามีบางสิ่งติดอยู่ตรงคอ จนคำพูดใดๆ ก็พูดออกมาไม่ได้

“ฮ่าๆๆ ที่แท้เจ้าก็รู้จักชื่อของข้าหรอกหรือ ข้ายังนึกว่าเจ้าจำชื่อของข้าไม่ได้ ถึงได้จงใจเรียกชื่อข้าใหม่ เรียกด้วยชื่อที่แสนจะหยาบคาย ข้าเกลียดชื่อนั้นมาโดยตลอด” หยวนหยวนเชิดหน้าขึ้น

“...ยู่ยี่ ข้าชอบชื่อนี้ ดูไร้เดียงสา จริงใจ เหมือนเจ้า” น้ำตาของคุณหนูใหญ่ไหลริน