บทที่ยี่สิบห้า

ในคืนนั้นฟ่านปิงก็แบ่งเงินให้พี่ชายสามหมื่นหยวนไม่รับก็ไม่ได้ น้องสาวจัดใส่ตู้เซฟใบย่อมในห้องนอนในมิติของน้องสาวรียบร้อยไม่ต้องกลัวว่ามันจะหายไปไหน

ถ้าส่งกุ้งไปถึงหน้าหนาวมู่หยางคิดว่าเขาคงร่ำรวยไม่ต่างจากน้องสาวเลยตอนรับเงินมาถือมือของเขาสั่นมากเพราะตั้งแต่เกิดมานี้คือเงินที่ได้มามากที่สุดในชีวิตนี้

ฟ่านปิงจะทำให้เขาตกใจตายเพราะเงินหรือเปล่านะหึๆมู่หยางหัวเราะเหมือนคนบ้าพอน้องสาวปิดเซฟให้เขาเรียบร้อย

"พี่ใหญ่ต้องทำใจนะต่อไปเงินของพี่จะต้องเต็มตู้เซฟอย่างแน่นอนเชื่อน้องแล้วจะรวย" ฟ่านปิงหัวเราะกอดอกด้วยความภาคภูมิใจใส่พี่ชาย มู่หยางจึงหัวเราะและเอามือลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู   

"ได้พี่จะเชื่ออปิงเอ๋อร์ทุกอย่างเลย" 

สองพี่น้องยอกเย้ากันและพากันออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่น ดูทีวีด้วยกันกินผลไม้กับน้ำผลไม้ มู่หยางนั่งดูรายการในทีวีที่น้องสาวของเขาเปิดให้ดูวิธีสร้างอาชีพให้ทุกคนได้เอาไปทำและต่อยอด แม้แต่รายการอาหารมากมายนี้ฟ่านปิงแค่เอาในทีวีนำไปขายให้เพื่อนของเขาทั้งชาติก็ไม่หมดไม่อยากจะคิดเลยว่าจื่อเซิ้นจะร่ำรวยมากแค่ไหน

เพราะสูตรอาหารมากหมายในทีวีของฟ่านปิงทั้งทำทั้งกินให้ดูอีกและวิธีดูแลสวนผลไม้หลายสายพันธ์ที่สร้างเงินให้กับคนปลูกมากมายเขาจึงนั่งดูได้ไม่เบื่อเลยสักคืน

"พี่ใหญ่คะพอดีน้องบอกกับแม่เสิ่นไปว่าถ้าน้องแต่งงานให้กับลูกชายของท่านไปน้องจะไม่ย้ายออกไปอยู่ในหมู่บ้านหรือบ้านของแม่เสิ่นนั้นนะคะ พี่ใหญ่น้องไม่ชอบคนในหมู่บ้านค่ะอยู่ที่บ้านเราดีกว่าสะดวกดีจะทำอะไรไม่ต้องมาสนใจว่าใครจะมาส่องเรื่องของเรา น้องเลยบอกให้แม่เสิ่นย้ายมาอยู่ที่บ้านเราด้วยกันเลยค่ะพี่ใหญ่ น้องคิดว่าก่อนที่จะเข้าหน้าหนาวเรามาสร้างบ้านหลังใหม่กันเถอะค่ะในเมื่อเราไม่ขัดสนเรื่องเงินกับรายได้ของครอบครัวเราแล้วน้องว่าจะสร้างบ้านสองหลังค่ะให้พี่ใหญ่หลังหนึ่งของน้องหลังหนึ่งพี่ใหญ่เห็นด้วยไหมคะ เพราะต่อไปพี่จะต้องมีภรรยาถ้าเจอคนที่รักถึงไม่เจอก็ไม่เป็นไรน้องสาวคนนี้จะเลี้ยงดูพี่ชายเองค่ะ แต่ก็อยากจะทำเผื่อเอาไว้ชีวิตคนเราไม่แน่นอนจริงไหมคะ" ฟ่านปิงถามพี่ชาย

"แล้วทางแม่ของเฉินซานให้คำตอบกับน้องแล้วหรือ" มู่หยางถามน้องสาว

"ยังค่ะน้องพึ่งจะถามก่อนที่พี่จะกลับมาจากเขาเองน้องบอกว่าไม่ต้องรีบให้คิดและปรึกษากับลูกชายของท่านดูก่อน ถ้าเป็นไปได้ให้ลูกชายของแม่เสิ่นปฎิเสธน้องและไม่แต่งนี้เข้าทางน้องเลยค่ะยิ่งดี น้องก็แค่วาดลายผ้าให้แม่เสิ่นไปปักที่บ้านของท่านไม่ต้องเจอหน้าของลูกชายของท่านอีกด้วย"

"พี่ว่าเฉินซานอยากเร่งวันแต่งจะแย่นี้เขาก็เร่งให้พี่เลื่อนวันแต่งได้ไหมเห็นบอกว่าจะไปปรึกษาแม่ของเขาวันนี้ละ" มู่หยางตอบน้องสาว มู่ฟ่านปิงกรอกตามองบนนี้สรุปว่าเธอต้องแต่งกับผู้ชายคนนี้จริงๆนะหรือ

สวรรค์หนูยังไม่อยากแต่งงานเลยทำไม่ต้องส่งมาตอนที่ร่างนี้มีสามีด้วยก็ไม่รู้แต่คนที่จะอยู่ไปกับผู้ชายคนนั้นคือหนูนะคะไม่ใช่ฟ่านปิงคนเก่า กลับภพเดิมก็ไม่ได้ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้ห่วงแล้วเพราะพี่ชายเธอก็หาเอาไว้ให้แล้ว นี้ดวงชะตาของหนูต้องอยู่กับผู้ชายใจร้ายคนนั้นไปอีกนานไหมฟ่านปิงคร่ำครวญในใจ

"ปิงเอ๋อร์น้องเป็นอะไรเห็นเงียบไปเลยพี่เรียกตั้งหลายครั้งไปนอนเถอะนี้ก็ดึกมากแล้ว" จากสองพี่น้องก็แยกกันเข้าห้องของใครของมัน

ฟ่านปิงเดินกลับห้องด้วยใจหงอยเหงาพอคิดถึงเรื่องแต่งงานให้เฉินซาน ความลับที่มีก็ต้องหลบซ่อนอีกมันไม่สะดวกเหมือนอยู่กับพี่ชายของตัวเอง เอาวะร่างนี้พึ่งจะสิบแปดกว่าเองนะในภพเก่ากำลังเรียนอยู่เลยแต่จะเป็นเช่นไรชีวิตต้องเดินหน้าต่อไปจะมามัวเสียใจมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา

เพราะในทุกวันสองครอบครัวก็ยังคงขึ้นเขาไปหาบปลาหาบกุ้งลงมาหลายได้เงินเป็นกอบเป็นกำสร้างความดีใจให้กับทุกคนฟ่านปิงบอกกลับพี่ชายให้ทำประตูทางเข้าสวนอีกที่หนึ่งเพราะวันที่จะเข้าไปส่งของให้พี่สาวเจียงหยู่

เธอจะแวะไปหาพี่ชายจื่อเซิ้นหาช่างมาทำบ้านให้ทันก่อนจะเข้าหน้าหนาวที่จะถึง เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีรถวิ่งมาบ้านของเธอ จะทำให้รถมารับวิ่งเข้าสวนไปจอดที่ท้ายสวนเลยมู่หยางกับมู่เฉินจึงงดขึ้นเขาไปเก็บผักป่ามาทำประตูและทางเข้าสวนใหม่ซึ่งสองหนุ่มก็ทำตามใจฟ่านปืงทุกอย่าง

สามวันต่อมาก็เกือบจะแล้วเสร็จแต่วันนี้ฟ่านปิงจะไปส่งแบบผ้าในเมืองกับพี่ชายสองคนแต่เฉินซานขอไปด้วยหรือเขาก็ขอให้ตัวเองเป็นคนไปส่งฟ่านปิงเอง แม่เสิ่นก็เลยตัดปัญหาคือไปด้วยกันทั้งสี่คนเลยพอส่งปลากันเสร็จจึงปั่นจักรยานออกจากหมู่บ้านประมาณห้าโมงเช้า

ประมาณสี่สิบห้านาทีก็ถึงในเมืองฟ่านปิงให้พี่ชายพาไปที่ร้านผ้าของพี่สาวเจียงหยู่ ที่มาถึงเวลานี้เพราะต้องส่งปลาให้กับพี่ชายจื่อเซิ้นก่อนแต่ฟ่านปิงฝากจดหมายมาบอกเวลานัดกับพี่สาวเจียงหยู่ก่อนแล้ว

พอมาถึงหน้าร้านพี่สาวเจียงหยู่ถึงกับยืนรอที่ด้านหน้าร้านเลยและรีบเดินมาหาฟ่านปิงจูงแขนเธอเข้าไปในห้องทำงานเลยหลังจากทักทายทุกคนและเชิญเข้าไปในร้านพาไปที่ห้องรับรองแขกและให้เด็กในร้านรับรองแขกทุกคนเป็นอย่างดี

ก่อนจะขอตัวจูงมือมู่ฟ่านปิงไปที่ห้องทำงานเพื่อคุยงานเพราะตอนนี้พี่ชายกับพี่สะใภ้รออยู่ก่อนแล้ว พอเข้ามาถึงในห้องเจียงห่าวกับเหม่ยอิงนั่งรออยู่และยิ้มทักทายฟ่านปิงอย่างเป็นกันเอง

"สวัสดีค่ะคุณเจียวห่าวคุณเหม่ยอิงฟ่านปิงทักทายสองสามีภรรยาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ขอโทษที่มาสายนะคะพอดีมีงานให้ทำในตอนเช้าค่ะ" ฟ่านฟิงไหว้ขอโทษทุกคนจากใจจริง

"ไม่เป็นไรขอแค่ฟ่านปิงส่งจดหมายมาบอกพวกพี่รอได้แต่บางคนแทบจะไปตามถึงหหมู่บ้านเลยมั้ง" พี่ว่าเจียงห่าวแซวน้องสาวเล่น

"อย่าว่าแต่น้องเลยพี่ก็เหมือนกันนั้นละค่ะ" เจียงหยู่ตอบยิ้มๆจากนั้นในห้องก็เกิดเสียงหัวเราะกันเกิดขึ้น

ส่วนอีกห้องที่สามคนเข้าไปนั่งรอฟ่านปิงมีเด็กในร้านยกน้ำชากับขนมมาเสริฟเรียบร้อย แต่อีกคนคอยมองแต่ประตูด้วยความกังวลที่เห็นเจ้าของร้านจูงมือภรรยาตัวน้อยของเขาไปในอีกห้อง จนแม่เสิ่นต้องบอกน้องไปคุยงานเดี๋ยวก็มาลูกแต่เขาก็ยังมองแต่ประตูตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วงภรรยาตัวน้อยของตนเอง