3 นายจะปิดแมสก์ทำไม

เวลาพักกลางวันที่ทุกคนมักไปทานข้าวโรงอาหารหรือตามศาลาและพูดคุยกัน 

แต่ไม่ใช่กับผม ผมมักจะหลบเลี่ยงไม่ให้เข้าใกล้ใครและทานข้าวคนเดียวในที่ๆไม่มีคนเห็นนั่นก็คือหลังโรงเรียน จะมีตึกทิ้งล้างอยู่บางทีก็สังเวชตัวเองเหมือนกันที่ต้องมาในที่แบบนี้แต่ตอนนี้ชินแล้วชีวิตดีกว่าช่วงม.ต้นเยอะ

แซนวิชแฮมไข่กับนมจืดเป็นอาหารช่วงเที่ยงที่สะดวกและรวดเร็ว ผมจึงกินมันประจำ

ผมหันซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นมีใครแล้วก็ดึงแมสลงเตรียมหม่ำแซมวิชตรงหน้า

"ง่ำๆ อร่อยจัง"

"อร่อยไหม" เสียงใครบางคนดังมาจากด้านหลังทำแซนวิชแทบพุ่งออกปาก

"แค่กๆๆ" ผมรีบดึงแมสขึ้นและหันกลับไปมอง

"ไทม์? มาทำอะไรที่นี่" 

"นายล่ะมาทำอะไรที่นี่"

"ฉ...ฉันมา" ถ้าบอกว่ามากินข้าวจะแปลกไหมหรือควรเลี่ยงไม่ตอบอะไรดี เขาจะเห็นหน้าผมหรือยังแล้วถ้าเห็นจะรังเกียจผมไหม ผมไม่มั่นใจเลย

"มา?" เขาถามย้ำ

"มาชมวิว ฮ่าๆที่นี่สวยดี" คิดว่าเขาคงเชื่อแหละเพราะพูดออกไปแบบเป็นธรรมชาติที่สุด(คิดเองทั้งนั้น)

"อ๋อ ชอบวิวแบบหลอนๆว่างั้น"

"อ..อือ"

"กินแซนวิชเหรอ"

"อ่ะ อืม"

"ปิดแมส?"

"อ๋อ อิ่มแล้ว"

"ที่พูดหมายถึงทำไมถึงปิดแมส"

"เอ่อ...คือ"เป็นคำถามที่เจอบ่อยแต่ทำไมวันนี้ผมถึงไม่กล้าตอบออกไปก็ไม่รู้ เพราะสายตาของเขาเหมือนว่าถ้าพูดโกหกไปความได้แตกแน่

"ไม่สบาย?"

"แค่กๆ ใช่ๆเป็นวัณโรคน่ะ แค่กๆ" ผมทำท่าไอเพราะงั้นก็เชื่อและรีบไปสักทีเถอะ

"..." แต่ยิ่งผมพูดเขาก็ยิ่งเข้าใกล้

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

ยิ่งเข้าใกล้หัวใจผมยิ่งเต้นรัวเล่นเอาหัวใจแทบระเบิดออกมาด้วยความตื่นเต้น นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครมาถามไถ่แบบนี้ 1ปี 2ปี หรือมากกว่านั้น

เขาเอื้อมมือมาดึงมือผมพลิกไปมาเพื่อหาดูอะไรบางอย่าง

"ทะ..ทำอะไรน่ะ" พูดจาเงอะงะติดอ่าง เพราะเขาคือคนแรกที่มาแตะเนื้อต้องตัว

"คิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือเหรอ วัณโรคบ้าไรผิวขาวอย่างกะแดกแฟ้บ" 

เหมือนความจะแตกเลย ผมเลิกลั่กรีบชักมือกลับมาทั้งยังคิดหาทางแก้ตัว เอาไงดีวะ

"วัณโรคแบบใหม่ ไปก่อนนะออดจะดังแล้ว" ผมรีบพูดจนฟังดูไม่เป็นธรรมชาติก่อนจะลุกลี้ลุกลน ลุกขึ้นแล้วเดินอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยว" ไทม์ใช้มือจับไหล่รั้งผมไว้ ผมไม่กล้าหันไปสบตาเลยก้มหน้าก้มตามองพื้นแทน

อยู่ในห้องไม่เห็นจะสนใจใครเลย ขอล่ะรีบๆปล่อยๆไปสักทีเถอะ พรีส!!

"แซนวิช" ไทม์ยื่นแซนวิชที่พึ่งกัดได้แค่คำเดียวมาให้ ผมรีบคว้าและสับขาออกมาจากตรงนั้นด้วยความเร็ว

"แหกๆๆ" ผมหอบหายใจมือจับราวบรรไดทางขึ้นห้องเรียน เหนื่อยฉิบหายเลย

"เป็นไรไหม" เหมือนว่าจะได้ยินเสียงบางคนสวนลงมา ผมเงยหน้าขึ้นมองและคนนั้นคือ นที ไอ่หน้าหล่อที่ผมไม่อยากเข้าใกล้ที่สุด

ผมหันซ้ายขวาเผื่อว่าเขาอาจจะทักคนอื่นแต่ก็ไร้วี่แวว เลยชี้นิ้วมาที่ตัวเองประมาณว่า 'นายพูดกับฉันเหรอ'

"อืม นายนั่นแหละเป็นไรไหม"

"ม..มะไม่เป็นไร" หวังว่าเขาจะจำผมไม่ได้นะ ผมก้มหนาก้มตาเดินขึ้นบันไดต่อก่อนจะผ่านตัวเขาไป

"เดี๋ยวก่อน" อะไรอี้กกก ปล่อยฉันไปเถอะ

"เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า"

ตึก ตึก เสียงก้าวเท้าขึ้นบันไดทำเอาหัวใจเต้นกระสับกระส่าย เขาเดินมาตรงหน้าก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

"เหวอ" ทำผมตกใจหงายหลังเกือบตกบันไดโชคดีที่เขาใช้มือคว้าเอวผมไว้ก่อนไม่งั้นมีล่วงแน่

แกร็ก!! แต่โชคร้ายที่แว่นผมดันหลุดออกจากเบ้าตา

ภายใต้กรอบแว่นหนาเผยให้เห็นดวงตากลมโตขนตางอลเรียงสวยทำให้นทีเผลอไผลไปชั่วขณะ

ผมที่ตอนนี้กำลังรู้สึกถึงรางร้ายรีบหลบสายตาแล้วพูดว่า"ข..ขอบใจนะ แต่ปล่อยได้แล้ว" 

"อ่ะ อ๋ออืม" มือที่เกาะช่วงเอวผมไว้ถูกปล่อยออก

เห็นอย่างนั้นผมก็รีบสาวเท้าก้าวยาวๆขึ้นบันไดและไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีกเลย

ก่อนจะคิดได้ว่าซวยแล้วลืมหยิบแว่นมาด้วย

พอตั้งสติได้ผมก็มองทางได้แค่ระยะใกล้ๆรู้จักไหมครับสายตาสั้นชนิดที่ว่ามองเห็นแค่เพียง2คืบน่ะ 

ผมเดินหรี่ตาพยายามมองภาพตรงหน้าไปเรื่อยๆแม้มันจะเห็นได้ไม่ชัดแต่ก็พอเลือนรางและเดาทางได้จนกระทั่งอยู่หน้าห้อง

พอก้าวเข้ามาในห้องสายตาที่พร่ามัวจนชนิดที่ว่าเห็นคนเหมือนภาพติดวิญญาณกำลังลอยไปลอยมาอยู่พอพยายามหรี่ตาก็เหมือนจะชัดขึ้นมาหน่อย ผมเลยหรี่ตามองหาเลขที่โต๊ะของตัวเองไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...

"30 อ่ะเจอแล้ว" บ่นพึมพำเบาๆก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งและรู้สึกเหมือนว่าผมนั่งโดนอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เก้าอี้

ผมเลยเอามือไปสัมผัสลูบๆวนๆ หืม!! อะไรนุ่มๆ

"นั่นหำเรา" เสียงปริศนากระซิบข้างหูเบาๆทำผมสะดุ้งโหยงลุกขึ้นอย่างไว

"อ่ะ ขอโทษทีสงสัยเรานั่งโต๊ะผิด"

"ไม่เป็นไร ฉันเอาแว่นมาคืนน่ะ" เสียงนี้มัน...

นทีเหรอ!! ถึงห้องตั้งแต่ตอนไหนกัน

"ขอบใจนะ เอามาสิ" ผมยื่นมือไปข้างหน้ามั่วๆ แต่ไม่รู้สึกว่าเขาจะวางแว่นไว้ที่มือผมเลยหรือยื่นผิดฝั่ง

คิดได้ดังนั้นผมก็ย้ายมือไปอีกฝั่ง

แปะ จากแว่นที่คิดว่าจะให้ก็สัมผัสได้ถึงมือแทน นทีวางมือตัวเองไว้บนมือที่แบค้างไว้ของผมก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมเหงื่อแทบท่วมตัว

" ถอดแมสออกได้ไหม เราอยากเห็นหน้า"