26

กรงเล็บสีชาดฟาดลงเฉียดผ่านแผ่นหลังไป จือจือถีบปลายเท้าทะยานขึ้นเวหาเยียบเย็น

พายุหมุนลูกใหญ่เป็นสีชาดและสีนิลตกกระทบลงคู่เคียงแสงแห่งเทพ ไม่อาจมองเห็นว่าเจ้าของพลังอยู่ตรงไหนอย่างไร ทั้งสองเคลื่อนไหวว่องไวอย่างเทพและปีศาจผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ ธิดาปักษาเองก็มีฝีมือด้านกระบี่ปราบมารไม่น้อย ปีศาจตนอื่นจึงหลีกให้สองสตรีในอาภรณ์สีนิลปะทะกัน กระทั่งผืนป่าด้านหน้าจวนถูกเผาผลาญด้วยเปลวเพลิง

หากด้วยอายุขัยนับสี่หมื่นปี ตบะปีศาจกล้าแกร่ง เหมาะสมเป็นภรรยาของราชาจิ้งจอกมากที่สุดในทุกภพภูมิปีศาจ ขณะที่ลี่อินกลับไม่ได้ตำแหน่งนั้น เมื่อสบโอกาสเผชิญหน้ากับเทพผู้บำเพ็ญตนมาเพียงแปดพันปี การประลองฝีมือธรรมดา อาจกลายเป็นการหมายจะเอาชีวิตเสียมากกว่า

ธิดาปักษาถูกต้อนด้วยชั้นเชิงที่เหนือประสบการณ์กว่าจนอ่อนแรง ต้นไม้สูงตระหง่านล้มลง เบื้องหน้านางซึ่งหลบไปข้างหลัง กระบี่ในมือกระเด็นหลุดจากมือเรียวไป นางถูกตะปบคอด้วยกรงเล็บสีชาดจนสองขาลอยโหวงเหนือพสุธาไหม้เกรียม

“กระบี่แห่งสัญญา เทพชั้นผู้น้อยมิอาจครอบครอง คาดว่าเจ้าคงเป็นธิดาคนสำคัญของเทวโลกทีเดียว ธิดาจือจือ...”

เสียงหัวเราะเย้ยหยันคล้ายจะกล่าวหาว่านางคิดร้ายต่อท่านผู้นำ เป็นเหตุให้บรรดาลูกสมุนปีศาจซึ่งหลบไปร่ำสุรา กลับมาหันมาให้ความสนใจนาง ลี่อินคงหวังปลิดชีพนางไปด้วยเสียเลย แต่ก็น่าเสียดายนัก

ในทันทีทันใด หางสีชาดทั้งเก้าปรากฏขึ้น ปลายหางสีชาดของฮุ่ยเฟินไม่มีปีศาจตนใดเหมือนในภพภูมิปีศาจ พลิ้วไหวอยู่เบื้องหลังอาภรณ์สีนิล

อาจเป็นเพราะกระบี่เทพได้หลุดจากมือของจือจือ พลังมหาศาลซึ่งถูกซ่อนเร้นไว้ดูดดึงร่างของผู้ประสงค์ร้าย

ร่างสตรีปีศาจเสมือนตกลงไปในรูขนาดใหญ่ ในบ่อน้ำที่ไหลลงสู่หุบเหวมืดมน ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดพลังนี้ได้แม้กระทั่งปีศาจอาวุโสที่ออกมาช่วยลี่อิน คนละไม้คนละมือ พวกเขากระเด็นไป หางสีนิลเหล่านั้นยิ่งใหญ่ขึ้นตามพลังที่ดูดกลืน

ไม่มีผู้ใดรู้ว่านัยน์ตาสีชาดเย็นชาคู่หนึ่งกำลังเฝ้ามองทั้งสองต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากที่เขาเดินทางกลับมาช้าไป พลังมากมหาศาลของสตรีปีศาจกลืนหายไปกับหางของภรรยา

หรืออาจเป็นแผนการของฮุ่ยเฟิน เพราะว่าเขาไม่สามารถสังหารลี่อินได้ด้วยมือตน

“ณ ที่แห่งนี้นางเป็นราชินี นางมีพลังของข้า จำได้ว่าข้าเคยตักเตือนลี่อินในเรื่องนี้ ไม่มีมีสตรีใดในภพภูมิปีศาจมีพลังยิ่งใหญ่เทียมเท่าภรรยาข้า” น้ำเสียงกึกก้องเอ่ยพลางรองเท้ากำมะหยี่เหยียบยืนบนพสุธา ทำให้หญ้าไหม้เกรียมฟื้นคืนกลับมา ฮุ่ยเฟินเพิ่งไปนำหญ้าแห่งการเยียวยามาให้ภรรยา จากแดนไกลตั้งเทวโลก ไม่คิดว่าจะพบภาพอันไม่น่าภิรมย์ใจ

หญ้าประหลาดทอแสงสว่างสีทองในมือหนาวาดผ่านไป ใบหน้าเย็นชาไม่แม้จะมองสตรีปีศาจใบหน้าแก่ชรา ฮุ่ยเฟินไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีชีวิตรอดหรือไม่ นำพาภรรยาที่มีสีหน้าตื่นตระหนกกลับเรือนด้วยกัน

-------------

ไฟโทสะลุกโชติช่วงฉายประกายผ่านนัยน์ตาสีชาด ฮุ่ยเฟินหลุบตามองร่องรอยแดงช้ำปรากฏรอยนิ้วมือทั้งห้า โลหิตไหลซึมบริเวณลำคอเพรียวระหง กรงเล็บปีศาจคงบาดลำคอของนาง เขาอดใจไม่ได้ที่จะกลับไปวิวาทกับเหล่าจิ้งจอกในจวนเดิม ก่อนกลับมาหาภรรยาอีกครั้ง

“เทพชั้นผู้น้อยกล้าหาญดึงกระบี่ประลองฝีมือกับปีศาจอายุขัยกว่าสี่หมื่นปี อยู่ในเรือนเฉย ๆ ไม่ได้เลยหรือ? ต้องออกไปหาเรื่องหาราว สร้างปัญหา”

“ท่าน... ชื่นชมนาง”

“ไม่เคยเลย”

กว่าที่ฮุ่ยเฟินจะทันสังเกตใบหน้าซีดเผือดขาวราวกระดาษ เหงื่อไหลซึมบนหน้าผากเนียน เขาระงับสติอารมณ์ของตนลง นั่งลงบนฟูก

เพราะมัวโมโหไปเสียทุกสิ่งอย่าง เพิ่งฉุกใจนึกขึ้นได้ แลเห็นภรรยานั่งตัวขดงอ สองมือกอดกุมหน้าท้องอย่างหวงแหน กัดริมฝีปากสั่นเทา

“ข้า... เจ็บท้อง...”

นัยน์ตาสีชาดกวาดมองไปทั่วอาภรณ์สีนิลเพื่อตรวจอาการของนางเบื้องต้น เห็นว่านางไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนนอกเสียบาดแผลที่ลำคอ อย่างไรเสียก็ไม่ควรรีรอประวิงเวลา อุ้มร่างเบาหวิวหายไปจากห้องนอนในจวนกว้าง เดินทางไปพบท่านย่าโดยเร็ว

ก่อนหน้านี้ฮุ่ยเฟินไปนำหญ้าแห่งการเยียวยารักษาจากภพภูมิบาดาล เรือนเทพแห่งสายน้ำซึ่งจือจือบำเพ็ญเพียรมาโดยตลอด คาดว่าคงเข้ากันได้ดีกับร่างทิพย์ของนาง หากไม่รู้ว่าสามารถใช้การได้เลยหรือไม่ เขาไม่กล้าเสี่ยงทดลองใช้สมุนไพรจากเมืองเทพเมื่อนางได้รับพลังปีศาจไปพอสมควร นางมีพลังของสามีผู้เป็นราชาจิ้งจอก หางทั้งเก้ายังเพิ่งดูดซับพลังของลี่อินไปมาก คิดว่าสมควรไปไถ่ถามท่านย่าเลยว่าควรทำอย่างไร