LOGINShare
สมุดที่ไม่มีบทสวด
Last Updated:
2025-06-30 01:59:02สมุดที่ไม่มีบทสวด
หิมะเริ่มตกในเดือนที่ไม่ควรตก
มันตกลงบนกระดาษสมุดเล่มหนึ่งที่เปิดค้างไว้
ชื่อของคนตายปรากฏกลางหน้า ท่ามกลางคราบน้ำตาและคราบเลือดจาง ๆ
ชื่อเหล่านั้นไม่มีคำสวด ไม่มีพระบวชให้ ไม่มีธูป ไม่มีศาล
มีเพียงมือเด็กที่เขียนไว้ และผู้ใหญ่ที่กล้าปล่อยให้มันอยู่ต่อ
ฮากุโร่นั่งอยู่หน้ากองไฟในหมู่บ้านร้าง
สมุดทุกเล่มคือเสียง
และเสียงกำลังทำให้แผ่นดินเปลี่ยน
เขายกตาอ่านจดหมายที่แนบมากับสมุดของแต่ละเล่ม
เขาเริ่มพูดกับซาโยะ
“ศรัทธาเคยเป็นดาบ…
แต่ตอนนี้ ‘ชื่อ’ กลายเป็นดาบเล่มใหม่”
❖ คุเสะ (เคียวยะ)
ประกาศใช้กฎหมาย “ห้ามเขียนชื่อผู้ตายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากศาสนจักร”
“ชื่อคือเสียงของปีศาจ หากมิได้ผ่านการชำระ มันคือคำสาป” – เคียวยะ
เขาเริ่มเผาสมุดตามหมู่บ้าน
❖ คุเสะ (อาราโตะ)
พี่ชายผู้หายสาบสูญ ประกาศตัวอีกครั้งในเงา
จากนั้นก็เริ่มทำสำเนาด้วยหมึกล่องหน และวางตามตลาด หนังสือ และห้องน้ำในวัด
“หากพวกเขาเผาสมุด… ข้าจะเปลี่ยนทุกกำแพงให้กลายเป็นหน้าแรกของมัน”
❖ ทาเคดะ
แม่ทัพเซนจิยังไม่เลือกข้าง
เขาให้เหตุผลว่า
“ข้าไม่เข้าใจบทสวด… แต่เข้าใจเวลาเด็กพูดชื่อพ่อแม่แล้วร้องไห้”
❖ ยามาโนะอุจิ
โมโรยะส่งคำสั่งให้ “บวชลูกสาวตนเอง” เพื่อหยุดการแพร่กระจายของสมุด
แต่ลูกสาวเขากลับหนี
และตอนนี้เธออยู่ในหมู่บ้านเงา
คัดลอกชื่อของแม่ที่ถูกบังคับเผาตัวเองหน้าศาลา
❖ โทโมเอะ
แม่ทัพหญิงชิเอะ ประกาศอย่างเปิดเผยว่า
“ศาสนาที่กลัวชื่อคนตาย ไม่ใช่ศาสนาที่ควรเคารพ”
นางเริ่มเปิดโรงเรียนให้เด็กสอน “การจำ”
โดยไม่ใช้คำสวด
มีเพียงชื่อ และเรื่องเล่าที่เด็กจำได้จริง
❖ อาคิฮาระ
เรียวโกะเริ่มร่าง “สมุดเล่มขาว” — บทสวดปลอมที่เปิดช่องให้เด็กเขียนแทรกชื่อผู้ตาย
มีข่าวลือว่าเธอเตรียมจัดประชุมลับกับตระกูลฟุยุงิ และชินโด
❖ ซาคุราอิ
ไม่มีคำประกาศ
แต่เรื่องเล่าของผู้เขียนสมุดเงา… เริ่มถูกขานในเวอร์ชันใหม่
พวกเขาคือ “เสียงของคนที่กลายเป็นเงา”
คือพระที่ไม่ได้บวช
คือคำสวดที่ไม่อยู่ในหนังสือไหนเลย
❖ ชินโด
แพทย์นักกลยุทธ์เริ่มฝึกเด็กให้ "จำชื่อ" พร้อมการรักษา
ทหารของเขาถือสมุดแทนดาบ
บนปกสมุดเขียนไว้ว่า
“ร่างกายที่ตายแล้ว… เสียงยังไม่ควรตาย”
❖ โคบายาคาวะ
ศิลปินนักรบจัดนิทรรศการภาพวาดเงา
เมื่อผู้ชมเดินผ่าน ต้องพูดชื่อในใจ
ถ้าเงาหายไปจากภาพ นั่นคือเสียงถูกยอมรับ
ถ้าเงายังอยู่ แปลว่าโลกยังไม่ยอมให้คนคนนั้นตาย
❖ ฟุยุงิ
นักกลอนเงียบไม่ออกคำสั่ง
เขียนไว้ว่า:
“ถ้าชื่อเจ้าหายไป
ข้าจะเป็นลม
พัดชื่อเจ้ากลับมา
แม้ไม่มีใครรู้ว่าใครเขียน”
❖ อิซึกิ
เงาของนักพรตเคลื่อนไหวช้า ๆ
มีเพียงรอยสลักเล็ก ๆ บนหิน
ทุกหินมีชื่อ
ไม่มีเสียง
ไม่มีเลือด
แต่เมื่อทหารคุเสะมาถอนหินทิ้ง
หินกลับโผล่ขึ้นในวัดของตนเองทุกเช้า
❖ คาเสะงาวะ
ตระกูลเศรษฐีผู้ไม่ปรากฏตัว เริ่มเสนอเงินรางวัลแก่พระที่ “เปลี่ยนสมุด” ให้ถูกต้อง
แต่เริ่มมีคนฉีกเงินรางวัลทิ้งหน้าศาลา
พร้อมเขียนว่า
“เงินซื้อคำสวดได้… แต่ซื้อชื่อพ่อกูไม่ได้”
และเมื่อสมุดที่ไม่มีบทสวด เริ่มกลายเป็น “บทสวดที่ไม่มีสมุด”
ไม่ต้องรอการพิมพ์
ไม่ต้องสวดเป็นกลุ่ม
แต่มีเด็กคนหนึ่ง พูดชื่อของผู้เป็นที่รัก แล้วจุดเทียน
และเทียนนั้น
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ไคเซ็น — พระหญิงที่แปรพักตร์ และ “พิธีฟัง” แห่งแคว้นตะวันตก
ไคเซ็น — พระหญิงที่แปรพักตร์ และ “พิธีฟัง” แห่งแคว้นตะวันตกบนยอดเขาอุเมะโนะอามะซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางการสวดขอฝนบัดนี้เปลี่ยนไปโดยไม่มีประกาศจากศาสนจักรไม่มีขบวนไม่มีคัมภีร์มีเพียงเสียงเดียว —เสียงของหญิงที่เคยเป็น “พระ” แต่เลือกจะ “ฟัง”ไคเซ็น คือพระหญิงลำดับสามแห่งวัดอินโบเป็นที่รู้จักในนาม "เสียงแห่งเมฆขาว"เธอเป็นผู้เทศน์บทสวดเงียบผู้สามารถสวดได้โดยไม่มีคำพูดเพียงการเคลื่อนไหวของมือและจังหวะลมหายใจแต่หลัง “พิธีล้างเงา” เริ่มแผ่ขยายเธอเงียบ… และเมื่อเธอพูดอีกครั้งคำแรกของเธอคือ “ขอให้ข้าได้ฟังเจ้า”ณ ลานศาลาร้างแห่งหนึ่งในหมู่บ้านโคคุเระเธอประกาศสิ่งที่ไม่เคยมีในประวัติศาสตร์ศาสนจักร“ข้าไม่ได้ละทิ้งศรัทธาข้าเพียงเลิกฟังตำราที่ปิดหูคนเป็นและเปิดหูให้เสียงคนตายที่ถูกลืม”เธอเรียกสิ่งนั้นว่า “พิธีฟัง”พิธีฟังไม่ใช่การสวดไม่ใช่การเทศน์และไม่มีคัมภีร์มันคือการนั่งเงียบ ๆ เป็นวงกลมโดยมีผู้หนึ่งลุกขึ้นพูด “ชื่อ” ของผู้ที่เคยถูกเผาลืมอีกคนจะเล่า “ความทรงจำ”และทุกคนจะเงียบไม่ขัด ไม่ถาม ไม่ตีความเพียง “ฟัง”สามวันแรกมีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งและชายชราขาพิการที่เข้าร่วมวัน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” การตอบสนองของศาสนจักรส่วนกลาง – พิธีล้างเงา
การตอบสนองของศาสนจักรส่วนกลาง – พิธีล้างเงาภายใน โคโตคุอิน — หอพิธีศักดิ์สิทธิ์สูงสุดของศาสนจักรกลางเสียงฆ้องทองสามชั้นดังก้องสะท้อนกำแพงหินพระอาวุโส 9 รูป รวมตัวในพิธีที่ไม่ได้จัดมานานกว่า 37 ปีบนแท่นสูงกลางหอ — สมุดที่ไม่มีชื่อผู้เขียนถูกวางไว้จดหมายของเด็กจากหมู่บ้านชายแดนบทสวดที่ผิดจากตำราและเศษกระดาษเปื้อนหมึกดินถูกเรียงรายพระเร็นชิน ผู้นำสายเคร่งที่สุด กล่าวนำอย่างหนักแน่น“สิ่งใดที่เติบโตจากรากผิด ย่อมกลายเป็นวัชพืชและแม้เงาจะไร้รูปร่าง — มันก็มีพิษเมื่อเกาะอยู่บนหัวใจผู้คน”เขาเสนอให้ประกาศ "พิธีล้างเงา"เป็นพิธีกรรมใหญ่ประจำฤดูใบไม้ร่วงทำในวัดทุกแห่งที่ได้รับ “ข่าวลือศรัทธานอกบท”พิธีล้างเงา คืออะไร?พระอาวุโสจะเดินทางไปยังวัดที่ต้องสงสัยจะเผา "สมุดที่ไม่มีตรา"จะให้ผู้คนกล่าว "บทสาบานสัจจะ" ต่อหน้าพระใหญ่และทุกชื่อที่ถูกจารโดยไม่ได้รับอนุญาต… จะถูกลบด้วยหมึกดำแห่งการปฏิเสธแม้ภายนอกจะดูเป็นพิธีปลอบขวัญแต่เนื้อแท้คือการลบความทรงจำอย่างเป็นทางการกลุ่มพระสายสายลมเงาถูกขึ้นบัญชีลับวัดชายแดนหลายแห่งถูกสั่งย้ายผู้อาวุโสบางคนหายตัวในคืนก่อนพิธีเสียงสะท้อนเริ่มดังจา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” การประชุมศรัทธา – เมื่อ 12 ตระกูลเริ่มเรียกศาสนจักรมาชี้แจง
การประชุมศรัทธา – เมื่อ 12 ตระกูลเริ่มเรียกศาสนจักรมาชี้แจงศาลาเซย์โรกุ บนยอดเนินฮานะงิคือที่ประชุมใหญ่แห่งตระกูลผู้นำทั่ว 9 แคว้นไม่มีพิธี ไม่มีการบรรเลงขลุ่ยรับแขกมีเพียงเสียงกระดิ่งทองคำเรียกผู้แทนทั้ง 12 ตระกูล ให้ปรากฏตัวในวันเดียวกันเก้าอี้ตรงกลางว่างเปล่า — นั่นคือที่ของศาสนจักรผู้แทนจากวัดหลวงใหญ่ 5 สายถูกเชิญ ไม่ใช่ในฐานะผู้สั่งแต่ในฐานะผู้ตอบไดเมียวอินาริแห่งตระกูลฮานะโมโตะเป็นผู้นั่งหัวโต๊ะแม้ปกติไม่ยุ่งกับพิธีกรรมแต่เมื่อเสียง “เด็กผู้ไม่รู้จักบทสวด” ดังไปถึงประตูปราสาทเขากล่าวเพียงว่า:“เมื่อประชาชนไม่เข้าใจศาสนา — นั่นคือปัญหาของผู้นำแต่เมื่อศาสนาไม่ฟังประชาชน — นั่นคือภัยของแผ่นดิน”ตัวแทนศาสนจักรใหญ่ พระโชอุนก้าวเข้าสู่ศาลาพร้อมคัมภีร์หนาแน่นเขาเริ่มกล่าวด้วยภาษาทางการ:“บทสวดคือรากของความสงบการเบี่ยงจากบท หมายถึงความวุ่นวาย”แต่ยังไม่ทันจบ —ท่านหญิงริวโนะ แห่งตระกูลโคมะอินุวางสมุดเปื้อนหมึกลงบนโต๊ะกลาง“แล้วชื่อของลูกข้าที่ไม่มีบทสวดท่านเรียกว่าความวุ่นวายหรือ?”เสียงฮือทั่วศาลาขุนศึกคิริโนะแห่งตระกูลคุเสะผู้ไม่เคยเข้าร่วมพิธีใดกล่าวเรียบ ๆ โดยไม
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” หอคอยที่เริ่มฟังลม – เมื่อศาสนจักรเริ่มเงี่ยหูฟังจากขอบแผ่นดิน
หอคอยที่เริ่มฟังลม – เมื่อศาสนจักรเริ่มเงี่ยหูฟังจากขอบแผ่นดินศูนย์กลางศาสนจักรอยู่ที่ โซเรียวเท็นหอคอยสีขาวสูง 7 ชั้น เปรียบดั่ง “หูของเทพเจ้า”สร้างขึ้นเพื่อมองลงมาเหนือแผ่นดินทั้งหมดไม่มีเสียงใดเล็ดลอดเข้าถึงได้ เว้นแต่ผ่านกระบวนการรับรองแต่ในปีนี้...ลมเหนือจากชายแดน ยามากาตะพัดพาเสียงที่ไม่มีตราประทับเข้ามาไม่ใช่รายงานทางการไม่ใช่จดหมายทางศาสนาแต่เป็น สมุดเปื้อนหมึกเด็กที่บันทึก “ชื่อของคนที่ไม่มีบทสวด”พระอาวุโส ชูเคน ผู้ขึ้นนั่งกรรมการศรัทธาอาวุโสอ่านหน้ากระดาษอย่างช้า ๆไม่มีบทสวด ไม่มีตราแต่มีบรรทัดหนึ่งที่ทำให้เขาเงียบงัน“แม่ข้าไม่มีชื่อในวัดแต่ข้ายังพูดชื่อแม่อยู่ทุกคืนถ้านี่คือบาป… บาปนี้ข้ายินดีแบกตลอดชีวิต”ที่ประชุมกรรมการเริ่มมีการพูดถึง “ศรัทธาเงา”บางคนกล่าวว่า“นี่คือภัยร้ายของศาสนาใหม่ที่ไร้แบบแผน”แต่บางคนเงียบ—เงียบเพราะเคยได้ยินเสียงเดียวกันจากหน้าประตูวัดของตนเสียงของหญิงชราเสียงของเด็กที่ไม่ยอมลืมชื่อพ่อเสียงที่ไม่เคยเข้าพิธี แต่ไม่เคยหายไปชูเคนเสนออย่างระมัดระวัง“บางที... หอคอยอาจต้องเปิดหน้าต่างบางบานเพื่อฟังว่า ข้างล่างกำลังพูดอะไรกันแน่
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” กำแพงวัดที่เริ่มสะท้อนเสียงกลับ – เมื่อบทสวดกลายเป็นการตั้งคำถาม
กำแพงวัดที่เริ่มสะท้อนเสียงกลับ – เมื่อบทสวดกลายเป็นการตั้งคำถามภายในวัดเอย์จินหนึ่งในวัดที่ขึ้นชื่อว่า “มั่นคงต่อศาสนจักร”พระหนุ่มชื่อ มิโดริน เริ่มสวดผิดเพียงหนึ่งคำในพิธีศักดิ์สิทธิ์เดือนที่แล้ว เขาอ่านว่า“ขอจงปลดปล่อยผู้จากไป ด้วยการเรียกชื่อแท้ของเขา…”แทนที่จะกล่าวว่า“ขอจงลบชื่อของผู้พลาด เพื่อไม่ให้ศรัทธาสั่นคลอน”ผิดเพียงคำเดียวแต่มันดังก้องในหูของเด็กสามคนที่กำลังฟังอยู่และเงียบเกินไปสำหรับหูของพระอาวุโสที่ไม่เคยคิดจะตั้งคำถามหลังพิธีมิโดรินถูกเรียกเข้าห้องสอบสวนแต่เมื่อถูกถามว่า“เจ้าต้องการเปลี่ยนบทสวดหรือ?”เขาตอบเพียงว่า“เปล่า ข้าเพียงอยากรู้ว่า…ใครเขียนบทสวดนี้?”คำถามนั้น ไม่ใช่การต่อต้านแต่สำหรับศาสนจักร… มันคือระเบิดเสียงกระซิบเริ่มก้องในวัดอีกหลายแห่งเด็กที่เคยท่องตามพระเริ่มถามว่า“ทำไมแม่ของข้าจึงไม่มีชื่อในคำสวด?”“ทำไมพี่ชายที่ตายสงครามจึงถูกเรียกว่า ‘ไร้ศรัทธา’?”พระบางรูปตอบไม่ได้พระบางรูปเริ่มหลบสายตาพระบางรูป… กลับเอาบทสวดฉบับเก่าออกมาอ่านลับ ๆ ใต้แสงเทียนวัดทาโฮะพระหญิงนามว่า เรย์ชินขึ้นเทศน์หน้าคนเกือบร้อยแต่แทนที่จะกล่าวตามตำรานางเอ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” ศาสนจักรที่เริ่มแตกร้าว – เมื่อพระต้องเลือกระหว่างตำรา กับชื่อที่เคยรู้จัก
ศาสนจักรที่เริ่มแตกร้าว – เมื่อพระต้องเลือกระหว่างตำรา กับชื่อที่เคยรู้จักณ วัดฮงเซนซังศูนย์กลางอำนาจทางจิตวิญญาณของศาสนจักรแห่งรัฐมีพระกว่า 300 รูปประจำการบทสวดถูกบรรจงเขียนใหม่ทุกปีตามนโยบาย "การควบคุมคำ"แม้เพียงคำหนึ่งผิด… ก็นับว่าเป็นความผิดทางศาสนาแต่ในปีที่เสียงเงาเริ่มสะท้อนกลับมีบางบท… ที่พระไม่กล้าอ่านเพราะมีบางชื่อ… ที่แม้แต่พระก็ไม่กล้าลืมพระชราองค์หนึ่ง ชื่อ "อุนเกียว"เคยเป็นครูใหญ่ในวัดแห่งนี้กว่า 40 ปีท่องบทสวดจนจำได้แม้ในความฝันแต่เมื่อมีคำสั่งลบชื่อ “อาคาเนะ” ออกจากบันทึกพิธีมือของเขากลับสั่นเกินกว่าจะหยิบพู่กัน“ข้าเป็นคนให้ชื่อเด็กคนนั้น”“วันนี้ข้าจะเป็นคนลบมันออกงั้นหรือ?”ในค่ำคืนนั้นเขาไม่สวดบทที่ถูกสั่งให้สวดแต่สวดชื่อของศิษย์ผู้จากไป ด้วยเสียงเบาที่สุดให้ได้ยินเพียงตนเองทว่าเสียงนั้นกลับดังกว่ากลองยามเช้าในใจเขาพระรุ่นใหม่บางกลุ่ม เริ่มแอบเก็บ “สมุดชื่อ”ซ่อนไว้ใต้ฐานพระบางเล่มเขียนด้วยน้ำหมึกบางเล่มเขียนด้วยเลือดจากนิ้วตนไม่มีใครกล้าพูดในที่แจ้งแต่ในลานวัดยามไร้ผู้คนมีเสียงกระซิบชื่อเหล่านั้นเหมือนบทสวดลับในที่ประชุมระดับสูงของศาสนจักร
